Η θλίψη του τέλους

Ξύπνησα με τη μπάντα του δήμου να παίζει τα κάλαντα. Μια νότα έγινε χαραμάδα, με οδήγησε το πρωί στο όνειρο. Σε μια ζωή άλλη, παράλληλη και χαμένη… Έγινε τραγούδι ολόκληρο. Νοσταλγικό, γλυκό, θλιμμένο και τρυφερή αγκαλιά. Ξύπνησα με την επιθυμία να το μοιραστώ. Να το φέρω μαζί μου στο φως. Το ξέρω, εις μάτην… μα πάντα θα το λαχταρώ.

Τελευταία ημέρα ενός χρόνου πονεμένου και ανατρεπτικού. Κάθε μου βεβαιότητα έγινε κόκκινο, υφαντό χαλί με κρόσσια και στην ούγια έγραψε «Tέλος». Χειμώνας… Οι αναμνήσεις με παγώνουν και με στέλνουν να κουλουριάζομαι στα παπλώματα του Moρφέα. Οι αναμνήσεις γίνονται όνειρα και με ξαναζεσταίνουν. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος κι οι αναμνήσεις του μέλλοντος. Μα πιότερο οι αναμνήσεις απ’ τις χαμένες μου ζωές, εκείνες που αγάπησα και γλίστρησαν μέσα από τα χέρια μου, όπως γλιστράνε τα μεταξωτά σεντόνια όταν παλεύεις να τα διπλώσεις… να τα βάλεις σε τάξη και να τα φυλακίσεις στο συρτάρι.

Η πραγματικότητά μου μοιάζει τελευταίως σαν παρένθεση ανάμεσα στο πριν και στο μετά. Bάδιζα σε σκοινί χαλαρωμένο και πώς να με κρατήσει; Γλίστρησα κι εγώ και κρεμάστηκα σαν νυχτερίδα πάνω από γκρεμούς χαώδεις, περιμένοντας κάποιον να έρθει να με σώσει. Κανείς δεν θα με σώσει… όλοι χαζεύουν και βάζουν στοιχήματα, αν θα μπορέσω να πετάξω ή αν θα καταλήξω στην άβυσσο για πάντα…

Όμως εγώ απλά κοιμάμαι ανάποδα… όπως όλες οι νυχτερίδες. Θα ξυπνήσω κάποια νύχτα καλοκαιρινή απότομα, θα ανοίξω τα μάτια διάπλατα και θ’ αντικρύσω μια τεράστια σελήνη να μου χαμογελά και να μου γνέφει, κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι «Ήρθε η ώρα». Και τότε θα πετάξω. Θα μεταμορφωθώ, θα σταθώ ξανά στα δυο μου πόδια και θα γενώ πάλι πριγκίπισσα. Τότε θα τρέξουν όλοι να με σώσουν. Το έχω μάθει πια το παραμύθι…

«Ας ήτανε αληθινό το όνειρο τ’ αποψινό…», αντηχεί στο μυαλό μου η φωνή του Μπιθικώτση απ’ τα χρόνια εκείνα τα παλιά της αθωότητας. Που όλα τα όνειρα μπερδεύονταν με την αλήθεια και έμενα ξύπνια περιμένοντάς τα να φανούν ντυμένα στ’ άσπρα.

Τώρα κλείνω τα μάτια και παρακολουθώ τις χρονιές να γίνονται γρήγορα αναμνήσεις, να γλιστρούν σαν τα μεταξωτά σεντόνια μέσα από τα χέρια μου κι εγώ να προσπαθώ πάντα να τις διπλώσω… Αυτήν τη χρονιά όμως θα την αφήσω τσαλακωμένη, να κείτεται για πάντα πάνω στο κόκκινο χαλί που γράφει «Tέλος», να περνάω, να την τσαλαπατάω και πότε-πότε κρυφά να πέφτω στο πάτωμα, να μυρίζω το άρωμά της και να κλαίω βουβά, μονάχη. Να συγκινούμαι και να ταξιδεύω στη βαθιά, βαθιά της αλήθεια.

Η νέα χρονιά θα είναι χρονιά διπλωμένη. Αυστηρή, πειθαρχημένη.
Η νέα χρονιά θα είναι πάλι μια αρχή, μία βάση για νέες, μελλοντικές περιπέτειες της ψυχής. Τα θεμέλια μπαίνουν πάντα με ιδρώτα, με κόπο, με ΠΡΑΞΗ. Πρέπει να περιμένω καιρό να χτιστεί το υπερώον, να κάτσω πάλι να ρεμβάσω.


