Οφθαλμαπάτες

Παίξτε όμως και λίγο με τα παιχνίδια των ματιών & του εγκεφάλου.
Αυτήν τη φορά, την αφορμή μού την έδωσε ο Glenn.

Εφηβεία

Σήμερα έχει απορροφήσει τη σκέψη μου
το κείμενο της Γκραβούρας
στο blog του Νίκου Δήμου .
Για τα παιδικά χρόνια και τις αναμνήσεις.

Στα όνειρά μου, τα παιδικά μου χρόνια είναι πάντα λουσμένα στο φως.
Με το που κάνουν να μπουν στην εφηβεία, όλα σκοτεινιάζουν και γίνονται… μαυρόασπρα.

Είχα δύσκολη εφηβεία. Πολύ δύσκολη. Όλων είναι δύσκολη -έτσι δε λένε;
Εμένα πάντως μ’ έχει σημαδέψει.
Και τα σημάδια της φτάνουν ως το σήμερα, τεράστια και οδυνηρά.

Ήταν ένας γκόμενος, μια λατρεία, ένας έρωτας μεγάλος,
που στην πρώτη δυσκολία εξαφανίστηκε και
μ’ άφησε να κλαίω μονάχη μου για μήνες.
Μία έκτρωση…

Πικρόχολα σχόλια για το σώμα μου, που με κυνηγούν ακόμη.
Έλλειψη επικοινωνίας,
ανταγωνισμός στην τάξη,
αποβολές για τον ίδιο πάντα λόγο: το κάπνισμα.

Κατηφόρα. Μια ερωτική απογοήτευση και διαλύθηκα.
Δεν μ’ ένοιαζε τίποτα.
Όλα ήταν μια τσαντίλα, όλα μου φταίγανε, όλοι ήταν ηλίθιοι και κακοί.
Άρχισα και να πίνω. Αλλιώς δεν θα μιλούσα σε κανέναν.

Θέλει πολλή αγάπη ένα παιδί στην εφηβεία.
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει. Κι είναι δύσκολο να ξανασηκωθεί.

Αχ, Γκραβούρα, τι μού ‘κανες…
Τι μου θύμισες…Τι πληγές μου έξυσες…
Για παιδιά λες εσύ, παιδί ήμουν κι εγώ. Μόνο που δεν τό 'ξερα τότε...

Υ.Γ. Δεν ψάχνω για παρηγοριά, μεγάλωσα, απλά σκέψεις σας για την εφηβεία.
Κι εμπειρίες σας.

Η δύναμη μίας στιγμής

Παλιά έβλεπα μπάσκετ. Πολύ.
Θυμάμαι μια βραδιά λοιπόν μπασκετική.
Ήταν και κάποιος φίλος σπίτι και βλέπαμε οι τρεις μας
στην τηλεόραση Πανιώνιος-Παναθηναϊκός.
28 Απριλίου του ’93.

Κάποια στιγμή σφυρίζεται ένα φάουλ. Το πέμπτο και αποβολή για τον Boban Jankovic. Τα παίρνει στο κρανίο ο Boban και πάει και το βαράει μ’ όλη του τη δύναμη στη μπασκέτα. Το κρανίο. Πέφτει κάτω. Θυμάμαι ακόμη το ρίγος, που με διαπέρασε εκείνη τη στιγμή, με διαπερνά και τώρα, που γράφω.

Κατάλαβα αμέσως, πως κάτι σοβαρό συνέβαινε. «Δεν νοιώθω τα πόδια μου» μουρμούραγε. Και δεν τα ξανάνοιωσε ποτέ πια. Ούτε και τα χέρια του. Είχε κοπεί ο νωτιαίος μυελός. Για πάντα.

Πέρασε τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής του, καθηλωμένος σ’ ένα hi-tech καροτσάκι. Κυκλοφορούσε μ’ ένα ειδικά διαμορφωμένο φορτηγάκι με ασανσεράκι για το καρότσι.
Και μ’ ένα θλιμμένο, πολύ θλιμμένο βλέμμα στα μάτια. Ακόμη κι όταν χαμογελούσε.

Η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, η ζωή του διαλύθηκε, ούτε καν χρήματα για να ζήσει καλά-καλά δεν είχε. Πρόσφατα είχε μάθει, πως δεν ήταν ασφαλισμένος και δεν θα έπαιρνε ούτε καν σύνταξη. Μια άδεια πήρε μόνο για Προποτζίδικο. Κι απ’ αυτό ζούσε. Είχε ανοίξει κι ένα ταξιδιωτικό γραφείο απέναντι απ’ τον Πανιώνιο, αλλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει κι έκλεισε.

Σε μία στιγμή. Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ. Για ένα φάουλ.

Πόσοι άνθρωποι δεν κάνουν παρόμοια σπαστικά πάνω στα νεύρα τους!
Η τύχη όμως παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Τον Boban τον καρακεραύνωσε.
Τον διέλυσε.

Χθες το βράδυ άφησε την τελευταία του πνοή στα 43 του, πάνω σ’ ένα πλοίο της γραμμής. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Μάλλον είχε κουραστεί πια. Είπε να πάει διακοπές. Για πάντα.

Αντίο, Boban!
Θα είσαι πάντα στο μυαλό μας, να μας θυμίζεις το μάταιο και το προσωρινό της ύπαρξής μας. Και την ακατανόητη δύναμη μίας στιγμής. Αντίο!

(Την είδηση για το θάνατό του την έμαθα απ' το blog του Βροχοποιού )

Το όμορφο και το ωραίο

Υπάρχει σ’ ολόκληρη σχεδόν την υφήλιο μια μαζική σχιζοφρένεια όσον αφορά την ομορφιά. Από τη μία προβάλλεται ως το ύψιστο αγαθό κι από την άλλη αποτελεί αντικείμενο μομφής ή και χλευασμού.

Η όμορφη γυναίκα είναι χαζή, ο ωραίος άντρας κενός, τα ωραία σπίτια και αυτοκίνητα πολυτέλειες, τα όμορφα αντικείμενα γενικώς –ακόμα και η τέχνη- περιττά. Όλα μαζί αποτελούν σχεδόν τον ορισμό της ματαιοδοξίας.

