Θερινό Ηλιοστάσιο

Πόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν!
Πόσοι προσπερνούν ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα,
ένα απόκοσμο χάραμα
και μετά μια αστραφτερή ανατολή!
Πόσοι άνθρωποι κλείνουν τα μάτια και την ψυχή
μπροστά σ’ ένα όμορφο λουλούδι,
σ’ ένα ολόγεμο φεγγάρι,
σε μια αγριεμένη θάλασσα!
Ω ναι, τα προσπερνούν.
Ως δεδομένα, ως ανάξια λόγου και σκέψης,
ως πολυτέλειες.



Ποιος μπορεί όμως να προσπεράσει το φως; Το ατόφιο, το εκτυφλωτικό φως;
Ποιος μπορεί να μην αποστρέψει το βλέμμα από έναν άσπρο τοίχο,
που αντανακλά τον ήλιο του μεσημεριού;
Και να το στείλει αναπόφευκτα στο απέραντο γαλάζιο;
Το φως στην Ελλάδα είναι παντού. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Ίσως γι’ αυτό κι οι Έλληνες είναι… εκκεντρικοί; Αλλιώτικοι.
Κάθε ψαράς έχει να σου πει μία βαθιά αλήθεια. Κάθε χωρικός μία φιλοσοφία.
Όλοι θα σε καλέσουν για ένα τσίπουρο, όλοι θα σε προκαλέσουν για ένα τάβλι.
Όλοι θα σου πουν ένα χωρατό, να σου φτιάξουν το κέφι.
Είναι το φως, που σου ανοίγει τα μάτια,
είναι το φως, που σου ανοίγει και την καρδιά.
Το φως δεν κρατάει μυστικά, δεν αφήνει τη μούχλα ν’ απλωθεί,
δεν κρατάει τη σκέψη όμηρο. Το φως δεν αφήνει περιθώρια για δόγματα.
Όλα τα φωτίζει εξίσου.
Η Ελλάδα είναι Φως. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Βγαλμένη μέσα απ’ το Φως, γαλουχημένη με Φως, αφιερωμένη στο Φως.
Δεν το διάλεξε, της έλαχε.
Δεν της μένει παρά να το γιορτάζει και να το υμνεί. Για πάντα.