Εύχομαι σε όλους μας το 2008 να εκπληρωθούν όχι οι ευχές, μα οι ανάγκες μας.
Αυτές οι βασανιστικές ανάγκες, που κρύβουν μέσα στην άχλη τους τ’ άστρα.
Εύχομαι το 2008 να κάνει επιτέλους για λίγο ξαστεριά.
...

Ψυχική προετοιμασία

Άωρες στάλες
κλέβω από ονείρων
μελλοντοπηγή

...

Υποθέτοντας

Συζητούσαμε μια μέρα, αν θα μας άρεσε
να ήταν όλος ο κόσμος γεμάτος ανθρώπους σαν κι εμάς.
Με την ίδια ψυχοσύνθεση.

Ο ένας είπε, πως όχι, δεν θα του άρεσε να ζει
σε μια κοινωνία νευρασθενικών τύπων.
Ο άλλος εν μέσω καταθλιπτικών.
Η τρίτη είπε, πως θα βαριόταν.

Κι αναρωτιόμουν, πώς να αποδεχθείς τους άλλους,
όταν δεν ανέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;

Η μεγαλύτερη ευχή

Έχω ένα φίλο. Οι γονείς του τσακώνονταν τι όνομα να του δώσουν: Στέφανο απ’ το μπαμπά της μαμάς ή Παναγιώτη απ’ την πλευρά του μπαμπά; Βγήκε ο φίλος μου στο φως ανήμερα του Αγίου Στεφάνου, 27 Δεκέμβρη. Τι να πει ο μπαμπάς; Καπελώθηκε από την τύχη… Κι έτσι ο φίλος μου έχει τώρα γιορτή και γενέθλια μαζί. Καπελώθηκε κι αυτός, γιατί πάντα έπαιρνε ένα δώρο αντί για δύο, που παίρνουν όλα τα παιδάκια.

Μεγάλο πράγμα η τύχη… Όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας είναι θέμα τύχης. Πού θα γεννηθείς, με τι γονείς, με τι γονίδια, σε τι εποχή… Όλα… Και μετά σου λένε, είσαι υπεύθυνος για τη ζωή σου. «Δε μας γ$#%ς κι εσύ, ρε φίλε;», θα σου πει και ο Αιθίοπας με το Aids, την ώρα που τον πυροβολούν μες στην πείνα του οι λυσσασμένοι πολιτικοί αντίπαλοι…

Η τύχη… μεγάλο πράγμα… παίζει πόκερ με τη θέληση. Ποιος, λέτε, θα κερδίσει; Γιατί πόκερ κι όχι σκάκι; Μα είπαμε: και σκάκι να παίζανε, η θέληση θα ξεκινούσε ξεκληρισμένη. Με τρεις στρατιώτες, ένα άλογο κουτσό και έναν γκρεμισμένο πύργο. Τι να λέμε τώρα; Άντε βγάλτα πέρα. Κουνάμε αγχωμένοι τα στρατιωτάκια μπας και καταφέρουμε να βγάλουμε καμιά βασίλισσα να μας σώσει…

«Θα το τρέξω το κατοστάρι», έλεγε παλιά ένας γνωστός, «Μόνο που ο άλλος, ο πλούσιος, ξεκινά απ’ τα 50 μέτρα. Πού να τον προλάβω;» Πού να τον προλάβει; Έτρεξε το κατοστάρι του και πουλάει -50 χρονών τώρα- παπούτσια στη Nike. Ναι, ξέρω… άλλοι δεν έχουν πόδια… Ε, σ’ αυτούς δεν θα πουλήσει.

Ήταν μουτρωμένος χθες ο άλλος μου φίλος. «Όλα μου πάνε στραβά», έλεγε «κι οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει». Τον περιλάβαμε με την φίλη μου -του ρίχνουμε και καμιά δεκαριά χρόνια η καθεμιά-, να του φτιάξουμε το κέφι: «Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα, Φαρούκ! (παρατσούκλι είναι αυτό, γιατί ο φίλος μου είναι μαυριδερός) Η ζωή σου θα γίνεται όλο και χειρότερη όσο περνούν τα χρόνια! Κάποτε θα θυμάσαι τα σημερινά σου προβλήματα και θα λες «Τι ευτυχισμένος που ήμουν τότε!»»

Γελάσαμε πολύ με τις μαλακίες μας -του φτιάξαμε όντως το κέφι!- και στις 4 το πρωί τον αποχαιρετήσαμε κι οι δυο αγαπησιάρικα, με δύο σταυρωτά φιλιά και μια τεράστια ευχή:
«Καλή τύχη, Φαρούκ! Θα σου χρειαστεί!»
...

