Καλό το καθισιό, αλλά κι η ξάπλα…

Βαριέμαι να κάνω τις δουλειές μου. Έχω περιέλθει σε μία κατάσταση πλήρους αδιαφορίας για τα πρακτικά θέματα της ζωής. Μετά από μία μεγάλη περίοδο οργανωτικού οίστρου σε όλα τα επίπεδα, έπεσα σε κώμα, άμα τη στιγμή που τα πράγματα μπήκανε σε μια σειρά και μπορούν να τα φέρνουν βόλτα οι γύρω μου. Αργά και σταδιακά μοίρασα όλες τις υποτιθέμενες «δικές μου» αρμοδιότητες και ευθύνες στους άλλους. Τώρα επιτέλους μπορώ να μην κάνω απολύτως τίποτα!

Οι τρεις μεγάλες αλήθειες της ζωής του εκ πεποιθήσεως τεμπέλη είναι, ότι:
1. ουδείς αναντικατάστατος
2. τα πράγματα μπορούν κάλλιστα να αυτοδιευθετούνται ή
3. μπορούν να τα κάνουν άλλοι.

Προσωπικώς βαριέμαι φρικτά να συνεχίζω να ασχολούμαι με πράγματα, που γνωρίζω πλέον πως μπορώ να τα κάνω. Επίσης, αρνούμαι πεισματικά να ασχολούμαι με διαδικαστικά θέματα και να διεκπεραιώνω ανούσιες καθημερινές δουλίτσες.

Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να στρώσεις το κρεβάτι σου, αφού μετά από λίγες ώρες θα το ξανακάνεις μπουρδέλο.

Γιατί να πλένεις τα πιάτα μόλις σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι, εφόσον μπορείς οποιαδήποτε άλλη στιγμή σε βολεύει να τα χώσεις -εσύ ή ακόμα καλύτερα κάποιος άλλος- στο πλυντήριο και να τελειώνεις.

Γιατί να στήνεσαι σε ουρές, όταν μπορείς με πάγιες εντολές και e-banking να πληρώνεις όλους σου τους λογαριασμούς.

Ή όταν με ένα απλό τηλεφώνημα μπορείς να διευθετείς θέματα, που μπορεί να σου φάνε ημέρες τρέχοντας στα αντίστοιχα δημόσια ή ιδιωτικά καταστήματα.

Γιατί να κουβαλάς σακούλες, όταν τα σούπερ-μάρκετ κάνουν πια delivery, ομοίως πολλά videoclub και λοιπά συναφή.

Γιατί να τρέχεις σε κομμωτήρια για χτένισμα ή μανικιούρ-πεντικιούρ, αφού μπορούν να έρθουν αυτές στο σπίτι σου και να μην χρειάζεται ούτε να οδηγήσεις, ούτε να σου πάρει τα μαλλιά ο αέρας, ούτε να φορέσεις παπούτσια και να σου χαλάσει το βάψιμο.

Το αυτό ισχύει για όλες τις "περιποιήσεις", τα γυμναστήρια (personal trainer ή DVD), ακόμα και τους γιατρούς... Κοιμάσαι μια μέρα στο σπίτι της φίλης-γιατρού, σου παίρνει αίμα την ώρα, που κοιμάσαι, στο αναλύει και το μεσημέρι σου φέρνει τ' αποτελέσματα, την ώρα που εσύ πίνεις τον καφέ σου στον καναπέ της!!

Γενικώς, οι περισσότερες δουλειές μπορούν να γίνουν άνετα, χωρίς να κουνηθείς απ’ την καρέκλα σου.

Εγώ λοιπόν, η απόλυτη τεμπέλα, με το εφηβικό όνειρο να μην χρειάζεται να δουλεύω, τα κανόνισα όλα κατά αυτόν τον τρόπο και τώρα έχω μία σειρά νέων προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπίσω:

Λόγω του πολλού καθισιού έχω παχύνει, πίνω και καπνίζω περισσότερο, όλα κατά της σωματικής μου υγείας.

Έχω κλειστεί στο σπίτι-γραφείο (επιβαλλόταν να είναι απολύτως κοντά!!) και δεν αλλάζω παραστάσεις, ούτε βλέπω κόσμο, γεγονότα κατά της ψυχικής μου υγείας και πάνω απ’ όλα:

Βαριέμαι περισσότερο από ποτέ, τώρα που μπορώ επιτέλους να μην κάνω τίποτα!

Πάμε γι’ άλλα…

Σε ξέρω απ’ τη μυρωδιά σου, Άνθρωπε…

Πέρασα τώρα απ’ τον Νίκο Δήμου και διάβασα για γεύσεις. Απλές γεύσεις. Παιδικές γεύσεις. Παλιές, γνωστές, αγαπημένες γεύσεις… Μού ΄ρθανε στο νου και μυρωδιές… από κέικ που ψήνεται, από τυρί που λιώνει πάνω στο ψωμί, από χτυπητό αυγό… Ακόμα και την αγάπη της μάνας μας κάπως έτσι τη θυμάται το είναι μας…

Δεν θέλω όμως να γράψω για φαγητά, ούτε καν για αναμνήσεις. Ούτε βέβαια για τη μάνα. Θέλω να γράψω για τις αισθήσεις. Και για ικανοποίηση…

Κάποιος μού ‘λεγε κάποτε, πως είναι ανίκανος να νιώσει ηδονή. Πως δεν είναι σε θέση να πάρει χαρά απ’ τις αισθήσεις του. Τρώει για να φάει, για να ζήσει. Κάνει έρωτα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί το θέλουν οι εκάστοτε σύντροφοι. Τα δάχτυλά του δεν νοιώθουν την απαλότητα του δέρματος και τα μάτια του δεν χαίρονται την ομορφιά του κόσμου. Όλα τον προσπερνούν, όλα τον αφήνουν αδιάφορο. Κι ολόκληρο το σύμπαν το περνάει απ’ το μυαλό του, έτσι το γνώρισε… Σκεπτόμενος…

Η μουσική είναι στίχοι…

Κι οι άνθρωποι… οι άνθρωποι τον κουράζουν. Τόσο περίπλοκοι, τόσο αψυχολόγητοι κι απρόβλεπτοι… Πού να κάτσει να σκέπτεται για κάθε έναν ξεχωριστά, τι εννοεί, τι θέλει, τι περιμένει απ’ αυτόν… Βαριέται. Η σκέψη έχει διαδρομή, χρειάζεται χρόνο. Και κόπο… Και χρόνο… Και χρόνο…

Οι αισθήσεις πάλι όχι. Είναι άμεσες, είναι γρήγορες, είναι σχεδόν αυτόματες. Με αρχηγό την μυρωδιά. Αυτήν την τόσο παραμελημένη αίσθηση, που περνάει από ελάχιστα κέντρα του εγκεφάλου. Που σε δευτερόλεπτα χτυπάει κέντρο, σε κάνει να νοιώθεις ευχαρίστηση ή απέχθεια και σου λέει «Αυτό είναι για σένα, αυτό καλύτερα άστο…»

Είναι δύσκολο να ζεις με τις αισθήσεις σου φυλακισμένες. Και ανιαρό. Κι αυτή σου η πολύτιμη σκέψη, που τα περνάει όλα από κόσκινο, για να τους δώσει το πράσινο φως, είναι κι αυτή φτωχή χωρίς τις αισθήσεις. Ανάπηρη.

Αυτές όμως είναι έτσι κι αλλιώς πάντα εκεί. Θες-δεν θες. Και βρίσκεσαι πάντα αντιμέτωπος μαζί τους, σε μια συνεχή σύγκρουση… Σου λένε «Άντε, τράβα!» κι εσύ αρνείσαι κι απαντάς «Όχι, να το σκεφτώ. Εσείς είστε ψεύτρες» Κι ο καιρός κυλάει… Κι η ζωή μικραίνει… Και στο τέλος μένεις ν’ αναρωτιέσαι με την μικρή σου, τη φτωχή σου, την ανηδονική σου σκέψη:

«Μα πού είναι όσα μου υποσχέθηκαν κάποτε στα νιάτα μου οι θεοί; Γιατί είμαι τόσο μόνος; Και τόσο δυστυχής; Ποιος μου αρνήθηκε τον κόσμο;»

Κι ούτε που σου περνάει απ’ το μυαλό, πως φταις εσύ…
Πως δεν αφέθηκες ποτέ να νοιώσεις τη ζωή.
Κι αυτή σε προσπέρασε...

