Φθόνος

Πολλές φορές στη ζωή μου αδυνατώ να καταλάβω τους τρόπους των άλλων.
Και τα κίνητρά τους και τις αντιδράσεις τους.

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να μισούν συνανθρώπους τους χωρίς κανέναν εμφανή λόγο. Αυτό λέγεται μάλλον φθόνος, αλλά ποτέ μου δεν μπόρεσα να το κατανοήσω.

Δεν υποστηρίζω, πως εγώ είμαι καλός άνθρωπος, κάθε άλλο. Μάλιστα είμαι και πολύ ζηλιάρα. Ερωτικά. Όμως ο φθόνος είναι άλλης ποιότητας συναίσθημα. Δεν ξέρω καν αν χρειάζεται αντικείμενο ή αν απλά είναι ένα εγγενές στοιχείο της προσωπικότητας κάποιου και αναδύεται μόλις βρει γόνιμο έδαφος.

Φθονεροί άνθρωποι… φαίνονται κι απ’ το βλέμμα τους και απ’ τα λόγια τους κι απ’ τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Στάζουν φαρμάκι. Πάντα έχουν έναν κακό λόγο για όλους. Πάντα υπάρχει ένα μείον, ένα ψεγάδι, κάτι για να κατηγορήσουν.

Και λειτουργούν ύπουλα, με πισώπλατα χτυπήματα ή κάτω από τη ζώνη. Δεν υπάρχουν εδώ κανόνες. Ο «άλλος» είναι ο εχθρός. Στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Στον έρωτα και στον πόλεμο. (Άλλη μια ρήση, που ποτέ δεν κατάλαβα: γιατί επιτρέπονται όλα; Γινόμαστε ξαφνικά ζώα;;)

Φθόνος! Τι συναίσθημα πρέπει να είναι κι αυτό! Αν κρίνω απ’ τη ζήλια και την πολλαπλασιάσω επί 100 (τουλάχιστον), πρέπει να σου κατατρώει τα σωθικά, να σε βασανίζει νυχθημερόν, να τριβελίζει τη σκέψη σου και την ψυχή σου σαν το τρυπάνι, όταν πέφτουν τα θεμέλια (Θεέ μου, τι βασανιστικό, έχω οικοδομή δίπλα στην κρεβατοκάμαρά μου…)

Δεν είναι ωραίο θέμα για Σαββατοκύριακο, αλλά αυτό μου ήρθε σήμερα στο μυαλό. Και -όπως πάντα- περιμένω τις απόψεις σας. Μου φαίνεται, πως γι’ αυτό γράφω στο blog αυτό. Για να ρωτάω.

Φιλιά σε όλους & καλό ΣΚ! Απαντήστε, ε; Τα λέμε τη Δευτέρα.