Ρυθμοί… χελωνολαγού

Αααααχ!
Επιτέλους έφτιαξε το ωράριό μου!
Με το διαδικτυακό πατσατζίδικο
κοιμόμουν χαράματα,
ξυπνούσα πρωί, κοιμόμουν μετά όρθια…
Δεν είναι για μένα οι επιχειρήσεις, δεν είναι…
Και δη οι νυχτερινές.


Ξύπνησα σήμερα μόνη μου, κανονικά, ήρεμη και με διάθεση να κάνω τα πάντα. Ό,τι είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα στο ωράριο, την ενεργητικότητα, τη διάθεση τα έχω από παλιά.

Περνάω φάσεις έντονης δημιουργικότητας και παραγωγικότητας και μετά λιποθυμάω για κανά μήνα… Έτσι τα έχω κάνει όλα στη ζωή μου. Σ’ αυτόν το ρυθμό. Στο σχολείο διάβαζα όλην την ύλη τον τελευταίο μήνα πριν τις εξετάσεις. Στο πανεπιστήμιο δεν πάταγα και πέρασα όλα τα μαθήματα ουσιαστικά σε 3 εξεταστικές. Και ποτέ Σεπτέμβρη βέβαια. Δεν το συζητάμε…

Ο καλύτεροί μου μήνες είναι συνήθως ο Μάιος κι ο Ιούνιος. Μετά σφίγγουν οι ζέστες, άσε… Σεπτέμβρη έχω να ξεκουραστώ απ’ τις διακοπές. Οκτώβρη αρχίζω και δραστηριοποιούμαι και με πάει καλά μέχρι αρχές Δεκεμβρίου. Ε, μετά είναι οι γιορτές. Κραιπάλη… Ιανουάριο-Φεβρουάριο έχω hangover απ’ τα Χριστούγεννα. Μάρτη ξυπνάω! Μαζί με τη φύση. Αρχίζω, δουλεύω, τρέχω γυμναστήρια, θυμάμαι τον εαυτό μου…

Από Μάρτη μέχρι Ιούνη και Οκτώβρη-Νοέμβρη λοιπόν: ό,τι κάνω, εκεί μέσα πρέπει να το κάνω. Τι να πρωτοπρολάβω; Τρέχω βέβαια σαν το Βέγγο αυτές τις λιγοστές ημέρες της ενεργητικότητάς μου… Ε, εντάξει, όλο και κάτι κάνω…

Με τέτοιους ρυθμούς είναι αδύνατον όμως να προκόψεις πραγματικά. Για να πετύχεις κάτι σημαντικό στη ζωή, πρέπει να έχεις πρόγραμμα. Και να το κρατάς. Να θέτεις καθημερινούς στόχους, χρονοδιαγράμματα, deadlines… Να οριοθετείς βήματα πενταετίας, να τα πραγματοποιείς, να βάζεις σε τροχιά τη νέα 5ετία και πάει λέγοντας.

Πενταετία! Εγώ αδυνατώ να σκεφθώ, τι θα μου συμβεί την επόμενη εβδομάδα. Αν και ξέρω: τίποτα δεν θα μου συμβεί. Εύχομαι μόνο να μην πέσει κανένας κεραυνός στη ζωή μου, ξέρετε, από εκείνα τα απρόοπτα, τα κακά απρόοπτα. Γιατί από καλά…

Δεν μου έχει πέσει ποτέ κανένα λαχείο, δεν ήρθε ποτέ κανείς να μου χαρίσει κάτι out of the blue, καμιά απρόσμενη ευτυχία δεν μού ‘χει χτυπήσει ποτέ την πόρτα.

Όλα πρέπει να τα σκέπτομαι και να τα κυνηγάω. Και να τα κυνηγάω καιρό. Ούτε αυτά δεν κάθονται στην ώρα τους. Κι όταν πια κάθονται, η επιθυμία έχει γίνει κούραση κι η χαρά απλή ανακούφιση… Ή χειρότερα: δεν τα θέλω πια!

Ναι, τα πράγματα τελικά μου κάθονται, όταν πια δεν μ’ ενδιαφέρουν και τόσο. Όταν έχω πάει παρακάτω, όταν τα έχω μέσα μου προσπεράσει.

Δεν πειράζει, κάτι είναι κι αυτό… Τουλάχιστον έχω την ικανοποίηση, ότι δεν πάνε τα χρόνια εντελώς χαμένα. Κάτι είναι κι αυτό…