Όνειρο βροχερό

Νιώθω μελαγχολία. Φταίει ο καιρός ίσως… Η βροχή…

Είμαι με τη μούρη στον τοίχο. Αδιέξοδο.
Και πίσω δεν θέλω να γυρίσω.
Θέλω να πηδήξω αυτόν τον γαμημένο τον τοίχο και δεν μπορώ. Είναι ψηλός.
Φοβάμαι κιόλας μην από πίσω είναι κρυμμένος ο θάνατος. Θέλω όμως να τον πηδήξω τον τοίχο.
Μετά βλέπουμε…
Έτσι κι αλλιώς θα έρθει σε λίγο το απόσπασμα από το δρόμο. Μόλις ξημερώσει.
Έχω και τα μάτια ανοιχτά…


Πρέπει να βρω τρόπο να πετάξω.
Γμτ! Μού ‘χουν σπάσει τα φτερά. Πώς θα τα φτιάξω απ’ την αρχή;
Χρειάζομαι κι άλλο ένα ζευγάρι. Νιώθω μια άλλη παρουσία κάπου κοντά.
Είναι χρόνια εκεί... και το απόσπασμα πλησιάζει...
Πρέπει να μάθω να φτιάχνω φτερά. Να τι θα κάνω!
Προλαβαίνω; Πριν ξημερώσει;

Υ.Γ. Ξέρετε την τελευταία επιθυμία του καταδικασμένου σε θάνατο; Να μάθει κινέζικα;... Αναζητώντας το χαμένο χρόνο...

Ερωτικό

Η αγάπη σου ιστός αράχνης. Κι εσύ αράχνη…
Πότε θα γίνεις Άνθρωπος, αγάπη μου;
Να μπορέσω κι εγώ να φύγω;

Κενισμός: Το Ποτάμι της Ζωής

Πήρα σήμερα ένα mail από μια κοπέλα. Μου έγραφε, πως κάθισε και διάβασε όλα τα post μου και πως της άρεσαν πολύ. Πρώτο πράγμα το πρωί.

Είναι όμορφο, να σου λένε καλά λόγια. Κακά τα ψέματα. Όλοι χαιρόμαστε. Όλοι θέλουμε την επιβεβαίωση, όλοι θέλουμε την αποδοχή, όλοι θέλουμε την αγάπη των άλλων. Όσο κι αν λέμε, πως δεν μας νοιάζει. Πως το μόνο που θέλουμε, είναι να είμαστε ο εαυτός μας και να νοιώθουμε καλά μαζί του.

Και τι είναι ο εαυτός μας στο κάτω-κάτω; Σύμφωνα με τον Λένιν δεν είμαστε παρά το σύνολο των κοινωνικών μας σχέσεων. Εν μέρει θα συμφωνήσω. Δεν είμαστε όμως -νομίζω- μόνο αυτό.

Θεωρώ, πως έχουμε και μια υπόσταση μοναδική από την στιγμή, που η φύση αποφασίζει να κάνει έναν συνδυασμό χρωμοσωμάτων και να μας φέρει στη ζωή. Ίσως τελικά να είμαστε το σύνολο της ανθρώπινης εξέλιξης δοσμένο κάθε φορά σε μοναδικές φόρμες με τονισμένα εκείνα ή τα άλλα χαρακτηριστικά του Ανθρώπου ως είδος. Και μ’ όλη του τη μνήμη κρυμμένη στα κύτταρά μας.

Μπορεί πολλά… Το θέμα είναι, πως σε κάθε περίπτωση αποτελούμε ένα μέρος του συνόλου, είμαστε κατά κάποιον τρόπο όλοι συνδεδεμένοι με ένα αόρατο νήμα και πορευόμαστε παρέα μες στη μοναξιά μας. Υπόγεια, ασυνείδητα, κρυφά…

Κι όταν κάποια στιγμή νοιώσουμε ένα χέρι από τα βάθη του ποταμού να μας αγγίζει, αγαλλιάζει η καρδιά μας. Το θέλουμε. Το έχουμε ανάγκη.

Η φίλη, που μου έγραψε τα καλά λόγια, είναι βέβαια η αφορμή αυτού του post.
Η αιτία είναι άλλη.

Είναι η ίδια η αγάπη, που παίρνει κάποιες φορές σάρκα και οστά και αναδύεται από το κενό. Το κενό, που ίσως δεν είναι τίποτα άλλο απ’ το αιώνιο ποτάμι της ζωής, που ρέει παντού. Μέσα μας, έξω μας, γύρω μας…

Είναι η στιγμιαία συνάντηση με ένα άλλο, μοναδικό, ανθρώπινο ον…

Δελφίνι με Δελφίνι

Πειράματα έχουν δείξει, πως οι άνθρωποι έλκονται από ανθρώπους, που τους φαίνονται παρόμοιοι με τον εαυτό τους. Που θεωρούν, πως ανήκουν στην ίδια με αυτούς «τάξη»: φυλετική, κοινωνικο-οικονομική, ηλικιακή, μορφωτική, ακόμα και εμφανισιακή.

Υπάρχουν βέβαια πολλά αντιπαραδείγματα στην καθημερινότητα, τα οποία όμως μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Είναι εκείνες οι σχέσεις, για τις οποίες όλοι οι γύρω σου σε ρωτάνε απορημένοι: Μα τι του βρίσκεις; Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ αυτόν;

Προφανώς όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μια βαθύτερη ομοιότητα, κάποια δυσδιάκριτη εσωτερική συγγένεια. Η συνείδηση μας είναι περιορισμένη. Συχνά βλέπουμε μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων.

Ενίοτε βεβαίως ελκόμαστε και από τα αντίθετα. Το αντίθετο όμως δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ομοίου. Όταν κάτι σε τραβάει σα μαγνήτης σημαίνει, πως έχεις μέσα σου τον έναν απ’ τους δύο πόλους. Είσαι συμβατός.

Το μόνο παράδοξο είναι να έλκεσαι από κάτι «άσχετο». Και αυτό νομίζω, πραγματικά δεν συμβαίνει. Δεν συναντιέσαι με το «άσχετο».

Κάθε είδος ζευγαρώνει με το είδος του…

(Η συνέχεια επί της οθόνης… εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα…)

Η τελευταία ημέρα

Τι θα κάνατε, αν γνωρίζατε,
πως η αυριανή ημέρα θα ήταν η τελευταία σας;

Θα μου πει κανείς την αλήθεια;
Θα μου πει κανείς, πως θά ‘κανε, σα να μην το ξέρει;

Έτσι κι αλλιώς οι μέρες μας είναι μετρημένες…

Πρόσκαιρα...

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΣΑΡΗΣ
είναι ανθοδέτης και έχει ένα πολύ όμορφο ανθοblog.

Τελευταίως φιλοξενεί εκεί κείμενα άλλων bloggers. Μου έκανε την τιμή να φιλοξενήσει και ένα δικό μου, τον «Κύκλο των χαμένων λουλουδιών».

Τον ευχαριστώ θερμά και προτρέπω κάθε εραστή της πρόσκαιρης ομορφιάς του κόσμου να επισκεφθεί το χρωματιστό του blogόσπιτο…

Οι Ινδιάνοι

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφήμιση της Benetton;
Υπάρχουν τρόποι να εκβιάζεις τον άλλον με το γάντι, να τον φέρνεις στα μέτρα σου, να τον χειραγωγείς. Άσχημη τακτική, φασιστική. Αρνείσαι στον άλλον το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα για τη ζωή του, τον πιέζεις ψυχολογικά προς την κατεύθυνση, που εσύ έχεις διαλέξει γι’ αυτόν.


