ΑΝ... (IF)

(ΑΝ... κάνετε κλικ στην εικόνα και την μεγαλώσετε μετά κι άλλο,
μπορείτε να διαβάσετε το ποίημα στο πρωτότυπο, στα αγγλικά)

ΑΝ μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος σαν όλοι τριγύρω
τά 'χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.
ΑΝ μπορείς να πιστεύεις σε σένα σαν όλοι σε δυσπιστούνε
μα και ν' ανέχεσαι εσύ ν' αμφιβάλλουν οι άλλοι για σένα.
ΑΝ μπορείς να υπομένεις χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.
Κι ΑΝ σαν σε μπλέξουνε ψεύτες εσύ με το ψέμα δεν μπλέξεις.
Κι ΑΝ μισεμένος κρατάς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος
και πάρα πολύ συνετός να μην είσαι στα λόγια.

ΑΝ μπορείς να λογιέσαι μα και δίχως να κάμεις τη σκέψη σκοπό της ζωής σου.
ΑΝ μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως ωστόσο να γίνεις των ονείρων σου σκλάβος ποτέ.
ΑΝ μπορείς ν' ανταμώσεις τον θρίαμβο και είτε την ήττα
και να φέρεσαι πάντα στους δύο κατεργάρους αυτούς ολόιδια.
ΑΝ μπορείς μιαν αλήθεια τρανή, να τη βλέπεις διεστραμμένη
απ' αχρείους, να γίνεται φάκα για βλάκες.
Κι ΑΝ της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια
και να σκύβεις στη γη και να χτίζεις ξανά με φθαρμένα εργαλεία.

ΑΝ μπορείς να σωριάσεις μια στοίβα τα κέρδη του βιου σου
και σε μια και μόνο ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα μια κι έξω
και να χάνεις και πάλι ν' αρχίζεις, ν' αρχίζεις από τ' ΑΛΦΑ
δίχως ποτέ τσιμουδιά να μη βγει για τα κέρδη που πάνε.
ΑΝ μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου
να δουλέψουν ακόμα για σένα, κι αφού σπάσουν κι αφού παραλύσουν
κι έτσι μπορέσεις ν' αντέχεις ακόμα σα μέσα σου πια δεν υπάρχει άλλο κάτι
εξόν απ' την θέληση που τους προστάζει "βαστάτε".

ΑΝ με τα πλήθη μιλώντας φυλάς την πάσα αρετή σου.
Κι ΑΝ με ρηγάδες παρέα δε χάσεις το νου σου.
Κι ΑΝ ούτε εχθροί μα ούτε και φίλοι να σε πλήξουν μπορούνε.
Κι ΑΝ λογαριάζεις τους πάντες αλλά και κανέναν περίσσια,
Κι ΑΝ μπορείς να διατρέχεις το κάθε λεπτό που ποτέ δε γυρνάει τον δρόμο
που πρέπει να γίνει στα εξήντα της ώρας...
τότε δική σου θά 'ναι όλη η Γη κι ό,τι μέσα της κλαίει,
τότε πια έγινες άνθρωπος - "άνδρας" παιδί μου.

Rudyard Kippling


Μ' αυτό το ποίημα μού έκανε πλύση εγκεφάλου η μαμά μου, όταν ήμουν μικρή.
Σας το αφιερώνω και μου το αφιερώνω, μιας και σήμερα κλείνω τα 39
και δεν κατάφερα ποτέ να γίνω ούτε "άνδρας", ούτε τίποτα άλλο απ' όλα αυτά...

Προσθέτω και μια δική μου μετάφραση, σχεδόν κατά λέξη:

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
όταν όλοι γύρω σου τα έχουν χαμένα
και κατηγορούν εσένα γι’ αυτό.
Αν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου
όταν όλοι σε αμφισβητούν,
αλλά και να δέχεσαι να σε αμφισβητούν.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και να μην κάνεις τα όνειρα κύριό σου
Αν μπορείς να σκέφτεσαι και να μην κάνεις τις σκέψεις σου σκοπό
Αν μπορείς να αντιμετωπίζεις το θρίαμβο και την καταστροφή
και να φέρεσαι σ’ αυτούς τους δυο πλανευτές με τον ίδιο τρόπο
Αν μπορείς ν’ αντέξεις ν’ ακούσεις την αλήθεια πού ‘πες
διαστρεβλωμένη από ανθρωπάκια για να παγιδέψουνε χαζούς

Ή να δεις τα πράγματα, που τους αφιέρωσες τη ζωή σου, διαλυμένα
και να σκύψεις να τα ξαναφτιάξεις με φθαρμένα εργαλεία
Αν μπορείς να κάνεις μία στοίβα όλα σου τα κέρδη
και να τα ποντάρεις όλα σε μια γύρα
και να ξεκινήσεις πάλι απ’ το μηδέν
Και να μην βγάλεις άχνα γι’ αυτή σου τη χασούρα.

Αν μπορείς να αναγκάσεις την καρδιά σου, και το κουράγιο και τη δύναμη σου
να σε υπηρετούν, ενώ από καιρό έχουν χαθεί
και να «αντέχεις», όταν δεν έχει μείνει πια τίποτα άλλο
παρά μονάχα η θέληση, να τους φωνάζει «Αντέξτε!»
Αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη και να διατηρείς την αρετή σου
Ή να περπατάς με βασιλιάδες, χωρίς να πάρουν τα μυαλά σου αέρα

Αν ούτε αγαπημένος φίλος ούτε εχθρός μπορούν να σε πληγώσουν
Αν όλοι οι άνθρωποι μετράνε για σένα… αλλά κανείς πάρα πολύ
Αν μπορείς να γεμίσεις το κάθε ανελέητο λεπτό
με εξήντα δευτερόλεπτα αντάξια της μακρινής πορείας
Τότε δική σου θα ‘ναι η γη κι ό,τι υπάρχει πάνω σ’ αυτήν
Και πάνω απ’ όλα… τότε θα είσαι Άνθρωπος...

Munich

Κάθισα χθες κι έφαγα τις μεταμεσονύκτιες ώρες μου, για να δω το «Μόναχο» του Spielberg. Τι βαρεμάρα, τι ανεμπνευσιά! Ο καημένος ο Spielberg γέρασε, μου φαίνεται…

Έπρεπε όμως κι αυτός να πει (πάλι) κάτι για τους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους κι αυτό το γ… το Μεσανατολικό, που βασανίζει την ανθρωπότητα από πάντα κι εμένα προσωπικώς απ’ το σχολείο… Τα πετρέλαια της Μοσούλης, S.O.S.!!

Έπρεπε να μας πει, πως όλοι ίδιοι είναι, πως όλοι άνθρωποι είναι…
Κι οι πληρωμένοι δολοφόνοι οι καημένοι άνθρωποι είναι, έχουν αισθήματα, έχουν οικογένειες, αγαπάνε, πονάνε…

Έχουν ιδεολογία, έχουν αγάπη πρωτίστως για την πατρίδα και το μόνο, που ζητάνε απ’ τη ζωή τους, είναι ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους και χώμα, που να το ονομάζουν δικό τους… Όπου θα ζουν ασφαλείς(;) με τους δικούς τους ανθρώπους και τα παιδιά τους θα ξέρουν, πως αυτό το κομμάτι γης τους ανήκει…

Εβραίοι και Παλαιστίνιοι παλεύουν για το ίδιο πράγμα. Για μια θέση στον ήλιο…

Οι Εβραίοι είναι και πολύ κατατρεγμένος λαός, ίσως να το δικαιούνται κάτι τις παραπάνω… Απ’ τη δική τους οπτική γωνία τα βλέπουμε όλα εξάλλου. Μ’ αυτούς ταυτιζόμαστε. Γι’ αυτούς πονάμε, όταν πεθαίνουν… Είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας.

Δεν φταίνε αυτοί. Οι υπόλοιποι λαοί, αυτοί οι κακοί που τους κατεδίωξαν, φταίνε…
Τους πόρωσαν και κάνουν πια κι αυτοί πράγματα «όχι και τόσο ηθικά», όσο η αγνή ψυχή ενός Εβραίου διατάζει…

Κι η Εβραία μάνα δεν είναι άκαρδη, που αφήνει το παιδί της στο κιμπούτς να γίνει καλός στρατιώτης… είναι αγωνίστρια, είναι πατριώτισσα… και περήφανη μάνα… το παιδί της πρέπει να κάνει τα πάντα γι’ αυτήν τη μεγάλη ιδέα του Ισραήλ. Τα πάντα…

Η γυναίκα… η γυναίκα στην ταινία είναι σκληρή σαν πέτρα…

Ωραίο πάντως ήταν το τέλος, που δείχνει τον Εβραίο πρωταγωνιστή να πηδάει τη γυναίκα του και ταυτόχρονα σκηνές φρίκης. Είναι το μήνυμα μάλλον της ταινίας:
«Έτσι πηδάμε εμείς οι Εβραίοι… Με πάθος!»


Υ.Γ. Α, και την Αθήνα την παρουσιάζει τουλάχιστον ως πόλη του Τρίτου Κόσμου…

Υ.Γ. (2) Ήθελα να βάλω το θέμα της ταινίας για μουσική υπόκρουση, αλλά είναι κι αυτό τόσο φρικτά βαρετό, που το μετάνοιωσα... Κι ο Bob Dylan δηλαδή δεν πάει πίσω... αλλά το Blowin' in the Wind θεωρείται κάτι σαν αντιπολεμικός ύμνος...

