Αποδόμηση
Παν μέτρον άριστον,
έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Πάρα πολύ σωστό.
Όμως γύρω μου βλέπω ανθρώπους
να κρατάνε πολύ εύκολα το μέτρο,
επειδή η φύση τους είναι έτσι.
Άνθρωποι χωρίς εξάρσεις, χωρίς πάθος,
με πολλά «πρέπει» στο μυαλό τους
και γεμάτοι ενοχές
ακόμη και γι’ αυτά που δεν κάνουν.
Το ρητό έχει κυρίως αξία όταν περνάς από τον πειρασμό,
τον βιώνεις και παρ’ όλ’ αυτά τον αρνείσαι, τον ελέγχεις
ή ακόμη καλύτερα τον υπερβαίνεις.
Και γενικώς, αξία έχει το πέρασμα απ’ την κόλαση,
ήτοι τη δοκιμασία, το παίδεμα
και η ανάδυση σ’ έναν εσωτερικό κόσμο ανώτερο,
ικανό να επηρεάσει θετικά και τον εξωτερικό.
Ακόμη κι η καλοσύνη ενός ανθρώπου, η φυσική, η αυθόρμητη
δεν συγκρίνεται μ' εκείνη του ανθρώπου,
που αποφασίζει συνειδητά -ακόμη και κόντρα στη φύση του
να δείχνει ενεργά καλοσύνη προς τους συνανθρώπους του.
Η αποδόμηση της υπάρχουσας, της δοτής προσωπικότητας
και η δημιουργία του εαυτού μας απ’ την αρχή.
Δημιουργήματα του εαυτού μας.
Όχι των γονιών μας, όχι της φύσης και πάνω απ’ όλα:
Όχι ενός υπερβατικού θεού, μιας ύπαρξης πέρα και πάνω από εμάς,
που συνεχίζει να μας ορίζει.
Οι "αρχαίοι ημών..." το έλεγαν ως προτροπή -γιατί και απο αυτούς έλειπε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έτσι είναι, η αρετή είναι πραγματική, όταν αποτελεί συνειδητή επιλογή μας, όχι όταν απλώς μας βολεύει.
Πόσο με άγγιξε το κείμενο σου! Αυτα τα πρέπει, οι κανόνες που αποκτάμε χωρίς να ξέρουμε και πολλές φορές καθορίζουν την ζωή μας μας βάζουν σε καλούπια και μας γεμίζουν ενοχές:
ΑπάντησηΔιαγραφήπ.χ –πρέπει να είμαι τέλειος σε ότι κάνω!
- Μα ποιος το λέει οτι πρέπει να είσαι τέλειος, ποιος μπορεί να ζητάει κατι τοσο παράλογο απο εσένα;Εσυ το ζητάς η σου έμαθαν να το ζητάς;
Αυτό που περιγράφεις με την αποδόμηση είναι πραγματικά για μένα εξέλιξη, ωριμότητα αλλα μάντεψε σε ποσους αυτη η σκέψη φέρνει τρόμο!
P.S(syna σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!σου απάντησα στο post)
Τι ωραία, που μ' επισκέπτεστε dodo & pixie! Να σας κεράσω κάτι τις; Ε, τι τραβάει η ψυχή σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπερα μου, φίλτατε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι έχει δίκιο: ποιανού ο ηθικός αγώνας είναι περισσότερο αξιέπαινος;
Ο αγώνας τού εκ "φύσεως" (και συμπτώσεων) καλοσυνάτου που προσφέρει την αγάπη που αναβλύζει από μέσα του απλόχερα;
Ή ο αγώνας του εκ "φύσεως" (και συμπτώσεων) σκληρού που είχε την δύναμη με την παδεία και την εκλεπτυσμένη αυτο-αγωγή να νικήσει τον σκαιό εαυτό του, να πάει κόντρα στο "φυσικό" του πεπρωμενο και να φυτέψει στα στέρφα φυλλοκάρδια του ροδιές αγάπης δίχως το παραμικρό αγκαθάκι;
Με πολλή αγάπη
Παράγραφος
Καλώς ήρθες, γλυκιά μου Παράγραφε! (δεν σου κάνω κόρτε, μην τρομάξεις και φύγεις)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Φίλτατος
Τι... καλό σού βρίσκεται; Για το κέρασμα, λέω!
ΑπάντησηΔιαγραφήναι περιμένουμε προσφορές αν και τα κείμeνα σου είναι μια καλή ανταμοιβή syna!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοιπόν, θα σας κεράσω μία vodka λεμόνι στο μπαλκόνι κι ένα ανεκδοτάκι, που αναρωτιέται ο dodos, πώς τα θυμάμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ένας μούτσος σ’ ένα καράβι, νάνος, τόσος δα, πιάνει-δεν πιάνει τους 40 πόντους ύψος. Όλοι τον βαράνε, τον κλοτσάνε, τον βάζουν να καθαρίζει κάτω απ’ τα τραπέζια, μες στα βαρέλια… Μια μέρα πάει στον καπετάνιο και του λέει:
- Καπετάνιε, δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή, θ’ αυτοκτονήσω. Θα πέσω στη θάλασσα.