Τον θεωρείς κατώτερο πνευματικά, τον βλέπεις λίγο σαν παιδάκι, που πρέπει να σε υπακούει σιωπηλά. Κι αυτό με πλάγιο τρόπο. Με την απειλή της τιμωρίας ή την καραμέλα της επιβράβευσης: «Αν δε πλύνεις τα δοντάκια, δεν θα φας μετά τούρτα», «Αν είσαι καλό παιδί, θα σ’ αφήσω αύριο όλη μέρα να παίζεις στο κομπιούτερ»…

Στους «μεγάλους» αυτοί οι τρόποι είναι πολύ πιο δυσανάγνωστοι βέβαια. Προβάλλεις το δικαίωμα της δικής σου επιλογής ως μέσο πίεσης.

Οι γυναίκες το κάνουν αυτό ναζιάρικα, παιχνιδιάρικα και τελικά αφελώς και ολοφάνερα (και με κύριο μοχλό το σεξ...):

«Σου πιάνουν τον κώλο στη Μύκονο; Δεν θες να πάμε; Καλά… Αχ όχι σήμερα, αγάπη μου, έχω πονοκέφαλο…»

Την άλλη μέρα είσαι κάπως, κρατάς μούτρα, του κάνεις του άλλου τα νεύρα φυτίλια.. Το βράδυ: «Η Eurobank έχει βγάλει πολύ συμφέροντα πακέτα φέτος για Μύκονο… Α, δεν θες, είπες… Καλά… Κρίμα… Με πονάει η μέση μου, δεν μπορώ πάλι σήμερα, μωρό μου…»

Την επόμενη: «Μωρό μου, αύριο θα πάω για ψώνια… Έχω δει ένα πολύ ωραίο ρολόι της Prada… Να κάνω κι εγώ τίποτα η καημένη, που δεν με πας πουθενά… Με έχει πεθάνει αυτή η μέση μου…»

Το άλλο πρωί μόλις ανοίξει ο άλλος τα μάτια του, λες και το είδες στον ύπνο σου: «Αγάπη μου, σκεπτόμουν… αντί να πάρω το ρολόι, που στοιχίζει μια περιουσία, μήπως μ’ αυτά τα λεφτά να πήγαινα για λίγο Μύκονο μόνη μου…»

Ψυχολογική πίεση. Στο τέλος ο άλλος προτιμάει να κάνει αυτό που θέλεις, παρά το μεγάλο αντίτιμο της άρνησης. «Όταν σου ζητάει η γυναίκα σου κάτι» λέει ένας γνωστός «πρέπει να το κάνεις αμέσως. Αφού έτσι κι αλλιώς θα το κάνεις, γιατί να ταλαιπωρείσαι;»

Άλλος όμως έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη. Οι άντρες όλα αυτά τα κάνουν πιο υπόγεια, πιο μακροπρόθεσμα, πιο «έξυπνα» θα έλεγε κανείς.

Δεν πολυγουστάρουν π.χ. να βγαίνουν (που οι περισσότεροι δεν πολυγουστάρουν); Θα μειώνουν τις εξόδους σταδιακά, με χίλια δυο τεχνάσματα, σε βάθος χρόνου, έτσι που δεν παίρνεις χαμπάρι, πότε διάολο σταματήσατε εντελώς να βγαίνετε…

Είναι όντα διαβρωτικά, καμία σχέση με το μύθο, ότι βαράνε τη γροθιά στο μαχαίρι. Λάου-λάου, φτιάχνουν τη ζωή τους και τη ζωή σου στα μέτρα τους. Σε αφήνουν να πιστεύεις, πως για όλα αποφασίζεις εσύ και στην πραγματικότητα, για το μόνο που αποφασίζεις είναι πώς να διαχειριστείς τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου, χωρίς να υπονομεύσεις κιόλας την κοινή σας ζωή…

Όλα αυτά λένε, πως τα κάνουν οι γυναίκες… Σκατά κάνουν οι γυναίκες… Μας παραμυθιάζουν από καταβολής κόσμου, ότι εμείς κάνουμε κουμάντο κι ότι πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα. Η ουσία όμως αυτής της ρήσης βρίσκεται σε δυο μόνο λεξούλες: στο «πίσω» και στο «κρύβεται». Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες για να μας κρατάνε χαρούμενες…

Καθρεφτάκια στους Ινδιάνους…

Γραφή vs Ζωή

Ωραία πράγματα διαβάζω σε μερικά blogs. Πολύ αληθινά, πολύ ανθρώπινα, πολύ «ψαγμένα». Κι αναρωτιέμαι: γιατί αλλιώς γράφουμε κι αλλιώς ζούμε;

Γιατί οι άνθρωποι γύρω μου δεν δείχνουν ίχνος ευαισθησίας ή έστω ανοχής; Γιατί πλακώνονται για 5 Ευρώ, γιατί βιάζονται να μουντζώσουν κάποιον στο δρόμο, που μπορεί να γυρίζει κι απ’ την κηδεία του συντρόφου του; Ή μόλις να άκουσε, πως πάσχει από καρκίνο;

Γιατί δεν δίνουμε λίγο χώρο, λίγο χρόνο στον διπλανό μας; Έστω για να δικαιολογηθεί;

Όταν καθόμαστε κάτω να γράψουμε, αφιερώνουμε κάποια πολύτιμα λεπτά της αγχώδους ζωής μας σ’ αυτό που σκεπτόμαστε, να του δώσουμε κάποια μορφή, κάποιο νόημα καταληπτό κι απ’ τους άλλους.

Στην καθημερινότητα μας όμως; Γιατί προτρέχει η γλώσσα της διανοίας; Από κεκτημένη ταχύτητα; Από παρόρμηση της στιγμής; Από κακό χαρακτήρα;

Μήπως, όταν απευθυνόμαστε στον εαυτό μας –γιατί όταν γράφουμε εκεί ουσιαστικά απευθυνόμαστε πρώτα- του δείχνουμε συμπάθεια και βγαίνουν τρυφερότερες σκέψεις;

Μήπως λέμε ψέματα, γιατί έχουμε το χρόνο να το σκεφτούμε και να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό; Η υποκρισία θέλει και λίγη σκέψη… είναι κι αυτή μία τέχνη…

Μήπως είναι εύκολο να τα λέμε και να τα γράφουμε, αλλά δύσκολο να τα εφαρμόζουμε; Αλλά κι αυτό δεν είναι μια μορφή υποκρισίας; Και μάλιστα προς τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ή μήπως τελικά είμαστε όλοι ολίγον τι σχιζοφρενείς;

Διαισθητικά λάθη

Είναι κάτι άνθρωποι, που δεν τους πάω. Εξ αρχής. Καθόλου. Κάτι δεν μου πάει καλά, βρε παιδί μου… χωρίς εμφανή λόγο.

Με έχουν κατηγορήσει κάποιοι, ότι σκέφτομαι με κουτάκια… ταξινομήσεις, κατηγοριοποιήσεις, ετικέτες… Αρνούμαι να ενδώσω σε τέτοιου είδους κατηγορίες και επιμένω στην άποψή μου, πως οι άνθρωποι εκπέμπουν κάτι -ακόμη κι από μακριά- που αντιστοιχεί πλήρως στον εσωτερικό τους κόσμο.

Για να μην φτάσω στην πολύ τετριμμένη ρήση, ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα η σωστότερη.

Μου έχει τύχει βέβαια ν’ αλλάξω γνώμη για ανθρώπους και να μην επιστρέψω ποτέ στην αρχική εντύπωση. Αλλά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το αρχικό «μάγκωμα» οφειλόταν κυρίως σε κάποια εκκεντρικότητα του άλλου, που τελικά αποδέχτηκα. Δεν ήταν αυτή η γενικευμένη τάση εμετού, που μου προκαλούν άλλοι.

