Σκέψεις· όλα παίζουν κι όλα βρίσκονται εν εξελίξει
Δεν γίνεται τίποτα.
Όλα είναι προδεδικασμένα.
Στο νου μας πρώτα. Μετά στην ύλη.
Σ’ αυτό που λέμε πραγματικότητα...
Τα όνειρά μας είναι κουτσά, γι’ αυτό…
Πού να πάνε;
Δεν έχουν τη δύναμη των νιάτων μας.
Μίζερα… λειψά…
Πού να πάνε τα καημένα χωρίς πίστη;
Αναρτήθηκε από Αλεξία Ηλιάδου (synas) στις 10:05:00 μ.μ.
Ετικέτες Small ones, Thoughts
Έλειπες αυτές τις μέρες και αναρωτιόμουν πως τα περνάς και τώρα σε ακούω στεναχωρημένη.Εγώ απλά να σου πώ οτι ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε σελίδα, δεν υπάρχει η δύναμη των νιάτων αλλά υπάρχει η δύναμη που μας δίνουν οι εμπειρίες μας.Τίποτα ποτε δεν είναι προδεδικασμένο.Οχι εκτός αν εμείς το θελήσουμε να είναι έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Where The Wild Roses Grow"
ΑπάντησηΔιαγραφήNICK CAVE & THE BAD SEEDS
feat. Kylie Minogue
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day
From the first day I saw her
I knew she was the one
She stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
That grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door
and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man,
and with a careful hand
He wiped at the tears that ran down my face
On the second day I brought her a flower
She was more beautiful
than any woman I'd seen
I said,
"Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?"
On the second day he came
with a single red rose
Said:
"Will you give me your loss and your sorrow?"
I nodded my head, as I lay on the bed
He said,
"If I show you the roses, will you follow?"
On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard
was a muttered word
As he knelt (stood smiling) above me
with a rock in his fist
On the last day I took her
where the wild roses grow
And she lay on the bank,
the wind light as a thief
And I kissed her goodbye, said,
"All beauty must die"
And lent down and planted a rose
between her teeth...
Πιξούλα μου, η θέλησή μας είναι μετά από κάποια στιγμή κι αυτή κουτσή... σκέφτεται από 'δώ, σκέφτεται από 'κεί... και δεν είναι πια θέληση, είναι λογική απόφαση...
ΑπάντησηΔιαγραφήχέϋ!! δεν είπαμε πως πιστεύουμε στη ζωή;
ΑπάντησηΔιαγραφήη ζωή δεν τελειώνει στα νιάτα :)
η ζωή είναι όλοκληρο το ταξίδι, και είναι πιο υπέροχο όσο περνά ο καιρός γιατί υπάρχουν οι εμπειρίες που το βαθαίνουν και το κάνουν πιο ζωντανό :)
αυτό λέει και η πίξι :) συμφωνώ :)
mary, όσο πιο βαθιά, τόσο πιο πολύ πονά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως μου έλειψες και λατρεύω αυτό το κομμάτι αλλά και γενικά τον Nick Cave.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα πάνε όλα καλά.Έχε λίγο πίστη.
pixie μου, μπα... Ήταν απ' την αρχή στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάϊδαρος... Μόνο η λήθη γιατρεύει τελικά... Τέλειο δεν είναι αυτό το κομμάτι; Πρόσφατα το πρωτοάκουσα και το ερωτεύτηκα με τη μία!
ΑπάντησηΔιαγραφήσ άφησα κι άλλο σχόλιο σήμερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά "αλλαγμένη" σε βρίσκω...πάντως χαίρομαι που σε βρίσκω...
φιλί
alkyoni, μπορεί ν' αλλάζουμε χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι... αν κάτι μας αγγίξει...
ΑπάντησηΔιαγραφή