Σαμπού, η Θεά των Ανέμων

Γνώρισα κάποτε ένα κορίτσι.
Τη ρώτησα, πώς την ελέγανε και μου απάντησε:
«Σαμπού, η Θεά των Ανέμων»
Της έδωσα το χέρι, εκείνη το άνοιξε
Το φύσηξε κι εξαφανίστηκε.
Από τότε νοιώθω πάντα την παγωμένη ανάσα της
Στις γραμμές της παλάμης μου.
Την ψάχνω στα bar να πάρει πίσω το ξόρκι της.
Πέρασε πολύς καιρός, θα ‘χει γεράσει κι αυτή πια.
Θα έχει άραγε τη δύναμη να ξεκάνει,
Αυτό που τότε μου έκανε;
Κι αν ναι, θα μάθω εγώ ποτέ να ζω
Αλλιώς;