Ένας κόσμος-τραβεστί
Οι άντρες είναι τόσο διαφορετικοί απ’ τις γυναίκες…
Όταν ήμουν μικρή, θεωρούσα τ’ αγόρια και τον κόσμο τους από άλλον πλανήτη. Παρ’ όλο που ήμουν αγοροκόριτσο. Δεν είναι τόσο το τι κάνεις, τι σ’ ενδιαφέρει και με τι ασχολείσαι, ούτε καν το πώς αντιδράς στις διάφορες καταστάσεις. Είναι κυρίως το πώς είσαι μέσα σου, πώς σκέπτεσαι, πώς νοιώθεις τον εαυτό σου σε σχέση με τους άλλους και τα πράγματα.
Μεγαλώνοντας, έβαλα το μυαλό μου να δει τους άντρες ως ανθρώπους και όχι ως εξωγήινους. Τους πλησίασα, τους μίλησα, τους ένοιωσα, προσπάθησα να τους καταλάβω. Έγιναν καλύτεροι φίλοι μου απ’ τις γυναίκες. Μου φαίνονταν πιο αθώοι, πιο αφελείς και πιο ντόμπροι. Κι είχαν σίγουρα περισσότερα ενδιαφέροντα απ’ τα κορίτσια της ίδιας ηλικίας, που το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν ακριβώς οι άντρες!
Ήρθα λοιπόν κοντά τους, τους ερωτεύτηκα, τους αγάπησα, τους έζησα.
Πλησιάζοντας πια τα 40 όμως, τείνω να επιστρέψω στην παιδική μου εντύπωση. Ένα ή δύο επίπεδα πιο πάνω βέβαια στη σπείρα της συναίσθησης, έχω πραγματοποιήσει σιωπηλά και μάλλον ασυνείδητα μια επιστροφή στο φύλο μου. Νοιώθω ξανά πιο κοντά στις γυναίκες, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί τελικά είμαι εγώ γυναίκα και μου ταιριάζει περισσότερο η ψυχοσύνθεσή τους.
Όμως και αντικειμενικά οι γυναίκες είναι πιο γήινες, πιο τρυφερές και πιο «ανθρώπινες». Οι άντρες είναι οραματιστές, είναι φιλόδοξοι, αλλά το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι μάλλον η ανταγωνιστικότητα. Μια κοινωνία εξάλλου ανδροκρατούμενη, δεν θα μπορούσε να έχει παρά την ταυτότητα του κυρίαρχου.
Οι γυναίκες αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια, στην προσπάθειά τους να γίνουν ισότιμες με τους άντρες, έχουν οικειοποιηθεί αρσενικές ιδιότητες. Αλλά και πάλι… Λίγο αλλιώς, λίγο διαφορετικά, μ’ έναν τρόπο λίγο πιο ήπιο και πιο ανθρωποκεντρικό. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτή η ιδιαιτερότητα της μητρότητας, που κάπως τις συγκρατεί από την πλήρη ολίσθηση, από τον πλήρη μαρασμό της δικής τους εσωτερικής φύσης…
Δεν θέλω να συνηγορήσω υπέρ κανενός. Στην πραγματικότητα αγαπώ και τα δύο φύλα. Αγαπώ γενικά τους ανθρώπους και τη διαφορετικότητά τους. Και με πονάει να παρακολουθώ έναν κόσμο, που χάνει την επαφή με το Είναι του.
Γυναίκες ανταγωνιστικές και άντρες δειλοί, γυναίκες ψυχικά σκληρές και κυνικές και άντρες πονηροί και ύπουλοι. Όλα στο βωμό του όποιου σκοπού, του όποιου "κέρδους". Ένας κόσμος-τραβεστί. Ένας κόσμος, που συγκεντρώνει πάνω του τις αρνητικές ιδιότητες κι απ’ τα δύο φύλα.
Και δεν αφήνει χώρο ν’ αναπνεύσουμε…
περιεκτικότατο και ουσιαστικότατο!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σαββατοκύριακο :)
Οι άνθρωποι κάποτε έγδερναν τα ζώα που σκοτώνανε και σκεπάζανε με το τομάρι τους το σώμα τους. Εξακολουθούν και σήμερα να το κάνουν αλλά μάθανε με τα χρόνια να κρύβονται και να αλλάζουν πρόσωπα, και ξέρεις... όντως έχουν ποοδεύσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα γδέρνουν και ανθρώπους!!!
