Γραφή vs Ζωή

Ωραία πράγματα διαβάζω σε μερικά blogs. Πολύ αληθινά, πολύ ανθρώπινα, πολύ «ψαγμένα». Κι αναρωτιέμαι: γιατί αλλιώς γράφουμε κι αλλιώς ζούμε;

Γιατί οι άνθρωποι γύρω μου δεν δείχνουν ίχνος ευαισθησίας ή έστω ανοχής; Γιατί πλακώνονται για 5 Ευρώ, γιατί βιάζονται να μουντζώσουν κάποιον στο δρόμο, που μπορεί να γυρίζει κι απ’ την κηδεία του συντρόφου του; Ή μόλις να άκουσε, πως πάσχει από καρκίνο;

Γιατί δεν δίνουμε λίγο χώρο, λίγο χρόνο στον διπλανό μας; Έστω για να δικαιολογηθεί;

Όταν καθόμαστε κάτω να γράψουμε, αφιερώνουμε κάποια πολύτιμα λεπτά της αγχώδους ζωής μας σ’ αυτό που σκεπτόμαστε, να του δώσουμε κάποια μορφή, κάποιο νόημα καταληπτό κι απ’ τους άλλους.

Στην καθημερινότητα μας όμως; Γιατί προτρέχει η γλώσσα της διανοίας; Από κεκτημένη ταχύτητα; Από παρόρμηση της στιγμής; Από κακό χαρακτήρα;

Μήπως, όταν απευθυνόμαστε στον εαυτό μας –γιατί όταν γράφουμε εκεί ουσιαστικά απευθυνόμαστε πρώτα- του δείχνουμε συμπάθεια και βγαίνουν τρυφερότερες σκέψεις;

Μήπως λέμε ψέματα, γιατί έχουμε το χρόνο να το σκεφτούμε και να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό; Η υποκρισία θέλει και λίγη σκέψη… είναι κι αυτή μία τέχνη…

Μήπως είναι εύκολο να τα λέμε και να τα γράφουμε, αλλά δύσκολο να τα εφαρμόζουμε; Αλλά κι αυτό δεν είναι μια μορφή υποκρισίας; Και μάλιστα προς τον ίδιο μας τον εαυτό;

Ή μήπως τελικά είμαστε όλοι ολίγον τι σχιζοφρενείς;