First Birthday

Σήμερα αυτό εδώ το blog
κλείνει 1 μήνα ζωής.
Ξεκίνησε στις 6/6/’06,
ημερομηνία σημαδιακή,
που επανέρχεται κάθε χίλια χρόνια!

Μόνο τέτοιες στιγμές, φαίνεται, μου πετυχαίνουν τα πράγματα.
Το τσιγάρο το ‘κοψα για 2 ολόκληρα χρόνια του Αι Γιαννιού.
Από τότε, κάθε άλλη προσπάθειά μου αποδείχτηκε λίγη.
Ε, βέβαια! Δεν είναι κάθε μέρα του Αι Γιαννιού!
Ούτε του Εξ Από ‘Δώ (666)!!

Είμαι πολύ ευχαριστημένη μ’ αυτήν την εμπειρία, αν και μου τρώει πολύ χρόνο. Βρήκα μία διέξοδο, αρχικά στη σκέψη μου, αλλά στη συνέχεια και «κοινωνικά». Γιατί περί κοινωνίας πρόκειται όλο αυτό το πράγμα: κοινωνίας-επικοινωνίας και κοινωνίας-κοινότητας.

Γνώρισα ανθρώπους, με γνώρισαν κι εκείνοι, ανταλλάξαμε απόψεις, προσωπικές στιγμές, εμπειρίες, συναισθήματα, αστειευτήκαμε, λυπηθήκαμε, συμπονέσαμε: με μια λέξη ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΜΕ! Και συνεχίζουμε…

Στη σύγχρονη κοινωνία, μία απ’ τις μεγαλύτερες κατάρες είναι η απάθεια, η άρνηση συμμετοχής στα κοινά. Η ιδιώτευση. Κι αυτό δεν προέρχεται απ’ την επιθυμία των ανθρώπων, προέρχεται από την περιθωριοποίησή τους.

Ποιος έχει πια την αντίληψη ή έστω την αίσθηση, πως μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο; Ν’ ακουστεί; Να μετρήσει –όχι μόνο η γνώμη του- αλλά η ίδια του η ύπαρξη; Σ’ αυτήν τη μεγάλη γη, στη Νέα Τάξη Πραγμάτων, ακόμα και η ζωή θεωρείται παράπλευρη απώλεια. Ποιος θα ενδιαφερθεί για τη μονάδα;

Όλα έχουν γίνει τεράστια, πολυεθνικά, παγκόσμια. Ο άνθρωπος δεν είναι πια το μέτρο των πραγμάτων. Είναι ένα ελάχιστο γρανάζι σε μια –όχι και τόσο καλολαδωμένη- μηχανή. Μια αυτόνομη μηχανή του κεφαλαίου. Όλα θυσιάζονται προκειμένου να συνεχίσει η μηχανή να δουλεύει.

Αμπελοφιλοσοφίες και τετριμμένα, θα μου πείτε. Και θα ‘χετε δίκιο.
Δεν πειράζει όμως, έχει γενέθλια το blog σήμερα, είναι μόλις ενός μηνός..
Έχει για μια μέρα το δικαίωμα να δει τον κόσμο όχι από μέσα, αλλά με τα μάτια του παιδιού, που τ’ αντιλαμβάνεται όλα για πρώτη φορά, τα βλέπει όπως είναι και τρομάζει. Απ’ έξω. Όχι σαν γρανάζι, αλλά σαν άνθρωπος. Σαν παιδί.

Ελπίζω, αυτή η κοινότητα, η κοινότητα των blogs, όπου ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει και ν’ ακουστεί χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς λογοκρισία, χωρίς οικονομικό κέρδος και «υψηλές» γνωριμίες, ελπίζω, αυτή η κοινότητα να επιβιώσει και να μπορέσει να κάνει επιτέλους τη διαφορά: Να κάνει πάλι τον άνθρωπο το μέτρο των πραγμάτων.

Βαρύγδουπα ακούγονται όλ’ αυτά, τι να κάνουμε;
Θέλουμε κάπου-κάπου και να ονειρευόμαστε…