Το ψώνιο μου

Ο πίνακας είναι του Ντεγκά, που ζωγράφιζε ως επί το πλείστον μπαλαρίνες. Αυτό μου θύμισε μια ιστορία: Ήμουν σ' ένα μπαρ στη Σαντορίνη και περνάει μια γκόμενα ντυμένη σα μπαλαρίνα. Λέει ο ιδιοκτήτης του μπαρ: "Σα νά 'χει βγει από πίνακα του Ντεγκά δεν μοιάζει;" Περνάνε οι ώρες και κατά τις 3.00 το πρωί ξαναπερνάει η γκόμενα παραπατώντας και τραυλίζοντας και σχολιάζει πάλι ο τύπος: "Σα νά 'χει βγει από πίνακα του Ντεγκαμείς δεν μοιάζει;"

Νοιώθω από μικρή μία τρομερή έλξη προς το τραγούδι. Δεν ήθελα ποτέ να γίνω τραγουδίστρια ή κάτι τέτοιο, ούτως ή άλλως τότε δεν ήταν της μόδας τα διάφορα Talent Show, αλλά μ’ άρεσε να τραγουδάω. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Τραγουδάω σχεδόν όλη μέρα. Δεν γκαρίζω, συνήθως σιγοψιθυρίζω κάποιο σκοπό. Αλλά υπάρχουν και στιγμές, που πιάνω ρεπερτόριο κανονικό. Η πιο συνηθισμένη τέτοια φάση, είναι μέσα στ’ αυτοκίνητο. Όταν δεν οδηγώ, βαριέμαι τη διαδρομή. Τι να κάνω; τι να κάνω; πιάνω το τραγούδι…

Τ’ αυτιά του άντρα μου έχουν δεινοπαθήσει. Η πλάκα είναι, ότι τα πρώτα τραγούδια, που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτά της παιδικής μου ηλικίας, η οποία συνέπεσε με τα χρόνια της Δικτατορίας. Εκείνη την εποχή τα τραγούδια ήταν μάλλον «χαζά». Πάντως εγώ τα θυμάμαι απ’ έξω, μου έχουν καρφωθεί στο μυαλό και τα τραγουδάω ακόμα. Θυμάμαι ακόμα και τα jingles των τότε διαφημίσεων:

«Κουτί-κουτί-κουτί και τι κουτί-κουτί
Τώρα η Henninger καινούρια σε κουτί(!)»

ή τη Μαριάννα Τόλη να τραγουδά:

"Τιρλιριτιτιιιιι... Αιγαίο.... Τιρλιριτιτιιιιι... Μ' αρέσει..."

ή πολύ αργότερα:

«Τα φρέσκα κοτόπουλα, που φέρνω για ‘μάς
φροντίζω πάντα νά ‘χουν σφραγίδα Βοκτάς»

και άλλα τέτοια νόστιμα…

(Αλήθεια, θυμάστε εκείνη την τρομερή διαφήμιση της εποχής:

"Για να μην τον παίρνετε συνέχεια από πίσω, πάρτε του μια πίπα"; Πίπες Magic Life...

Α! Και την άλλη: "Τον έπλυνες καλά; Τον έπλυνες με Forte;")

... Αυτή τη συνήθεια λοιπόν, να τραγουδάω στα ταξίδια, την είχα από μικρή. Θυμάμαι μια φορά, που ήμασταν στ’ αυτοκίνητο με μία κολλητή μου, παιδάκια, και τραγουδούσαμε επί μιάμιση ώρα, ενώ οδηγούσε ο θείος μου. Την ώρα, που φτάναμε λέγαμε ένα τραγούδι της Γαλάνη «Μια ζωή περιμένω, μα δεν γίνονται θάματα…». Κι ο θείος μου αναφώνησε γεμάτος ανακούφιση «Να, που γίνονται θαύματα! Φτάσαμε! Θα σκάσετε επιτέλους τώρα;»

Στο γυμνάσιο μπήκα στη χορωδία του σχολείου. Πρώτη γυμνασίου ήμουν στις σοπράνο. Δευτέρα Γυμνασίου άρχισα το κάπνισμα και με μετέφεραν στις μέσες φωνές. Τρίτη γυμνασίου κατέληξα στις άλτο. Αυτό με το κάπνισμα είναι εντυπωσιακό: και πρόσφατα, όταν το είχα κόψει, η φωνή μου (και η ανάσα μου βέβαια) βελτιώθηκε απίστευτα κι άρχισα να ηχογραφώ στο σπίτι τραγούδια. Επίσης, άρχισε να μου μπαίνει κι η ιδέα να γίνω τραγουδίστρια στα 36! Αλλά, μετά ξανάρχισα το κάπνισμα…

Η μεγαλύτερη πλάκα πάντως είναι όταν με πιάνει ντελίριο και τραγουδάω άριες! Η παλιά μου γειτονιά πρέπει να τα είχε παίξει. Καλά να πάθουν όμως, γιατί κι αυτοί φώναζαν και τσακώνονταν ολημερίς κι ολονυχτίς. Αυτή ήταν η τιμωρία τους...
Εδώ που μένω τώρα, έχει από κάτω σχολή και δεν μπορώ να το κάνω πια… Γαμώτο!!

Έτσι, που λέτε, αυτή είναι η ψωνάρα μου…
Να σας πω ένα τραγούδι της Βουγιουκλάκη, που μού 'ρχεται τώρα;

"Έχω ένα μυστικό, που τη ζωή μου έχει αλλάξει
μα δεν το 'χω σκοπό, ποτέ μου να σας το πω..."