Πολλές φορές το κάνουν χρησιμοποιώντας την αρετή τους, την αγάπη τους και την σοφία τους!!!
Πρόσεξε η "ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ" είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση του σημερινού πολιτισμού στις σχέσεις των ανθρώπων...
Πολύ καλό το κειμενό σου
καλώς σε βρήκα!
Σωστή σε βρίσκω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σ-Κ!
Όπως είχα σχολιάσει και σ' έναν φίλο μπλόγκερ, "ο άντρας είναι εδώ για να δρά και η γυναίκα για να είναι".
ΑπάντησηΔιαγραφή(Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γυναίκα πρέπει να ενεργεί σύμφωνα μ' έναν ρόλο που "της φόρεσαν").
Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν άντρες και γυναίκες δείχνουν αδυναμία να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό τους ρόλο στη ζωή
Για να μην πούμε ότι ένας από τους (πολλούς) υπεύθυνους για τη σύγχυση των ρόλων είναι ο Mr Ιμάκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν οι ρόλοι συγχέονται προς χάριν του παιχνιδιού δεν με πειράζει.
Γενικά, όταν οι άνθρωποι τα'χουν καλά με τον εαυτό τους (--> άρα και με τους γύρω) ενώ είναι "τραβεστί" επίσης δεν με πειράζει.
Το ότι τους βλέπω να μην αναπνέουν είναι που με ανησυχεί.
Και συμφωνώ μαζί σου...
Οι δικοί μου καλύτεροι φίλοι, εδώ και χρόνια, είναι άντρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι τους καταλαβαίνω αρκετά καλά.
Με τις γυναίκες βγαίνει αργά η γρήγορα μια ανταγωνιστικότητα.
Ίσως κάποτε κι εγώ να αναθεωρήσω τις απόψεις μου σχετικά, δεν ξέρω...
Συμφωνώ. Κάπως ετεροβαρές (οι αρσενικές αρετές διατυπώνονται πιο γλαφυρά από τις θηλυκές...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το γεγονός ότι η «θηλυκή ψυχή» εκλαμβάνεται συνήθως ως παραλλαγή του «ευαίσθητου κορόιδου», ενώ η «αρσενική» ως μαγκιά, λέει πολλά περισσότερα για την εποχή μας...
Οταν ήμουν μικρότερη και εγώ είχα καλύτερη επικοινωνία με τους φίλους μου ή έτσι νόμιζα.Κατάλαβα όμως ότι ήταν φίλοι μου για να με πλησιάσουν ερωτικά.Με τις γυναίκες τα πάω καλύτερα τουλάχιστον είναι πιο ευθείς και αν δεν σε πάνε το δείχνουν.Και υπάρχουν κοριτσίστικες κουβέντες που δεν μπορείς να τις κάνεις με άντρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γυναίκεσ δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά οι άνθρωποι στο σήμερα είναι.
Χαρηκα που βρηκα το blog σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή...είναι κι αυτή η ιδιαιτερότητα της μητρότητας, που κάπως τις συγκρατεί από την πλήρη ολίσθηση, από τον πλήρη μαρασμό της δικής τους εσωτερικής φύσης...
ΑπάντησηΔιαγραφή------------
Tα ειπες ΟΛΑ εδω!!
mary & an-lu, thanks! Καλό ΣΚ και στις δυο!
ΑπάντησηΔιαγραφήmelomenos & annamaria, καλώς ήλθατε!
