Το υπαρξιακό μπέρδεμα

Προσπαθώντας να καταλάβει κανείς τα πολύπλοκα, αυτά που κατά πάσα πιθανότητα
δεν χωράει ο νους του, πολλές φορές μπερδεύεται.

Ρώτησαν κάποτε την σαρανταποδαρούσα:
«Πώς μπορείς και περπατάς με τόσα πολλά πόδια;»
κι από τότε δεν μπόρεσε να ξαναπερπατήσει.
Το σκεφτόταν και μπερδευόταν.

Τό ‘χω πάθει κι εγώ αυτό με διάφορα πράγματα.
Κάνοντας γιόγκα, ας πούμε, προσπαθούσα να ελέγξω την αναπνοή μου κι από τότε έπαθα ένα είδος παλινδρόμησης και επαναλαμβανόμενης υπεροξυγόνωσης.

Ορισμένα πράγματα είναι φτιαγμένα να λειτουργούν αυτόνομα.
Αν προσπαθήσεις να τα ελέγξεις, χάνεις τη μπάλα. Μπερδεύεσαι.

Σε πιο συνειδητό επίπεδο, αλλά εξίσου αυτονομημένη, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Υπάρχουμε, είναι (σχεδόν) σίγουρο.
Αλλά πέρα απ’ αυτό δεν ξέρουμε τίποτα για την ίδια μας την ύπαρξη.
Κι ούτε μπορούμε να την ελέγξουμε με κανέναν τρόπο. Δεν μπορούμε να πούμε «θα πάψω να υπάρχω», ούτε «από σήμερα θ’ αρχίσω να υπάρχω αλλιώς».
Κι όποιος το πολυσκέπτεται, απλά μπερδεύεται.

Χθες καθόμουν στο πατσατζίδικο και μεταξύ τύρου και αχλαδιού και στις 3.00 η ώρα τη νύχτα, μου σκάει η ερώτηση «Πιστεύεις στο Θεό;» Μου κάθισε και το τυρί και τ’ αχλάδι στο λαιμό. Κάτι πρέπει ν’ απαντήσω, κάτι πρέπει ν’ απαντήσω…

Έχω αποφασίσει τι πιστεύω εδώ και πάρα πολλά χρόνια -δεν τίθεται θέμα-, αλλά τέτοιες ερωτήσεις σε βάζουν σ’ έναν κυκεώνα άλλων ερωτημάτων σχετικά με την ύπαρξη εν γένει, που κι αυτά απλώς δεν μπορείς να τα απαντήσεις ποτέ με σιγουριά.

Γι’ αυτό κι εγώ έχω πάρει την απόφαση να μην αναρωτιέμαι σχετικά με τα υπαρξιακά ζητήματα. Γιατί απλά δεν βγάζω άκρη. Μπερδεύομαι.

Και γιατί αυτά τα ερωτήματα αναπόφευκτα επιστρέφουν στο αρχικό «Υπάρχει Θεός;», το οποίο –όπως προείπα- με κάποιον μαγικό τρόπο (ειρωνικά βέβαια το λέω) έχω απαντήσει. Άρα, πρέπει να στηρίξω όλες τις περαιτέρω απαντήσεις μου πάνω σ’ αυτήν την αρχική παραδοχή.

Ε, βασικά αυτό θέλω ν’ αποφύγω. Να στήσω ένα ολόκληρο οικοδόμημα σκέψης και φιλοσοφίας πάνω σε μία αυθαίρετη παραδοχή –είτε αυτή είναι «Ναι, υπάρχει Θεός» είτε είναι «Όχι, δεν υπάρχει Θεός».

Έτσι, έχω στρέψει την προσοχή μου στην παρατήρηση των φαινομένων και προσπαθώ να βγάλω λογικά συμπεράσματα από όσα πραγματικά μπορώ να γνωρίζω κι από όσα πιθανώς μελλοντικά θα μάθω.

Ίσως κάποια στιγμή, μέσα απ’ αυτά αντιληφθώ κάπως καλύτερα και τη μεγαλύτερη εικόνα, την άπιαστη -απ' ό,τι φαίνεται- για το νου.

Μέχρι τότε όμως περιορίζομαι σε όσα μπορεί ο νους μου να κατανοήσει τώρα.

Α, περιττό να σας πω, πως την ερώτηση μού την έκανε ο ποιητής μας, ο kyriaz.
Όλους σάς ρωτάει στο χθεσινό του post. Για περάστε, για περάστε!

(Η απάντηση της Debby στην ερώτηση "Υπάρχει Θεός;":
ΕΓΩ ΘΑ ΤΟ ΛΥΣΩ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;; )