- Μην απελπίζεσαι, παιδί μου, του λέει ο καπετάνιος, θα σου πω εγώ τι να κάνεις. Θα πας κάτω στο αμπάρι. Εκεί θα βρεις ένα παλιό λυχνάρι. Θα το τρίψεις και θα εμφανιστεί ένα τζίνι. Μπορείς να του ζητήσεις μία χάρη -μόνο μία- κι αυτό θα στην εκπληρώσει. Πρόσεξε όμως, να φωνάζεις δυνατά, γιατί το τζίνι δεν ακούει καλά.
Πάει λοιπόν ο μούτσος, βρίσκει το λυχνάρι, το τρίβει, βγαίνει το τζίνι και του λέει:
- Τζίνι, θέλω να μου γεμίσεις το αμπάρι λίρες.
- Ό,τι πεις αφέντη, λέει το τζίνι, κάνει ένα έτσι και γεμίζει το αμπάρι με… μπύρες.
Απελπισμένος ο μούτσος ανοίγει δρόμο μέσα απ’ τις μπύρες και πάει στον καπετάνιο και του διηγείται, τι έγινε.
- Καλά, βρε μαλακισμένο, του λέει ο καπετάνιος, δεν σου είπα, πως πρέπει να φωνάζεις, γιατί το τζίνι δεν ακούει καλά; Κι εγώ τι νομίζεις, πως του ζήτησα πριν 30 χρόνια; 40 πόντους μούτσο;;
Κακό, ε; Καμία σχέση με politically correct, αλλά δεν πειράζει πού & πού...
ΑπάντησηΔιαγραφήχε, χε, καλο!παντώς και εγώ δεν θυμάμαι ανέκδοτα.Μαλλον υπάρχει και μια άλλη μνήμη εκτος απο την short-term and long term memory(βραχεία και μακρά στα ελληνικά;)που έχει σχέση με τα ανέκδοτα.τι να πω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποδόμηση κι επανασύνθεση με τους δικούς σου όρους - θεάρεστο. Πολιτισμός, δύναμη, ουσία και μετά προσφορά. WOW!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω όμως εάν αυτό αντέχει όταν πραγματικά στραβώσουν τα πράγματα και οι τριγμοί κουνήσουν το οικοδόμημα συθέμελα...
Οταν all hell broke loose, o εαυτός, που ξόδεψα τόσο χρόνο & κόπο να τον φέρω εκεί που ήθελα, κατέρρευσε στη συμφορά και από τότε μαζεύω κομμάτια. Το να τον αποδομήσω με ηρεμία για να κάνω ανασύνθεση φαίνεται πολυτέλεια μεγαλύτερη του ύπνου χωρίς ξαγρύπνιες και του ξυπνήματος χωρίς ξυπνητήρι...
Synas μου, μπου χου χου, μελαγχόλησα... Το Αφροδιτάκι σου, κλαψ, λυγμ, τι κερνάς είπαμε?
Καλώς το Αφροδιτάκι! Θες μια βοντκούλα να σου φτιάξει το κέφι; Μία όμως, άντε δύο, μην πας να ξανα-κοιμίσεις τα παιδιά τρικλίζοντας & τραυλίζοντας. Με παραμυθάκια "Και που λέτε, χικ, ξαφνικά βλέπει η Χιονάτη, χικ, τη γάμισα, όχι λάθος, χικ, τη μάγισσα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψεις & σκεψούλες (να είναι όλες νούλες?!)
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δημιουργήματα του εαυτού μας"...
Τι ευθύνη!!!
Να κατρακυλάμε και να μεμφόμαστε τους άλλους...
Τι ευκολία!!!
Αμα μου παίρνουν τις ευκολίες μου όμως δε μπορώ σκέτες ευθύνες, προτιμώ εκείνο που λέει "το πρώτο μισό της ζωής μας μας το καταστρέφουν οι γονείς μας, και το άλλο μισό τα παιδιά μας!". Να φταίνε οι άλλοι. Ναι, ναι, ΝΑΙ!
Εχει άλλη allure παιδί μου να ρίχνεις την αποδόμηση (αιτία και βάρος) στον άλλον, από το να τη φορτώνεσαι εσύ & να πρέπει να πορευτείς, να βγάλεις νοημα και να κάνεις κι ανασύνταξη δυνάμεων...
Εσύ καλέ πλάσμα τι έχεις, γιατί όλο αυτό το moody blues?
Πάντως συγνώμη, αγένεια, αλλά βόντκα δεν πίνω (δεν πίνω γενικώς οινοπνευματώδη, κάνω κεφάλι μόνη μου, γεννήθηκα intoxicated!) - αν θες να με κεράσεις, βάλε δυνατά μουσική, να με μεταφέρεις κατ'ευθείαν αλλού (και τους γείτονες στο φρενοκομείο, για τέτοια ένταση σου μιλάω...) Μια πολυτέλεια που δεν την έχω ΟΥΤΕ αυτή, blasting music, good company & not a neighbour in sight!