Όμως συχνότατα συμβαίνει το αντίθετο κι αυτό με βάζει σε πάρα πολύ χοντρές υποψίες σχετικά με το ποιόν της διαίσθησής μου: γιατί πολλές φορές συμπαθώ -ή ακόμα χειρότερα ερωτεύομαι- άτομα, που στη συνέχεια αποδεικνύονται γελοία υποκείμενα;

Τελικά, μπορεί να κοροϊδέψει κάποιος την ψυχή μας;
Κι αν ναι, πώς το κάνει αυτό; Με τερτίπια; Ή θέλουμε και τα παθαίνουμε;

Ξεκούρδιστο πιάνο

Κάθε τόσο πέφτω σε μια κατάσταση ημικατάθλιψης. Θέλω κυρίως να κοιμάμαι. Τα πάντα μου φαίνονται ανούσια, οι ώρες ατελείωτες, η ζωή μου ένα σούρσιμο πάνω σ’ έναν πλανήτη, που δεν γνωρίζω και μέσα σ’ ένα σπίτι, που γνωρίζω σαν την παλάμη του χεριού μου…

Τα συναισθήματα αυτά συχνά δεν αντιστοιχούν στις έξω καταστάσεις. Φοβάμαι, πως η διάθεσή μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει αυτονομηθεί, δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά ερεθίσματα… Μόνο σε εσωτερικές συγκρούσεις, σε παιχνίδια του μυαλού μου…

Μία άστοχη λέξη μπορεί να με στείλει στο διάολο, αυτό είναι όλο κι όλο που εισπράττω από τον κόσμο: μία άστοχη λέξη… Ή μία άγαρμπη κίνηση, κάτι αταίριαστο, κάτι ελάχιστο.

Και μετά; Μια ακατανόητη για τον «άλλον» αλυσιδωτή αντίδραση. Χωρίς φανερή αιτία, μία τρέλα… Ίσως να είναι και έτσι…

Ένας φίλος ονόμασε αυτήν τη μυστήρια διαδικασία «κακό timing»… Μου φάνηκε πολύ αστείο: δεν μπορώ να συγχρονίσω το μέσα μου με το έξω μου. Πολύ αστείο… Πρέπει να βρω έναν χορδιστή οργάνων, να με κουρδίσει, να με ξαναβάλει πίσω στο σωστό χρόνο (tempo)…

Ξεκούρδιστο πιάνο…

Ψέματα και απορίες

- Δεν σου φαίνεται καθόλου, πως έχεις παχύνει

- Είχε κίνηση, άργησε το λεωφορείο

- Θα έχω τελειώσει τη δουλειά στην ώρα της

- Ήπια μόνο ένα ποτηράκι

- Ήσουν φανταστικός χθες το βράδυ

- Έχω πονοκέφαλο σήμερα, αγάπη μου

- Είχα πάει για καφέ με μια φίλη μου

- Σ’ αγαπώ

- Ο γιατρός είπε, πως δεν είναι πολύ σοβαρό

- Ο παππούς πήγε στον ουρανό

- Α, και ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές…

Ποια ψέματα δικαιολογούνται;
Ποια λέμε για να εξαπατήσουμε τον άλλον και ποια για να τον προστατεύσουμε;
Ποια λέμε για ίδιον όφελος και ποια από ευγένεια, καλοσύνη, αγάπη;
Ποια είναι τα κατά συνθήκην ψεύδη και ποια τα απλώς ασύστολα;
Ποια η ηθική τους και ποια η πραγματιστική τους αξία;

Πού βρίσκεται άραγε η λεπτή διαχωριστική γραμμή των πραγμάτων;

Ένας κόσμος-τραβεστί

Οι άντρες είναι τόσο διαφορετικοί απ’ τις γυναίκες…

Όταν ήμουν μικρή, θεωρούσα τ’ αγόρια και τον κόσμο τους από άλλον πλανήτη. Παρ’ όλο που ήμουν αγοροκόριτσο. Δεν είναι τόσο το τι κάνεις, τι σ’ ενδιαφέρει και με τι ασχολείσαι, ούτε καν το πώς αντιδράς στις διάφορες καταστάσεις. Είναι κυρίως το πώς είσαι μέσα σου, πώς σκέπτεσαι, πώς νοιώθεις τον εαυτό σου σε σχέση με τους άλλους και τα πράγματα.

Μεγαλώνοντας, έβαλα το μυαλό μου να δει τους άντρες ως ανθρώπους και όχι ως εξωγήινους. Τους πλησίασα, τους μίλησα, τους ένοιωσα, προσπάθησα να τους καταλάβω. Έγιναν καλύτεροι φίλοι μου απ’ τις γυναίκες. Μου φαίνονταν πιο αθώοι, πιο αφελείς και πιο ντόμπροι. Κι είχαν σίγουρα περισσότερα ενδιαφέροντα απ’ τα κορίτσια της ίδιας ηλικίας, που το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν ακριβώς οι άντρες!

Ήρθα λοιπόν κοντά τους, τους ερωτεύτηκα, τους αγάπησα, τους έζησα.

Πλησιάζοντας πια τα 40 όμως, τείνω να επιστρέψω στην παιδική μου εντύπωση. Ένα ή δύο επίπεδα πιο πάνω βέβαια στη σπείρα της συναίσθησης, έχω πραγματοποιήσει σιωπηλά και μάλλον ασυνείδητα μια επιστροφή στο φύλο μου. Νοιώθω ξανά πιο κοντά στις γυναίκες, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί τελικά είμαι εγώ γυναίκα και μου ταιριάζει περισσότερο η ψυχοσύνθεσή τους.

Όμως και αντικειμενικά οι γυναίκες είναι πιο γήινες, πιο τρυφερές και πιο «ανθρώπινες». Οι άντρες είναι οραματιστές, είναι φιλόδοξοι, αλλά το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι μάλλον η ανταγωνιστικότητα. Μια κοινωνία εξάλλου ανδροκρατούμενη, δεν θα μπορούσε να έχει παρά την ταυτότητα του κυρίαρχου.

Οι γυναίκες αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια, στην προσπάθειά τους να γίνουν ισότιμες με τους άντρες, έχουν οικειοποιηθεί αρσενικές ιδιότητες. Αλλά και πάλι… Λίγο αλλιώς, λίγο διαφορετικά, μ’ έναν τρόπο λίγο πιο ήπιο και πιο ανθρωποκεντρικό. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτή η ιδιαιτερότητα της μητρότητας, που κάπως τις συγκρατεί από την πλήρη ολίσθηση, από τον πλήρη μαρασμό της δικής τους εσωτερικής φύσης…

Δεν θέλω να συνηγορήσω υπέρ κανενός. Στην πραγματικότητα αγαπώ και τα δύο φύλα. Αγαπώ γενικά τους ανθρώπους και τη διαφορετικότητά τους. Και με πονάει να παρακολουθώ έναν κόσμο, που χάνει την επαφή με το Είναι του.

Γυναίκες ανταγωνιστικές και άντρες δειλοί, γυναίκες ψυχικά σκληρές και κυνικές και άντρες πονηροί και ύπουλοι. Όλα στο βωμό του όποιου σκοπού, του όποιου "κέρδους". Ένας κόσμος-τραβεστί. Ένας κόσμος, που συγκεντρώνει πάνω του τις αρνητικές ιδιότητες κι απ’ τα δύο φύλα.

Και δεν αφήνει χώρο ν’ αναπνεύσουμε…

Ο χορός του Φόβου

Θέλω να μπω μες στο μυαλό σου και να στο ανακατέψω.
Να ξεχάσεις τις παλιές σου σκέψεις, να μην ξέρεις πια γιατί πίνεις.
Να αναρωτιέσαι ποιος ήσουν τόσα χρόνια και για πού το είχες βάλει.
Οι συνήθειές σου να σου φαίνονται ξένες.
Και τα πιστεύω σου παράδοξα.

Θέλω να μπω μες στην καρδιά σου και να την αλαφιάσω.
Να ψιθυρίζει μονάχα τ’ όνομά μου
Κι όλα τα άλλα να της φαίνονται παιδιάστικες αγάπες.
Παλιές, ανούσιες ιστορίες.
Κι οι λύπες παρελθόν.

Και θέλω το κορμί σου να ζωντανέψει απ’ την αρχή.
Να γιάνει. Να πάρει φωτιά.
Και να με πάρει.