Σαμπού, η Θεά των Ανέμων

Γνώρισα κάποτε ένα κορίτσι.
Τη ρώτησα, πώς την ελέγανε και μου απάντησε:
«Σαμπού, η Θεά των Ανέμων»
Της έδωσα το χέρι, εκείνη το άνοιξε
Το φύσηξε κι εξαφανίστηκε.
Από τότε νοιώθω πάντα την παγωμένη ανάσα της
Στις γραμμές της παλάμης μου.
Την ψάχνω στα bar να πάρει πίσω το ξόρκι της.
Πέρασε πολύς καιρός, θα ‘χει γεράσει κι αυτή πια.
Θα έχει άραγε τη δύναμη να ξεκάνει,
Αυτό που τότε μου έκανε;
Κι αν ναι, θα μάθω εγώ ποτέ να ζω
Αλλιώς;

Κενισμός

Αν τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια και τα λοιπά σωματίδια έχουν τεράστιες αναλογικά αποστάσεις μεταξύ τους, αν το μεγαλύτερο μέρος της ύλης αποτελείται ουσιαστικά από κενό, γιατί αρνούμαστε τόσο πεισματικά να ασχοληθούμε μ’ αυτό; Μάλλον είναι πιο σημαντικό από το κάτι, από την ύλη.

Γιατί υπάρχει υλισμός και υλιστές και ουχί κενισμός και κενιστές;

Προσωπικώς έχω τόσο έντονη την αίσθηση, πως το κενό μου είναι μεγαλύτερο και σημαντικότερο από την ύλη μου, που σκέπτομαι να δημιουργήσω τον όρο και να αναπτύξω το φιλοσοφικό υπόβαθρο αυτής της καινοτόμας θεωρίας.

Κι όταν μιλώ για το κενό, δεν το αντιλαμβάνομαι ως «τίποτα».

Θεωρώ, πως έχει σαφείς ιδιότητες.
Κάπου εκεί φαντάζομαι, πως λαμβάνουν χώρα και όλα εκείνα τα περίεργα φαινόμενα, που δεν δείχνουν να κατοικοεδρεύουν πουθενά πάνω στο υλικό μας σώμα, ούτε να πηγάζουν από αυτό.

Ειλικρινά, πιστεύω, πως η ουσία μας βρίσκεται στο κενό μας.

Και το κείμενο αυτό αποτελεί την εισαγωγή στο νέο φιλοσοφικό ρεύμα του κενισμού. Μόλις το αναπτύξω περαιτέρω θα σας ενημερώσω πάραυτα.


Υ.Γ. Προσοχή, ωστόσο, μην διαρρεύσει σε ξένους πράκτορες του Διεθνούς Φιλοσοφικού Lobby και το ονομάσουν εκ του αγγλικού void (κενό) βοϊδισμό…

Πρόταση για DVD: Συνήθεις ύποπτοι (1995)

Μία απ’ τις πιο έξυπνες ταινίες, που έχω δει,
είναι οι «Συνήθεις ύποπτοι».
Την είχα δει πριν πολλά χρόνια,
αλλά τη θυμάμαι ακόμα έντονα.

Πρωταγωνιστής ένας κουτσός μικροκακοποιός (Kevin Spacey), ο οποίος είναι αυτόπτης μάρτυρας μιας ανατίναξης πλοίου. Σε ολόκληρη την ταινία, ο άνθρωπος αυτός καταθέτει όσα γνωρίζει για κάποια συμμορία και τον μυθικό εγκληματία-αρχηγό της, που ουδείς γνωρίζει, αν υπάρχει πραγματικά.

Όλα τα γεγονότα τα βλέπουμε μέσα απ’ την κατάθεση αυτού του ανθρώπου.

Μόλις αφήνεται ελεύθερος, ο «ανακριτής» συνειδητοποιεί, πως ό,τι του διηγούνταν αυτός ο άνθρωπος ήταν ψέμα. Όλα τα ονόματα, οι τοποθεσίες, τα γεγονότα ήταν αποκυήματα της φαντασίας του με αφετηρία οτιδήποτε έβλεπε γύρω του: ένα άρθρο στην εφημερίδα, που βρισκόταν πάνω στο γραφείο, το όνομα της πορσελάνης κάτω απ’ το φλιτζάνι του, ένα απόκομμα που κρεμόταν στον πίνακα ανακοινώσεων του αστυνομικού τμήματος…

Ο ουδόλως κουτσός κακομοίρης, που είχε πείσει τους πάντες με την κατάθεσή του για την ανυπαρξία του μυθικού εγκληματία, δεν είναι παρά ο ίδιος… Ο κακός…
Παιχνίδι ταυτότητας…

Πώς μού ‘ρθε τώρα αυτή η ταινία στο μυαλό; Απ’ την εξής απλή σκέψη:
Όταν αφήνεσαι να δεις τα πράγματα μέσα απ’ τα μάτια ενός ανθρώπου, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της απόλυτης εξαπάτησης.

Συναισθηματικές δίνες

Κάποιες
συναισθηματικές καταστάσεις
μου θυμίζουν ρουφήχτρες,
δίνες, που σε καταπίνουν.

Οι δίνες δημιουργούνται εκεί που συναντώνται δύο ρεύματα με αντίθετη φορά.
Πιθανότατα θα πνιγείς, αν βρεθείς από πάνω τους.

Αν καταφέρεις πάλι να ξεφύγεις απ’ αυτές, αναγκαστικά θα μπεις στην ανεξέλεγκτη ροή του ενός ρεύματος, θα αφεθείς να σε πάει για λίγο από μόνο του, θα παρασυρθείς, δεν μπορείς να κολυμπήσεις κόντρα. Είναι αδύνατον.

Αν δεν σε πάει στα πολύ βαθιά, λίγο πιο κάτω θα αναλάβεις ξανά τον έλεγχο.
Αποκαμωμένος, αλλά κύριος του εαυτού σου. Και ζωντανός. Τουλάχιστον…

Ε, θά 'χεις μετά να λες, ότι έπεσες και σε δίνη.
Εμπειρίες... Ζωντανά παραμυθάκια...

Μοναχική πορεία

Πόσο μπορείς να συνδυάσεις τα θέλω σου και τις ανάγκες σου μ’ αυτά ενός άλλου ανθρώπου; Ξεκινάς με τις καλύτερες διαθέσεις, βρίσκεις εμπόδια, τα πηδάς, ο χρόνος περνάει, χίλια κύματα… Και αλλάζεις. Και αλλάζει κι ο άλλος. Πόσο ίδια μπορούν να αλλάζουν δύο άνθρωποι;

Όσο και αν προσπαθείς, η πορεία του κάθε ανθρώπου είναι αποκλειστικά και μόνο δική του, ατομική, μοναχική. Μπορεί απ’ έξω να φαίνεται κοινή, συντροφική, μα υπάρχει και το μέσα...

Κι όταν αρχίζει ο δρόμος σου να ξεμακραίνει, φωνάζεις, χτυπιέσαι, μα ο άλλος δεν σ’ ακούει πια. Είναι ήδη μακριά. Συχνά δεν ακούς πια ούτε την ίδια σου τη φωνή. Γιατί την έχεις ξεχάσει. Έχεις συνηθίσει ν’ ακούς έναν ήχο μπερδεμένο, εσένα και τον άλλον μαζί.

Και τότε αναρωτιέσαι: να τρέξω να προλάβω τη χαμένη μου ζωή ή να πορευτώ μονάχος, όπως η Φύση προστάζει άκαρδα τους ανθρώπους;

Μόνος... Μέσα κι έξω πια... Χωρίς ψευδαισθήσεις...

Ασυνεννοησία

Πώς είναι δυνατόν δυο άνθρωποι -αν μη τι άλλο, όχι ηλίθιοι-
να μην μπορούν να συνεννοηθούν για τα απλούστερα πράγματα;

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Ότι έχουν διαφορετικούς «κώδικες»;
(μα χρειάζονται ειδικοί κώδικες, για να πεις δυο κουβέντες;)
Ότι κάποιος απ’ τους δύο ή και οι δύο δεν είναι και πολύ στα καλά τους;
Ότι υπεισέρχονται στις απλές συζητήσεις άλλοι παράγοντες,
που μπερδεύουν ακόμη και τα πλέον τετριμμένα;

Και πάντα φταίει ο «άλλος» βέβαια...

Κι αρχίζει ένας κυκεώνας μαλακίας, για να εξηγήσεις τα αυτονόητα.
Μήπως τελικά έχουμε διαφορετικού τύπου εγκέφαλο;
Ή μήπως είμαστε όλοι ολίγον τι βαρεμένοι;

Απορώ… Και εξίσταμαι!…

Ειλικρίνεια & αυθορμητισμός

Κλασική απάντηση σκυλοσουξεδιάρας σε συνέντευξη:

Έχετε ελαττώματα;
Βεβαίως. Το μεγαλύτερο ελάττωμά μου είναι η ειλικρίνεια. Κι ότι είμαι πολύ αυθόρμητη…

Όλοι τις έχουμε ακούσει αυτές τις ατάκες από πολλά στόματα. Και γελάμε. Μήπως όμως κάποιες απ’ αυτές λένε (κατά λάθος) την αλήθεια; Μήπως πραγματικά η ειλικρίνεια κι ο αυθορμητισμός καταντάνε σε ορισμένες περιπτώσεις ελαττώματα;


Χθες πήγα στο σπίτι μίας γυναίκας, που δεν γνώριζα. Με είχαν προετοιμάσει ψυχολογικά για την «ειλικρίνειά» και τον «αυθορμητισμό» της, αλλά αυτό που συνάντησα ήταν πέραν κάθε προσδοκίας ή φόβου.

Απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο με πλάκωσε σε κάτι εντελώς-μα εντελώς προσωπικές ερωτήσεις, για να μου «ομολογήσει» 2!! λεπτά αργότερα, πως την απογοήτευσα με τις απαντήσεις μου…

Ο.Κ., τι να κάνουμε, πάμε παρακάτω. Συνεχίζει στο ίδιο ύφος και στυλ. Ό,τι και να έλεγα, έπρεπε να το ερμηνεύσει και να το κρίνει. Τις περισσότερες φορές δε να το κατακρίνει. Για όλα είχε μία θεωρία, για όλα ήξερε εκείνη τις σωστές απαντήσεις.
Ό,τι κι αν έλεγα εγώ, ήταν απλά λάθος.

Ήμουν ανώριμη, μικρή, συντηρητική, ασεβής, συσκοτισμένη, ανέντιμη…
Και μόλις άρχισα να εκφέρω κι εγώ κάποια γνώμη για τα λεγόμενά της, έγινα βεβαίως-βεβαίως και επιθετική!!

Κάπου εκεί άρχισε να τριγυρνάει στο μυαλό της η ιδέα να με διώξει, αλλά το κράτησε χάριν του κοινού μας φίλου. Ακόμα κι αυτό η ίδια μας το εκμυστηρεύτηκε λίγο αργότερα.

Συνεχίζοντας την κουβέντα, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να παίξουμε το εξής παιχνίδι: να πούμε όλοι τη γνώμη μας για όλους. Τότε εξέφρασα κι εγώ κάποιες σκέψεις μου για τη συμπεριφορά της. Το συμπέρασμά της ήταν, πως τη μίσησα, γιατί δεν είμαι σε θέση να διακρίνω τις καλές της προθέσεις και την βαθιά αλήθεια των όσων μου έλεγε.

Γιατί είμαι «αρσενική», κι οι άντρες είναι πλάσματα υποδεέστερα. Όχι απλώς αρσενική. Λιγότερη κι από άντρα. Έχω χάσει εντελώς τη μαγική θηλυκή πλευρά μου, το ένστικτό μου, και έχω βεβηλώσει τα χαρίσματα, που μου χάρισε η φύση…
Αυτό μάλλον αποτελεί για εκείνη την ύστατη προσβολή, που θα μπορούσε να μου κάνει! Εγώ, να σας πω την αλήθεια, μια χαρά τους βρίσκω τους άντρες…

Τέλος πάντων, κάποια στιγμή πήρε τη μεγάλη απόφαση και μας έδιωξε. Είχε -για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο- δακρύσει και μας είπε, πως την κουράσαμε και θέλει να πάει για ύπνο.

Τόσο λοιπόν κράτησε η ευτυχής γνωριμία μας…
Άδοξα ξεκίνησε, άδοξα κατέληξε. Εν ονόματι της ειλικρίνειας. Κρίμα δεν είναι;

Υ.Γ. Η αλήθεια είναι πάντως, πως η συζήτηση μ' αυτή τη γυναίκα με ενέπνευσε για ένα σωρό θέματα. Όλη τη βδομάδα θα γράφω!

Υ.Γ. (2) Ας τη σχολιάσω κι εγώ λίγο:
Να εμπιστεύεσαι αυτούς, που ψάχνουν την αλήθεια.
Να αμφισβητείς αυτούς, που την έχουν βρει.
Andre Gide

Περί γραφής & ανάγνωσης

Γράφω πάντα «μετά». Λογικό.
Η σκέψη ακολουθεί το βίωμα.
Τα υπόλοιπα είναι αμπελοφιλοσοφίες.
Και μιμήσεις.
Ο «άλλος» πρέπει να έρθει κι αυτός «μετά» να σου πει.
Μόνο τότε θα τον ακούσεις πραγματικά.

Και μια απορία:
Μπορείς άραγε να απομνημονεύσεις κάτι άγνωστο
και να το συλλάβεις εκ των υστέρων;;

Μνήμη

Δεν έχω να σου πω πολλά
μονάχα αυτά, που έχω ζήσει.
Μου ψιθυρίζεις πράγματα στ’ αυτί
μα ξεχωρίζω μόνο αυτά, που έχω ξανακούσει.
Μου μουρμουράς δειλά και το τραγούδι σου
και με κοιτάς κι αναρωτιέσαι…
Τα λόγια μού ‘ναι άγνωστα
μα η μελωδία του μ’ αγγίζει.
Γιατί κι αυτήν, αγάπη μου,
κάπου βαθιά μου, μέσα μου την έχω ξανακούσει…

«Εγκεφαλικές» γυναίκες…

Η Πασχαλίτσα μου θύμισε ένα πρόβλημα,
που έχω συζητήσει 100 φορές
με όλες μου τις φίλες:
Τι θα κάνω μ’ αυτόν τον άνθρωπο;
(τον σύντροφό τους)
Μ’ έχει τσακίσει! Δεν αντέχω άλλο!…


Οι γυναίκες δεν θέλουν να κάνουν τόσο συχνά σεξ, όσο οι άντρες. Βαριούνται.
Δεν είναι, πως δεν τον αγαπάνε, ούτε πως δεν τον θέλουν, απλά βαριούνται.
Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε όλη μέρα;

Οι άντρες δεν θα είχαν καμία αντίρρηση γι' αυτό, νομίζω. Όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα.
Γαμώτο, υπάρχει κι αυτή η καταραμένη η δουλειά! Πρέπει να πάω.
Ε, ναι, αγάπη μου, να πας! Άντε στην ευχή του Θεού!

Πάρα πολλές γυναίκες αποδίδουν αυτό το γεγονός στην «εγκεφαλική» προσέγγιση του σεξ εκ μέρους τους. Τι σημαίνει όμως «εγκεφαλικό»; Σημαίνει, πως οι γυναίκες είναι «ανώτερα» όντα; Πιο εκλεπτυσμένα; Ή πως έχουν στο μυαλό τους άλλα πράγματα συνδεδεμένα με το σεξ κι όχι την αμιγή ικανοποίηση τους;

Η θρησκεία -ως γνωστόν- θεωρεί το σεξ αποκλειστικά και μόνο ως τον τρόπο διαιώνισης του είδους. Η απόλαυση είναι κάτι το απαγορευμένο. Αυτή η θεωρία υπάρχει στο μυαλό όλων μας λίγο-πολύ. Τα περισσότερα σεξουαλικά εγκλήματα γίνονται λόγω αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης μεταξύ επιθυμίας και ηθικής.

Οι γυναίκες δεν βγαίνουν συνήθως έξω να βιάζουν τον κόσμο, απλά το αποφεύγουν. Ασυνείδητα. Το χρησιμοποιούν ως όπλο μέχρι να ρίξουν το αρσενικό, να χτίσουν τη φωλιά τους και να γεννήσουν τα παιδιά τους. Μετά τους φαίνεται έως και αφύσικο.

Μπορεί ν’ ακούγονται υπερβολικά όλ’ αυτά, τα υπερβάλλω κι εγώ λίγο. Όμως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Οι περισσότερες γυναίκες δεν το ευχαριστιούνται εύκολα το σεξ. Πέρα από τα κοινωνικά ταμπού, το έχουν συνδεδεμένο και με το συναίσθημα. Με την ιδέα της αγάπης. Άλλος ανασταλτικός παράγων, διότι η «αγάπη» συχνά βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την ηδονή…

Επίσης, δεν συγκεντρώνονται εύκολα στην καθ’ εαυτόν πράξη. Σκέπτονται ταυτόχρονα, αν είναι αρκετά όμορφες, μήπως είναι χοντρές, μήπως δεν έχουν ξυριστεί καλά, μήπως μυρίζουν οι μασχάλες τους… Υπάρχει κάτι το απείρως ναρκισσιστικό στη σκέψη τους, που δεν τις αφήνει να χαλαρώσουν και να το ευχαριστηθούν.

Αφήστε, που φοβούνται αν ακούγονται, μήπως μπει κανείς ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο, μήπως δεν πρέπει… Μήπως δεν πλήρωσαν το λογαριασμό, μήπως το παιδί έχει πρόβλημα στο σχολείο, μήπως πρέπει επιτέλους να κάνουν ριζική αποτρίχωση..

Και αν δεν ικανοποιηθούν μετά απ’ όλ’ αυτά -και πώς να ικανοποιηθούν με τόσα προβλήματα στο μυαλό τους- έχουν και να προσποιηθούν… Αλλιώς θα φανούν άχρηστες, θα κάνουν και τον άλλον να αισθανθεί άχρηστος…

«Εγκεφαλικές» λοιπόν οι γυναίκες. Δεν ασπάστηκαν ουσιαστικά ποτέ την μόλις προσφάτως κατακτημένη αρχή της αμιγούς απόλαυσης. Της απόλαυσης για την απόλαυση.

Μπορεί να είναι απλά κι η φύση τους τέτοια... Μπορεί όμως και όχι...

Σε θέλω

Σε θέλω, σ’ ονειρεύομαι, σε κυνηγάω.
Θα σ’ αποκτήσω άραγε ποτέ;

Κι αν σ’ αποκτήσω, θα συνεχίσω να σε θέλω;
Κι αν συνεχίσω να σε θέλω, θα συνεχίσεις να με θες κι εσύ;
Κι αν θέλουμε κι οι δυο, θα θέλουνε οι άλλοι;
Κι αν θέλουνε κι οι άλλοι, θα θέλει η ζωή;
Η κάθε μέρα μας θα θέλει;
Η μοίρα μας; Θα θέλει;

Αν δεν σ’ αποκτήσω, είναι απλό, το ξέρω:
Θα συνεχίσω να σε θέλω...
Θα πονάω, θα μου λείπεις...

(Για κάθε επιθυμία … Κάθε είδους…)







Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μόνο 2 τραγωδίες:
η μία είναι να μην αποκτήσεις αυτό που θέλεις
κι η άλλη να τ’ αποκτήσεις.