Υποπτεύομαι, πως αυτή η σχιζοφρένεια πηγάζει από θρησκευτικές αντιλήψεις.
Μόνο ο ύψιστος δημιουργός έχει δικαίωμα στην ομορφιά.
Εμείς πρέπει να αρκούμαστε στο να θαυμάζουμε και να υμνούμε τα δικά του δημιουργήματα. Να είμαστε ταπεινοί και να φροντίζουμε μονάχα για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Κανείς ποτέ δεν κατηγόρησε βέβαια τις εντυπωσιακές εναλλαγές της φύσης, τα άπειρα χρώματά της, τα πλουμιστά φτερά των πτηνών, τις τεράστιες χαίτες των λιονταριών και τα πραγματικά πανέμορφα λουλούδια.
Ο άνθρωπος όμως; Άλλη ιστορία. Ο άνθρωπος είναι δούλος. Δούλος του Θεού.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει κάποτε, πως η ομορφιά είναι μία μορφή ευφυΐας.
Ίσως και η σημαντικότερη, γιατί είναι η μοναδική αυταπόδεικτη.
Η ομορφιά, η καλή μορφή και στον αντίποδα το άσχημο, το χωρίς σαφές σχήμα.

Η ομορφιά είναι κατά βάση γονιδιακή. Και διαρκεί μέχρι τα 30.
Γιατί και τα νιάτα αυτά καθ’ εαυτόν είναι όμορφα: το σφρίγος, η ζωντάνια, ο διάχυτος ερωτισμός. Και το απορημένο βλέμμα… Το δίχως υπονοούμενα.

Μετά τα 30 ένας άνθρωπος δεν είναι πια όμορφος, είναι ωραίος. Ή άσχημος.
Έχει αρχίσει να γράφει πλέον το μέσα του στα χαρακτηριστικά του.
Σουφρωμένο μέτωπο, στενεμένα χείλη, κατεβασμένα μάτια, κουρασμένο βλέμμα.
Και αντιστοίχως: μια περιρρέουσα γλυκύτητα, ένα εσωτερικό φως, μια σπιρτάδα.
Γοητεία…

Ο Κούντερα πάλι είχε πει, πως όσο τα στήθη και τα… οπίσθια τείνουν προς τη γη,
τόσο το πνεύμα τείνει προς τον ουρανό.
Αυτό έχει μάλλον διττό νόημα: πνευματική ανύψωση ή ανάληψη εις τους ουρανούς.
Γεγονός είναι πάντως, πως μετά τα 30 τη σκυτάλη παίρνει το πνεύμα.
Το σώμα μένει απλός φορέας του. Και αντανάκλασή του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η ομορφιά δεν είναι κάτι το μεμπτόν.
Η ομορφιά δεν είναι αρνητική ιδιότητα, είναι θετική.
Κι οποιοσδήποτε λέει το αντίθετο, νομίζω, πως είναι απλώς ζηλόφθων.
Και μάλλον άσχημος. Μέσα κι έξω…

Αφορμή γι’ αυτό το post αποτέλεσε ένα ποίημα του kyriaz περί του είναι και του φαίνεσθαι. Τον ευχαριστώ πολύ.

Νυστάζω

Τι να γράψω τώρα;
Είμαι ένα πτώμα.
Δεν κοιμάμαι τη νύχτα,
ξυπνάω το πρωί…

Χύμααα… Χύμααα…

Δεν μπόρεσα ποτέ να μπω σ’ ένα πρόγραμμα.
Να ξυπνάω κάποια ώρα, να τρώω, να κοιμάμαι…
Τίποτα, όλα όπως κάτσουν.
Κι έχω προσπαθήσει, μη νομίζετε. Αλλά δεν…
Θέλω να τα ζω όλα. Γίνεται;
Και τη νύχτα και τη μέρα και την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα.

Κάποιος πιτσιρικάς μου είπε μια μέρα, πως δεν έχει δει ποτέ ανατολή στη ζωή του.
17 ετών! Ε, όχι. Αυτό είναι ύβρις.

Άσε κάτι άλλους, που πας για μπάνιο και στη μία παρά τέταρτο σου λένε:
«Α, δε γίνεται, πρέπει να φάω. Αν δεν φάω στην ώρα μου, θα χαλάσει το στομάχι μου».
Ναι, σιγά μην πάθεις και εγκεφαλικό, άμα φας λίγο αργότερα, γελοίε...

Τα έχω ακούσει όλ’ αυτά περί βιολογικού ρολογιού, περί τακτών γευμάτων και ωρών ύπνου, αλλά, δεν γίνεται να ζεις μ’ ένα ρολόι στο μυαλό.

Τικ-τακ, ώρα για πήδημα. Άμα δεν μπορείς, την άλλη βδομάδα…
Μα είναι δυνατόν;
Είναι δυνατόν να ζεις χωρίς λίγο αυθορμητισμό,
χωρίς τη μαγεία της κάθε ξεχωριστής στιγμής;

Καλούπια, παντού καλούπια.
Όμως η φύση έχει φτιάξει τους κορυδαλλούς, έχει φτιάξει και τις κουκουβάγιες.
Έχει φτιάξει την πρωινή πάχνη, έχει φτιάξει και την ψύχρα της νυχτιάς.
Δεν μπορώ να πω όχι σε τίποτα. Τ’ αγαπώ όλα εξίσου.

Πρέπει να πάω για ύπνο όμως. Κι εκεί ωραία είναι.
Και τα όνειρα, μ’ αρέσουν. Πάω να δω κανένα.
Ααααααα…. (Χασμουρητό, Παπαγιαννόπουλος)

Τα λέμε ξανά όποτε... ξυπνήσω.

Τη Δευτέρα κάτι έχω…

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Δευτέρα γαρ, δεν μπορώ παρά να σας διηγηθώ μία θλιβερή μεν, περασμένη δε, ιστορία.

Πριν γνωρίσω τον άντρα μου έκανα… διάφορα. Μέσα σ’ όλα λοιπόν κόλλησα τον ιό HPV. Αυτός ο ιός είναι πολύ διαδεδομένος: το 75% των σεξουαλικά ενεργών ανδρών και γυναικών κολλάει κάποια στιγμή της ζωής του HPV. Ένα στέλεχος του ιού μπορεί να προκαλέσει κονδυλώματα. Ένα άλλο στέλεχος όμως δημιουργεί δυσπλασία του τραχήλου της μήτρας, που οδηγεί 1 στις 1000 γυναίκες σε καρκίνο του τραχήλου. Μία απ’ αυτές τις 1/1000 ήμουν κι εγώ.