Θέλω να γίνουμε Ένα…

Γράμματα & λεξούλες

Κάτι νομίζω, πως παίζεται με το γράμμα θ.
Σα να χρησιμοποιείται σε πολλές ουσιαστικές λέξεις:
Θεός-Θηρίο-Άνθρωπος
Θάλασσα-Θάνατος-Αλήθεια
Θαύμα-Πιθανότητα-Θυσία
Αίσθηση-Ενθουσιασμός-Θλίψη-Θέλω

Και άλλες πολλές… Είναι περίεργο, αλλά όποτε συνειδητοποιώ, ότι λέω μια λέξη, που περιέχει το γράμμα θ, σχεδόν αυτομάτως ψάχνω να βρω, πού κρύβεται η σημαντικότητα της. Η σχέση της τελικά με τη ζωή και το θάνατο.

Κι απ’ την άλλη υπάρχουν γράμματα αδιάφορα, όπως το κ.
Χιλιάδες λεξούλες ανούσιες, στριμωγμένες η μία δίπλα στην άλλη, λέξεις περιγραφικές ειδών και πραγμάτων:
Κουτί, κερί, κεράσι, κάστανο, κόκκινο, κεφάλι, κέλυφος, κώνος, κράτος, κοινωνία, κίνηση, κλαδί κλπ κλπ

Ίσως να παρανοώ, αλλά ειλικρινά έχω αυτήν την αίσθηση. Εσείς τι λέτε;
Μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ των φθόγγων και της ουσίας των πραγμάτων;

Generation X

Έχω βάλει κι ακούω Best. Διασκευές…
Ο Best είναι η φυσική συνέχεια του ΚΛΙΚ. Κι εγώ είμαι παιδί του ΚΛΙΚ.
Παιδί του Κωστόπουλου και του Λαλιώτη.

Generation X: η χαμένη γενιά. Χωρίς πιστεύω, χωρίς έμπνευση, χωρίς αυθεντικότητα… Χωρίς ταυτότητα. Ίσως και χωρίς αύρα… Όλα παραχωμένα σε ψυχές παραμορφωμένες απ’ την ανάγκη της μόστρας και του βολέματος.

Κοσμική γκαντεμιά… να γεννηθείς σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο…
Μαλακίες, θα μου πείτε, κάνε ό,τι μπορείς μ’ αυτό, που σού ‘λαχε.
ΟΚ, εντάξει, όμως αυτό δεν ακυρώνει το γεγονός της παρηκμασμένης εποχής.
Της ασθμαίνουσας κοινωνικής πραγματικότητας…
Της έλλειψης κάθε οράματος, πλην του βολέματος…

Είμαστε δημιουργήματα του περιβάλλοντός μας, κακά τα ψέματα.
Υπεύθυνοι για τη χρήση των δεδομένων, αλλά… αυτά είναι… Τέρμα.

Άλλο να παίρνεις διαμάντια να δέσεις ένα περιδέραιο, κι άλλο στρας…
Καλό θα γίνει και με τα στρας, μπορείς να βάλεις όλη σου την έμπνευση, να δημιουργήσεις ένα μικρό αριστούργημα, όμως θα είναι ευτελές… Θα είναι λίγο… Απομίμηση…

Όχι γιατί τα διαμάντια είναι ακριβά, αλλά γιατί τα διαμάντια είναι αποτέλεσμα εξέλιξης εκατομμυρίων ετών, γιατί τα διαμάντια έχουν ιδιότητες, γιατί τα διαμάντια είναι πολύτιμα από τη φύση τους και σπάνια…

Φοβάμαι, πως δεν έχουμε να δώσουμε και να πάρουμε τίποτα ουσιαστικό.
Σε κανέναν κι από κανέναν.
Μόνο εντυπώσεις… Όλα faux…

Something stupid

And then I go and spoil it all
By saying something stupid
Like I love you
I love you...

Αφορισμοί

Είναι μήπως αφορισμένος απ’ την κοινωνία μας ο Πήτερ Παν; Εξόριστος;
Θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία γέρων; Σοφών;
Ποιος θα μας φτιάχνει το κέφι;
Ποιος θα ερωτεύεται;
Ποιος θα παίζει και θα γελάει γύρω μας;
Ο Φούφουτος;
Ή θα φοράνε οι Σοφοί πορσελάνινες μάσκες
και θα παίζουν θέατρο;
Να μας διασκεδάζουν με την αιώνια τέχνη τους;
Δεν μπορώ τους αφορισμούς. Βαριέμαι…
Και δεν μπορώ και τα θρίλερ με τους βρυκόλακες…

Τι ξέρετε για το κινητό σας;

Το κινητό σας µπορεί να χρησιµεύσει ως συσκευή … επιßίωσης! Ορισµένα πράγµατα που ίσως δε γνωρίζετε για το κινητό σας:

Παγκόσµιος αριθµός εκτάκτου ανάγκης είναι το 112

Αν ßρεθείτε σε περιοχή εκτός κάλυψης του δικού σας δικτύου και παρουσιαστεί κάτι …έκτακτο, καλέστε 112 και το κινητό σας θα αναζητήσει οποιοδήποτε δίκτυο υπάρχει διαθέσιµο στην περιοχή, και µπορείτε να πραγµατοποιήσετε αυτή την κλήση ακόµα κι αν τα πλήκτρα είναι κλειδωµένα. Δοκιµάστε το!

Έχετε κλειδώσει τα κλειδιά σας στο αυτοκίνητο, στο πορτ µπαγκάζ;
Το αυτοκίνητό σας έχει τηλε-κλειδαριά;

Αν συµßεί κάτι τέτοιο και έχετε 2ο σετ τηλε-κλειδιών στο σπίτι καλέστε κάποιον στο σπίτι σας. Κρατήστε το κινητό σας 30 εκατοστά από την πόρτα του αυτοκινήτου και ζητήστε από τον άνθρωπο που είναι στο σπίτι να πατήσει το κουµπί ξεκλειδώµατος, κρατώντας το κλειδί κοντά στο κινητό του. Το αυτοκίνητό σας θα ξεκλειδώσει!
Μπορεί το 2ο σετ κλειδιών να ßρίσκεται σε άλλη ήπειρο, αλλά θα ξεκλειδώσει την πόρτα ή το πορτ-µπαγκάζ του αυτοκινήτου σας!

Απόθεµα µπαταρίας

Φανταστείτε το εξής σενάριο. Η µπαταρία σας έχει σχεδόν αδειάσει, και περιµένετε ένα πολύ σηµαντικό τηλεφώνηµα και δεν υπάρχει φορτιστής κοντά σας. Οι συσκευές Nokia διαθέτουν µία ειδική λειτουργία πρόσθετης µπαταρίας. Για να ενεργοποιηθεί, πατήστε τα πλήκτρα *3370# Το κινητό σας θα κλείσει και θα ανοίξει µε πρόσθετη µπαταρία +50%!! Το απόθεµα αυτό θα ανανεωθεί την επόµενη φορά που θα φορτίσετε τη συσκευή σας.

Πώς να απενεργοποιήσετε ένα κλεµµένο κινητό

Για να δείτε το σειριακό αριθµό του κινητού σας, καλέστε τον εξής αριθµό:
* # 0 6 # Ένας 15ψήφιος κωδικός θα εµφανιστεί στην οθόνη σας. Αυτός είναι ένας µοναδικός κωδικός που αντιστοιχεί στη δική σας συσκευή. Γράψτε τον κάπου και κρατήστε τον σε ένα ασφαλές µέρος. Σε περίπτωση κλοπής µπορείτε να καλέσετε την εταιρία κινητής τηλεφωνίας και µε τον κωδικό αυτό να µπλοκάρουν τη συσκευή σας ακόµα κι αν ο κλέφτης ßάλει άλλη κάρτα SIM µέσα. Η συσκευή αχρηστεύεται πλήρως. Μπορεί να χάσατε το κινητό σας αλλά και εκείνος που το έκλεψε δεν µπορεί να τη χρησιµοποιήσει όσο κι αν προσπαθήσει.

Να λέμε και τίποτα πρακτικό πού και πού...

Κενισμός: Το βασικό αξίωμα της Ζωής

Στη ζωή μας θεωρούμε πολλά πράγματα
ως απόλυτα δεδομένα.
Λειτουργούμε ουσιαστικά αξιωματικά.

Τα αξιώματα τα δεχόμαστε ως αληθή και
δεν υπάρχει, ούτε νοείται γι’ αυτά απόδειξη.


