Συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης

Δύσκολο πράγμα να συζητάς με κάποιον. Άλλα λέει ο ένας, άλλα καταλαβαίνει ο άλλος… Άλλα πράγματα έχει ο καθένας στην κεφαλή του, άλλες εμπειρίες, άλλες δυνατότητες… Μπαίνουν και θέματα εγωισμού στη μέση, επιβολής, εντυπώσεων… Χίλια δυο. Πού να συναντηθούν 2 άνθρωποι;

Άσε, άμα συζητούν περισσότεροι… Το απόλυτο χάος. Ο καθένας στην κοσμάρα του, αναλύει μεγαλοφώνως ό,τι έχει καταλάβει ο ίδιος σε τούτη την άχαρη ζωή, που όλοι βρεθήκαμε. Κανείς δεν ακούει κανέναν. Όλοι έχουν απλώς δεχτεί τη σύμβαση να αφήνουν λίγο χρόνο στους άλλους για να μην δείξουν, πως τους έχουν εντελώς γραμμένους. Και εκμεταλλεύονται αυτό το χρονικό διάστημα για να σκεφτούν τι θα πουν οι ίδιοι παρακάτω.

Στη διάρκεια βέβαια, όταν μια κουβέντα τραβάει, αρχίζουν να μην σέβονται ούτε αυτόν τον ελάχιστο κανόνα δεοντολογίας και επιπλέον αρχίζουν όλοι να ανεβάζουν τον τόνο της φωνής, με την ελπίδα ότι θα σκεπάσουν τις υπόλοιπες φωνές και θα πείσουν για τις μεγαλειώδεις και απολύτως αληθινές απόψεις τους.

Πάντα φυσικά υπάρχουν και κάποιοι καημένοι, που νοιώθουν το άσκοπον αυτής της διαδικασίας και λουφάζουν στη γωνία τους, αρνούμενοι να συμμετάσχουν σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτοί θεωρούνται συνήθως απ’ όλους τους υπόλοιπους «έξυπνους» ανενημέρωτοι, χωρίς άποψη, μη σκεπτόμενοι.

Είναι οι βαρετοί της παρέας. Οι οποίοι όμως συνήθως είναι αυτοί που κάνουν τα πιο σημαντικά πράγματα για να κυλήσει όμορφα μια βραδιά: μαγειρεύουν, βάζουν ποτά, μουσική, αδειάζουν τα τασάκια…

Τελικά οι σιωπηλοί τύποι είναι μάλλον οι πιο χρήσιμοι…