Αέρινες φιλίες

Σε γνώρισα από τα λόγια. Από τα γραπτά.
Με σχόλια και μηνυματάκια.
Μου είπες, σου είπα. Σου ανοίχτηκα, μου ανοίχτηκες.

Σιγά-σιγά, διστακτικά. Όπως κάνουν πάντα οι άνθρωποι.
Οι τρόποι οι μέσα δεν αλλάζουν. Μοναχά στην έκφραση.

Δεν σ’ είχα δει

Δεν μ’ είχες δει
Και όμως…

Να, που τα πρόσωπα

λένε τα ίδια με την πένα…

Όμως κάτι δεν πάει καλά…
Α ναι! Η φιλία έχει απαιτήσεις.
Δεν είναι για όποτε βαριόμαστε.

Μήπως καλύτερα να μην είχαμε ιδωθεί;
Μήπως καλύτερα να μέναμε στα λόγια;

Να μην περιμέναμε τίποτα ο ένας απ' τον άλλον;
Αναρωτιέμαι...

Υ.Γ.
Αυτό είναι το 100στό μου post.
Μέσα απ' αυτά τα 100 post πρόλαβα να πω, ν' ακούσω, να σκεφτώ
ό,τι δεν είχα προλάβει τα δέκα τελευταία χρόνια...
Απίστευτο κι όμως αληθινό...
Δεν είναι, πως δεν έχω ζωή. Είναι, που η ζωή τρέχει και δεν την προλαβαίνεις.
Εδώ αναγκαστικά στέκεσαι και αφουγκράζεσαι: τον εαυτό σου και τους άλλους...