Ένα από αυτά τα αξιώματα, είναι ότι ο άνθρωπος θέλει να κερδίζει.
Στην καθολική αυτή δοξασία βασίζεται
μία από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις της ανθρώπινης νόησης.

Ο άνθρωπος θέλει να κερδίζει… Ο άνθρωπος είναι ευτυχής, όταν κερδίζει…
Και όμως…

Ο άνθρωπος δεν θέλει σώνει και καλά να κερδίζει.
Ο άνθρωπος θέλει να παίζει, να ριψοκινδυνεύει.
Το ίδιο του το Είναι.

Ο άνθρωπος ίσως και να θέλει να χάνει.
Να πονάει. Ως τα μύχια της ψυχής του, αν είναι δυνατόν.

Ο λόγος;
Ότι μέσα απ’ αυτήν την οδυνηρή διαδικασία,
βιώνοντας το ενδεχόμενο της ήττας -ακόμα και της ύστατης-,
νοιώθει πραγματικά ζωντανός.

Η πρόταση μου λοιπόν προς τον Μέγα Μαθηματικό του Κενισμού είναι,
να προάγει σε Βασικό Αξίωμα της Ζωής την ανάγκη του ανθρώπου να νοιώθει ζωντανός.
Με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε τίμημα...

Αντανακλάσεις

Οι σκέψεις μας,
εικόνες σε παραμορφωτικό καθρέφτη.
Gros plan η μούρη μας.
Φόντο όλα τα υπόλοιπα…
Όσο πιο κοντά,
τόσο μεγαλύτερη η παραμόρφωση…

Εμμονή στο λάθος

Είναι κάτι άνθρωποι, που τους αρέσει να κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα...

Παράπονο

Όλο κάτι περιμένω.
Βαρέθηκα να περιμένω.
Θέλω να ζήσω!
Τώρα!

Μπορώ;

Η θεία μου η τρελή

Έχω μία θεία, που πετάει συνεχώς τα πάντα και παίρνει καινούρια. Από ρούχα και παπούτσια μέχρι σπίτι και άντρα. Βαριέται. Πετάει ή πουλάει στην ξεφτίλα πράγματα μεγάλης αξίας, για να τα αντικαταστήσει με μπούρδες. Μετά από λίγο τα χώνει για να πάρει άλλα πράγματα αξίας. Και πάει λέγοντας…

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο...

Παντρεμένη 23 χρόνια μ’ έναν ναυτικό, που δεν χωρούσε να περάσει απ’ τις πόρτες απ’ τα τεραστίων διαστάσεων κέρατά του, φρίκαρε κυριολεκτικά, μόλις αυτός άραξε στη στεριά. Τι να τον κάνει, πού να τον βολέψει; Η ζωή της άρχισε να δείχνει δυσοίωνη. Συνέχισε βέβαια το χαβά της ακάθεκτη και επιπλέον του έκανε αξέχαστες σε φαντασία και γέλιο σκηνές ζήλιας!

Ο άνθρωπος κάποια στιγμή απηύδησε κι έφυγε. Της έδωσε τη μισή του περιουσία, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν μεγάλη, κι εκείνη σ’ ένα χρόνο την έφαγε στα χαρτιά και έμεινε στην ψάθα. Έτσι αναγκάστηκε ν’ αρχίσει να δουλεύει στα 53 της.

Είναι πολύ ευχαριστημένη με όλα αυτά, που της έχουν συμβεί και δεν μετανιώνει για τίποτα.

65 ετών πια, μοιάζει με 45άρα και είναι γερή σαν άλογο. Ο άντρας μου την λέει “Tο Caterpillar”. Καπνίζει 5 πακέτα τσιγάρα την ημέρα, τρώει σαν ζώον και μετά βάζει δάχτυλο και κάνει εμετό, για να μην παχύνει, ξενυχτάει στις λέσχες και δουλεύει τα πρωινά.

Την γουστάρουν 40άρηδες κι εκείνης της φαίνονται γέροι!

Είναι παλαβή, αναζητά παντού τον χαβαλέ και δημιουργεί φασαρίες, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Κλέβει με τρομερή άνεση, βρίζει σαν μην πω τι και λέει ασύλληπτα ψέματα…

Επιπλέον αγαπάει πολύ, τσαντίζεται πολύ, λέει και κάνει ένα κάρο μαλακίες και χαρίζει ό,τι έχει και δεν έχει στους γύρω της, αφού πρώτα τους κάνει ρόμπα για ψύλλου πήδημα…

Αυτή η γυναίκα είναι η δεύτερη μάνα μου. Η μάνα μου είναι ακριβώς όλα τα αντίθετα: μια πραγματική κυρία…

Τι να βγω εγώ τώρα από τέτοιες επιρροές; Κι έχω κι άλλες…
Μπέρδεμα…

Το ψώνιο μου

Ο πίνακας είναι του Ντεγκά, που ζωγράφιζε ως επί το πλείστον μπαλαρίνες. Αυτό μου θύμισε μια ιστορία: Ήμουν σ' ένα μπαρ στη Σαντορίνη και περνάει μια γκόμενα ντυμένη σα μπαλαρίνα. Λέει ο ιδιοκτήτης του μπαρ: "Σα νά 'χει βγει από πίνακα του Ντεγκά δεν μοιάζει;" Περνάνε οι ώρες και κατά τις 3.00 το πρωί ξαναπερνάει η γκόμενα παραπατώντας και τραυλίζοντας και σχολιάζει πάλι ο τύπος: "Σα νά 'χει βγει από πίνακα του Ντεγκαμείς δεν μοιάζει;"

Νοιώθω από μικρή μία τρομερή έλξη προς το τραγούδι. Δεν ήθελα ποτέ να γίνω τραγουδίστρια ή κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως τότε δεν ήταν της μόδας τα διάφορα Talent Show, αλλά μ’ άρεσε να τραγουδάω. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Τραγουδάω σχεδόν όλη μέρα. Δεν γκαρίζω, συνήθως σιγοψιθυρίζω κάποιο σκοπό. Αλλά υπάρχουν και στιγμές, που πιάνω ρεπερτόριο κανονικό. Η πιο συνηθισμένη τέτοια φάση, είναι μέσα στ’ αυτοκίνητο. Όταν δεν οδηγώ, βαριέμαι τη διαδρομή. Τι να κάνω; τι να κάνω; πιάνω το τραγούδι…

Τ’ αυτιά του άντρα μου έχουν δεινοπαθήσει. Η πλάκα είναι, ότι τα πρώτα τραγούδια, που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτά της παιδικής μου ηλικίας, η οποία συνέπεσε με τα χρόνια της Δικτατορίας. Εκείνη την εποχή τα τραγούδια ήταν μάλλον «χαζά». Πάντως εγώ τα θυμάμαι απ’ έξω, μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό και τα τραγουδάω ακόμα. Θυμάμαι ακόμα και τα jingles των τότε διαφημίσεων:

«Κουτί-κουτί-κουτί και τι κουτί-κουτί
Τώρα η Henninger καινούρια σε κουτί(!)»

ή τη Μαριάννα Τόλη να τραγουδά:

"Τιρλιριτιτιιιιι... Αιγαίο.... Τιρλιριτιτιιιιι... Μ' αρέσει..."

ή πολύ αργότερα:

«Τα φρέσκα κοτόπουλα, που φέρνω για ‘μάς
φροντίζω πάντα νά ‘χουν σφραγίδα Βοκτάς»

και άλλα τέτοια νόστιμα…

(Αλήθεια, θυμάστε εκείνη την τρομερή διαφήμιση της εποχής:

"Για να μην τον παίρνετε συνέχεια από πίσω, πάρτε του μια πίπα"; Πίπες Magic Life...

