Δελφίνι με Δελφίνι
Πειράματα έχουν δείξει, πως οι άνθρωποι έλκονται από ανθρώπους, που τους φαίνονται παρόμοιοι με τον εαυτό τους. Που θεωρούν, πως ανήκουν στην ίδια με αυτούς «τάξη»: φυλετική, κοινωνικο-οικονομική, ηλικιακή, μορφωτική, ακόμα και εμφανισιακή.
Υπάρχουν βέβαια πολλά αντιπαραδείγματα στην καθημερινότητα, τα οποία όμως μάλλον επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Είναι εκείνες οι σχέσεις, για τις οποίες όλοι οι γύρω σου σε ρωτάνε απορημένοι: Μα τι του βρίσκεις; Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ αυτόν;
Προφανώς όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει μια βαθύτερη ομοιότητα, κάποια δυσδιάκριτη εσωτερική συγγένεια. Η συνείδηση μας είναι περιορισμένη. Συχνά βλέπουμε μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων.
Ενίοτε βεβαίως ελκόμαστε και από τα αντίθετα. Το αντίθετο όμως δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του ομοίου. Όταν κάτι σε τραβάει σα μαγνήτης σημαίνει, πως έχεις μέσα σου τον έναν απ’ τους δύο πόλους. Είσαι συμβατός.
Το μόνο παράδοξο είναι να έλκεσαι από κάτι «άσχετο». Και αυτό νομίζω, πραγματικά δεν συμβαίνει. Δεν συναντιέσαι με το «άσχετο».
Κάθε είδος ζευγαρώνει με το είδος του…
(Η συνέχεια επί της οθόνης… εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα…)
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήσωστές οι απόψεις σου για
το "τέρατα" που λέγονται άνθρωποι
αλλά ανάμεσα τους υπάρχουν και κάποια ζώα που δεν μπαίνουν σε κανόνες!
Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο ΕΝΑΣ προσπαθεί να φέρει τον ΑΛΛΟ στα μέτρα του, να τον κάνει παρόμοιο ή και ίδιο ακριβώς με αυτόν. Ο ΑΛΛΟΣ στην αρχή δέχεται για να ευχαριστήσει τον ΕΝΑ, μετά δυσκολεύεται να υποκρίνεται, δλδ μην είναι ο εαυτός του, και γίνεται μύλος η κατάσταση! Εντωμεταξύ, αν ο ΑΛΛΟΣ το πάρει ζεστά το πράγμα και αλλάξει πραγματικά και έρθει στα μέτρα του ΕΝΟΣ, σίγουρα δεν θα αρέσει στον ΕΝΑ, αφού αυτός -ο ΕΝΑΣ δλδ- είχε αγαπήσει τον ΑΛΛΟ... οπότε, πάλι μύλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΑΛΛΟΣ πέφτει συχνά στην παγίδα της αλλαγής κάτω από την πίεση του ΕΝΟΣ, βιάζονται και οι δυο να συγκλίνουν όλο και περισσότερο, χωρίς να λογαριάζουν την ικανότητα του χρόνου, ο οποίος δρα προς όφελος της σύγκλισης αυτής μεταξύ τους, και αντί για πλησίασμα έρχεται η... σύγκρουση!
Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο χρόνος και σήμερα, αν και έχει αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου, λίγοι έχουν χρόνο... Τι να πει κανείς.. ;-)
καλημέρα σου:-) καιρό είχα να περάσω από δω και... έγραψα πολλά!!
Νομίζω πως όλοι ψάχνουμε να βρούμε κάποιον που να βλέπει τον κόσμο με τα ίδια μάτια με μας. Έτσι θα έπρεπε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ας φαινόμαστε "άσχετοι" στους απ' έξω.
Πολύ συχνά επιλέγουμε τον άλλον με βάση μιά κοινή γλώσσα επικοινωνίας μαζί του- και λίγο μετά αρχίζει η ανία, γιατί μάς φαίνονται εντελώς προβλέψιμες οι αντιδράσεις του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες μας οι επιλογές, και δη οι ερωτικές, έχουν να κάνουν με την πραγματική μας φύση, νομίζω. Ή με κάποιες εσωτερικές ανάγκες, τις οποίες συχνά ούτε εμείς οι ίδιοι υποψιαζόμαστε
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δελφίνι είναι το αγαπημένο μου ζώο...
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Αν όντως ισχύει αυτό τότε θεωρητικά δεν θα έπρεπε οι φίλοι μου να ταιριάζουν και μεταξύ τους;
ΑπάντησηΔιαγραφήmelomenos, τα τέρατα; Οι Δράκοι, ας πούμε, ε; Ναι, αυτοί δεν κάνουν διακρίσεις…
ΑπάντησηΔιαγραφήrodia, δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία απ’ το να προσπαθείς ν’ αλλάξεις τον άλλον… όχι, ψέματα! Υπάρχει! Ν’ αλλάξεις για χάρη του άλλου…
ladybug, κάτι μου θυμίζει αυτό… κάτι μου θυμίζει… κάποιον κοινό γνωστό…
dodos, ναι, το πολύ ίδιο είναι βαρετό…
3 parties a day, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
alexandra, κι εμένα. Έχω τη θεωρία, πως είναι άνθρωποι, που αναγκάστηκαν κάποτε να ζήσουν στη θάλασσα.
alitovios, όχι, γιατί με τον κάθε φίλο σου έχεις διαφορετικά κοινά σημεία.
μια που το εφερε η κουβεντα για τα δελφινια και τους ανθρωπους,ηθελα να προσθεσω οτι ειναι τα μονο ζωα,τα οποια κανουν ερωτα οχι μονο για αναπαραγωγη αλλα και για ευχαριστηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝοιώθω και εγώ οτι θέλουμε να μοιραστούμε τον κόσμο μας με κάποιον που έχουμε κοινά, ένα σημείο αναφοράς που μας φέρνει κοντά.Και μπορεί να είναι πράγματα μικρά που δεν τα βλέπουν οι άλλοι και απορούν αλλά εμάς μας κάνουν ευτυχισμένους.Και αν σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου τότε πέτυχε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφα πλάσματα που είναι τα δελφίνια!
maxim glendower, τρανή απόδειξη εξέλιξης!
ΑπάντησηΔιαγραφήpixie, ναι... η κοινή ματιά... πόσα μαθαίνω...