Τη Δευτέρα κάτι έχω…

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Δευτέρα γαρ, δεν μπορώ παρά να σας διηγηθώ μία θλιβερή μεν, περασμένη δε, ιστορία.

Πριν γνωρίσω τον άντρα μου έκανα… διάφορα. Μέσα σ’ όλα λοιπόν κόλλησα τον ιό HPV. Αυτός ο ιός είναι πολύ διαδεδομένος: το 75% των σεξουαλικά ενεργών ανδρών και γυναικών κολλάει κάποια στιγμή της ζωής του HPV. Ένα στέλεχος του ιού μπορεί να προκαλέσει κονδυλώματα. Ένα άλλο στέλεχος όμως δημιουργεί δυσπλασία του τραχήλου της μήτρας, που οδηγεί 1 στις 1000 γυναίκες σε καρκίνο του τραχήλου. Μία απ’ αυτές τις 1/1000 ήμουν κι εγώ.

Όταν κάποια στιγμή αποφάσισα, πως θέλω να γίνω μαμά, είπα να κάνω προγεννητικό έλεγχο, ο οποίος περιλαμβάνει και ΠΑΠ Τεστ. Εκεί διαγνώστηκε δυσπλασία 3ου βαθμού (τελευταίου δηλ.). Κακό-κάκιστο αυτό, αλλά εντάξει, τι να κάνουμε; «Να κάνουμε κολποσκόπηση για τυχόν αλλοιωμένα κύτταρα». Να κάνουμε κι απ’ αυτό. Εκεί σκάει η βόμβα «Ξέρετε, έχετε καρκίνο». Όπα, εδώ είμαστε. Και τι γίνεται τώρα; «Υπάρχουν διάφορες θεραπείες, αυτές κι αυτές, αλλά εξαρτάται απ’ το στάδιο του καρκίνου, το οποίο μπορούμε να το διαπιστώσουμε μόνο με βιοψία».

Αρχίζουν τα τηλεφωνήματα, ποιος είναι ο καλύτερος γιατρός γι’ αυτήν τη δουλειά κλπ. κλπ. Τον βρίσκουμε το γιατρό. Με συνοδεύει -με το ζόρι- μία εξ αγχιστείας συγγενής, γιατρός, η οποία και καλά έκλεισε το ραντεβού -λες και ήταν τίποτα δύσκολο. Τέλος πάντων, τέρας κρυοκολίασης ο γιατρός μου λέει πάρα πολύ απλά, ότι θα κόψουμε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του τραχήλου, πολύ πιθανώς όμως να χρειαστεί και υστερεκτομή. Υστερεκτομή είναι, σου βγάζουν τη μήτρα. Τέρμα η περίοδος, τέρμα τα όνειρα για οικογένεια, ξεκίνημα το γήρας απ’ τα 32. Βουρκώνω και πάω στην τουαλέτα να κλάψω μονάχη μου.

Ε και τι έγινε μόλις φύγαμε με τη συγγενή γιατρό «Πού μ’ έκανες ρεζίλι, που σου μιλούσε ο άνθρωπος κι εσύ σηκώθηκες κι έφυγες» και τέτοια. Φασαρία μιλάμε. Δε γαμιόμαστε, λέω ‘γώ, που θα μου βάλεις και χέρι τέτοια ώρα...

Τέλος πάντων πάμε σπίτι και παίρνω την πεθερά μου να της τα πω, γιατί «ανησυχούσε». Και παίρνω την εξής απάντηση «Ας πρόσεχες, τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι». Αυτό, εκτός από μεγάλη κακοήθεια, είναι και μεγάλη μαλακία, διότι αυτό το πράγμα παίρνει σχεδόν 10 χρόνια για να επωαστεί και να εξελιχθεί σε καρκίνο. Πάλι τέλος πάντων.

Η φάση ήταν γενικά αποκαλυπτική για τους ανθρώπους γύρω μου. Η μάνα μου με ρώταγε 100 φορές την ημέρα, ποιος φταίει. Μέχρι, που δεν το σήκωνα πια. Διάφοροι κοντινοί συγγενείς και φίλοι με έπαιρναν κάθε μέρα τηλέφωνο και με επισκέπτονταν μ’ ένα βλέμμα οίκτου και με ηλίθια σχόλια, λες και θα πέθαινα την επόμενη ημέρα. Ο άντρας μου ήταν μες στα νεύρα και φώναζε με το παραμικρό, ωραία συμπαράσταση, μεγάλε, δεν πας καμιά βόλτα καλύτερα; Ο κόσμος γενικά δεν ξέρει να χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις, πανικοβάλλεται και φέρεται χαζά.

Εγώ πάλι ήμουν ήρεμη, βαθιά μέσα μου ήξερα, πως όλα θα πάνε καλά. Και πήγαν όλα καλά. Δύσκολες ήταν οι 2 εβδομάδες μέχρι να βγει το αποτέλεσμα της βιοψίας. Ναι, εκείνο το πρωινό, που χτύπησε το τηλέφωνο στις 8.00 το πρωί, ήξερα γιατί χτυπούσε και το σήκωσα τρέμοντας. Ήταν σε πάρα πολύ αρχικό στάδιο, λέει, δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα άλλο, μόνο να περιμένoυμε (όλοι μαζί θα περιμέναμε) 5 χρονάκια, για να βεβαιωθούμε, πως καθάρισα.

Πέρασαν τα 5 χρόνια. Όλα καλά. Αυτό που μού ‘μεινε από την όλη ιστορία, είναι μια νέα αγάπη για τη ζωή και η απόφαση να μην ξανααρρωστήσω ποτέ. Δεν λέει. Δεν θα το ξανακάνω!

Αυτό όμως, που θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες, είναι να κάνουν συχνά ΠΑΠ Τεστ. Πραγματικά σώζει ζωές, όπως το λένε στην τηλεόραση.

Ήταν μία κοινωνική προσφορά του SynasBlog. Και πάλι καλημέρα σας.