Περί γέλιου

Τώρα αυτός γελάει ή κλαίει;
Μπορείτε να πείτε με σιγουριά;

Δεν υπάρχει μία ημέρα, που να μπορώ να την τελειώσω με την ίδια διάθεση, που την άρχισα. Οι μόνες μου μέρες, που παραμένουν ίδιες απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, είναι εκείνες οι μακρόσυρτες, οι αδιάφορες, οι ασήμαντες.

Όταν είμαι χάλια, κάτι βρίσκεται να μου φτιάξει το κέφι.
Όταν είμαι χαρούμενη, κάτι γίνεται και σπάζομαι.
Έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι τη χαρά. Συνήθως μου βγαίνει ξινή.

Αυτό σημαίνει βέβαια, ότι είμαι έρμαιο των καταστάσεων.
Το συναίσθημα αυτά σου κάνει…

Δεν μου βγαίνει όμως πάντα ξινό το γέλιο, για το οποίο υπάρχει κι η ανάλογη παροιμία. Γιατί το γέλιο δεν εκφράζει μόνο συναίσθημα.

Υπάρχει βέβαια και το συναισθηματικό γέλιο: το χαζοχαρούμενο γέλιο της χαράς και του κεφιού ή το νευρικό της θλίψης και της αμηχανίας -θα έχετε πάει σε κηδεία…

Υπάρχει και το γέλιο της απόλυτης βλακείας, ξέρετε, το κάγχασμα, το τεραστίας, άσκοπης έντασης και με όλο το στόμα ανοιχτό.

Υπάρχει κι εκείνο το υπεροπτικό, το χλευαστικό, το περιφρονητικό, που φωνάζει μέσα σου «Είμαι ανώτερος», και σ’ όλων των άλλων τ’ αυτιά ακούγεται «Είμαι καριόλης»…

Το γέλιο πάντως είναι πρωτίστως μάλλον εγκεφαλική λειτουργία κι έχει να κάνει με αυτοσαρκασμό, ειρωνεία και περιγέλασμα. Αυτό το γέλιο το εμπιστεύομαι. Και δεν το φοβάμαι, ούτε όταν το συναντώ, ούτε όταν το προκαλώ. Δεν μου βγαίνει ποτέ σε κακό… Και το λατρεύω…

Προτιμώ λοιπόν να πορεύομαι με αυτό το γέλιο, πάρα με το γέλιο της χαράς.
Αν μη τι άλλο, με κάνει να νοιώθω ελεύθερη ή τουλάχιστον αυτόνομη...