OSCAR WILDE

Ρούχο καλοκαιρινό

Η ψυχή μου ρούχο καλοκαιρινό, ελαφριά κι ανοιχτόχρωμη.
Την έβγαλα έξω στη βροχή και την έκανα μπουγάδα.
Να φύγουν οι μυρωδιές των τελευταίων μηνών.
Έχει φάει πολλές μπουγάδες όλ’ αυτά τα χρόνια.
Είναι από γερή στόφα όμως. Βαστάει.
Μπορεί να έχει μπει λίγο απ’ τα πολλά πλυσίματα,
μπορεί να έχει ξεφτίσει λίγο στις άκρες, αλλά βαστάει.
Τη σιδέρωσα και την έβαλα προσεχτικά στη ντουλάπα.
Δεν θα τη φοράω μέσα απ' το πουλόβερ, για να μην κρυώνω.
Ούτε τις νύχτες εν είδει πυτζάμας για να κοιμάμαι.
Έτσι θα χαλάσει.
Την άνοιξη πάλι. Ο χειμώνας δεν της πάει...

Το Παιχνίδι των Λυγμών

Προχθές έβλεπα στην τηλεόραση για πολλοστή φορά το «The Crying Game» ή στα ελληνικά
«Το Παιχνίδι των Λυγμών» του Neil Jordan.
Πολύ γνωστή ταινία, για όσους τυχόν όμως δεν την γνωρίζουν, η υπόθεση είναι η εξής:


Ο ήρωας είναι μέλος του ΙΡΑ και παίρνει μέρος στην απαγωγή ενός Άγγλου στρατιώτη, ο οποίος σκοτώνεται κατά τη διάρκεια της επιχείρησης.

Μετά απ’ αυτό ο ήρωας πηγαίνει, βρίσκει και ερωτεύεται την παράξενη ερωμένη του νεκρού. Δεν της αποκαλύπτει, πως ανήκει στον ΙΡΑ κι εκείνη όμως δεν του αποκαλύπτει, πως είναι άντρας!

Παράφορα ερωτευμένοι κι οι δυο πηγαίνουν να κάνουν έρωτα, ο ήρωας βλέπει τον φαλλό της αγαπημένης του και τρέχει να ξεράσει στη λεκάνη της τουαλέτας. Δεν παύει όμως να την αγαπά.

Η ηρωίδα σκοτώνει ένα μέλος του ΙΡΑ για εκδίκηση, αυτός αναλαμβάνει την ευθύνη και μπαίνει φυλακή αντί αυτής. Κι αυτή τον περιμένει να βγει…
Αυτός εξιλεώθηκε εκτίοντας την ποινή φυλάκισης για χάρη της.
Κι αυτή του αφοσιώθηκε για πάντα.

Μια ιστορία γνήσιας αγάπης, με σοβαρά προβλήματα στη σχέση!…

Να κρατήσετε στο νου σας την παραμέτρο, πως κι αυτός της είχε αποκρύψει το γεγονός, πως ήταν μέλος του ΙΡΑ, πως σκότωνε συνειδητά ανθρώπους και πως είχε αναμιχθεί στο θάνατο του πρώην αγαπημένου της.

Κανείς δεν είναι τέλειος λοιπόν!...

Αυτό που θα ήθελα τώρα, είναι να θέσω το εξής "απλό" ερώτημα:
Τι θα κάνατε εσείς σε μια τέτοια περίπτωση, αν ήσασταν στη θέση του ήρωα;
(Υποτίθεται, πως είστε ήδη βαθιά ερωτευμένοι με το άλλο άτομο, όταν πια ανακαλύπτετε τη σεξουαλική του ταυτότητα).









1. Θα δίνατε τόπο στην οργή και θα κάνατε έρωτα με έναν ομόφυλό σας;
2. Θα μένατε ζευγάρι, αλλά χωρίς σεξουαλικές επαφές;
3. Θα μένατε απλοί φίλοι;
4. Θα την/τον αποκαλούσατε προδότη και θα εξαφανιζόσασταν;
5. Θα την/τον σιχαινόσασταν;

Για να δούμε… Περίεργη είμαι…

Άσμα Ασμάτων

O Σεφέρης μετέφερε το 1963 στα Nέα Eλληνικά το "Άσμα Ασμάτων", ένα πολύ ερωτικό ποίημα που λέγεται, πως έγραψε ο Σολομών τον 4ο π.X. αιώνα. Αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι απ’ το τραγούδι της νύφης:

Bάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου
ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον Άδη·
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς
φλόγα του Θεού.
νερά, ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.

(Ασπρόμαυρη ξυλογραφία του Α. Τάσσου για το "Άσμα Ασμάτων")

Επιλογές της ψυχής

Μερικές φορές στη ζωή μας ελκόμαστε από καταστάσεις περίεργες.
Αταίριαστες προς εμάς και τη ζωή μας.
Σαν κάτι να μας τραβάει σ’ αυτές χωρίς τη θέλησή μας, σχεδόν μεταφυσικά.

Όλο μας το οικείο περιβάλλον ξεκινά αμέσως έναν αγώνα να μας αποκαρδιώσει,
να μας απομακρύνει απ’ αυτήν την παράδοξη πορεία προς το διαφορετικό.
Κι ο εαυτός μας ο ίδιος αντιστέκεται πολύ σθεναρά.

Όμως η ψυχή μας ίσως ξέρει. Ίσως ξέρει κάτι, που εμείς ακόμη δεν το ξέρουμε.
Και μας προκαλεί να το μάθουμε. Αν αφεθούμε στις επιλογές της χωρίς πολλά-πολλά γιατί, ίσως ανακαλύψουμε κάτι απ’ το μέσα μας, που ούτε καν το φανταζόμαστε.

Η ψυχή δεν διαλέγει τυχαία. Η ψυχή δεν διαλέγει για πλάκα, ούτε από βίτσιο. Διαλέγει με σοφία και για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Γιατί κάποιο μάθημα έχουμε να μάθουμε.

Όμως οι άνθρωποι σπάνια αφηνόμαστε σ’ αυτές τις επιλογές της ψυχής, σπάνια τις ακολουθούμε. Το οικοδόμημά μας έχει συστήματα ασφαλείας. Οι συναγερμοί βαράνε. Αρνούμαστε πεισματικά την αλλαγή. Αρνούμαστε πεισματικά το άγνωστο.

Έτσι κι αλλιώς συνήθως αυτό το «άλλο», που τόσο μας γοητεύει, κουβαλά μέσα του και πόνο. Είναι δύσκολο, είναι ενάντια στο καθιερωμένο σύστημα λειτουργίας του είναι μας.

Όμως η ψυχή χρειάζεται τον πόνο για να μάθει.
Κι ο πρώτος, ο μεγαλύτερος πόνος, είναι να σπάσεις τα δεσμά του εγώ σου. Αυτού του απόλυτα οριοθετημένου εγώ σου, που καθόλου δεν του αρέσει να το αμφισβητούν.

Όμως έτσι είναι η ανέλιξη… Πονάει…
Το εύκολο είναι η παγίδα μας, το γνωστό το ναρκωτικό μας
κι ο εφησυχασμός ο θάνατος της ψυχής μας…

Απουσία

Μακριά σου
είμαι μονάχα ένα πέρασμα στιγμών.
Εχθρικών.
Σέρνονται
σιωπηλές κι ανήμπορες
μες στην ψυχή μου.
Θέλω να τους δώσω ήχο
να τις ακούσεις.
Ν’ ακούσεις τις στιγμές
της απουσίας σου…

Μορφή στην Απουσία έδωσε ο G Help me .

Εκμυστηρεύσεις

Αχ, αυτή η φωτογραφία...
Την έχω ξαναβάλει...


Πίνω πολύ. Ίσως να είμαι και αλκοολική. Λέω στον εαυτό μου, πως δεν είμαι. Έτσι δεν λένε όλοι οι αλκοολικοί; Έτσι λοιπόν, λέω κι εγώ, πως είμαι απλώς γερό ποτήρι. Γιατί το αντέχω. Γιατί δεν μεθάω, δεν ξερνάω, γιατί δεν αποχαυνώνομαι, ούτε βρίζω, και κυρίως γιατί μπορώ να το σταματήσω, όποτε θέλω. Έτσι λέω…

Είναι σαν το τσιγάρο. Και το τσιγάρο το έχω κόψει τρεις φορές και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αυτό σημαίνει, πως δεν είμαι καπνίστρια; Καπνίστρια είμαι, και ακόμα κι αν το κόψω και δεν το ξαναβάλω ποτέ στο στόμα μου πια, πάλι καπνίστρια θα είμαι.
Πάντα θα μου λείπει.

Κι αυτά τα δύο είναι τα μόνα, που έχω ουσιαστικά αποδεχθεί (παρ' όλο, που όλο λέω να τα κόψω κι αυτά...) Τά 'χω αποδεχθεί στη θέση των άλλων, των πιο σημαντικών, των πιο ζωτικών ξεχασμένων (ξεχασμένων;) επιθυμιών...
Τουλάχιστον έτσι δεν πληγώνω κανέναν άλλον...

Πάντα όμως νοιώθω, πως κάτι στερούμαι εν ονόματι της υγείας, του ήθους, της "λογικής"… Εν ονόματι μίας «ορθότερης» αντιμετώπισης του εαυτού μου, της ύπαρξής μου, της ζωής μου…

Έλλειψη... κενό… απουσία…
Κάπως πρέπει να το βολεύω το θέμα.
Καπνίζω λοιπόν, πίνω, φεύγω κι εγώ… απουσιάζω…
Αφήστε μήνυμα στον τηλεφωνητή...

