It’s too late, baby...
”Τα όνειρά σου κόκκινα
Τα όνειρά μου άσπρα
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν
Κι έχουνε γίνει ροζ…”
Σκέψου τώρα, μετά απ’ όλην αυτήν την πλύση διαρκείας
να πας ροζ-ροζ να μπλέξεις
με τη μαύρη μαυρίλα πλάκωσε
Μαύρη σαν καλιακούδα…
Πάει το ροζ...
Μονάχα στις άκρες θα διέκρινες ένα μελιτζανί,
σκούρο και πένθιμο
σαν τον ίδιο το θάνατο,
λίγο πριν χαράξει η τελευταία σου μέρα.
Παλιά, όταν τα όνειρα ήταν ακόμα ατόφια άσπρα
θα είχαν πιότερη δύναμη.
Θα πάλευαν ισότιμα το μαύρο.
Θα συνυπήρχαν.
Θα έμενε ένα καθάριο γκρίζο.
Το γκρίζο του θλιμμένου ουρανού...
το ροζ με το μαύρο, εμένα μου κάνει ένα μοβ πανέμορφο. σαν το γλυκό κρασί, αυτό που πίνουμε με τους φίλους :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜωβ. Βαθύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ ή βάλθηκες να παίζεις με τον πόνο μου ή είναι σύμπτωση
ΑπάντησηΔιαγραφή:|
φιλιά
mary, γλυκό κρασί... με τους φίλους... ναι... μ' αρέσει ο τρόπος που το σκέπτεσαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήmariosp, το ροζ θα γίνει μωβ βαθύ... Το μαύρο θα παραμείνει μαύρο...
alkyoni, φαίνεται, πως έχουμε τον ίδιο πόνο...