Δευτεριάτικη Μαυρίλα

Βαριέμαι.
Βαριέμαι να βγω απ’ το σπίτι.
Δεν έχω να κυνηγήσω τίποτα πια
έξω απ’ το σπίτι.
Θα βγω μόνο για δουλειές,
για ψώνια,
για υποχρεώσεις.
Έχω σχεδόν ξεχάσει,
τι σημαίνει διασκέδαση.


Χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, χρόνια με τους ίδιους φίλους,
χρόνια με τα ίδια άλυτα προβλήματα.
Χρόνια, χρόνια, χρόνια…
Άλλοι βέβαια θα σκότωναν γι΄ αυτά.
Για τη σταθερότητα, για την ασφάλεια του γνωστού.
Πώς ανανεώνει κανείς το ενδιαφέρον του για τα τρέχοντα;
Για τα συνηθισμένα;
Τι όνειρα να ‘χεις, τι στόχους, τι οράματα, όταν όλα βαλτώνουν και για να ξεβαλτώσουν, πρέπει στην ουσία ν’ αρχίσεις από το μηδέν;
Πού βρίσκουν οι άνθρωποι το κουράγιο και την όρεξη -κυρίως- να συνεχίζουν;
Ο έρωτας και η δημιουργία φαντάζουν στα μάτια μου οι μόνες λύσεις.
Αλλά δεν τα βρίσκω μες στο βάλτο.
Ίσως φοβάμαι να βουτήξω το κεφάλι μου για να τα πιάσω.
Απλώς επιπλέω… Και πλατσουρίζω.