3 parties a day, δεν το έχω σκεφθεί ποτέ έτσι… δεν ξέρω…
ladybug, τον όρο τραβεστί τον σκέφτηκα περισσότερο θεατρικά, παρά με τη σημερινή του έννοια…
sofi-k, κάποτε βρίσκεις και καλές, πολύ καλές φίλες. Κι είναι πολύ ωραίο…
mariosp, «θηλυκή ψυχή»… το ποστ μάλλον ξεπήδησε απ’ τις συζητήσεις μας… σ’ ευχαριστώ, που μου δίνεις τροφή για σκέψη…
pixie, κι εγώ κάποτε νόμιζα, πως υφίσταται φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν είχα έστω και έναν φίλο, που να μην μ' έβλεπε και ερωτικά. Και δεν ξέρω, αν γίνεται έτσι… μπερδεύονται τα πράγματα…
Synas said: "κι εγώ κάποτε νόμιζα, πως υφίσταται φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν είχα έστω και έναν φίλο, που να μην μ' έβλεπε και ερωτικά."
ΑπάντησηΔιαγραφή--------------------
Αυτό, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει :
-Ποτέ δεν είχες φίλο (άντρα)
-Ένας άντρας μπορεί να βλέπει ερωτικά ακόμα και μια φίλη του.
Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στην διαφορετική θεώρηση που έχουν τα δύο φύλα για τον έρωτα. Και ίσως αυτό, είναι και μία από τις ουσιαστικότερες διαφορές τους.
Ο γενικός κανόνας που ισχύει ειναι πως ναι, αληθινή φιλία μεταξύ των δυο φύλων δεν υφίσταται. Αν όμως βρείς την εξαίρεση τοτε η φιλία αυτή ειναι πού δυνατη. Παίρνω παράδειγμα εμένα και τη Νατάσα.Γνωριστήκαμε στη σχολή και γίναμε αχώριστοι μεχρι που έφυγε πάλι για το νησί της. Κάθε φορά που μιλάμε δεν ξεχνάει να μου υπενθυμίζει πως είμαι ο καλύτερος φιλος που είχε ποτέ. Μάλλον είναι η εξαίρεση. Βέβαια δεν θα μπορούσα να αντικαταστήσω μια γυναίκα φιλενάδα. Όντως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούσε να μου πει. "Γυναικεία πράγματα". Και το σέβομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤωρα όσον αφορά τις γυναίκες, όντως (απο δική μου εμπειρία) δύσκολα γίνονται πραγματικές φιλες μεταξύ τους. Σχεδόν πάντα υπάρχει ενδόμυχα μια ζηλεια-ανταγωνιστικότητα.
Αυτα απο εμένα. Καλο βροχερό ΣΚ.
alogaki & hliasm, αν και δεν είναι αυτό το θέμα του post, είχα κι εγώ και έχω ακόμη πολύ καλούς φίλους. Απλώς πάντα υπήρχε κάπου ένας λανθάνων ερωτισμός -απ’ τη μία πλευρά κυρίως. Έχω χάσει φίλους, μόλις έκαναν σοβαρό δεσμό, γιατί δεν «μπορούσαμε» πια να είμαστε φίλοι. Δεν ξέρω, αν το προκαλούν αυτό οι όποιες σύντροφοι ή αν οι ίδιοι οι άντρες απομακρύνονται απ’ τη φίλη για να αφοσιωθούν στη σύντροφο εξ ολοκλήρου. Ίσως να είμαι και λίγο μεγαλύτερη: περιμένετε να δείτε… τη συνέχεια του έργου…
ΑπάντησηΔιαγραφή"...Απλώς πάντα υπήρχε κάπου ένας λανθάνων ερωτισμός -απ’ τη μία πλευρά κυρίως."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί πιο υγιές από το να υπάρχει "λανθάνων ερωτισμός" ανάμεσα σε δύο ανθρώπους διαφορετικού φύλου;
"...Έχω χάσει φίλους, μόλις έκαναν σοβαρό δεσμό, γιατί δεν «μπορούσαμε» πια να είμαστε φίλοι."
Αυτό οφείλεται κυρίως στις κοινωνικές προκαταλήψεις.
Όσον αφορά στο κείμενό σου (για να μπω και στο θέμα) μου άρεσε πολύ. Η μόνη μου ένσταση είναι η εκτεταμένες γενικεύσεις πάνω στις ιδιότητες των δύο φύλων. Συνήθως αυτές είναι που μας οδηγούν σε λάθος συμπεράσματα.
annamaria, καλώς όρισες! Κυριακή 29/10 συνειδητoποίησα, πως δεν σου έχω απαντήσει. Χίλια συγγνώμη και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφή