Ασφάλεια…

Είχα ένα σπίτι υπέροχο,
κληρονομιά απ’ τον μπαμπά μου,
με παχύς τοίχους και βαρύτιμα υλικά.
Μονοκατοικία, αρχοντικό.
Το φως δεν έβρισκε πια δρόμο να τρυπώσει μέσα απ’ τα παράθυρα.
Κι η υγρασία σού ‘κοβε την ανάσα.

Τώρα ζω σ’ ένα loft με το ταβάνι στα 2 μέτρα.
Να τεντωθείς δεν μπορείς, βρίσκεις.
Μπαλκόνια δεν έχει.
Κι οι γρίλιες πρέπει να είναι κλειστές,
μην και με δουν οι γείτονες γυμνή.

Μεταβατική περίοδος. Όμως του χρόνου…

…του χρόνου θα έχω ένα ολοκαινούριο διαμέρισμα
στη θέση της παλιάς μονοκατοικίας.
Θα έχει άπλετο φως κι όλα θ' αστράφτουν.
Θα βάλω το κομπιούτερ μου σε θέση περίοπτη,
θ’ αγοράσω και μια ωραία, άνετη, ανατομική καρέκλα.
Ο ήλιος απ’ έξω θα λάμπει κι εγώ θα κοιτάζω περήφανη την οθόνη.

Και το κρεβάτι μου θα το στολίσω με μία παλιά κουβέρτα της γιαγιάς μου.
Ροζ, υπέροχη, ασήκωτη. Και πολύ-πολύ ζεστή.
Νιώθω τόση ασφάλεια, πέφτοντας από κάτω της...
Σωστή ταφόπλακα.
Και τα όνειρα μου θα πλακώνονται κι αυτά μαζί με την ανάσα μου.

Ζωή εν Τάφω… πάντα με γοήτευε αυτή η φράση…
Ασφάλεια…