Διαισθητικά λάθη

Είναι κάτι άνθρωποι, που δεν τους πάω. Εξ αρχής. Καθόλου. Κάτι δεν μου πάει καλά, βρε παιδί μου… χωρίς εμφανή λόγο.

Με έχουν κατηγορήσει κάποιοι, ότι σκέφτομαι με κουτάκια… ταξινομήσεις, κατηγοριοποιήσεις, ετικέτες… Αρνούμαι να ενδώσω σε τέτοιου είδους κατηγορίες και επιμένω στην άποψή μου, πως οι άνθρωποι εκπέμπουν κάτι -ακόμη κι από μακριά- που αντιστοιχεί πλήρως στον εσωτερικό τους κόσμο.

Για να μην φτάσω στην πολύ τετριμμένη ρήση, ότι η πρώτη εντύπωση είναι πάντα η σωστότερη.

Μου έχει τύχει βέβαια ν’ αλλάξω γνώμη για ανθρώπους και να μην επιστρέψω ποτέ στην αρχική εντύπωση. Αλλά και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το αρχικό «μάγκωμα» οφειλόταν κυρίως σε κάποια εκκεντρικότητα του άλλου, που τελικά αποδέχτηκα. Δεν ήταν αυτή η γενικευμένη τάση εμετού, που μου προκαλούν άλλοι.

Όμως συχνότατα συμβαίνει το αντίθετο κι αυτό με βάζει σε πάρα πολύ χοντρές υποψίες σχετικά με το ποιόν της διαίσθησής μου: γιατί πολλές φορές συμπαθώ -ή ακόμα χειρότερα ερωτεύομαι- άτομα, που στη συνέχεια αποδεικνύονται γελοία υποκείμενα;

Τελικά, μπορεί να κοροϊδέψει κάποιος την ψυχή μας;
Κι αν ναι, πώς το κάνει αυτό; Με τερτίπια; Ή θέλουμε και τα παθαίνουμε;