Ασε που χτες η γάμισα, εεε, μάγισα, έμπλεξε με τον κακό τον γάμο, εεε, μάγο εννοώ, και κάνανε πολλά τοξικά, εεε, εννοώ ξωτικά, ωωωωχ! Γλώσσεψα τη μπέρδα μου, νόησα το έχεμα, άστα! (μα τι μπλογκ είναι αυτό?!)
Ωραία πάμε τη μέρα μας, μέχρι το βράδυ μας βλέπω ντίρλα από μόνους μας!
:-)
καλή μέρα....
ΑπάντησηΔιαγραφήσήμερα ανακάλυψα το blog αυτό
το πρώτο ποστ που διάβασα αρκετά ενδιαφέρον,θα επανέλθω με σχόλιο όταν θα το χω διαβάσει όλο
Καλή μέρα :)
Καλημέρα Αλκυόνη! Ελπίζω να ξαναπεράσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφροδίτη LIFO (First In-Last Out, έτσι θα σε φωνάζω ή 4απλή!), καλημέρα!
Δεν είμαι go-go girl των Moody Blues, όμως ήμουν των Rolling Stones (gather no moss), πέρασα στους Decadance & πάω για This Mortal Coil! Λέω λοιπόν ν’ αλλάξω πορεία, να περάσω από τους Doors (βλ. avatar), μπας και καταφέρω κάποτε να χορέψω στους ρυθμούς των Deee-Lite.
Κι ελπίζω η ζωή να μην χωρίζεται στα 2, αλλά στα 4. Είμαι στη μέση. Το 1ο ¼ μου το κατέστρεψε ένας γκόμενος & το 2ο ¼ η μάνα μου. Δεν ήμουν βέβαια απούσα, αλλά μάλλον ήμουν ολίγον… αδρανής; Και λίγο άτυχη. Μπαίνω λοιπόν αισίως στο 3ο κι ευελπιστώ να το πάρω επιτέλους στα χέρια μου. Νομίζω όμως, πως σ’ αυτήν τη διαδρομή πραγματικά μετασχηματίστηκα. Είμαι τεμπέλα στο σώμα, όχι όμως και στο μυαλό.
FILO έπρεπε να γράψω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κατάλαβα, βέλε και JIT (Just In Time), από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Γιαπωνέζων στο μάρκετινγκ, να έχεις τελικό προιόν ακριβώς τη στιγμή που είναι να φύγει για τον πελάτη ώστε να μην έχεις στοκ, παραγγελίες, bottlenecks κτλ, κι έχεις τον ορισμό της τέλειας αποδόμησης, ακριβώς τη στιγμή που πρέπει, να κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά...
ΑπάντησηΔιαγραφή(κάι-κάι, που λέει και ο heinz...)
"Ακόμη κι η καλοσύνη ενός ανθρώπου, η φυσική, η αυθόρμητη
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν συγκρίνεται μ' εκείνη του ανθρώπου,
που αποφασίζει συνειδητά -ακόμη και κόντρα στη φύση του
να δείχνει ενεργά καλοσύνη προς τους συνανθρώπους του."
Δεν συγκρίνεται, λες; Δεν ξέρω λίγο με τρομάζει ο δεύτερος τύπος ανθρώπου, γιατί ξέρεις τί; Έχω την εντύπωση ότι ο μεν πρώτος ξεχνά εύκολα. Τί εννοώ... δεν κρατά κακίες για παράδειγμα, δεν εκδικείται, δεν μνησικακεί ή ακόμη-ακόμη δεν θα σου θυμίσει ότι κάποτε σου φέρθηκε καλά (τί ανάγκη έχει; τέτοια είναι η φύση του και δεν κάνει κάτι έξω από αυτή)... Ενώ ο δεύτερος που το πάλεψε κιόλας για να δείξει την καλοσύνη του, ποτέ δεν το ξεχνά (πώς μπορεί άλλωστε;;; μετρημένες, ενδεχομένως, οι φορές της καλοσύνης του) και κάποια στιγμή θα στο "χτυπήσει", που λένε, μπορεί και να στο ζητήσει πίσω. Δεν μπορεί;; Ε... κι εγώ όσο το σκέφτομαι... δεν θέλω δανεικά και μάλιστα τέτοιου είδους δεν τα θέλω καθόλου!!!
:-)
Ξ.
Δεν λέω να προσπαθείς με το ζόρι να δείξεις καλοσύνη, αλλά να είσαι καλός από πεποίθηση. Επειδή θεωρείς την καλοσύνη ή οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα αγαθό κι όχι τυχαία φυσική επιλογή (έτσι είμαι, τι να κάνουμε τώρα;).
ΑπάντησηΔιαγραφή