"Ναρκωτικά"

Ήμουν Σαντορίνη. Χρόνια.
Καλοκαίρια πολλά, εφηβικά.
Ήξερα τους πάντες.
Έκανα παρέα με τους πάντες.
Όλοι βέβαια ήταν μεγαλύτεροι,
γιατί πήγα εκεί στα 16.



Στα 18, είμαι σ’ ένα σπίτι και μου προσφέρουν ένα τσιγάρο.
Ευχαριστώ, έχω, απαντώ.
Βρε, δεν είναι τέτοιο τσιγάρο.
Κόκαλο εγώ!
Ρωτάω μετά μια φίλη μου, Αυστραλέζα, ποιοι πίνουν στη Σαντορίνη.
I guess everybody, but you.
Ξανακόκαλο.
Νύχτες ατελείωτες, μαζεμένοι σε σπίτια, έβλεπα ένα τσιγάρο να γυρίζει απ’ τον έναν στον άλλον, χαμπάρι δεν έπαιρνα. Νόμιζα, πως είχαν μείνει από τσιγάρα και τα μοιραζόντουσαν. Τέτοιο βούρλο… Και γενικώς δεν ήμουν. Αλλά αυτό το πράγμα, ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό. Δεν ξέρω γιατί.
Μετά παρατηρούσα. Πραγματικά έπιναν όλοι!
Και στη μετέπειτα ζωή μου. Πολύς κόσμος. Κάθε είδους κόσμος.
Γι’ αυτό, εκείνα τα ποσοστά περί «ναρκωτικών» και μπούρδες, τ’ ακούω βερεσέ.
Πίνει πάαααρα πολύς κόσμος. Και ειδικά σήμερα τα πιτσιρίκια… Της πουτάνας γίνεται. Μαύρο. Πολύ. Και κόκα οι πιο οικονομημένοι βέβαια, ανέκαθεν.
Σήμερα παίζουν πολύ και τα χάπια. Σαββατοκύριακα, στα clubs, για να χορέψουν κι αυτό είναι. Την υπόλοιπη εβδομάδα καθαροί. Πώς πίναμε εμείς ποτά; Έτσι. Πας σε club, το bar είναι άδειο κι όλοι είναι λιώμα. Πώς γίνεται αυτό άραγε;
Όσοι δεν έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις είναι αλλού ξημερωμένοι. Όπως ήμουν κι εγώ τότε. Βλέπουν τα «ναρκωτικά» ως κάτι πολύ μακριά απ’ αυτούς, απ’ τα παιδιά τους, απ’ τους γύρω τους. Μόνο για περιθωριακούς, που κάνουν μπαμ από μακριά.
Τι πλάνη, τι βλακεία… Τι στρουθοκαμηλισμός!

Πάω για μπάνιο. Ραντεβού τη Δευτέρα. Καλό ΣΚ!