Οι άνθρωποι-μαύρες τρύπες

Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο κενοί ψυχικά, τόσο γελοία αυτάρκεις μέσα στο χάσιμό τους,
τόσο περιττοί και τόσο επιβλαβείς στις συναναστροφές τους με όλους τους άλλους…

Κάτι -συχνά αδιόρατο- σε διώχνει μακριά τους. Κάτι στον τρόπο τους, τα λόγια τους, τη συμπεριφορά και τη στάση τους.

Βαριεστημένα βλέμματα, επιθετικές ατάκες, σταυρωμένα χέρια στο στήθος, συνοφρυωμένα μέτωπα…

Δεν αναφέρουν τ’ όνομά σου, δεν θυμούνται τι έχετε πει, αδιαφορούν για όλα πλην του εαυτού τους. Κι οι ιστορίες τους είναι πάντα τόσο μακροσκελείς και τόσο ανούσιες…

Πόσο μπορείς να ανεχτείς έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου; Πόση υπομονή να κάνεις; Πόσες ηλίθιες ιστορίες ν’ ακούσεις, πόσες κακίες, πόσα κεκαλυμμένα ψέματα;

Άνθρωποι αυτιστικοί, κλεισμένοι στον εαυτό τους, με έναν κακό λόγο στο στόμα για όλους. Και πάντα κάποιος άλλος φταίει. Η τύχη τους, η κοινωνία, ο κάθε ένας, που πέρασε απ’ τη ζωή τους…

Οι ίδιοι είναι βέβαια υπεράνω κάθε υποψίας και κάθε μομφής. Δεν επιδέχονται κριτική, είναι ξερόλες και συχνά αυτοαποκαλούνται και «καλά» παιδιά! (πώς με τρομάζει αυτή η μικρή φρασούλα κάθε φορά, που την ακούω…)

Κύριο μέλημά τους είναι να σου κλέψουν λίγη απ’ την ενέργειά σου, για να συνεχίσουν το αρρωστημένο έργο τους. Νοιώθεις τα πόδια σου να κόβονται μετά από κάθε συνάντηση μαζί τους κι αναρωτιέσαι πάντα το γιατί…

Μερικοί ονομάζουν αυτούς τους ανθρώπους μαύρες τρύπες.
Εδώ στα μέρη μας τους λέμε απλά μαυρόψυχους...