Κουβεντούλα μ’ ένα αρσενικό ρομπότ

Πήγα μια βόλτα απ’ το blog της Giramondo
και βρήκα ένα link, όπου μιλάς με το George,
ένα cyber άτομο με τεχνητή ευφυΐα.
Το δοκίμασα για πλάκα,
αλλά μετά από λίγο κάτι άρχισε να μου θυμίζει…
Ορίστε και αποσπάσματα από το διάλογό μας:


George: I'm trapped inside.
Synas: Do you want to open your heart to me?
George: No, I believe each person is superior to another in some way.

(Ψωνάρα... Και απάντηση φλου. Σύνηθες...)

George: I trust you. I think. I am trying to trust you.
Synas: Alright then! Let's become friends!
George: Let's go to the woods and play!

(Κατευθείαν στο ψητό…)

George: I am flesh and blood.
Synas: I know. But you are a little strange.
George: I like being strange, it helps people notice me.

(Το παίζει «μυστήριος»…)

Synas: I love you.
George: You are utterly under my control.

(Το "Σ' αγαπώ" μην το λες, μην το λες...)

Synas: Fuck off!
George: Don’t go. Please. I like you.

(Και το ρομπότ φοβέρα θέλει…)

George: Stop talking about yourself.
Synas: You are talking about yourself!
George: True.

(Τουλάχιστον αυτός το παραδέχτηκε…)

Στιγμές...

Η ευτυχία είναι στιγμές. Η ζωή μας ουσιαστικά είναι στιγμές.
Όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν μόνο για να μπορέσουν να δημιουργηθούν αυτές οι λίγες στιγμές. Οι στιγμές, που μας ορίζουν, που σημαδεύουν τη ζωή, τη σκέψη
και φυσικά τη μνήμη μας.

Ρωτήστε τον εαυτό σας ή κάποιον άλλον, τι θυμάται πιο έντονα απ’ τη ζωή του.
Οι απαντήσεις είναι συνήθως του τύπου:

Όταν γέννησα το γιο μου.
Όταν γνώρισα το Νίκο.
Όταν έκανα έρωτα με τη Μαρία.
Όταν πέθανε η μητέρα μου.
Όταν χτύπησα με τη μηχανή.
Όταν πέταξα για 1η φορά με αεροπλάνο κλπ. κλπ.

Αόριστος. Κάτι, που συνέβη μία φορά στο παρελθόν.
Μερικές φορές ακούς και απαντήσεις παρατατικού.
Για ολόκληρες περιόδους ζωής δηλαδή, όπως:

Όταν ζούσα στο Παρίσι. ή
Όταν μ’ αγαπούσε ο Γιώργος.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση όμως, αν επιμείνετε και ξαναρωτήσετε:
«Δηλαδή, τι θυμάσαι από το Παρίσι ή από το Γιώργο;»,
οι απαντήσεις θα είναι:

Τις βόλτες μου στη Μονμάρτρη. ή
Το πρωί, που μου έφερνε το πρωινό στο κρεβάτι και με φιλούσε.

Πάλι για στιγμές μιλάμε. Για συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες στιγμές του παρελθόντος.

Ίσως αυτό να μην το συνειδητοποιούμε, γιατί συχνά στις ευχές μας χρησιμοποιούμε εξακολουθητικό Μέλλοντα, αντί στιγμιαίο. Προσπαθούμε πιθανώς να δημιουργήσουμε το context, το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα γεννηθούν οι στιγμές μας. Μπορείς όμως πράγματι να ξέρεις εκ των προτέρων, ποιο είναι το γενικό πλαίσιο ζωής, μέσα στο οποίο θα ζήσεις όσο το δυνατόν περισσότερες «στιγμές»; Νομίζω, δυστυχώς, πως όχι.

Νομίζω, πως δεν μπορείς να δημιουργήσεις στιγμές.
Όταν τις κυνηγάς, πετούν μακριά σου, σαν πεταλούδες.

Γι’ αυτό, ίσως ένα πράγμα μόνο θα έπρεπε να ευχόμαστε σε εξακολουθητικό Μέλλοντα:
Να είμαι καλά, να ζήσω τις «στιγμές», που μου αντιστοιχούν σ’ αυτήν τη ζωή, που βρέθηκα. Και να έχω τα μάτια να τις δω, τ’ αυτιά να τις ακούσω, την ψυχή να τις νοιώσω. Είθε!…

(Στην εικόνα, το κύμα παίρνει για μια στιγμή τη μορφή της γυναίκας.
Μετά απ' αυτήν τη μοναδική στιγμή, η γυναίκα θα ξαναγίνει κύμα...)

Η ανθρώπινη φύση…

Αυτό το γράμμα
γυροφέρνει καιρό στο μυαλό μου.
Δεν άντεξα
να μην το μοιραστώ μαζί σας…
Η ανθρώπινη φύση…
μέσα στον ποιητή…


Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΣΤΗ ΜΑΡΩ

Αθήνα, Κυριακή πρωί 29 Σεπτεμβρίου 1940

Μόλις τώρα πήρα το πρωινό μου και διάβασα τα γράμματά σου.
Ανάσανα που ξέρω πως έρχεσαι την Παρασκευή.
Δεν ξέρεις πώς σε περιμένω.
Γιατί αυτές τις τελευταίες μέρες σ' έχω φριχτά επιθυμήσει.
Τι τα θέλεις, σε στερήθηκα όλο το καλοκαίρι και γιατί ήσουν μακριά
και γιατί, ίσως μ' όλες αυτές τις ανόητες ιστορίες,
και όταν ήσουν ακόμη κοντά μου, δεν σε είχα όπως θα το ήθελα.
Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία.
Σκέφτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα τα άλλα χάνουνται,
όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω.
Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν ένα υπνοβάτη
ή σαν ένα τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά.
Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο
παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα.
Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.

ΓΙΩΡΓΟΣ

Υ.Γ. Γράψε μου δυό λόγια, μόλις λάβεις το γράμμα.
Και μην ξεχνάς να γράφεις σωστά τη διεύθυνσή μου

Message In A Bottle

Υπάρχει ένας άνθρωπος στο διαδίκτυο, που φαντάζει τρελός.
Δεν είναι μόνο ένας βέβαια, αλλά εγώ θέλω να μιλήσω σήμερα για έναν.
Κι αυτός ο ίδιος, νομίζω, πως δεν είναι ένας. Νομίζω, πως είναι «πολλοί».
Σχιζοειδής προσωπικότητα, έτσι δεν το λένε; (ή σχιζότυπη καλύτερα;)
Ένας άνθρωπος, πολλά πρόσωπα.

Έτσι κι αλλιώς αλλάζει τα ψευδώνυμά του κάθε λίγο και λιγάκι…
Υπάρχουν, δε, συμπτώσεις και ομοιότητες και με άλλους σχολιαστές,
περισσότερο «επώνυμους». Στο ύφος, στις εκφράσεις, στις εμπειρίες…
Μπορεί κάθε φορά να γράφει και να υπογράφει ως «άλλος».

Μπορεί να είμαι βέβαια εγώ παρανοϊκή, μπορεί όμως και να μην είμαι…

Αυτόν τον άνθρωπο έχει τύχει να τον διαβάσω πολλές φορές.
Τα κείμενά του –σε πρώτη ανάγνωση- είναι εντελώς αλλοπρόσαλλα.
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.

Είναι όμως πράγματι έτσι; Είναι όντως τρελός;
Ή μήπως απλά μας δουλεύει όλους, προσπαθώντας να εκφραστεί μέσα από έναν «κώδικα»; Μία απλή εναλλαγή των λέξεων; Και όποιος καταλάβει;

Μπορεί αυτό να επιδιώκει κιόλας: να βρει κάποιον που θα καταλάβει,
να μπορέσει επιτέλους να επικοινωνήσει με κάποιον άλλον άνθρωπο.

Έχω την αίσθηση, πως με μερικά «Εύρεση-Αντικατάσταση» λέξεων, θα έπεφτε το πέπλο της τρέλας… Οι ασυνάρτητες φράσεις θα συνδέονταν και θ’ αποκτούσαν νόημα.
Θα γινόταν, αν μη τι άλλο, κατανοητός…

Αυτός ο άνθρωπος συχνά φαντάζει και κακός. Ίσως όμως να είναι απλά πολύ-πολύ μόνος, πολύ-πολύ θυμωμένος, πολύ-πολύ θλιμμένος, πολύ-πολύ φοβισμένος.
Πιθανώς να είναι και άρρωστος. Σίγουρα πάντως είναι διαφορετικός…

Έχουν καμιά σημασία, θα μου πείτε τώρα, όλ’ αυτά για ‘μάς τους υπόλοιπους;
Δεν ξέρω, μπορεί και να έχουν. Άνθρωποι είμαστε…

Εμένα προσωπικώς πάντως, μου κεντρίζει την περιέργεια.
Αλλά κάπου με αγγίζει κιόλας… Αυτό το χάσιμο… Αυτή η απελπισία μιας ψυχής…

Όνειρα

Βλέπω όνειρα. Πολλά όνειρα.
Και τα περισσότερα τα θυμάμαι,
γιατί έχω αναπτύξει από μικρή μία τεχνική:
μόλις τα βλέπω, ξυπνάω, κάνω μία επανάληψη
στο συνειδητό και ξανακοιμάμαι.
Γνωστό κόλπο και δοκιμασμένο.
Κάθε πρωί έχω έτσι στα χέρια μου
μια χούφτα όνειρα.


