Τετριμμένες διαπιστώσεις…

Πλησιάζουν Χριστούγεννα κι ούτε που το ‘χω πάρει πραγματικά χαμπάρι. Πολλά χρόνια τώρα, οι γιορτές περνάνε απ’ τη ζωή μου τόσο απαρατήρητες, όσο και όλα τα υπόλοιπα. Παλιά χαιρόμουν, στόλιζα, σκεπτόμουν πώς θα περάσω τις γιορτές. Τις ζούσα. Τώρα… τίποτα…

Είναι κι ο άντρας μου τόσο αδιάφορος για όλα αυτά. Όχι απλώς αδιάφορος. Αρνητικός. Αντιδραστικός σε οτιδήποτε κάνουν οι άνθρωποι και χαίρονται, χωρίς εμφανή λόγο στην προσωπική τους ζωή. Εναντίον σε κάθε γιορτή, κάθε τυπικό, έθιμο, τελετή και ιεροτελεστία. Εναντίον και σε κάθε τι ομαδικό (εκτός απ' τα αθλήματα!...)

Ίσως είναι λίγο χαζά όλ’ αυτά, αλλά έχουν και το σκοπό τους. Ειδικά σήμερα, που οι άνθρωποι είναι τόσο απομακρυσμένοι στην καθημερινότητά τους… Είναι μια ευκαιρία να συναντηθούν, να γελάσουν, να νοιώσουν ένα είδος αλληλεγγύης, θα έλεγα… Συντροφικότητας.

Κι η εορταστική ατμόσφαιρα, τα φωτάκια και τα δεντράκια και τα στολίδια, εμένα τουλάχιστον κάτι μου κάνουν, με ανεβάζουν. Μου θυμίζουν, πως η ζωή δεν είναι πάντα τόσο πεζή, τόσο άχαρη. Ότι κάπου, κάποτε έχουμε δικαίωμα και να χαιρόμαστε ή τουλάχιστον να κάνουμε ότι χαιρόμαστε.

Πολλοί φίλοι μου τα κοροϊδεύουν όλ’ αυτά, μερικούς τους ενοχλούν κιόλας. Τα θεωρούν υποκριτικά, καταναλωτικά, ψεύτικα. Τους ζαλίζουν τα φωτάκια, λυπούνται τα δεντράκια, τσαντίζονται με την κίνηση στους δρόμους και τα μαγαζιά. Με αφορμή μάλιστα ένα γεγονός, στο οποίο οι περισσότεροι δεν πιστεύουν. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο… το πιο ξεχασμένο…

Ζηλεύουν ίσως τα χαρούμενα πρόσωπα κάποιων ανθρώπων, νοιώθουν πιο μόνοι παρά ποτέ, λυπούνται για τη χαμένη τους παιδικότητα. Μοναδικό τους συναίσθημα η μελαγχολία, μοναδική αλήθεια η ανικανότητα τους να χαίρονται πια με τα πράγματα. Η ανικανότητα να συναισθάνονται, να συνευρίσκονται, να συνδιασκεδάζουν.

Δεν κατηγορώ κανέναν… μάλλον τους συμμερίζομαι… Και μένα πια οι γιορτές μάλλον μελαγχολία μου φέρνουν στην ψυχή. Γιατί -καλώς ή κακώς- έχω κι εγώ σιγά-σιγά αρχίσει να μεγαλώνω…