Απολογία

Χθες έγραψα ένα post κατά της διαδικασίας του «ντιβανιού», της ψυχανάλυσης.

Μια φίλη blogger και συγκεκριμένα η Pixie τσαντίστηκε, γιατί είναι ψυχολόγος η ίδια. Κι εγώ στεναχωρήθηκα, που τσαντίστηκε, γιατί η κοπέλα αυτή είναι μία γλύκα.


Όμως, ούτε βέβαια το σκέφτηκα ότι είναι ψυχολόγος, αλλά και να το σκεφτόμουν, δεν έπρεπε να γράψω αυτό, που πιστεύω; Αυτό που έχω ζήσει, που έχω καταλάβει έως τώρα;

Η Pixie μιλά επίσης για «επιθετικότητα». Η αλήθεια είναι, πως δεν νοιώθω και τόση επιθετικότητα, έγραψα το post παίζοντας με τη λέξη «μαλακία» περισσότερο για πλάκα. Και για να δώσω έμφαση στην άποψή μου.

Την ψυχολογία ως επιστήμη τη θεωρώ πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα και αποτελεσματική. Αυτό, που μ’ ενοχλεί είναι η μόδα της ψυχανάλυσης, η οποία μάλλον μας έρχεται απ’ την Αμερική και η οποία μας έχει γεμίσει με τσαρλατάνους, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του κόσμου για λίγη κατανόηση του εαυτού τους και της σχέσης τους με τους άλλους.

Προσωπικώς είχα πάει σε μία ψυχολόγο, η οποία μιλούσε ακατάπαυστα για τα δικά της προσωπικά προβλήματα και αγωνιούσα –κοιτάζοντας το ρολόι- αν θα προλάβω να πω κι εγώ τίποτα, πριν τελειώσει η ώρα και την πληρώσω, που την άκουσα.

Ο δεύτερος, που πήγα, ήταν ένα πλάσμα άνευρο, εκνευριστικό, που μιλούσε σαν τον Βέλτσο –έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια, για να καταλάβω τι σκατά με ρωτούσε κάθε φορά- κι επιπλέον, όταν μετά από καιρό φτάσαμε στα σεξουαλικά, με κοίταζε μ’ ένα μάτι που γυάλιζε. Ένοιωσα, πως ήθελε να με πηδήξει! Κι έφυγα τρέχοντας. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου, δεν ξέρω, αλλά φοβάμαι, πως δεν είμαι και τόσο «τρελή»!

Θα μου πείτε τώρα «Και γιατί πήγες σε ψυχολόγο, αφού δεν πιστεύεις σ’ αυτούς;». Πήγα, διότι είχα πάθει κατάθλιψη λόγω απανωτών άσχημων καταστάσεων και δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Το θεώρησα ως το ύστατο βήμα για βελτίωση της διάθεσής μου. Όμως, δεν με βοήθησε ούτε στο ελάχιστο. Πώς βγήκα απ’ την κατάθλιψη; Με τη χημεία. Αυτή δούλεψε, πήρα τα πάνω μου κι όταν την έκοψα, ήμουν πλέον πάλι σε θέση να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. (Λέμε τώρα, ε; Μην το δέσουμε κιόλας…)

Το θέμα είναι, ότι ό,τι και να γράψει κανείς σε ένα blog, είναι πολύ πιθανό κάποιος να παρεξηγηθεί. Πάντα υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες και πολλά διαφορετικά συμφέροντα. Όποιος γράφει πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη των απόψεών του και να αναμένει αντιδράσεις, αλλιώς να μην γράφει.

Έλα όμως, που εγώ στεναχωρήθηκα…

Τέλος πάντων, θέλω να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από την Pixie, γιατί υποστήριξα τόσο «έντονα» την θέση μου αυτή και να δηλώσω υπέρ της Ψυχολογίας και κατά της Ψυχανάλυσης ως μόδας (και όχι ως θεραπευτικής διαδικασίας στη βάση και το σύνολό της).