Ο κλέψας του κλέψαντος

Τα τελευταία χρόνια η οικογένειά μου κι οι φίλοι μου έχουμε όλοι πέσει επανειλημμένα θύματα κλοπών και ληστειών. Στην αρχή λέγαμε «Ε, συμβαίνουν αυτά», πλέον όμως κοντεύει να γίνει η καθημερινότητά μας. Έχει επηρεάσει τις ζωές μας, τον τρόπο που κινούμαστε, που σκεπτόμαστε, που ασφαλίζουμε τα σπίτια μας, αλλά και τις καρδιές μας.

Γιατί τις καρδιές μας; Μα από φόβο. Έχουμε αρχίσει να υποψιαζόμαστε τους ανθρώπους, γνωστούς κι αγνώστους. Όταν άλλοτε ανοίγαμε την πόρτα σε οποιονδήποτε άνθρωπο ερχόταν να μας πει κάτι, τώρα τους κοιτάμε όλους ως επίδοξους κλέφτες.

Μπαίνει κάποιος στο γραφείο να ζητήσει βοήθεια και κλέβει το κινητό.

Αγοράζουμε όλες συνέχεια καινούριες τσάντες. Βγάζουμε καινούριες ταυτότητες, διπλώματα, διαβατήρια. Στην αστυνομία έχουν βαρεθεί να με βλέπουν.

Έρχεται ένας άνθρωπος να τον προσλάβεις. «Καλός άνθρωπος φαίνεται» θα έλεγες παλιά. Τώρα πρέπει να ζητάς ποινικό μητρώο, όχι ότι σημαίνει κι αυτό τίποτα. Και δεν θα προσλάβεις το παλιό πρεζόνι, δεν ξέρεις, τι μπορεί να κάνει. Ορίστε ο ρατσισμός, ορίστε η κοινωνική ανισότητα, ορίστε η προκατάληψη.

Κοιμόμαστε μες στο σπίτι μας, ξυπνάμε το πρωί κι ανακαλύπτουμε, πως τη νύχτα έχουν μπει άνθρωποι κι έχουν φύγει σαν κύριοι. Μ’ έχουν δει γυμνή να κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου, ενώ εκείνοι μας έψαχναν τις τσέπες των ρούχων, που κρέμονταν δίπλα μας. Κι ακουμπισμένο δίπλα στο προσκεφάλι μας ένα αντικείμενο-όπλο για την περίπτωση, που ξυπνούσαμε.

Νιώθεις σχεδόν βιασμένος. Δε νοιώθεις ασφάλεια ούτε στην αγκαλιά του Μορφέα. Δεν αργούν τα ηρεμιστικά…

Βγαίνει ο αδελφός μου απ’ την τράπεζα μέρα-μεσημέρι στη Μεσογείων και του βάζουν πιστόλι στην κοιλιά «Δώσε την τσάντα, καριόλη, αλλιώς στην ανάβω». Σε άψογα ελληνικά και με μηχανή μεγάλου κυβισμού. Η σκέψη δεν πάει στον εξαθλιωμένο Αλβανό, πάει στους ανθρώπους της επιχείρησης. Κι αρχίζει ένας φαύλος κύκλος ενδοεταιρικής καχυποψίας και ανάληψη εντυπωσιακών πλέον μέτρων ασφαλείας.

Και περαιτέρω σκέψεις:
Να πάρω όπλο; Να βγάλω άδεια οπλοφορίας; Πώς θα αμυνθώ;

Το επόμενο βήμα, η επόμενη σκέψη, είναι η απαγωγή. «Μην έρθουν νύχτα και μου πάρουν τα παιδιά» «Μην έρθουν και πάρουν εσένα, αγάπη μου, και ζητάνε λύτρα». Δεν μιλάω για αμερικάνικη ταινία, μιλάω για την Αθήνα του 2006.

Κι ακόμα:
«Μην πηγαίνεις τα παιδιά σ’ ανοιχτούς χώρους. Να τά ’χεις συνέχεια στο πλάι σου. Απάγουν παιδιά και τους παίρνουν τα όργανα. Ξέρεις πόσες τέτοιες περιπτώσεις καταγράφηκαν το τελευταίο τρίμηνο στην Ελλάδα;»

Η ζωή μας φτωχαίνει. Και δεν φτωχαίνει απ’ αυτά που μας κλέβουν, φτωχαίνει απ’ την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πάντες και τα πάντα. Απ’ το όλο και μεγαλύτερο κλείσιμο στους πύργους μας, με τους συναγερμούς, τις κάμερες και τις σιδεριές. Από το φόβο και την ανασφάλεια…