Όταν κάποια στιγμή αποφάσισα, πως θέλω να γίνω μαμά, είπα να κάνω προγεννητικό έλεγχο, ο οποίος περιλαμβάνει και ΠΑΠ Τεστ. Εκεί διαγνώστηκε δυσπλασία 3ου βαθμού (τελευταίου δηλ.). Κακό-κάκιστο αυτό, αλλά εντάξει, τι να κάνουμε; «Να κάνουμε κολποσκόπηση για τυχόν αλλοιωμένα κύτταρα». Να κάνουμε κι απ’ αυτό. Εκεί σκάει η βόμβα «Ξέρετε, έχετε καρκίνο». Όπα, εδώ είμαστε. Και τι γίνεται τώρα; «Υπάρχουν διάφορες θεραπείες, αυτές κι αυτές, αλλά εξαρτάται απ’ το στάδιο του καρκίνου, το οποίο μπορούμε να το διαπιστώσουμε μόνο με βιοψία».

Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα, ποιος είναι ο καλύτερος γιατρός γι’ αυτήν τη δουλειά κλπ. κλπ. Τον βρίσκουμε το γιατρό. Με συνοδεύει -με το ζόρι- μία εξ αγχιστείας συγγενής, γιατρός, η οποία και καλά έκλεισε το ραντεβού -λες και ήταν τίποτα δύσκολο. Τέλος πάντων, τέρας κρυοκολίασης ο γιατρός μου λέει πάρα πολύ απλά, ότι θα κόψουμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του τραχήλου, πολύ πιθανώς όμως να χρειαστεί και υστερεκτομή. Υστερεκτομή είναι, σου βγάζουν τη μήτρα. Τέρμα η περίοδος, τέρμα τα όνειρα για οικογένεια, ξεκίνημα το γήρας απ’ τα 32. Βουρκώνω και πάω στην τουαλέτα να κλάψω μονάχη μου.

Ε και τι έγινε μόλις φύγαμε με τη συγγενή γιατρό «Πού μ’ έκανες ρεζίλι, που σου μιλούσε ο άνθρωπος κι εσύ σηκώθηκες κι έφυγες» και τέτοια. Φασαρία μιλάμε. Δε γαμιόμαστε, λέω ‘γώ, που θα μου βάλεις και χέρι τέτοια ώρα...

Τέλος πάντων πάμε σπίτι και παίρνω την πεθερά μου να της τα πω, γιατί «ανησυχούσε». Και παίρνω την εξής απάντηση «Ας πρόσεχες, τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι». Αυτό, εκτός από μεγάλη κακοήθεια, είναι και μεγάλη μαλακία, διότι αυτό το πράγμα παίρνει σχεδόν 10 χρόνια για να επωαστεί και να εξελιχθεί σε καρκίνο. Πάλι τέλος πάντων.

Η φάση ήταν γενικά αποκαλυπτική για τους ανθρώπους γύρω μου. Η μάνα μου με ρώταγε 100 φορές την ημέρα, ποιος φταίει. Μέχρι, που δεν το σήκωνα πια. Διάφοροι κοντινοί συγγενείς και φίλοι με έπαιρναν κάθε μέρα τηλέφωνο και με επισκέπτονταν μ’ ένα βλέμμα οίκτου και με ηλίθια σχόλια, λες και θα πέθαινα την επόμενη ημέρα. Ο άντρας μου ήταν μες στα νεύρα και φώναζε με το παραμικρό, ωραία συμπαράσταση, μεγάλε, δεν πας καμιά βόλτα καλύτερα; Ο κόσμος γενικά δεν ξέρει να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις, πανικοβάλλεται και φέρεται χαζά.

Εγώ πάλι ήμουν ήρεμη, βαθιά μέσα μου ήξερα, πως όλα θα πάνε καλά. Και πήγαν όλα καλά. Δύσκολες ήταν οι 2 εβδομάδες μέχρι να βγει το αποτέλεσμα της βιοψίας. Ναι, εκείνο το πρωινό, που χτύπησε το τηλέφωνο στις 8.00 το πρωί, ήξερα γιατί χτυπούσε και το σήκωσα τρέμοντας. Ήταν σε πάρα πολύ αρχικό στάδιο, λέει, δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα άλλο, μόνο να περιμένoυμε (όλοι μαζί θα περιμέναμε) 5 χρονάκια, για να βεβαιωθούμε, πως καθάρισα.

Πέρασαν τα 5 χρόνια. Όλα καλά. Αυτό που μού ‘μεινε από την όλη ιστορία, είναι μια νέα αγάπη για τη ζωή και η απόφαση να μην ξανααρρωστήσω ποτέ. Δεν λέει. Δεν θα το ξανακάνω!

Αυτό όμως, που θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες, είναι να κάνουν συχνά ΠΑΠ Τεστ. Πραγματικά σώζει ζωές, όπως το λένε στην τηλεόραση.

Ήταν μία κοινωνική προσφορά του SynasBlog. Και πάλι καλημέρα σας.

Σκεφθείτε, γιατί χανόμαστε…

Περιμένει ο άντρας μου να πάμε για μπάνιο, αλλά εγώ θέλω να γράψω το post του Σαββάτου. Δεν πειράζει, κάνει κι αυτός τα «σετάκια» του, ήτοι μίξεις (παλιός DJ).

Έχω κολλήσει με τα blogs. Γουστάρω πολύ.
Γενικά, όταν αποφασίσω ν’ ασχοληθώ με κάτι, κολλάω άσχημα. Όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάτι, τόσο περισσότερο το γνωρίζεις κι όσο περισσότερο το γνωρίζεις, τόσο περισσότερο τ’ αγαπάς.

Αυτό ισχύει και για τους ανθρώπους.
Πρέπει ν’ αφιερώνεις χρόνο στους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τους αγαπάς «εκ του μακρόθεν», που λέγαμε παλιά. Ξέρετε, εκείνα τα υπέροχα παιδικά φλερτ:
«Με κοιτάει; Μην καρφώνεσαι! Τι κάνει τώρα;»

Οι σχέσεις θέλουν δουλειά, παίδεμα καθημερινό.
Να προσπαθείς να γνωρίσεις τον άλλον, να τον καταλάβεις, να μπεις στη θέση του. Και μετά να του φτιάξεις το κέφι, να τον χαλαρώσεις, να τον κάνεις να νοιώσει άνθρωπος μετά τη δουλειά.

