Οι Ινδιάνοι

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφήμιση της Benetton;
Υπάρχουν τρόποι να εκβιάζεις τον άλλον με το γάντι, να τον φέρνεις στα μέτρα σου, να τον χειραγωγείς. Άσχημη τακτική, φασιστική. Αρνείσαι στον άλλον το δικαίωμα να αποφασίζει ελεύθερα για τη ζωή του, τον πιέζεις ψυχολογικά προς την κατεύθυνση, που εσύ έχεις διαλέξει γι’ αυτόν.


Τον θεωρείς κατώτερο πνευματικά, τον βλέπεις λίγο σαν παιδάκι, που πρέπει να σε υπακούει σιωπηλά. Κι αυτό με πλάγιο τρόπο. Με την απειλή της τιμωρίας ή την καραμέλα της επιβράβευσης: «Αν δε πλύνεις τα δοντάκια, δεν θα φας μετά τούρτα», «Αν είσαι καλό παιδί, θα σ’ αφήσω αύριο όλη μέρα να παίζεις στο κομπιούτερ»…

Στους «μεγάλους» αυτοί οι τρόποι είναι πολύ πιο δυσανάγνωστοι βέβαια. Προβάλλεις το δικαίωμα της δικής σου επιλογής ως μέσο πίεσης.

Οι γυναίκες το κάνουν αυτό ναζιάρικα, παιχνιδιάρικα και τελικά αφελώς και ολοφάνερα (και με κύριο μοχλό το σεξ...):

«Σου πιάνουν τον κώλο στη Μύκονο; Δεν θες να πάμε; Καλά… Αχ όχι σήμερα, αγάπη μου, έχω πονοκέφαλο…»

Την άλλη μέρα είσαι κάπως, κρατάς μούτρα, του κάνεις του άλλου τα νεύρα φυτίλια.. Το βράδυ: «Η Eurobank έχει βγάλει πολύ συμφέροντα πακέτα φέτος για Μύκονο… Α, δεν θες, είπες… Καλά… Κρίμα… Με πονάει η μέση μου, δεν μπορώ πάλι σήμερα, μωρό μου…»

Την επόμενη: «Μωρό μου, αύριο θα πάω για ψώνια… Έχω δει ένα πολύ ωραίο ρολόι της Prada… Να κάνω κι εγώ τίποτα η καημένη, που δεν με πας πουθενά… Με έχει πεθάνει αυτή η μέση μου…»

Το άλλο πρωί μόλις ανοίξει ο άλλος τα μάτια του, λες και το είδες στον ύπνο σου: «Αγάπη μου, σκεπτόμουν… αντί να πάρω το ρολόι, που στοιχίζει μια περιουσία, μήπως μ’ αυτά τα λεφτά να πήγαινα για λίγο Μύκονο μόνη μου…»

Ψυχολογική πίεση. Στο τέλος ο άλλος προτιμάει να κάνει αυτό που θέλεις, παρά το μεγάλο αντίτιμο της άρνησης. «Όταν σου ζητάει η γυναίκα σου κάτι» λέει ένας γνωστός «πρέπει να το κάνεις αμέσως. Αφού έτσι κι αλλιώς θα το κάνεις, γιατί να ταλαιπωρείσαι;»

Άλλος όμως έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη. Οι άντρες όλα αυτά τα κάνουν πιο υπόγεια, πιο μακροπρόθεσμα, πιο «έξυπνα» θα έλεγε κανείς.

Δεν πολυγουστάρουν π.χ. να βγαίνουν (που οι περισσότεροι δεν πολυγουστάρουν); Θα μειώνουν τις εξόδους σταδιακά, με χίλια δυο τεχνάσματα, σε βάθος χρόνου, έτσι που δεν παίρνεις χαμπάρι, πότε διάολο σταματήσατε εντελώς να βγαίνετε…

Είναι όντα διαβρωτικά, καμία σχέση με το μύθο, ότι βαράνε τη γροθιά στο μαχαίρι. Λάου-λάου, φτιάχνουν τη ζωή τους και τη ζωή σου στα μέτρα τους. Σε αφήνουν να πιστεύεις, πως για όλα αποφασίζεις εσύ και στην πραγματικότητα, για το μόνο που αποφασίζεις είναι πώς να διαχειριστείς τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου, χωρίς να υπονομεύσεις κιόλας την κοινή σας ζωή…

Όλα αυτά λένε, πως τα κάνουν οι γυναίκες… Σκατά κάνουν οι γυναίκες… Μας παραμυθιάζουν από καταβολής κόσμου, ότι εμείς κάνουμε κουμάντο κι ότι πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα. Η ουσία όμως αυτής της ρήσης βρίσκεται σε δυο μόνο λεξούλες: στο «πίσω» και στο «κρύβεται». Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες για να μας κρατάνε χαρούμενες…

Καθρεφτάκια στους Ινδιάνους…