Α! Και την άλλη: "Τον έπλυνες καλά; Τον έπλυνες με Forte;")

... Αυτή τη συνήθεια λοιπόν, να τραγουδάω στα ταξίδια, την είχα από μικρή. Θυμάμαι μια φορά, που ήμασταν στ’ αυτοκίνητο με μία κολλητή μου, παιδάκια, και τραγουδούσαμε επί μιάμιση ώρα, ενώ οδηγούσε ο θείος μου. Την ώρα, που φτάναμε λέγαμε ένα τραγούδι της Γαλάνη «Μια ζωή περιμένω, μα δεν γίνονται θάματα…». Κι ο θείος μου αναφώνησε γεμάτος ανακούφιση «Να, που γίνονται θαύματα! Φτάσαμε! Θα σκάσετε επιτέλους τώρα;»

Στο γυμνάσιο μπήκα στη χορωδία του σχολείου. Πρώτη γυμνασίου ήμουν στις σοπράνο. Δευτέρα Γυμνασίου άρχισα το κάπνισμα και με μετέφεραν στις μέσες φωνές. Τρίτη γυμνασίου κατέληξα στις άλτο. Αυτό με το κάπνισμα είναι εντυπωσιακό: και πρόσφατα, όταν το είχα κόψει, η φωνή μου (και η ανάσα μου βέβαια) βελτιώθηκε απίστευτα κι άρχισα να ηχογραφώ στο σπίτι τραγούδια. Επίσης, άρχισε να μου μπαίνει κι η ιδέα να γίνω τραγουδίστρια στα 36! Αλλά, μετά ξανάρχισα το κάπνισμα…

Η μεγαλύτερη πλάκα πάντως είναι όταν με πιάνει ντελίριο και τραγουδάω άριες! Η παλιά μου γειτονιά πρέπει να τα είχε παίξει. Καλά να πάθουν όμως, γιατί κι αυτοί φώναζαν και τσακώνονταν ολημερίς κι ολονυχτίς. Αυτή ήταν η τιμωρία τους...
Εδώ που μένω τώρα, έχει από κάτω σχολή και δεν μπορώ να το κάνω πια… Γαμώτο!!

Έτσι, που λέτε, αυτή είναι η ψωνάρα μου…
Να σας πω ένα τραγούδι της Βουγιουκλάκη, που μού 'ρχεται τώρα;

"Έχω ένα μυστικό, που τη ζωή μου έχει αλλάξει
μα δεν το 'χω σκοπό, ποτέ μου να σας το πω..."

Περί Μέθης

Είσαι πότης και πας σε μπαρ, όπου ενδεχομένως τα ποτά είναι μπόμπες. Τι είναι το καλύτερο;

1. Να σηκωθείς να φύγεις και να πας για ύπνο;

2. Να μην πιεις καθόλου και να σκυλοβαριέσαι;

3. Να πιεις με μέτρο, όταν θέλεις να καταναλώσεις όλο το μαγαζί; (ΤΟ ξενέρωμα και 1-2 μπόμπες μπορούν να σε στείλουν έτσι κι αλλιώς…)

4. Να ξεσκιστείς και την επόμενη να είσαι τα μαύρα σου τα χάλια; (αλλά θα γουστάρεις…)

Το ερώτημα είναι ειλικρινές και φιλοσοφικό…

Σημ. 1: Το μαγαζί δεν διαθέτει εμφιαλωμένα ποτά & μπύρες
Σημ. 2: Κατά τ' άλλα σ' αρέσει το μαγαζί πολύ...

Εκκρεμότητες

Πιτσιρίκα είχα γράψει:
«Προτιμώ να δω τον κόσμο γύρω μου να γκρεμίζεται,
παρά να ζω με τον φόβο μην τυχόν γκρεμιστεί…»

Όταν αφήνεις τα πράγματα να αιωρούνται, δεσπόζει ο φόβος και βασιλεύει η απειλή.
Όταν τ’ αφήνεις να αυτοδιευθετούνται, γίνεσαι έρμαιό τους.
Κι όταν όμως προσπαθείς να τα ελέγξεις, σε ελέγχουν αυτά.

Το κοριτσάκι λέει να κατέβει πια απ’ την κούνια…

Αναγέννηση

Ο εξαθλιωμένος,
κάποτε θα επαναστατήσει.

Ο βολεμένος,
θα επαναπαύεται αιωνίως
στα λιγοστά κεκτημένα του.
Και στην αθεράπευτη βλακεία της μετριότητας.

Μακάρι να πιάσουμε κάποτε πάτο…

Αέρινες φιλίες

Σε γνώρισα από τα λόγια. Από τα γραπτά.
Με σχόλια και μηνυματάκια.
Μου είπες, σου είπα. Σου ανοίχτηκα, μου ανοίχτηκες.

Σιγά-σιγά, διστακτικά. Όπως κάνουν πάντα οι άνθρωποι.
Οι τρόποι οι μέσα δεν αλλάζουν. Μοναχά στην έκφραση.

Δεν σ’ είχα δει

Δεν μ’ είχες δει
Και όμως…

Να, που τα πρόσωπα

λένε τα ίδια με την πένα…

Όμως κάτι δεν πάει καλά…
Α ναι! Η φιλία έχει απαιτήσεις.
Δεν είναι για όποτε βαριόμαστε.

Μήπως καλύτερα να μην είχαμε ιδωθεί;
Μήπως καλύτερα να μέναμε στα λόγια;

Να μην περιμέναμε τίποτα ο ένας απ' τον άλλον;
Αναρωτιέμαι...

Υ.Γ.
Αυτό είναι το 100στό μου post.
Μέσα απ' αυτά τα 100 post πρόλαβα να πω, ν' ακούσω, να σκεφτώ
ό,τι δεν είχα προλάβει τα δέκα τελευταία χρόνια...
Απίστευτο κι όμως αληθινό...
Δεν είναι, πως δεν έχω ζωή. Είναι, που η ζωή τρέχει και δεν την προλαβαίνεις.
Εδώ αναγκαστικά στέκεσαι και αφουγκράζεσαι: τον εαυτό σου και τους άλλους...

Αν είναι νά ‘ρθει, θε να ‘ρθεί…

(Γοργόνες, πλάσματα ονειρικά, ονειροπόλα κι άχρηστα...)

Τα πράγματα πρέπει να ρέουν.
Αν τα σπρώχνεις και τα ζορίζεις
και τα περιμένεις για πολύ,
χάνουν την ομορφιά τους. Μαραίνονται.
Γίνονται άνοστα και στο τέλος περιττά.
Κι ανεπιθύμητα...

Αν είναι νά ‘ρθει, θε να ‘ρθεί.
Αλλιώς θα προσπεράσει…

Καληνύχτα, όνειρό μου...

Ξύπνησα κι έχω δουλειές να κάνω.
Τά ‘χω αφήσει όλα πίσω.
Ακόμα και τον εαυτό μου...

Απολογία

Χθες έγραψα ένα post κατά της διαδικασίας του «ντιβανιού», της ψυχανάλυσης.

Μια φίλη blogger και συγκεκριμένα η Pixie τσαντίστηκε, γιατί είναι ψυχολόγος η ίδια. Κι εγώ στεναχωρήθηκα, που τσαντίστηκε, γιατί η κοπέλα αυτή είναι μία γλύκα.


Όμως, ούτε βέβαια το σκέφτηκα ότι είναι ψυχολόγος, αλλά και να το σκεφτόμουν, δεν έπρεπε να γράψω αυτό, που πιστεύω; Αυτό που έχω ζήσει, που έχω καταλάβει έως τώρα;

Η Pixie μιλά επίσης για «επιθετικότητα». Η αλήθεια είναι, πως δεν νοιώθω και τόση επιθετικότητα, έγραψα το post παίζοντας με τη λέξη «μαλακία» περισσότερο για πλάκα. Και για να δώσω έμφαση στην άποψή μου.

Την ψυχολογία ως επιστήμη τη θεωρώ πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα και αποτελεσματική. Αυτό, που μ’ ενοχλεί είναι η μόδα της ψυχανάλυσης, η οποία μάλλον μας έρχεται απ’ την Αμερική και η οποία μας έχει γεμίσει με τσαρλατάνους, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του κόσμου για λίγη κατανόηση του εαυτού τους και της σχέσης τους με τους άλλους.

Προσωπικώς είχα πάει σε μία ψυχολόγο, η οποία μιλούσε ακατάπαυστα για τα δικά της προσωπικά προβλήματα και αγωνιούσα –κοιτάζοντας το ρολόι- αν θα προλάβω να πω κι εγώ τίποτα, πριν τελειώσει η ώρα και την πληρώσω, που την άκουσα.

