Κυρίες…

Από μικρή μου πιπιλούσαν το μυαλό με την λέξη «κυρία» (και «κύριος»)…

Κάτι, που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι μια ιστοριούλα σχετικά με την Μαρία Αντουανέτα μικρή. Κάποιος την είχε αποκαλέσει «μικρή κυρία» κι εκείνη είχε απαντήσει «Δεν είμαι κυρία, είμαι πριγκίπισσα». Και η γκουβερνάντα-παιδαγωγός της είχε πει με έμφαση: «First be a lady, then a queen”. Ή κάπως έτσι…

Επίσης, διάβαζα μετά βδελυγμίας τις «Μικρές κυρίες» της Λουϊζας Άλκοτ...

Η μητέρα μου μού έκανε πάντα σχετικές υποδείξεις και με στόλιζε με αποφθέγματα και ρητά του τύπου της Αντουανέτας.

Δυστυχώς όλα πήγαν στραβά για ‘κείνην. Όλα τα νοήματα τα εξέλαβα… αναπόδως!
Η λέξη "κυρία" –όσο περνούσαν τα χρόνια- μου έφερνε όλο και μεγαλύτερη αναγούλα.

«Κυρίες» ήταν όλες εκείνες οι γελοίες φίλες της με τις βάτες, γούνες, πούλιες, στρας...

Με το μαλλί κάγκελο απ’ τους τόνους της λακ.

Με την υποκρισία να λάμπει στο μάτι από χιλιόμετρα.

Με το χαμόγελο να στάζει κάτι μεταξύ γλίτσας και δηλητηρίου. Οι λέξεις βέβαια πάντα προσεγμένες…

Με φωνή-απομίμηση γνήσιας καρακάξας, να τσιρίζουν και να χαριεντίζονται ασυστόλως με τους αναλόγως γλοιώδεις συνοδούς τους. Και όχι μόνο…

Να χειροκροτούν και να κολακεύουν στα πάρτι κάτι γελοίους τρελούς ποιητές.

Να χορεύουν με οποιονδήποτε εκ της παρέας, κολλητό chick to chick, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, ότι μπορεί του ανθρώπου να του ‘χει γίνει… κάτι σαν το μαλλί τους... κάγκελο. Επιτρεπόταν αυτό παλιά στις «κυρίες»… Μάλλον θα μέτραγε και στα ατού…

Να κρύβουν ασυστόλως χρόνια, που δεν κρύβονταν με τίποτα κάτω απ’ τις ψεύτικες βλεφαρίδες και τις θαλασσιές σκιές της μόδας.

Και κυρίως βέβαια, να είναι πάντα έτοιμες να θάψουν το πρώτο θύμα, που θα έκανε το σφάλμα να κλείσει πρώτο πίσω του την πόρτα…

«Κυρίες»! Ωραίο παράδειγμα προς μίμηση!
Έγινα λοιπόν κι εγώ λιμενεργάτης και ησύχασα!

Η μαμά μου με έχει αποδεχθεί με τα χρόνια… Τώρα τελευταία έχει αρχίσει κι αυτή να λέει τη γνώμη της στα ίσα. Πετάει πού και πού και κανένα μπινελίκι, άμα την πολυζορίζουν. «Ααααχ! Ωραία είναι» μουρμουράει μετά…

Ναι, μαμά μου, ωραία είναι. Να πάνε οι «κυρίες» να… χαριεντιστούν παρακάτω.
Εδώ είμαστε απλά άνθρωποι… Με τα καλά μας και με τα κακά μας. Στα ίσα. Αφτιασίδωτες.

Και σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…

Καλή σας ημέρα!