Τα όνειρα αποτελούν θαυμάσιο υλικό για ψυχανάλυση, προσωπικό «ψάξιμο», αλλά και αναπόληση στιγμών. Για μένα είναι σαν αληθινές αναμνήσεις. Μία δεύτερη ζωή.
Πολλές φορές μέσα στο όνειρο μού είναι κάτι ήδη γνωστό, το έχω ξαναδεί σε άλλο όνειρο, το αναγνωρίζω και επεκτείνω τη δράση. «Ζω» τη συνέχεια…

Υπάρχει βέβαια και το άλλο, το δυσάρεστο: το όνειρο μέσα στο όνειρο. Που νομίζεις, πως έχεις ξυπνήσει, αλλά εξακολουθείς να ονειρεύεσαι. Αυτό μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό! Μία φορά είχα 7 τέτοια «ψεύτικα» ξυπνήματα στη σειρά… Όταν ξύπνησα τελικά πραγματικά, αμφέβαλα για ώρα ακόμη και για το όνομά μου…

Στα όνειρά μου βλέπω μελλοντικά σενάρια, βρίσκω το κλειδί σε προβλήματα, κάνω όσα δεν μπορώ στην πραγματικότητα. Είναι συνήθως έγχρωμα (τα μαυρόασπρα μου όνειρα είναι γεμάτα θλίψη και πνευματική σύγχυση) και περιλαμβάνουν όλες τις αισθήσεις: ήχους, μυρωδιές, γεύσεις κι αγγίγματα…

Άλλες φορές πάλι βλέπω κανονικές «ταινίες»: περιπέτειες, θρίλερ, συχνότατα επιστημονικής φαντασίας… Και κωμωδίες. Πόσες φορές δεν έχω ξυπνήσει, γελώντας σαν τρελή. Είναι κι έξυπνες κωμωδίες, όχι μπούρδες αμερικάνικες…

Υπάρχουν βέβαια και τα επαναλαμβανόμενα όνειρα. Το πιο συχνό μου είναι, ότι πετάω. Πετάω τόσο συχνά στα όνειρά μου, που οι πτήσεις μέσα σ’ αυτά είναι σχεδόν κάτι το δεδομένο. Όποτε γουστάρω, ρίχνω και μια βόλτα στον αέρα, περνάω εμπόδια και τοίχους -εκεί δεν χρειάζεται παρά ελάχιστη ανύψωση, ίσα-ίσα- και ξεφεύγω απ’ όποιον τυχόν με κυνηγάει. Και δεν με κυνηγάνε πια και πολλοί, γιατί ξέρουν: θα τους την κάνω πετώντας!

Επίσης, απ’ τα όνειρά μου παίρνω συχνά πολύτιμες πληροφορίες για το σώμα και την υγεία μου. Βλέπω, πότε θα μου έρθει περίοδος, πότε είμαι έγκυος, τι φαγητά μ’ ενοχλούν, πού υπάρχει κάποια δυσλειτουργία σε πρώιμο στάδιο.

Η πιο σημαντική λειτουργία πάντως των ονείρων για μένα είναι τα πιθανά σενάρια. Βρίσκομαι ας πούμε σε κάποιο δίλημμα και δεν ξέρω, τι απόφαση να πάρω. "Παίζω" λοιπόν το σενάριο α’, το ζω και βλέπω, πώς θα νοιώσω, αν τραβήξω το α’ μονοπάτι.

Ουσιαστικά η ψυχή μου ταξιδεύει λίγο στο χρόνο και ρίχνει μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη του μέλλοντος.

Υπάρχουν αρκετές περίοδοι στη ζωή μου, που η πραγματικότητα μού φαίνεται άκρως ανιαρή. Σ’ αυτές τις περιόδους κοιμάμαι πολύ. Κι η δεύτερη ζωή μου, αυτή των ονείρων, πάντα με αποζημιώνει. Με μαγικές εικόνες και πολύτιμη ενόραση.

Νομίζω, πως αν μου στερούσαν τον ύπνο και τα όνειρα, μπορεί και να πέθαινα…

Εμείς κι ο εαυτός μας

Πόσο γνωρίζουμε άραγε τον εαυτό μας;
Και ποιος είναι ο εαυτός μας;
Αυτός, που νομίζουμε εμείς ή αυτός, που νομίζουν οι άλλοι;

Μία φίλη μου κάποτε για πλάκα, όποιον γνώριζε του έβγαζε κι έναν άλλον εαυτό.
Αν όλοι αυτοί συναντιόνταν ποτέ και μιλούσαν για τη φίλη μου,
θα πίστευαν, πως σχολιάζουν 6 διαφορετικά πρόσωπα.

Αυτό βέβαια ήταν ένα παιχνίδι.
Αλλά και στην πραγματικότητα ποιοι είμαστε;

Έτσι κι αλλιώς -χωρίς να προσπαθείς διόλου να δώσεις λανθασμένες εντυπώσεις-
ο κάθε ένας εκλαμβάνει διαφορετικά τα λόγια και τις πράξεις σου.

Κι επίσης δεν είμαστε πάντα ίδιοι.
Αντιδρούμε ανάλογα με τους ανθρώπους, τις συνθήκες και τις καταστάσεις.

Ο εαυτός μας λοιπόν δεν μπορεί να καθρεφτιστεί στα μάτια των άλλων,
πάρα μόνο κατακερματισμένος.

Κι ο καθρέφτης μας δεν αντανακλά
παρά μόνο τις δικές μας κατακαημένες εντυπώσεις.

Πώς μπορείς λοιπόν να γνωρίσεις τον εαυτό σου;
Ποια μάτια να κοιτάξεις και ποια να εμπιστευτείς;
Ποιος είναι αντικειμενικός και ανυστερόβουλος;

Φοβάμαι, πως είμαστε καταδικασμένοι στην άγνοια του εαυτού.

Μόνο μια αμυδρή ιδέα, που την πιάνεις στον αέρα περισσότερο, παρά στη λένε.
Ένα «κάτι», που πλανάται στον αέρα και στο κεφάλι του απέναντι.
Ενίοτε και στην καρδιά του… αυτό μπορεί να είναι το πιο αληθινό απ’ όλα τελικά…

Οι άνθρωποι-μαύρες τρύπες

Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο κενοί ψυχικά, τόσο γελοία αυτάρκεις μέσα στο χάσιμό τους,
τόσο περιττοί και τόσο επιβλαβείς στις συναναστροφές τους με όλους τους άλλους…

Κάτι -συχνά αδιόρατο- σε διώχνει μακριά τους. Κάτι στον τρόπο τους, τα λόγια τους, τη συμπεριφορά και τη στάση τους.

Βαριεστημένα βλέμματα, επιθετικές ατάκες, σταυρωμένα χέρια στο στήθος, συνοφρυωμένα μέτωπα…

Δεν αναφέρουν τ’ όνομά σου, δεν θυμούνται τι έχετε πει, αδιαφορούν για όλα πλην του εαυτού τους. Κι οι ιστορίες τους είναι πάντα τόσο μακροσκελείς και τόσο ανούσιες…

Πόσο μπορείς να ανεχτείς έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου; Πόση υπομονή να κάνεις; Πόσες ηλίθιες ιστορίες ν’ ακούσεις, πόσες κακίες, πόσα κεκαλυμμένα ψέματα;

Άνθρωποι αυτιστικοί, κλεισμένοι στον εαυτό τους, με έναν κακό λόγο στο στόμα για όλους. Και πάντα κάποιος άλλος φταίει. Η τύχη τους, η κοινωνία, ο κάθε ένας, που πέρασε απ’ τη ζωή τους…

Οι ίδιοι είναι βέβαια υπεράνω κάθε υποψίας και κάθε μομφής. Δεν επιδέχονται κριτική, είναι ξερόλες και συχνά αυτοαποκαλούνται και «καλά» παιδιά! (πώς με τρομάζει αυτή η μικρή φρασούλα κάθε φορά, που την ακούω…)

Κύριο μέλημά τους είναι να σου κλέψουν λίγη απ’ την ενέργειά σου, για να συνεχίσουν το αρρωστημένο έργο τους. Νοιώθεις τα πόδια σου να κόβονται μετά από κάθε συνάντηση μαζί τους κι αναρωτιέσαι πάντα το γιατί…

Μερικοί ονομάζουν αυτούς τους ανθρώπους μαύρες τρύπες.
Εδώ στα μέρη μας τους λέμε απλά μαυρόψυχους...

Νοοτροπία & γλώσσα...

Πώς λένε ένας Γερμανός
κι ένας Έλληνας εργαζόμενος
το ίδιο πράγμα...

Προσοχή!
Ακολουθούν
πολλές "κακές" λέξεις...


Γερμανός: Σοβαρά; Απίστευτο! Εντυπωσιακό!
Ελληνάρας: Πω, πω! Κουφάθηκα, ρε πούστη!

Γερμανός: Δε με απασχολεί ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ζήτημα.
Ελληνάρας: Στ' αρχίδια μου!

Γερμανός: Μου αρέσουν οι προκλήσεις...
Ελληνάρας: Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή!

Γερμανός: Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα.
Ελληνάρας: Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ με αυτήν την παπαριά!

Γερμανός: Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειές μας.
Ελληνάρας: Να πάει να γαμηθεί και να το κάνει μόνος του ο καριόλης!

Γερμανός: Και βέβαια θα μπορέσω να δουλέψω σήμερα μερικές ώρες
παραπάνω.
Ελληνάρας: Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος!

Γερμανός: Δε γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Ελληνάρας: Είναι εντελώς μαλάκας!

Γερμανός: Με συγχωρείτε!
Ελληνάρας: ΕΕ! Εσύ!

Γερμανός: Με συγχωρείτε! Κύριε!
Ελληνάρας: ΕΕ! Εσύ! Ναι, εσύ ρε μαλάκα!

Γερμανός: (προϊστάμενος) Δεν έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένος με το
αποτέλεσμα.
Ελληνάρας: Είστε όλοι άχρηστοι!