Ο δεύτερος, που πήγα, ήταν ένα πλάσμα άνευρο, εκνευριστικό, που μιλούσε σαν τον Βέλτσο –έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια, για να καταλάβω τι σκατά με ρωτούσε κάθε φορά- κι επιπλέον, όταν μετά από καιρό φτάσαμε στα σεξουαλικά, με κοίταζε μ’ ένα μάτι που γυάλιζε. Ένοιωσα, πως ήθελε να με πηδήξει! Κι έφυγα τρέχοντας. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου, δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι, πως δεν είμαι και τόσο «τρελή»!

Θα μου πείτε τώρα «Και γιατί πήγες σε ψυχολόγο, αφού δεν πιστεύεις σ’ αυτούς;». Πήγα, διότι είχα πάθει κατάθλιψη λόγω απανωτών άσχημων καταστάσεων και δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Το θεώρησα ως το ύστατο βήμα για βελτίωση της διάθεσής μου. Όμως, δεν με βοήθησε ούτε στο ελάχιστο. Πώς βγήκα απ’ την κατάθλιψη; Με τη χημεία. Αυτή δούλεψε, πήρα τα πάνω μου κι όταν την έκοψα, ήμουν πλέον πάλι σε θέση να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. (Λέμε τώρα, ε; Μην το δέσουμε κιόλας…)

Το θέμα είναι, ότι ό,τι και να γράψει κανείς σε ένα blog, είναι πολύ πιθανό κάποιος να παρεξηγηθεί. Πάντα υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες και πολλά διαφορετικά συμφέροντα. Όποιος γράφει πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη των απόψεών του και να αναμένει αντιδράσεις, αλλιώς να μην γράφει.

Έλα όμως, που εγώ στεναχωρήθηκα…

Τέλος πάντων, θέλω να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από την Pixie, γιατί υποστήριξα τόσο «έντονα» την θέση μου αυτή και να δηλώσω υπέρ της Ψυχολογίας και κατά της Ψυχανάλυσης ως μόδας (και όχι ως θεραπευτικής διαδικασίας στη βάση και το σύνολό της).

Μαλακία στο ντιβάνι

Πας σ’ έναν μαλάκα κι αρχίζεις και του μιλάς. Αυτός σε κοιτάζει -ως μαλάκας- και σε ρωτάει κάθε τόσο κι από μια μαλακία. Του απαντάς κι εσύ ό,τι μαλακία σου κατέβει στο κεφάλι και μετά από 45’ του χώνεις όλο σου το ημερομίσθιο (τουλάχιστον) και φεύγεις.
Μα δεν είναι χοντρή μαλακία;
Δεν μπορείς να μαλακίζεσαι μόνος σου στο σπίτι ή με τους φίλους σου, όπου λάχει; Και μάλιστα τσάμπα;
Πετυχαίνει άραγε καλύτερα η μαλακία στο ντιβάνι;

(Άσε, που δεν έχουν και ντιβάνι πια… Μαλακία στο στασίδι… Πιάνεσαι κιόλας…)

Έκθεση Ιδεών

Υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις στη ζωή, όπου τα συμφέροντά σου συγκρούονται μ’ αυτά κάποιου άλλου. Συχνά δεν τίθεται καν θέμα σωστού-λάθους ή καλού-κακού. Υπάρχει απλώς σύγκρουση συμφερόντων. Αυτό που είναι καλό για σένα, είναι κακό, ενοχλητικό ή παρά τη θέληση του άλλου.

Ο κάθε άνθρωπος τείνει σε κάθε τέτοια περίπτωση, να θεωρεί, πως έχει δίκιο κι αν δεν έχει δίκιο, βρίσκει και εφευρίσκει θέσεις να πείσει πρώτα τον εαυτό του και εν συνεχεία τους άλλους.

Πάντα βέβαια υπάρχουν κάποια «αντικειμενικά» κριτήρια:
1. Πρακτικά: ποιος θα κερδίσει περισσότερο, ποιος το χρειάζεται περισσότερο;
2. Κοινωνικά: ποιος βρίσκεται πιο κοντά στη νόρμα, στα ήθη και τα έθιμα, την κοινή λογική;
3. Κοινωνικά Νο2: πόσοι και ποιοι μπορεί να ωφεληθούν ή να βλαφτούν απ’ την κάθε εκδοχή;
4. Ψυχολογικά: ποιος θα χαρεί περισσότερο;
5. Οικονομικά: σε ποια περίπτωση το χρήμα αυγατίζει και σε ποια μειώνεται;

Για θέματα, που για κάποιο λόγο άπτονται του γενικότερου συμφέροντος, που αφορούν το σύνολο ή τέλος πάντων ένα ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας, τέτοιες συγκρούσεις επιλύονται στα δικαστήρια. Συχνά όμως η οποιαδήποτε απόφαση είναι κοινωνικά αδιάφορη, επηρεάζει μόνο μία μικρή ομάδα ανθρώπων και ο νομοθέτης δεν έχει προβλέψει επαρκώς.

Εδώ βέβαια έρχεται συνήθως η θρησκεία να καλύψει το κενό και να δώσει τη λύση. Γενικότερα η «Ηθική».

Αλλά είπαμε: σε τέτοιες περιπτώσεις μιλά εντονότερα μέσα στον κάθε ενδιαφερόμενο το συμφέρον, παρά οτιδήποτε άλλο. Έτσι σπανίως μπορεί να βρεθεί άκρη, να υπάρξει συναίνεση ή συμβιβασμός. Καθένας για την πάρτη του, απ’ τη θέση του, με τη δική του οπτική γωνία και τις δικές του αδηφάγες επιθυμίες.

Στο κάτω-κάτω, μπορεί όντως να αμφισβητείς όλες αυτές τις ρητά ή άρρητα θεσμοθετημένες «αρχές». Κι εκεί νομίζω πλέον υπεισέρχεται ο κυριότερος, ο ουσιαστικότερος προβληματισμός ενός σκεπτόμενου ανθρώπου:

Ποιο είναι το αληθινό μου συμφέρον;

Γιατί μπορεί να κερδίσεις μια μάχη και να χάσεις τον πόλεμο. Και ο πόλεμος -κατά τη γνώμη μου- είναι η ψυχική και σωματική μας υγεία, η ευδαιμονία και η αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον και τους ανθρώπους του.

Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαστε όντα κοινωνικά και δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας.
Και η σύγκρουση φέρνει αργά ή γρήγορα πάντα κακοτυχία σε όσους επιμένουν σ’ αυτή…

(Πώς φαίνεται η έλλειψη έμπνευσης, ε; Μπαμ κάνει!)

Πριν το τέλος

Ακούω ένα CD, δώρο από έναν φίλο για τα γενέθλιά μου.
Τραγούδια τόσο λυπημένα, τόσο κοντά στη θλίψη και το θάνατο, τόσο απελπισμένα…
Τ’ ακούω και κλαίω. Θρηνώ.
Για ‘κείνον, για ‘μένα, για όσους πληγώνουν και για όσους πληγώνονται…

Τα γενέθλια είναι από μόνα τους ένα θλιβερό γεγονός μετά από κάποια ηλικία.
Βλέπεις σιγά-σιγά το έργο να τελειώνει.
Κάποιοι όμως φεύγουν, πριν τελειώσει.
Ή είναι τόσο κουρασμένοι, που κοιμούνται πριν δουν το τέλος…

Πόσο μπορεί να σε αποκαρδιώσει η ζωή; Πόσο μπορεί να σε προδώσει;
«…κι ΑΝ της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια
και να σκύβεις στη γη και να χτίζεις ξανά με φθαρμένα εργαλεία…»
Συλλαβίζουμε λέξεις, χάνουμε το νόημά τους…

Θρηνώ. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό.
Η καρδιά μου δείχνει ανίκανη να χαρίσει ζωή. Όπως και το σώμα μου.
Θα κάτσω όμως να δω το τέλος. Δεν μπορώ να φύγω πριν απ’ αυτό…

Υ.Γ. Α, και καλό μήνα...