Κενισμός: Το Ποτάμι της Ζωής

Πήρα σήμερα ένα mail από μια κοπέλα. Μου έγραφε, πως κάθισε και διάβασε όλα τα post μου και πως της άρεσαν πολύ. Πρώτο πράγμα το πρωί.

Είναι όμορφο, να σου λένε καλά λόγια. Κακά τα ψέματα. Όλοι χαιρόμαστε. Όλοι θέλουμε την επιβεβαίωση, όλοι θέλουμε την αποδοχή, όλοι θέλουμε την αγάπη των άλλων. Όσο κι αν λέμε, πως δεν μας νοιάζει. Πως το μόνο που θέλουμε, είναι να είμαστε ο εαυτός μας και να νοιώθουμε καλά μαζί του.

Και τι είναι ο εαυτός μας στο κάτω-κάτω; Σύμφωνα με τον Λένιν δεν είμαστε παρά το σύνολο των κοινωνικών μας σχέσεων. Εν μέρει θα συμφωνήσω. Δεν είμαστε όμως -νομίζω- μόνο αυτό.

Θεωρώ, πως έχουμε και μια υπόσταση μοναδική από την στιγμή, που η φύση αποφασίζει να κάνει έναν συνδυασμό χρωμοσωμάτων και να μας φέρει στη ζωή. Ίσως τελικά να είμαστε το σύνολο της ανθρώπινης εξέλιξης δοσμένο κάθε φορά σε μοναδικές φόρμες με τονισμένα εκείνα ή τα άλλα χαρακτηριστικά του Ανθρώπου ως είδος. Και μ’ όλη του τη μνήμη κρυμμένη στα κύτταρά μας.

Μπορεί πολλά… Το θέμα είναι, πως σε κάθε περίπτωση αποτελούμε ένα μέρος του συνόλου, είμαστε κατά κάποιον τρόπο όλοι συνδεδεμένοι με ένα αόρατο νήμα και πορευόμαστε παρέα μες στη μοναξιά μας. Υπόγεια, ασυνείδητα, κρυφά…

Κι όταν κάποια στιγμή νοιώσουμε ένα χέρι από τα βάθη του ποταμού να μας αγγίζει, αγαλλιάζει η καρδιά μας. Το θέλουμε. Το έχουμε ανάγκη.

Η φίλη, που μου έγραψε τα καλά λόγια, είναι βέβαια η αφορμή αυτού του post.
Η αιτία είναι άλλη.

Είναι η ίδια η αγάπη, που παίρνει κάποιες φορές σάρκα και οστά και αναδύεται από το κενό. Το κενό, που ίσως δεν είναι τίποτα άλλο απ’ το αιώνιο ποτάμι της ζωής, που ρέει παντού. Μέσα μας, έξω μας, γύρω μας…

Είναι η στιγμιαία συνάντηση με ένα άλλο, μοναδικό, ανθρώπινο ον…