Φιλία

Ένα απ’ τα ωραιότερα πράγματα του κόσμου σ’ αυτήν τη γη, είναι η φιλία.
Η δοκιμασμένη, η αγνή, η ανιδιοτελής φιλία.

Που μένει πάντα φρέσκια, γιατί πάντα ανακαλύπτεις πράγματα για τον άλλον, γιατί του ανοίγεις και σ’ ανοίγει την ψυχή του, χωρίς παρεμβολές από τρίτους ή ανασφάλειες.

Γιατί ξέρεις, πως δεν θα σε προδώσει. Ή τουλάχιστον πιστεύεις, πως δεν θα σε προδώσει.

Ναι, η φιλία –όπως και κάθε άλλη σχέση- σημαίνει πρωτίστως πίστη.
Πίστη στις καλές προθέσεις του άλλου, πίστη στον άνθρωπο.

Εγώ δεν έχω πίστη μέσα μου, είναι η αλήθεια, έχω αποκτήσει όμως με τα χρόνια κάτι άλλο, που της μοιάζει: άφημα. Αφήνομαι.

Πάντα υπάρχει η πιθανότητα να σου «την κάνει» ο άλλος. Αλλά και τι πειράζει;
Αυτά που κερδίζεις, αυτά που ζεις, όσο όλα είναι καλά, είναι σημαντικότερα από μία πιθανή προδοσία. Η οποία, άμα αφήνεσαι, γίνεται σιγά-σιγά και απίθανη.

Γιατί δένεσαι. Γιατί αγαπάς. Γιατί όλοι μας θέλουμε να είμαστε κοντά και ν’ απολαμβάνουμε τα μικρά μυστικά μας.

Να μοιραζόμαστε τους κρυφούς μας κόσμους, τις ανομολόγητες αδυναμίες μας, τους έρωτες και τις ήττες μας…

Είναι ευλογημένος, όποιος έχει έναν φίλο ν’ ακουμπήσει. Όχι να στηριχθεί, όχι να τον βαρύνει και να τον ρίξει κάτω. Μόνο λίγο ν’ ακουμπήσει και να νοιώσει την επαφή της ψυχής, χωρίς σεξουαλικά υπονοούμενα, χωρίς κίνητρα, χωρίς απώτερους στόχους.

Έχω μια φίλη. Και την αγαπώ πολύ. Της το αφιερώνω αυτό το κομματάκι, που βγήκε μες απ’ την ψυχή μου σήμερα, μόλις τώρα.

Γιατί είναι πάντα εκεί. Και την ευγνωμονώ γι’ αυτό…