Εφηβεία

Σήμερα έχει απορροφήσει τη σκέψη μου
το κείμενο της Γκραβούρας
στο blog του Νίκου Δήμου .
Για τα παιδικά χρόνια και τις αναμνήσεις.

Στα όνειρά μου, τα παιδικά μου χρόνια είναι πάντα λουσμένα στο φως.
Με το που κάνουν να μπουν στην εφηβεία, όλα σκοτεινιάζουν και γίνονται… μαυρόασπρα.

Είχα δύσκολη εφηβεία. Πολύ δύσκολη. Όλων είναι δύσκολη -έτσι δε λένε;
Εμένα πάντως μ’ έχει σημαδέψει.
Και τα σημάδια της φτάνουν ως το σήμερα, τεράστια και οδυνηρά.

Ήταν ένας γκόμενος, μια λατρεία, ένας έρωτας μεγάλος,
που στην πρώτη δυσκολία εξαφανίστηκε και
μ’ άφησε να κλαίω μονάχη μου για μήνες.
Μία έκτρωση…

Πικρόχολα σχόλια για το σώμα μου, που με κυνηγούν ακόμη.
Έλλειψη επικοινωνίας,
ανταγωνισμός στην τάξη,
αποβολές για τον ίδιο πάντα λόγο: το κάπνισμα.

Κατηφόρα. Μια ερωτική απογοήτευση και διαλύθηκα.
Δεν μ’ ένοιαζε τίποτα.
Όλα ήταν μια τσαντίλα, όλα μου φταίγανε, όλοι ήταν ηλίθιοι και κακοί.
Άρχισα και να πίνω. Αλλιώς δεν θα μιλούσα σε κανέναν.

Θέλει πολλή αγάπη ένα παιδί στην εφηβεία.
Ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταρρεύσει. Κι είναι δύσκολο να ξανασηκωθεί.

Αχ, Γκραβούρα, τι μού ‘κανες…
Τι μου θύμισες…Τι πληγές μου έξυσες…
Για παιδιά λες εσύ, παιδί ήμουν κι εγώ. Μόνο που δεν τό 'ξερα τότε...

Υ.Γ. Δεν ψάχνω για παρηγοριά, μεγάλωσα, απλά σκέψεις σας για την εφηβεία.
Κι εμπειρίες σας.