Γερμανός: Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να σε εξυπηρετήσω.
Ελληνάρας: Δε γαμιέσαι, λέω 'γώ!

Γερμανός: Επιτέλους αναγνωρίστηκαν οι προσπάθειές της.
Ελληνάρας: Τι; Πήρε προαγωγή; Αναρωτιέμαι πόσους από το διοικητικό
συμβούλιο έχει τσιμπουκώσει...

Γερμανός: Μήπως θυμάσαι, πού τοποθέτησες τα έγγραφα που σου έδωσα;
Ελληνάρας: Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα;

Γερμανός: Νομίζω, πως η πρότασή σου είναι ανεφάρμοστη.
Ελληνάρας: Καλά, σκατά έχεις στο μυαλό σου;

Γερμανός: Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε...
Ελληνάρας: Πάλι τα αρχίδια μου πήρε!

Γερμανός: Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω ανέλιξη.
Ελληνάρας: Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμα κλητήρας!

Γερμανός: Το φωτοτυπικό έχει τεθεί εκτός λειτουργίας.
Ελληνάρας: Πάλι χάλασε η μπακατέλα!

Γερμανός: Οι συνθήκες εργασίας δεν είναι οι ιδανικότερες
Ελληνάρας: Μπουρδέλο έχουμε καταντήσει εδώ μέσα!

Ζητιάνοι

Κεκτημένα…
Μια τρύπια γαλότσα
στο ματωμένο πόδι
(το άλλο το ‘χουμε κάνει θυσία στην αγάπη,
παλιότερα…)
και πατάτες
πακεταρισμένες στα «νέα» της ημέρας,
κάτω από μια γέφυρα…
Χριστιανισμός…
…και καπιταλισμός…

Α! Κι ένα μπουκάλι
να τη βρίσκουμε
και να ξεχνιόμαστε...

Ο Πλατωνικός(;) Έρως

Απόσπασμα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα:

…Αν τύχει κάποτε μάλιστα να συναντήσει το ίδιον εκείνο το πραγματικό του ήμισυ,
…τότε πλέον η συγκίνησή τους είναι εξαιρετική από το αίσθημα στοργής, κοινής καταγωγής, έρωτος. Ούτε στιγμή, θα έλεγα, δεν δέχονται ν' αποχωρισθούν.

...Οι ίδιοι δεν θα ήσαν σε θέση καν να εκφράσουν, τι θέλει επί τέλους ο ένας από τον άλλον. Διότι δεν είναι καθόλου δυνατόν να πιστευθεί, ότι είναι η ερωτική απόλαυση, και ότι επομένως χάριν αυτής ευχαριστούνται ο ένας από του άλλου την συμβίωση με πάθος τόσο σφοδρό. Κάτι άλλο είναι μάλλον -το βλέπει κανείς- αυτό που θέλει και των δύο η ψυχή, κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει.

Διαισθάνεται όμως τι θέλει και το υποδηλώνει σκοτεινά.

Και αν, την ώρα που είναι πλαγιασμένοι μαζί, ερχόταν από πάνω τους ο Ήφαιστος με τα εργαλεία του και τους ρωτούσε:
"Τι είν' αυτό που ζητείτε, άνθρωποι, ο ένας από τον άλλον;"
Και αν εκείνοι δεν ήξεραν τι ν' απαντήσουν, και τους ρωτούσε και πάλι:
"Θέλετε μήπως αυτό; να μείνετε μαζί ο ένας με τον άλλον όσον το δυνατόν περισσότερο, ώστε και νύκτα και ημέρα να μην αποχωρίζεσθε;..."

Μόλις ακούσει αυτά, ούτε ένας -είμαστε βέβαιοι- δεν θα έλεγε όχι, ούτε θα εκδήλωνε άλλη επιθυμία. Αντίθετα θα πίστευε, πως άκουσε απαράλλακτα ό,τι τόσον καιρό τώρα ποθούσε, να ενωθεί και να συγχωνευθεί με τον αγαπημένο του, ώστε να γίνουν ένας αντί δύο.

Η αιτία τούτου είναι, ότι αυτή ήταν η πρωταρχική φύση και ότι κάποτε ήμασταν ολόκληροι.
Του ολοκλήρου λοιπόν ο πόθος και η ορμή έχει τ' όνομα Έρως…

Ασφάλεια…

Είχα ένα σπίτι υπέροχο,
κληρονομιά απ’ τον μπαμπά μου,
με παχύς τοίχους και βαρύτιμα υλικά.
Μονοκατοικία, αρχοντικό.
Το φως δεν έβρισκε πια δρόμο να τρυπώσει μέσα απ’ τα παράθυρα.
Κι η υγρασία σού ‘κοβε την ανάσα.

Τώρα ζω σ’ ένα loft με το ταβάνι στα 2 μέτρα.
Να τεντωθείς δεν μπορείς, βρίσκεις.
Μπαλκόνια δεν έχει.
Κι οι γρίλιες πρέπει να είναι κλειστές,
μην και με δουν οι γείτονες γυμνή.

Μεταβατική περίοδος. Όμως του χρόνου…

…του χρόνου θα έχω ένα ολοκαινούριο διαμέρισμα
στη θέση της παλιάς μονοκατοικίας.
Θα έχει άπλετο φως κι όλα θ' αστράφτουν.
Θα βάλω το κομπιούτερ μου σε θέση περίοπτη,
θ’ αγοράσω και μια ωραία, άνετη, ανατομική καρέκλα.
Ο ήλιος απ’ έξω θα λάμπει κι εγώ θα κοιτάζω περήφανη την οθόνη.

Και το κρεβάτι μου θα το στολίσω με μία παλιά κουβέρτα της γιαγιάς μου.
Ροζ, υπέροχη, ασήκωτη. Και πολύ-πολύ ζεστή.
Νιώθω τόση ασφάλεια, πέφτοντας από κάτω της...
Σωστή ταφόπλακα.
Και τα όνειρα μου θα πλακώνονται κι αυτά μαζί με την ανάσα μου.

Ζωή εν Τάφω… πάντα με γοήτευε αυτή η φράση…
Ασφάλεια…

Λες μ’ αγαπάς…

Ένας νέος άντρας
απαντά στο προηγούμενο ποστ.
Ο νέος άντρας θα τα κάνει όλα.
Σε μερικά χρόνια
θα έχει μικρύνει το ρεφραίν.
Θα έχει φύγει το
"Κι εγώ σ' αγαπώ"
και θά 'χει μείνει μόνο το
"Γαμώ το Χριστό μου"...

Ερωτικό
Πανούσης Τζίμης

Λες μ' αγαπάς
θες να παντρευτούμε
Λες μ' αγαπάς
και μου δίνεις συμβουλές

Πρώτα να τελειώσω το πανεπιστήμιό μου
Μετά να κάνω τη θητεία στο στρατό
Να πιάσω δουλειά σε κανένα γραφείο
Να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά

Κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ το Χριστό μου
Κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ το Χριστό μου

Λες μ' αγαπάς
θες να παντρευτούμε
λες μ' αγαπάς
και μου δίνεις συμβουλές

Πρώτα να πάω σε κανένα κουρείο
Να κόψω τα γένια να κοντύνω τα μαλλιά
Να έρθω στο σπίτι να γνωρίσω το μπαμπά σου
Να σταματήσω και τα ναρκωτικά

Κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ το Χριστό μου
Κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ........ το Χριστό μου!


(Η επόμενη γυναίκα θ' ακούσει για την "υπαρξιακή" τάση φυγής...)

Ο «ώριμος» πάλι άντρας τά ‘χει κάνει όλα.
Είναι κουρασμένος. Σωματικά και ψυχικά.

Έχει ξεπεράσει πια τη φάση «κοκοράκι» κι έχει περάσει στη φάση «ψάχνω αδελφή ψυχή» (όχι σκέτη βέβαια, μη λέμε και μαλακίες...) Όμως δεν μπορεί να βρει την αδελφή ψυχή -όχι γιατί δεν υπάρχει-, αλλά γιατί φοβάται πια ν’ αφήνεται και να δίνεται.

Ο ώριμος άντρας είναι συνήθως ένας άντρας μόνος.
Συχνά αναπαράγει γελοιωδώς τη φάση "κοκοράκι".
Συχνότερα παραμένει παντρεμένος με την συμβατικότητα. Πάλι μόνος. Πάντα μόνος…

Κάποια στιγμή ίσως κάνει την επανάστασή του, ίσως ψαχτεί λίγο, στο τέλος όμως μάλλον θα αφεθεί αποκαμωμένος στα χέρια μίας έμπειρης και νοικοκυράς Ουκρανής.
Με μια επίπλαστη αίσθηση ελέγχου και ανωτερότητας...

