Αξιοπρέπεια

Χθες τη νύχτα είδα 2 «λυπητερές» ταινίες:
«Δαμάζοντας τα κύματα»
& μία στην τηλεόραση
«Η ζωή μου χωρίς εμένα».
Για την αρρώστια, τη φθορά, το θάνατο.
Αλλά και για την πίστη στη ζωή,
την αγάπη, την αυτοθυσία.
Ε, και για την άλογη πίστη:
στο Θεό, στις δυνατότητές μας, στον άλλον…



Καθώς τα χρόνια κυλούν, συνειδητοποιούμε τη θνητότητά μας.
Αν δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι δηλ., γιατί υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι.
Αυτή η συνειδητοποίηση άλλους τους κάνει καλύτερους κι άλλους χειρότερους.
Όπως κι όλα τα πράγματα: δεν έχουν τόση σημασία αυτά καθ’ εαυτόν,
αλλά το πώς εμείς τα εκλαμβάνουμε και τα αντιμετωπίζουμε.
Ο θάνατος είναι το ύστατο «κακό» για τους περισσότερους.
Για μένα είναι η παρακμή, η φθορά, ο πόνος και κυρίως
το χάσιμο της αξιοπρέπειας μπροστά στο φάσμα του θανάτου.
Αυτό το άφημα στην ανοχή των γύρω, το σπρώξιμο στα όριά τους,
το ξεχείλωμα, το αγκίστρωμα, το ξεκατίνιασμα…
Κι απ’ την άλλη στέκουν εκείνοι, που ως την τελευταία ανάσα
μένουν «κύριοι» του εαυτού τους, δημιουργικοί,
αξιολάτρευτοι σε όποια κατάσταση.
Εκείνοι που ονειρεύονται την πάλη στα μαρμαρένια αλώνια και σαν ξημερώνει
χαμογελούν γεμάτοι ευγνωμοσύνη, γιατί άλλη μια μέρα χάραξε γι’ αυτούς.
Άλλη μια μέρα με τους ανθρώπους, που αγαπούν
& δεν θέλουν να ταλαιπωρούν.