Εγώ, είν’ η αλήθεια, είμαι τεμπέλα. Βαριέμαι γρήγορα, δεν περιποιούμαι κανέναν πρακτικά, προτιμώ να με περιποιούνται.

Αλλά καταναλώνω όλον μου το χρόνο –ακόμα και τα όνειρά μου- στο να σκέπτομαι, πώς θα κάνω τη ζωή τη δική μου & των γύρω μου λίγο ομορφότερη. Σας φαίνεται λίγο αυτό, ε;
Κι όμως με τον α’ ή τον β’ τρόπο, την βρίσκω την άκρη. Πραγματοποιώ πράγματα, ούτε κι εγώ ξέρω πώς. Ως δια μαγείας, αυτά που αποφασίζω γίνονται πραγματικότητα.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, μήπως η σκέψη έχει ακόμα μεγαλύτερη δύναμη από την πράξη; Όχι το «κατεβάζω ιδέες μ’ έναν φραπέ στο χέρι», αλλά η δυναμική σκέψη, το «Θέλω να γίνει αυτό, το ονειρεύομαι, το οραματίζομαι, το θέτω σε τροχιά στη φαντασία μου».
Και οι ράγες της φαντασίας επεκτείνονται κάποια στιγμή στον υλικό κόσμο.

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο άνθρωπος είναι παράξενο πλάσμα, ανεξερεύνητη γη.
Λίγη εκπαίδευση ακόμη, λίγο «άνοιγμα» προς το άγνωστο και ουπς! ο Αλχημιστής θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά βέβαια κι ο ήλιος κάποτε θα σβήσει.
Γι’ αυτό, βιαστείτε! Σκεφθείτε, γιατί χανόμαστε…


Καλό Σαββατοκύριακο! Θα σας δω τη Δευτέρα.

Η κομμούνα της Στρουμφοπαρέας

Δευτέρα κάτι έχω

Την Τρίτη δεν αντέχω

Τετάρτη πώς βαριέμαι

Την Πέμπτη δεν κρατιέμαι

Παρασκευή πρωί: λα λα λα λα λα λα

Απ' όλες τις ημέρες μ' αρέσει... το Σουκού!

Το Σάββατο το πηδάει το τραγουδάκι, τα Στρουμφάκια μάλλον δεν έχουν εβδομάδα, αλλά εκτάδα.

Λοιπόν, ας υποθέσουμε, πως η blogοπαρέα είναι το Στρουμφοχωριό. Ποιον χαρακτήρα γουστάρετε; Και ποιος χαρακτήρας ταιριάζει περισσότερο στη δική σας προσωπικότητα; Αν δεν θέλετε να σχολιάσετε, μπορείτε επίσης να διαλέξετε το Στρουμφάκι της αρεσκείας σας στο poll αριστερά.
(Μερικά ονόματα δεν τα θυμάμαι στα ελληνικά και γι’ αυτό απλώς τα μεταφράζω απ’ τ’ αγγλικά):

ο Πάπα-Στρουμφ: η εξουσία (της γνώσης) [ο κόκκινος πατέρας]
η Στρουμφίτα: η… γυναίκα (μάλλον η ξανθιά) [ισότιμη πάντως]

Οι άνθρωποι του πνεύματος: ο εφευρέτης Ξεφτέρης
και ο Σπιρτούλης [ο εγκεφαλικός, εποφθαλμιά τη θέση του Παπα-Στρουμφ]
Οι επαγγελματίες:
ο Λιχούδης (ο άπληστος μάγειρας), ο Ράφτης, ο Φούρναρης,
ο Κηπευτής [η αγροτική τάξη]
Οι καλλιτέχνες: ο Ποιητής, ο Ζωγράφος, ο Ντορεμί (ο μουσικός)
ο Χανανούλης: ο κοινωνικός
ο Γκρινιάρης: ο αντικοινωνικός
ο Χουζούρης: ο τεμπέλης
ο Προκόπης: ο εργατικός [η εργατική τάξη]
ο Αδέξιος

ο Ονειροπόλος (ή ο ιδεολόγος;)
ο Βodybuilderάς
ο Πλακατζής-Φαρσέρ
ο Αγροίκος

o Μελένιος: ο ματαιόδοξος
ο Αραχτός (και light)
ο Περιηγητής
ο Πρωτόγονος

Υ.Γ. Υπάρχει η θεωρία, πως το Στρουμφοχωριό είναι απεικόνιση κομμούνας
(κομμουνιστικής κοινότητας) περιληπτικά, αλλά στα ελληνικά στον σύνδεσμο:

Ο Κομμουνισμός στο Στρουμφοχωριό

και λεπτομερώς, αλλά στ' αγγλικά στον σύνδεσμο:

The Smurfs and communism

Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα

Κάνω βόλτες σε διάφορα blogs
και συναντώ προβλήματα.
Πολλά προβλήματα.
Ο ένας δεν βρίσκει δουλειά,
ο άλλος χωρίζει, ο τρίτος πενθεί…
Πολύς πόνος στο Intenet. Στη ζωή.
Στο μυαλό μας, στην ψυχή μας
και στο σώμα μας.