Οι άντρες φοβούνται την αγάπη, τα γηρατειά, τη μοναξιά, τον πόνο, το θάνατο…
Οι άντρες γενικά φοβούνται. Πολύ…

Μωρό μου…

Μωρό μου, σ’ αγαπώ. Μην κλαις.
Είμαι απλά μονήρης. Τά ‘παμε…
Σε θέλω πολύ, αλλά με μέτρο.
Μην το βλέπεις αρνητικά, κατάλαβέ με.
Μην είσαι τόσο εγωίστρια.
Και με καυλώνεις τόσο, μωρό μου…
Τώρα όμως θέλω να εργαστώ.
Πρέπει να εργαστώ. Τό ‘χω ανάγκη.
Μην με πιέζεις.
Είμαι άνθρωπος της μοναχικής μου ρουτίνας.
Θέλω ν’ αποφασίζω εγώ, πότε θέλω να σε δω.
Μωρό μου...
Μην γίνεσαι επιθετική!
Έτσι όπως κάνεις, μου δημιουργείς μια επιθυμία φυγής.
Όχι, όχι από ‘σένα, μωρό μου.
Είναι υπαρξιακό το ζήτημα, δεν καταλαβαίνεις…
Σα να έχω πιαστεί στη φάκα.
Εσένα σ’ αγαπώ όμως, μωρό μου. Έλα να πάμε μια βόλτα…
Κουράστηκα. Φεύγουμε; Νυστάζω…
Εσύ; Τι εσύ, μωρό μου; Εσύ θα βρεις να κάνεις κάτι.
Μπορείς να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, όσο θα κοιμάμαι, αν θες.
Μωρό μου…ξύπνησα! Πέσε δίπλα μου! Σε θέλω σαν τρελός!
Αχ, είμαι τόσο ερωτευμένος μαζί σου…
Μωρό μου…

Όψιμες σεξουαλικές ανησυχίες

Σε ηλικία μάλλον… προχωρημένη, μου έχει βγει τελευταίως μια αφόρητη σεξουαλική διάθεση. Όντας με τον ίδιο άνθρωπο από τα 21,5, φαίνεται πως δεν πρόλαβα ν’ ανακαλύψω πλήρως τη σεξουαλικότητά μου. Ίσως πάλι να ήταν «γραφτό» να γίνει έτσι. Το θέμα είναι, πως στα 39 μου, αποφάσισα, το σώμα μου δηλ. τ’ αποφάσισε από μόνο του, ότι θέλει να αυτοπραγματωθεί…

Οι άνθρωποι, όσο κι αν δεν το παραδέχονται πλέον, έχουν ταμπού. Πολλά ταμπού.
Τα περισσότερα πηγάζουν προφανώς απ’ την οικογένειά τους και τις υποδείξεις της απ’ τη νηπιακή κιόλας ηλικία. (Βγάλτ’ τα χέρια σου απ’ τα σεντόνια να τα βλέπω!)

Αλλά ίσως κάποια να είναι και απόρροια των πρώιμων εφηβικών μας βιωμάτων, όπου πρωτοσυνειδητοποιούμε τη σεξουαλικότητά μας. Κάποια απόρριψη, κάποια βίαιη προσέγγιση, κάποια απωθητική επαφή. Ή απλώς απογοητευτική… (Τι ήταν αυτό τώρα;)

Μία φίλη μου υποστηρίζει, πως όλοι οι άντρες είναι ανώμαλοι! Αυτό ακούγεται κάπως… απόλυτο, αλλά νομίζω, πως πολλές γυναίκες νοιώθουν έτσι ενδόμυχα.

Πόσες γυναίκες μού έχουν διηγηθεί εμπειρίες, αν μη τι άλλο «δύσκολες», με επιδειξιμανείς, παιδολάγνους, γενικά περίεργους, σεξουαλικά επιθετικούς άντρες…

Κι αυτά, ξέρετε, μένουν.
Όσο κι αν τ’ απωθείς, όσο κι αν θεωρείς, πως τά ‘χεις ξεπεράσει.

Ε, λοιπόν, έφτασα κι εγώ σε μία ηλικία, που θέλω να τα ξεπεράσω και να γίνω αυτό, που η φύση μου είχε αποφασίσει να γίνω και όχι η οικογένειά μου ή κάποια γελοία υποκείμενα της παιδικής κι εφηβικής μου ηλικίας.

Κι αναρωτιέμαι: πειράζει, που το θέλω;
Νοιώθω ενοχές ακόμη και για την επιθυμία… πόσο μάλλον για την εκπλήρωσή της…

Είναι βαριά η περίπτωσή μου, γιατροί μου;;


Υ.Γ. Οι αρσενικοί μην εκλάβουν, παρακαλώ, το post ως πρόσκληση ή πρόκληση. Καμία σχέση… Οι καταγεγραμμένες ανησυχίες είναι καθαρά διανοητικού επιπέδου…

Πολύχρωμη ζωή… Πολύχρωμη καρδιά…

Καλοκαίρι. Ζέστη. Ο τζίτζικας ξαπλωμένος πάνω στο κλαδί ενός δέντρου τραγουδάει.
Ο μέρμυγκας περνά από κάτω, φορτωμένος έναν τεράστιο σπόρο.

- Ρε μέρμυγκα, ανέβα ν’ αράξουμε μαζί. Τι τρέχεις όλη μέρα σα μαλάκας καλοκαιριάτικα;
- Αχ, τζίτζικα, επιπόλαιε τζίτζικα, τεμπέλη τζίτζικα! Το χειμώνα θα τρέμεις στ’ αγιάζι και το χιονιά και θα με παρακαλάς για ένα ζεστό πιάτο φαϊ.

Περνάει το καλοκαίρι, το φθινόπωρο κι έρχεται ο χειμώνας.
Ο μέρμυγκας, κουλουριασμένος στον καναπέ του σπιτιού του και τυλιγμένος με μια κουβέρτα, βλέπει τηλεόραση και πίνει το βραδινό του ουισκάκι.
Ξαφνικά ακούει απ’ έξω φασαρία, κορναρίσματα, φωνές. Πάει στο παράθυρο, καθαρίζει με το μανίκι του το νοτισμένο τζάμι και τι να δει;
Ένα Landrover φορτωμένο ως τα μπούνια και το τζίτζικα περιτριγυρισμένο από αιθέριες υπάρξεις να του φωνάζει:

- Ε, μέρμυγκα , έρχεσαι μαζί μας για σκι στον Παρνασσό; Θα τα περάσουμε φίνα!
Κι ο μέρμυγκας:
- Όχι, τζίτζικα, δεν θα έρθω. Αλλά, αν τυχόν συναντήσεις στο δρόμο σου τον Αίσωπο, να του πεις, ότι γαμιέται!

(Άλλοι στηρίζουν την οικονομία, άλλοι γεύονται τους καρπούς αυτής της ανάπτυξης… Αλλά η χαρά της ζωής παίζεται και στη νοοτροπία...)

Ο υδρόβιος κόσμος πάλι συμβολικά είναι κατά τι πιο πολυδιάστατος. Αποτελείται από καρχαρίες, δελφίνια και γαύρους. (Τσιπούρες, σολομοί, λαυράκια κλπ. ανήκουν στην κατηγορία «γαύροι». Στο μέγεθος διαφέρουν…)

Οι γαύροι βέβαια έχουν συχνά-συχνότατα για αρχηγό τους έναν καρχαρία –στην Ελλάδα τουλάχιστον σίγουρα- αλλά κι αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…

Ο καρχαρίας είναι αρπακτικός, το δελφίνι μια ήρεμη, παιχνιδιάρικη δύναμη, οι γαύροι… γαύροι… Θύματα…

Το δελφίνι, εκτός του γνωστού γεγονότος, ότι νικά τον καρχαρία, έχει και μια άλλη μεγάλη διαφορά απ’ αυτόν: ο καρχαρίας, αν τυχόν ξεπέσει, γίνεται κι αυτός ένας ωραιότατος μεζές στο τραπέζι δίπλα στην πιατέλα με τους πολλούς γαύρους. Έχετε ακούσει όμως ποτέ φιλέτο δελφινιού;

Ποιος μπορεί να φάει κάτι, που ξέρει να ερωτεύεται και να πονά για το ταίρι του;
Ποιος μπορεί να φάει κάτι, που του αρέσει να παίζει;
Ποιος μπορεί να φάει κάτι, που χαμογελά;

Καλό μήνα!

Με το δεξί μπήκαμε στο Σεπτέμβρη και στο Φθινόπωρο, κερδίζοντας την ομάδα των ΗΠΑ στο μπάσκετ. Άνετα. Κανονικά. Όχι με την ψυχή στο στόμα. Έλεγχος, ψυχραιμία, δύναμη. Η ομάδα είναι καλή, το γνωρίζει και διεκδικεί αυτό, που της αξίζει.

Ωραία τα θαύματα, αλλά ακόμη ωραιότερο το δουλεμένο ταλέντο.
Ο Έλληνας αλλάζει…

Η αλλαγή χρειάζεται χρόνο και συνεχή προσπάθεια.
Πραγματοποιείται αρχικά ποσοτικά, μικρά-μικρά βηματάκια,
κάποια στιγμή όμως επέρχεται μέσα απ’ την ποσότητα το ποιοτικό άλμα.

Δεν πιστεύω στα θαύματα -τύχη λέγεται αυτό καλύτερα- πιστεύω στη σταδιακή εξέλιξη. Και στην μεγάλη παραγωγή. Μέσα απ’ την ποσότητα ξεπηδάνε τα διαμάντια σε όλους τους τομείς. Δύσκολα δημιουργείς ένα αριστούργημα, εργασία μιας ολόκληρης ζωής. Φτιάχνεις-φτιάχνεις, λίγο-λίγο, δουλεύεις, μαθαίνεις, προσπαθείς, κάτι θα σου βγει.

Όποιος έχει παίξει παιχνίδια στον Υπολογιστή, θα έχει προσέξει πόσο δύσκολο φαντάζει ένα καινούριο παιχνίδι στην αρχή του. Σιγά-σιγά μπαίνεις στο κλίμα, μαθαίνεις τη λογική και τις τεχνικές του, παλεύεις άνισα στην αρχή και σταδιακά αποκτάς μεγαλύτερες ικανότητες.

Αν πας να το ξαναπαίξεις απ’ την αρχή, σου φαίνεται γελοίο. Το κατέχεις πλέον.
Πάμε γι’ άλλα… Καινούρια οχυρά.

Μικρά βήματα λοιπόν, κατακερματισμός του έργου, σταδιακή γνώση του αντικειμένου, εμβάθυνση, ελεγχόμενη κατάκτηση των στόχων.
Αυτός είναι ο δρόμος.