Περί μυωπίας

6 ετών ήμουν μονάχα, όταν οι γονείς μου παρατήρησαν, πως πήγαινα πολύ κοντά στην τηλεόραση και πως έκλεινα λίγο τα μάτια, για να δω καλύτερα. Με πήγαν λοιπόν σ’ ένα οφθαλμίατρο-τρελό επιστήμονα (κάτι σε Dr Mueller από ελληνική ταινία) και το πόρισμα: μυωπία.

Τα γυαλιά τα φορούσα μέχρι την εφηβεία μόνο στην τηλεόραση και στον πίνακα. Κυκλοφορούσα η καλή σου στο δρόμο με 5 βαθμούς μυωπία, δεν έβλεπα την τύφλα μου, περνούσα δίπλα από γνωστούς, δεν τους χαιρετούσα, μου βγήκε και το όνομα, πως ήμουν σνομπ.

Στην εφηβεία ανέβηκε κι άλλο η μυωπία (8,5 βαθμούς πήγε) και υποχρεώθηκα να φοράω συνέχεια γυαλιά. Αλλά τότε δεν μ’ ένοιαζε και πολύ. Είπαμε, στην εφηβεία δεν μ’ ένοιαζε τίποτα.

Στα 18 αποφάσισα να βάλω φακούς.
Προβλήματα. Στη θάλασσα ή που θα έκανα μπάνιο με τους φακούς, όπου κολυμπούσα σαν τα σκυλάκια –το νερό να φτάνει το πολύ μέχρι το λαιμό-, η που θα έκανα χωρίς φακούς και θα τσακιζόμουν δεξιά-αριστερά σε διάφορα βράχια.
Επίσης, πόνοι, τσουξίματα, ντράβαλα, κουτάκια, παρακουτάκια, βάλε-βγάλε. Αλλά γενικώς εντάξει. Απ’ το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.

Ώσπου κάποια στιγμή έπαθα μια χοντρή μόλυνση κι ο γιατρός μου είπε, πως δεν έπρεπε να φοράω φακούς για ένα χρόνο τουλάχιστον. Εναλλακτικά, θα μπορούσα να κάνω επέμβαση με laser και να ξεφορτωθώ τη μυωπία μου μια και καλή. Έ, δεν ήθελε και πολλή σκέψη! Στο τέλος της εβδομάδας ήμουν στην κλινική, έτοιμη να κάνω την επέμβαση.

Ωραία κλινική, άνετη, σου δίνουν κι ένα ηρεμιστικούλι πριν μπεις, την ακούς κιόλας. Μια χαρά… Μετά μπαίνεις σ’ ένα δωματιάκι και σε ξαπλώνουν σ’ ένα κρεβάτι, όπου πάνω απ’ το κεφάλι σου είναι το μηχάνημα των laser. Το μηχάνημα αυτό σου κόβει πρώτα τον κερατοειδή περιφερειακά της κόρης, σηκώνει το «καπάκι», που μόλις έκοψε κι εκεί έρχονται τα άλλα laser, που αλλάζουν την καμπυλότητά του στο εσωτερικό του και διορθώνουν μ’ αυτόν τον τρόπο τη μυωπία.

Φεύγεις μετά από 15’ όρθιος και βλέποντας σχεδόν κανονικά. Εμένα έτσουζαν τα μάτια μου πάρα πολύ και δάκρυζα συνεχώς και πονούσα. Μετά την επέμβαση σου δίνουν και κάτι ειδικά γυαλάκια –σαν κι αυτά που φορούν οι κολυμβητές- για να μην τρίψεις κατά λάθος τα μάτια και κουνηθεί το «καπάκι», που δεν έχει «κολλήσει» ακόμη καλά.

Επίσης, πριν φύγεις απ’ την κλινική, πληρώνεις κιόλας. Δεν στην κάνουν τσάμπα. Η επέμβαση κοστίζει περίπου 2.500 Ευρώ. Αν έχεις ιδιωτική ασφάλεια και το συμβόλαιό σου έχει κλείσει ήδη δυο χρόνια, σε καλύπτει πλήρως, γιατί θεωρείται ένα είδος αναπηρίας. Και είναι. Σκεφθείτε να μην υπήρχαν γυαλιά! Θα κυκλοφορούσαμε κανονικά, με μπαστουνάκι και ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο. Κι ο Όμηρος, που τον έλεγαν τυφλό, μάλλον κανά 10άρι βαθμούς μυωπία θα είχε…

Όταν πληρώνει η ασφάλεια, η τιμή πάει στα 3.600. Τι μ’ ένοιαζε εμένα; Δεν πα’ να πήγαινε και 8.700; Ούτως ή άλλως συνεννοήθηκα με το γιατρό να του τα δώσω, αφού πληρώσει η ασφάλεια. Νομίζω, πως κάτι καλύπτει και το δημόσιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη.

Την επέμβαση την κάνουν πολλές κλινικές, αλλά καλό είναι να την ψάξεις λίγο, για να διαλέξεις γιατρό. Η top κλινική γι’ αυτήν τη δουλειά θεωρείται η πανεπιστημιακή της Κρήτης. Πας για διακοπές, φτιάχνεις και τα μάτια σου. Εκεί κοστίζει και φθηνότερα: ένα πεντακοσάρικο το κάθε μάτι. Άμα δεν σου φτάνουν τα λεφτά, μπορείς να κάνεις μόνο το ένα μάτι και να τα δουλεύεις εκ περιτροπής: άμα θες να δεις κάτι, ανοίγεις το καλό μάτι, αν δεν θες, το άλλο. Τέλεια…

Πήγα σπίτι λοιπόν κλαίγοντας από τον πόνο, έβαλα τα γυαλάκια και την έπεσα για ύπνο. Έτσι κάνω πάντα, όταν πονάω, μέσα ή έξω: κοιμάμαι.
Ξύπνησα μετά από 3 ώρες, ανοίγω τα μάτια και –ω, θαύμα- έβλεπα! Έβλεπα τηλεόραση χωρίς γυαλιά κι από κανονική απόσταση! Καταπληκτικό! Κι ο πόνος είχε σχεδόν περάσει.

Τις επόμενες ημέρες βάζεις κάτι κολλύρια και τέτοια, αλλά γενικά μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου κανονικά. Τη νύχτα είναι λίγο περίεργα στην αρχή τα πράγματα, ειδικά με την οδήγηση. Εγώ έβλεπα τα φώτα με στεφάνια γύρω-γύρω και τους ανθρώπους σα σκιές, που εμφανίζονταν ξαφνικά από το πουθενά. Ευτυχώς, δεν πάτησα ούτε έναν.

Γενικά, ήταν μια καλή απόφαση, που δεν μετάνιωσα καθόλου. Τώρα βλέπω μια χαρά και τη νύχτα και τη μέρα. Επιτέλους βλέπω και με ποιον το κάνω. Παλιά έπρεπε να βάζω τη φαντασία μου να δουλέψει. Αλλά να μου πείτε, και τώρα που βλέπω, τι κατάλαβα; Όλο τον ίδιο βλέπω…

Α, μου άφησαν 0,75 στο ένα μάτι, για να ισορροπήσουν την επερχόμενη πρεσβυωπία. Κι άλλο καλό δηλαδή. Και δεν αργεί…
Αυτά.

Καλή εβδομάδα σε όλους!