Ο πόνος είναι κάτι μη μετρήσιμο και μη συγκρίσιμο. Υποκειμενικός τελείως.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας. Ο καθένας είναι φτιαγμένος από άλλα υλικά.
Ο ένας ουρλιάζει «πονάω» για έναν πονοκέφαλο κι ο άλλος σφίγγει τα δόντια στους φρικτούς πόνους του προχωρημένου καρκίνου.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον πόνο.
Ο ένας μπορεί να σηκώσει ένα αυτοκίνητο κι ο άλλος δεν μπορεί να σηκώσει το χέρι του.
Ο ένας είναι ταχύς σαν τον άνεμο κι ο άλλος ανάπηρος.
Ο ένας βλέπει το σύμπαν στο ταβάνι του δωματίου του
κι ο άλλος δεν θυμάται τ’ όνομα των παιδιών του.
Ο ένας γελάει στην κηδεία της μάνας του κι ο άλλος θέλει ν’ αυτοκτονήσει,
γιατί δεν πήγε καλά κάποιο project.
Κι ενδιάμεσα βέβαια όλες οι αποχρώσεις του κόσμου.
Πώς να γνωρίσεις λοιπόν πραγματικά κάποιον;
Με τι κριτήριο;
Ο άνθρωπος κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Πώς να διακρίνει την ομορφιά του διαφορετικού; Και πώς να την αποδεχτεί;
Ο ανώτερος θα μπορέσει να καταλάβει καλύτερα τον κατώτερο, αλλά κι αυτός θα το κάνει μέσα απ’ τη δική του λογική, μέσα απ’ τα δικά του βιώματα. Ο κατώτερος ίσως να έχει ιδιότητες μαγικές, εντελώς άγνωστες στον ανώτερο, μοναδικές.
Αυτή εξάλλου είναι κι η χάρη του κόσμου. Η ποικιλία.
Η πιο σοφή κουβέντα, που ειπώθηκε ποτέ
-ιδιαίτερα όσον αφορά τ’ ανθρώπινα πλάσματα, αλλά κι ολόκληρο το σύμπαν-
είναι εκείνο το «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη.
Πλήρης αδυναμία κατανόησης. Πλήρης αδυναμία συναίσθησης.
Άρα και πλήρης αδυναμία κρίσης. Δεν μπορείς να κρίνεις το άγνωστο. Το ξένο.
Δεν μπορείς. Πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου. Είναι αυτό άραγε δυνατό;
Δεν ξέρω. Μπορούμε όμως ν’ αφουγκραζόμαστε το είναι του άλλου,
μήπως κάτι απ’ αυτό το άγνωστο πεδίο αγγίξει μια δικιά μας χορδή.
Έτσι γινόμαστε πλουσιότεροι. Έτσι κάνουμε ένα βήμα προς τα πάνω.
«Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα…»

Θερινό Ηλιοστάσιο

Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ’ ένα όμορφο λουλούδι,
σ’ ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.



Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως στην Ελλάδα είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι’ αυτό κι οι Έλληνες είναι… εκκεντρικοί; Αλλιώτικοι.
Κάθε ψαράς έχει να σου πει μία βαθιά αλήθεια. Κάθε χωρικός μία φιλοσοφία.
Όλοι θα σε καλέσουν για ένα τσίπουρο, όλοι θα σε προκαλέσουν για ένα τάβλι.
Όλοι θα σου πουν ένα χωρατό, να σου φτιάξουν το κέφι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν’ απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
Η Ελλάδα είναι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένη μέσα απ’ το Φως, γαλουχημένη με Φως, αφιερωμένη στο Φως.
Δεν το διάλεξε, της έλαχε.
Δεν της μένει παρά να το γιορτάζει και να το υμνεί. Για πάντα.

Το σώμα μου κι εγώ

Άργησα σήμερα να γράψω.
Ζεσταίνομαι.
Έχω πάρει και κιλά και είναι χειρότερα.
Δεν έχω συνηθίσει να κουβαλάω παραπανίσια κιλά.
Τα αισθάνομαι σαν ξένο σώμα.
Το τσιγάρο. Κόφ’ το-άρχισ’ το,
να τα κιλά και δεν φεύγουν κιόλας.





Έχω απομακρυνθεί απ’ το σώμα μου. Δεν είμαστε πια ένα. Είμαι εγώ κι αυτό. Ούτε στον καθρέφτη δεν θέλω πια να το κοιτάζω. Όχι γιατί είναι τόσο χάλια –δεν είναι, αλλά γιατί δεν είναι το δικό μου. Είναι μάλλον δανεικό. Κάποια νύχτα θα κρύωνα στη μηχανή και μου το δάνεισε κάποιος να μην κρυώνω. Και μού ‘μεινε.
Και δεν ακούει πια! Ε, βέβαια, γιατί ν’ ακούει, αλλουνού είναι, δεν με γνωρίζει.
(Μάλλον ο άντρας μου μού το δάνεισε. Ναι, όσο το κοιτάζω, κάτι μου θυμίζει).
Πρέπει να το εκπαιδεύσω απ’ την αρχή.
Και βαριέμαι…
Μήπως θα το περιφέρω στα σοκάκια να το λιμπιστεί κανείς; Ποτέ δεν είμαι μόνη. Έχετε παρατηρήσει, πως οι άνθρωποι δεν σου μιλάνε, άμα είσαι ζευγάρι; Φοβούνται ίσως, από διακριτικότητα, δεν ξέρω. Μόνος σου σε νησί θα γνωρίσεις τους χίλιους δυο, παρέα το ίδιο. Ζευγάρι τίποτα. Εκεί τιμωρία. Εσύ κι αυτός.
Το σώμα μετά από κάποια ηλικία οι περισσότεροι το βλέπουν απ’ την πλευρά της υγείας.
Να τα τριγλικερίδια, να οι χοληστερίνες.
Λες και η ομορφιά είναι περασμένο αγαθό, άπιαστο. Και μάλλον άχρηστο.
Πάω στον οδοντίατρο και του λέω «Κάνε μου καθαρισμό» και η απάντηση:
«Έλα μωρέ, ο άντρας σου σ’ αγαπάει έτσι κι αλλιώς»!!
Δεν είμαστε στα καλά μας, μου φαίνεται.
Αφήστε εκείνο, το άλλο: «Γιατί μωρέ, τραγουδίστρια είσαι; Τι σε νοιάζει;»
Για να μην πάρουμε διαζύγιο από τον άνθρωπό μας, για να μην επαναστατήσουμε ενάντια στη μιζέρια της ρουτίνας, παίρνουμε διαζύγιο από τον εαυτό μας.
Και είναι αλήθεια αυτό, τουλάχιστον για μένα. Όταν με βλέπεις και πολυφτιάχνομαι, κάτι δεν πάει καλά. Κάπου τριγυρνάει το μυαλό μου. Αλλού.
Κι αφέθηκα, για να μην τριγυρνάει. Το πιστεύετε αυτό; Αφέθηκα, για να είμαι πιστή.
Οι γύρω μου γυναίκες δεν έχουν παχύνει, αλλά έχουν πάρει αυτό το αντιερωτικό βλέμμα της μαμάς. Εγώ δεν έκανα παιδιά. Πρέπει να διαφυλάξω αλλιώς τη ζώνη παρθενίας μου. Και τά ‘βαλα με τον εαυτό μου.

Δευτεριάτικη Μαυρίλα

Βαριέμαι.
Βαριέμαι να βγω απ’ το σπίτι.
Δεν έχω να κυνηγήσω τίποτα πια
έξω απ’ το σπίτι.
Θα βγω μόνο για δουλειές,
για ψώνια,
για υποχρεώσεις.
Έχω σχεδόν ξεχάσει,
τι σημαίνει διασκέδαση.


Χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, χρόνια με τους ίδιους φίλους,
χρόνια με τα ίδια άλυτα προβλήματα.
Χρόνια, χρόνια, χρόνια…
Άλλοι βέβαια θα σκότωναν γι΄ αυτά.
Για τη σταθερότητα, για την ασφάλεια του γνωστού.
Πώς ανανεώνει κανείς το ενδιαφέρον του για τα τρέχοντα;
Για τα συνηθισμένα;
Τι όνειρα να ‘χεις, τι στόχους, τι οράματα, όταν όλα βαλτώνουν και για να ξεβαλτώσουν, πρέπει στην ουσία ν’ αρχίσεις από το μηδέν;
Πού βρίσκουν οι άνθρωποι το κουράγιο και την όρεξη -κυρίως- να συνεχίζουν;
Ο έρωτας και η δημιουργία φαντάζουν στα μάτια μου οι μόνες λύσεις.
Αλλά δεν τα βρίσκω μες στο βάλτο.
Ίσως φοβάμαι να βουτήξω το κεφάλι μου για να τα πιάσω.
Απλώς επιπλέω… Και πλατσουρίζω.

"Ναρκωτικά"

Ήμουν Σαντορίνη. Χρόνια.
Καλοκαίρια πολλά, εφηβικά.
Ήξερα τους πάντες.
Έκανα παρέα με τους πάντες.
Όλοι βέβαια ήταν μεγαλύτεροι,
γιατί πήγα εκεί στα 16.



Στα 18, είμαι σ’ ένα σπίτι και μου προσφέρουν ένα τσιγάρο.
Ευχαριστώ, έχω, απαντώ.
Βρε, δεν είναι τέτοιο τσιγάρο.
Κόκαλο εγώ!
Ρωτάω μετά μια φίλη μου, Αυστραλέζα, ποιοι πίνουν στη Σαντορίνη.
I guess everybody, but you.
Ξανακόκαλο.
Νύχτες ατελείωτες, μαζεμένοι σε σπίτια, έβλεπα ένα τσιγάρο να γυρίζει απ’ τον έναν στον άλλον, χαμπάρι δεν έπαιρνα. Νόμιζα, πως είχαν μείνει από τσιγάρα και τα μοιραζόντουσαν. Τέτοιο βούρλο… Και γενικώς δεν ήμουν. Αλλά αυτό το πράγμα, ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό. Δεν ξέρω γιατί.
Μετά παρατηρούσα. Πραγματικά έπιναν όλοι!
Και στη μετέπειτα ζωή μου. Πολύς κόσμος. Κάθε είδους κόσμος.
Γι’ αυτό, εκείνα τα ποσοστά περί «ναρκωτικών» και μπούρδες, τ’ ακούω βερεσέ.
Πίνει πάαααρα πολύς κόσμος. Και ειδικά σήμερα τα πιτσιρίκια… Της πουτάνας γίνεται. Μαύρο. Πολύ. Και κόκα οι πιο οικονομημένοι βέβαια, ανέκαθεν.
Σήμερα παίζουν πολύ και τα χάπια. Σαββατοκύριακα, στα clubs, για να χορέψουν κι αυτό είναι. Την υπόλοιπη εβδομάδα καθαροί. Πώς πίναμε εμείς ποτά; Έτσι. Πας σε club, το bar είναι άδειο κι όλοι είναι λιώμα. Πώς γίνεται αυτό άραγε;
Όσοι δεν έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις είναι αλλού ξημερωμένοι. Όπως ήμουν κι εγώ τότε. Βλέπουν τα «ναρκωτικά» ως κάτι πολύ μακριά απ’ αυτούς, απ’ τα παιδιά τους, απ’ τους γύρω τους. Μόνο για περιθωριακούς, που κάνουν μπαμ από μακριά.
Τι πλάνη, τι βλακεία… Τι στρουθοκαμηλισμός!

Πάω για μπάνιο. Ραντεβού τη Δευτέρα. Καλό ΣΚ!

Eυφυΐα

Ο Heinz θέτει σ΄ ένα post του το ερώτημα:
«Είναι ο Heinz βλάκας;»
Απάντησα με το εξής σχόλιο:

Νομίζω, πως η ευφυΐα αποτελείται
από 4 παραμέτρους:
την αντίληψη, τη μνήμη,
τη φαντασία & την ενόραση.
Το IQ Test μετράει την αντίληψη,
κατά πόσο και πόσο γρήγορα
καταλαβαίνεις κάποια πράγματα.
Αν καταλαβαίνεις τα πάντα & τα ξεχνάς
μετά από λίγο, δώρον-άδωρον.
Η φαντασία σε βοηθάει να ανασκευάσεις
τα γνωστά δεδομένα & να δημιουργήσεις.

Η ενόραση είναι ακόμη δυσνόητη.
Είναι εκείνα τα φλας με τη λύση από το πουθενά.
Υποσυνείδητη επεξεργασία δεδομένων για κάποιους, άγνωστο πεδίο για άλλους.
Η συναισθηματική νοημοσύνη ανήκει στη σφαίρα του συναισθήματος
(τρομερή παρατήρηση αυτή) και δεν έχει σχέση με την ευφυΐα (μάλλον).
Για μένα, έξυπνος δεν είναι αυτός που τα «καταφέρνει». Είναι αυτός, που διαθέτει τα παραπάνω & ενδέχεται να είναι εντελώς αποτυχημένος, περιθωριακός ή ακόμη και τρελός.

Ο «Το σωστό να λέγεται» απάντησε, πως το τελευταίο μέρος είναι πικρό μαντζούνι. Δεν του άρεσε. Και δεν είναι ο μοναδικός. Ο περισσότερος κόσμος κρίνει την ευφυΐα των ανθρώπων εκ του αποτελέσματος. Εγώ όμως γνωρίζω πολλούς πανηλίθιους συμμαθητές μου -γιατί στο σχολείο δεν μπορείς να κρύψεις τη χαζομάρα σου, ενώ στη ζωή μπορείς μια χαρά-, οι οποίοι θεωρούνται άκρως επιτυχημένοι, σε όλους τους τομείς μάλιστα! Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι μπορεί να είναι π.χ. καθάρματα, γλείφτες, ψυχασθενείς ή γελοίοι βουτυρομπεμπέδες.

