Όνειρα θερινής νυκτός…

Αχ, Παναγία μου,
θέλω να σηκωθώ να φύγω,
να νοιώσω καλύτερα.
Να τ’ αφήσω όλα πίσω μου.

Την άλλη εβδομάδα θα φύγω.

Να γίνω ένα με τη Φύση, σε μια ερημική παραλία.
Να στήσω τη σκηνή μου κάτω από ένα αρμυρίκι.

Να ξυπνάω το πρωί και να βουτάω στο παγωμένο νερό.
Πριν με προλάβει η πρώτη πρωινή σκέψη.

Να ξεπλυθώ απ’ την πόλη, απ’ τη σκόνη, απ’ τη φασαρία.
Να ξεχάσω τα πάντα.

Σα ναυαγός να βρω εκεί τον παράδεισο, που ψάχνω σε μέρη αλλόκοτα.
Μόνη, με το κύμα να σκάει στα μαυρισμένα πόδια μου.

Ξαπλωμένη στη ζεστή άμμο, αφημένη μοναχά σε εικόνες
-πραγματικές κι ονειρικές-
μακριά από τις λέξεις και τα νοήματα.
Μονάχα εικόνες...

Να περιμένω το ηλιοβασίλεμα, να χάνομαι μες στο σούρουπο…

Και σαν νυχτώνει, ανάσκελα πάνω σ’ ένα νοτισμένο sleeping bag
να χαζεύω τ’ αστέρια για ώρες.
Χιλιάδες αστερισμοί να παίρνουν τις μορφές της φαντασίας μου.

Κι η σελήνη εκεί μες στη μέση, τεράστια, να κάνει αργά την περιστροφή της,
ν’ ανεβαίνει, να μεσουρανεί, να χαμηλώνει και να χάνεται
μες στο νερό ή πίσω από κάποιο νησί στο βάθος…

Μοναδική μουσική, ο παφλασμός του κύματος
κι ένας ανεπαίσθητος αχός από μακριά…

Να με βρίσκει ο Μορφέας στην παραλία,
κοιμούμενη να σκουντουφλάω μέχρι τη σκηνή.

Να ξημερώνει, να κυλά η μέρα αβίαστα
κι ο καυτός ήλιος να με βασανίζει γλυκά όλη μέρα…

Διάλειμμα δράσης:
οι βουβές μου περιπλανήσεις κάτω από το νερό…
αυτές οι υπέροχες αποστάσεις μες στη σιωπή της μάσκας...

Η ανάσα μου, η σκέψη μου κι εγώ… Μονάχη…