Όταν το μυαλό ταξιδεύει...
... απλώς αντιγράφει ένα υπέροχο ποίημα από το blog της Εργοτελίνας
Δίχως να ελπίζω, ήρθες Αγάπη μου
Και με το το Θάμπος σου, γύμνωσες την ψυχή μου
Απ’ όλη την Φαντασία της.
Ριγώ, από πάθος τρέμουν τα φυλλοκάρδια μου
Κι η Ψυχή μου πνίγεται στη Θάλασσα του Ερωτα
Σώσε αχ, σώσε με τον ναυαγό που 'φτασε στη στεριά
Και στο Λιμάνι σου, δέξου με μεσα…
ενδιαφέρον..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ίσως αυτό είναι το ανείπωτο: σαν κάποιος να κλαίει κάπου εκεί κοντά, κάποιος που δε θα τον δεις ποτέ κι ούτε κι αυτός ποτέ θα σε συναντήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το βράδυ γυρίζοντας ανοίγετε μαζί την πόρτα στην παλιά κάμαρα.
«Η μοναδική είσοδος», από το «Εγχειρίδιο Ευθανασίας» του Τάσου Λειβαδίτη
Σε ευχαριστω πολυ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι η πρωτη φορα
που αναδημοσιευεται
ποστ μου...........
Ο Καψερος ο Καλυβας
εκανε το "λιμανι"
"πόρτα".........
να δουμε..θα την ανοίξει.....
:)
"Και με το το Θάμπος σου, γύμνωσες την ψυχή μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ’ όλη την Φαντασία της."
Α,όλα κι όλα..Μόνον εγώ θα μπορούσα να το κάνω αυτό,να σβήσω δηλ. την φαντασία στην ψυχή κάποιου...
Ο ειδικός στα σβησίματα,
kyriaz
Oλο αυτοο αναρωτιεμαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι ηθελε στο σβησιμο να πει
ο ποιητης;;..
;)
Μπράβο στην εργοτελίνα,υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν άραγε ναυαγοί,που δεν ''καταδέχτηκαν'' να εκπέμψουν S.O.S?
''Που έμειναν εκεί,να κοιτάζουν τους απέναντι?''
Την αγάπη μου synas και εργοτελίνα!