Χθες η «Θεματική Βραδιά» απ’ την άλλη παρουσίαζε ανθρώπους με καταπληκτικές νοητικές ικανότητες: μνήμη, αντίληψη, συναισθησία (εγκεφαλική μετάφραση π.χ. αριθμών σε σχήματα ή ήχων σε αριθμούς), οι οποίοι δεν μπορούν να λειτουργήσουν καθόλου στην κοινωνία, πολλοί απ’ αυτούς, δε, θεωρούνται αυτιστικοί. Κι έφτασε στο συμπέρασμα: «Μία πάρα πολύ λεπτή κλωστή χωρίζει την εξαιρετική ευφυΐα απ’ την απόλυτη τρέλα».

Αποδόμηση

Παν μέτρον άριστον,
έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Πάρα πολύ σωστό.
Όμως γύρω μου βλέπω ανθρώπους
να κρατάνε πολύ εύκολα το μέτρο,
επειδή η φύση τους είναι έτσι.
Άνθρωποι χωρίς εξάρσεις, χωρίς πάθος,
με πολλά «πρέπει» στο μυαλό τους
και γεμάτοι ενοχές
ακόμη και γι’ αυτά που δεν κάνουν.



Το ρητό έχει κυρίως αξία όταν περνάς από τον πειρασμό,
τον βιώνεις και παρ’ όλ’ αυτά τον αρνείσαι, τον ελέγχεις
ή ακόμη καλύτερα τον υπερβαίνεις.
Και γενικώς, αξία έχει το πέρασμα απ’ την κόλαση,
ήτοι τη δοκιμασία, το παίδεμα
και η ανάδυση σ’ έναν εσωτερικό κόσμο ανώτερο,
ικανό να επηρεάσει θετικά και τον εξωτερικό.
Ακόμη κι η καλοσύνη ενός ανθρώπου, η φυσική, η αυθόρμητη
δεν συγκρίνεται μ' εκείνη του ανθρώπου,
που αποφασίζει συνειδητά -ακόμη και κόντρα στη φύση του
να δείχνει ενεργά καλοσύνη προς τους συνανθρώπους του.
Η αποδόμηση της υπάρχουσας, της δοτής προσωπικότητας
και η δημιουργία του εαυτού μας απ’ την αρχή.
Δημιουργήματα του εαυτού μας.
Όχι των γονιών μας, όχι της φύσης και πάνω απ’ όλα:
Όχι ενός υπερβατικού θεού, μιας ύπαρξης πέρα και πάνω από εμάς,
που συνεχίζει να μας ορίζει.

Αξιοπρέπεια

Χθες τη νύχτα είδα 2 «λυπητερές» ταινίες:
«Δαμάζοντας τα κύματα»
& μία στην τηλεόραση
«Η ζωή μου χωρίς εμένα».
Για την αρρώστια, τη φθορά, το θάνατο.
Αλλά και για την πίστη στη ζωή,
την αγάπη, την αυτοθυσία.
Ε, και για την άλογη πίστη:
στο Θεό, στις δυνατότητές μας, στον άλλον…



Καθώς τα χρόνια κυλούν, συνειδητοποιούμε τη θνητότητά μας.
Αν δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι δηλ., γιατί υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι.
Αυτή η συνειδητοποίηση άλλους τους κάνει καλύτερους κι άλλους χειρότερους.
Όπως κι όλα τα πράγματα: δεν έχουν τόση σημασία αυτά καθ’ εαυτόν,
αλλά το πώς εμείς τα εκλαμβάνουμε και τα αντιμετωπίζουμε.
Ο θάνατος είναι το ύστατο «κακό» για τους περισσότερους.
Για μένα είναι η παρακμή, η φθορά, ο πόνος και κυρίως
το χάσιμο της αξιοπρέπειας μπροστά στο φάσμα του θανάτου.
Αυτό το άφημα στην ανοχή των γύρω, το σπρώξιμο στα όριά τους,
το ξεχείλωμα, το αγκίστρωμα, το ξεκατίνιασμα…
Κι απ’ την άλλη στέκουν εκείνοι, που ως την τελευταία ανάσα
μένουν «κύριοι» του εαυτού τους, δημιουργικοί,
αξιολάτρευτοι σε όποια κατάσταση.
Εκείνοι που ονειρεύονται την πάλη στα μαρμαρένια αλώνια και σαν ξημερώνει
χαμογελούν γεμάτοι ευγνωμοσύνη, γιατί άλλη μια μέρα χάραξε γι’ αυτούς.
Άλλη μια μέρα με τους ανθρώπους, που αγαπούν
& δεν θέλουν να ταλαιπωρούν.

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου

Προχθές είπα,
πως ήρθε το καλοκαίρι,
αλλά απ’ ό,τι φαίνεται
κάνει κόντρες με το φθινόπωρο.
Ξέρω όμως ποιος θα νικήσει.
Χε, χε…




Σήμερα έχω κέφια
1) γιατί βλέπω κάποια αποτελέσματα από τους κόπους μου,
2) γιατί χθες επισκέφτηκα κάποια άλλα blogs και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Πολύ ωραία δουλειά γίνεται. Ο κόσμος βρήκε έναν τρόπο να εκφράσει ακόμη και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του κι αυτό είναι πολύ θετικό.
Γιατί γενικά ως κοινωνία «κλεινόμαστε».

Σήμερα βέβαια κάνω και ατασθαλίες.
Νομίζω, το αξίζω. Το αξίζουμε όλοι.
Να κάνουμε αυτά που έχουμε να κάνουμε και μετά...
...να το ρίχνουμε έξω. Ό,τι τραβάει η ψυχή μας.
Έτσι η ζωή είναι ωραία…
Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Ή το ωφέλιμον μετά του τερπνού.
Διαλέγετε και παίρνετε! Όλα παίζουν. Yeah!

Θα ήθελα να γράψω ποίηση

Δεν πήγα τελικά πουθενά,
γιατί ο καιρός ήταν σκατά.
Τουλάχιστον είδα κάτι φίλους και
κάθισα σπίτι με το σύντροφό μου.
Κάτι είναι κι αυτό.


