Το όμορφο και το ωραίο

Υπάρχει σ’ ολόκληρη σχεδόν την υφήλιο μια μαζική σχιζοφρένεια όσον αφορά την ομορφιά. Από τη μία προβάλλεται ως το ύψιστο αγαθό κι από την άλλη αποτελεί αντικείμενο μομφής ή και χλευασμού.

Η όμορφη γυναίκα είναι χαζή, ο ωραίος άντρας κενός, τα ωραία σπίτια και αυτοκίνητα πολυτέλειες, τα όμορφα αντικείμενα γενικώς –ακόμα και η τέχνη- περιττά. Όλα μαζί αποτελούν σχεδόν τον ορισμό της ματαιοδοξίας.

Υποπτεύομαι, πως αυτή η σχιζοφρένεια πηγάζει από θρησκευτικές αντιλήψεις.
Μόνο ο ύψιστος δημιουργός έχει δικαίωμα στην ομορφιά.
Εμείς πρέπει να αρκούμαστε στο να θαυμάζουμε και να υμνούμε τα δικά του δημιουργήματα. Να είμαστε ταπεινοί και να φροντίζουμε μονάχα για τη σωτηρία της ψυχής μας.

Κανείς ποτέ δεν κατηγόρησε βέβαια τις εντυπωσιακές εναλλαγές της φύσης, τα άπειρα χρώματά της, τα πλουμιστά φτερά των πτηνών, τις τεράστιες χαίτες των λιονταριών και τα πραγματικά πανέμορφα λουλούδια.
Ο άνθρωπος όμως; Άλλη ιστορία. Ο άνθρωπος είναι δούλος. Δούλος του Θεού.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει κάποτε, πως η ομορφιά είναι μία μορφή ευφυΐας.
Ίσως και η σημαντικότερη, γιατί είναι η μοναδική αυταπόδεικτη.
Η ομορφιά, η καλή μορφή και στον αντίποδα το άσχημο, το χωρίς σαφές σχήμα.

Η ομορφιά είναι κατά βάση γονιδιακή. Και διαρκεί μέχρι τα 30.
Γιατί και τα νιάτα αυτά καθ’ εαυτόν είναι όμορφα: το σφρίγος, η ζωντάνια, ο διάχυτος ερωτισμός. Και το απορημένο βλέμμα… Το δίχως υπονοούμενα.

Μετά τα 30 ένας άνθρωπος δεν είναι πια όμορφος, είναι ωραίος. Ή άσχημος.
Έχει αρχίσει να γράφει πλέον το μέσα του στα χαρακτηριστικά του.
Σουφρωμένο μέτωπο, στενεμένα χείλη, κατεβασμένα μάτια, κουρασμένο βλέμμα.
Και αντιστοίχως: μια περιρρέουσα γλυκύτητα, ένα εσωτερικό φως, μια σπιρτάδα.
Γοητεία…

Ο Κούντερα πάλι είχε πει, πως όσο τα στήθη και τα… οπίσθια τείνουν προς τη γη,
τόσο το πνεύμα τείνει προς τον ουρανό.
Αυτό έχει μάλλον διττό νόημα: πνευματική ανύψωση ή ανάληψη εις τους ουρανούς.
Γεγονός είναι πάντως, πως μετά τα 30 τη σκυτάλη παίρνει το πνεύμα.
Το σώμα μένει απλός φορέας του. Και αντανάκλασή του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η ομορφιά δεν είναι κάτι το μεμπτόν.
Η ομορφιά δεν είναι αρνητική ιδιότητα, είναι θετική.
Κι οποιοσδήποτε λέει το αντίθετο, νομίζω, πως είναι απλώς ζηλόφθων.
Και μάλλον άσχημος. Μέσα κι έξω…

Αφορμή γι’ αυτό το post αποτέλεσε ένα ποίημα του kyriaz περί του είναι και του φαίνεσθαι. Τον ευχαριστώ πολύ.