Θέλω να εκφραστώ με κάποιον τρόπο και δεν βρίσκω την άκρη του νήματος.
Το blog αυτό το νόημα έχει κυρίως.
Μ’ αρέσει να γράφω σκέψεις, αλλά δεν μ’ αρέσει καθόλου η πολυλογία.
Δεν μπορώ να διαβάσω μυθιστόρημα. Μου φαίνονται ανούσια και φλύαρα.
Ειδικά η γαλλική σχολή.
Μ’ αρέσουν τα δοκίμια, η φιλοσοφία και τα βιβλία, που καταπιάνονται με συγκεκριμένα θέματα και τ’ αναλύουν με επιστημονικό τρόπο.
Αλλά κυρίως η ποίηση & τα παραμύθια για μεγάλους.
Λίγα λόγια, γεμάτα ουσία.
Έτσι θα ήθελα να γράψω κάποτε. Μεστά.

Ήρθε το καλοκαίρι!

Είναι Σαββατοκύριακο
και πάω για μπάνιο.
Θέλω λίγο ήλιο,
να φύγει η χειμωνίλα.
Κρύο νερό να σφίξει το σώμα.
Δροσιά, χαλάρωση, φυσική κίνηση.

Να πάρει μπροστά το σύστημα,
γιατί στην Αθήνα του άγχους & της μόλυνσης
δεν τα πάει και τόσο καλά.
Και πακέτο πάει και το ψυχολογικό.
Είναι καλές αυτές οι μικρές αποδράσεις.
Γεμίζεις τις μπαταρίες.
Όσοι μπορείτε, κάντε τη.
Ξανανιώστε! Ήρθε το καλοκαίρι! Η ωραιότερη εποχή του χρόνου.

Θα έπρεπε να γνωρίζετε το νόμο

Τελείωσαν τα τιμολόγια της εταιρίας μου την Τετάρτη. Την Πέμπτη είχε απεργία η ΑΔΕΔΥ, δηλ. δεν λειτουργούσε καμιά δημόσια υπηρεσία. Συμπαράσταση στους φοιτητές!! Ανάθεμα κι αν έχει κανένας δημόσιος υπάλληλος σχέση με την παιδεία γενικώς, πόσο μάλλον με τα πανεπιστήμια. Τέλος πάντων.



Η Εφορία -και να είχα τα απαραίτητα δικαιολογητικά- δεν θεωρεί τιμολόγια την Παρασκευή.
Για θεώρηση τιμολογίων χρειάζεσαι ασφαλιστική ενημερότητα από το ΙΚΑ κι ας μην απασχολείς κανέναν υπάλληλο. Πήγα σήμερα (Παρασκευή) να πάρω τουλάχιστον την ασφαλιστική ενημερότητα από το ΙΚΑ, να την έχω για τη Δευτέρα. Υποτίθεται, πως εργάζονται μέχρι τη 1.30. Ξέρω όμως από παλιά, πως πρέπει να πηγαίνεις μέχρι τις 12.00 για νουμεράκι, αλλιώς δεν σε δέχονται. Πήγα στις 11.45 και πήρα την απάντηση, ότι ασφαλιστικές ενημερότητες δίνονται 8.00-11.00 το πρωί. Άδειο το ΙΚΑ, αλλά: «Δεν γίνεται. Ελάτε πριν τις 11.00».
Άντε, να πάω τη Δευτέρα. Όχι, τη Δευτέρα είναι του Αγίου Πνεύματος, δεν εργάζονται. Συμπαράσταση στους μαθητές; Γιατί όλοι οι υπόλοιποι εργάζονται.
Άρα πάμε Τρίτη. Τρίτη πρωί, λοιπόν, πρέπει να είμαι πριν τις 11.00 στο ΙΚΑ, μετά να πάω εφορία. Βάλε τις ουρές –κι αν δεν μου ζητήσουν και κάτι άλλο, ευτυχώς η ενημερότητα του ΤΕΒΕ ισχύει ακόμη, αλλιώς άλλη μια ταλαιπωρία. Δεν πρέπει να χρωστάς και τίποτα στην εφορία. Την Τρίτη λοιπόν δεν έχω άλλη δουλειά παρά να τρέχω στους μαλάκες.
Τιμολόγια μπορώ να κόψω από Τετάρτη –αν όλα πάνε καλά. Όμως έπρεπε να κόψω τα τιμολόγια 3 ημέρες, αφού έγινε η όποια εργασία. Αν έρθει και μ’ ελέγξει η εφορία θα βρεθώ foul. Και τι να τους πεις;
«Θα έπρεπε να γνωρίζετε το νόμο!»

Καλημέρα, καινούριο μου ημερολόγιο!

6/6/06 Σε μια ημερομηνία, που εμφανίζεται κάθε 1000 χρόνια επέλεξα ν’ αρχίσω το προσωπικό μου δικτυακό ημερολόγιο. Κι αυτό πραγματικά θα είναι: ένα ημερολόγιο. Τίποτα παραπάνω. Ούτε βαθυστόχαστο, ούτε πιασάρικο. Μικρές, καθημερινές σκέψεις, συμβάντα, εμπειρίες…


Για αρχή λοιπόν θα γράψω απλά ένα αμερικάνικο ρητό, που πολύ μ’ έχει ταλαιπωρήσει η αλήθεια του στη ζωή μου:

«Πρόσεχε, τι εύχεσαι!»

Πολλά απ’ αυτά, που επιθυμούμε, μας βγαίνουν σε κακό και πολλά τυχαία γεγονότα (τυχαία; άλλο θέμα αυτό) μας δίνουν ώθηση, ευτυχία, γνώση.
Γιατί δεν γνωρίζουμε το αληθινό μας συμφέρον.
Στην ουσία κάνουμε αυτό, που μας έχουν μάθει, πως πρέπει να κάνουμε.
Αυτό, που έχουμε κληρονομήσει απ’ την εμπειρία των άλλων.
Σπάνια καθόμαστε ν’ αναρωτηθούμε, αν ο κάθε μας στόχος πραγματικά θα μας ωφελήσει, αν πραγματικά θα μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία ή τουλάχιστον στον πραγματικό μας εαυτό.
Έτσι έχω σταματήσει κι εγώ να κυνηγώ στόχους.
Κόντρα στο management ζωής, κόντρα στις ΤoDo λίστες.
Το μόνο, που μ’ απασχολεί είναι να νοιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Όλες μου οι προσπάθειες έχουν αυτό ως μοναδικό τους στόχο.
Δύσκολο. Θέλω να πιστεύω όμως, όχι ανέφικτο…