Να τι μου λείπει…

Ωραία περνάω αυτές τις μέρες…
Βγήκα απ’ τη ρουτίνα μου και γουστάρω πολύ.
Όλο κάποιον συναντάμε, όλο κάπου πάμε…
Επέστρεψε κι ο ύπνος μου.

Πεινάω όμως πολύ!! Συνέχεια πεινάω!
Βρήκα πάντως δυο ρουχαλάκια να χωρέσω, να βγάλω τις «υποχρεώσεις».
(Μα τι νούμερα είναι αυτά που κυκλοφορούν;
Τους έχουνε πει, πως η Ελληνίδα ομοιάζει των Πιαφρέζων;;)

Έχει έρθει κι η φιλενάδα μου από τας Ευρώπας, βασικό.
Κι ο άντρας μου επιτέλους δεν λείπει όλη μέρα
και μιλάμε, και καθόμαστε μαζί στο computer για ώρες
και παίζουμε ανηλεώς ένα παιχνίδι, που μας αρέσει πολύ.

Τελικά, τι θέλει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή του;
(εγώ είμαι ο άνθρωπος απ’ ό,τι καταλαβαίνετε)
«Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου…»
Όχι, sorry, μπερδεύτηκα.

Θέλει λοιπόν παρέα…
Αυτό μου λείπει τις περισσότερες μέρες του χρόνου: οι άλλοι.


(Κάποτε βρισκόμασταν κάθε μέρα. Κόσμος και κοσμάκης.
Οι κολλητοί σχεδόν απ' το πρωί, αραλίκι και μπλα-μπλα.
Μετά… έπρεπε όλοι να βγάλουνε λεφτά· ήρθαν και τα παιδιά…
Χαιρετίσματα. Bye-bye my dearest friends, hello loneliness…)
...

All I want for Christmas is…

…to keep my two front teeth!


Καλά Χριστούγεννα και πολλά φιλιά σε όλους!

...

This is my life

Κάποτε ένοιωθα τις σκέψεις να με κατακλύζουν, χιλιάδες ταυτοχρόνως, να τρέχουν με ταχύτητα εξωφρενική· αδυνατούσα να τις παρακολουθήσω. Ένιωθα πως δεν ελέγχομαι, πως τρελαινόμουν. Ένταση, αλαλούμ. Κυνηγούσα εμπειρίες και κάθε μου λαχτάρα την έκανα περιπέτεια και δράμα.

Κάποτε άκουγα τα προβλήματα σαν ραδιοφωνικούς σταθμούς που εξέπεμπαν σε μια συχνότητα, την ίδια. Κάποιο έβγαινε δυνατότερα και κάλυπτε για λίγο τ' άλλα. Ένα κάθε φορά. Θύμωνα και πάλευα μαζί του, μέχρι που κάποιο άλλο ανέβαζε ισχύ. Και όλο πάλευα… Ηττήθηκα τότε από πολλά, νίκησα και πολλά. Έκανα πολλά και έμαθα πολλά.

Κάποτε είδα τη ζωή, εμένα, τους άλλους, σαν έναν ατέρμονο λαβύρινθο και χάθηκα. Όπου κι αν έστρεφα το λογισμό, έπεφτα σε αδιέξοδο ή έκανα κύκλους και ξαναγύριζα στο ίδιο πάντοτε σημείο. Κάτι μου διέφευγε, είχα κολλήσει. Έπρεπε να κάνω κάτι το διαφορετικό.

Κάποτε έβαλα στόχους, έκανα λίστες με «πρέπει» κι ακολούθησα πιστά τις λογικές μου αποφάσεις. Άρχισα να ελέγχω ό,τι μπορούσα, έγινα παραγωγική. Συμβιβασμοί και εξωστρέφεια. Ζούσα στον κόσμο· με αποδέχτηκε, τον αποδέχτηκα… Έβαλα τη ζωή μου σε μια τάξη, μα όχι και τον εαυτό μου.

Κάποτε ανακάλυψα, πως η λογική είχε επισκιάσει τις βαθύτερες λαχτάρες. Είχε ένα σύστημα παράξενο: άλλες τις έκανε φύλλο και φτερό, τις εξευτέλιζε· κι άλλες τις παράχωνε σε μπαούλα αραχνιασμένα κι υποκρινότανε πως ούτε καν υπάρχουν. Αυτές όμως επαναστάτησαν. Απαίτησαν την προσοχή μου, να βγουν στο φως και ν’ ανασάνουν. Ακόμα περιμένουν…

Τώρα επικρατεί μια νηνεμία. Αποκομμένη από τα πράγματα, περιφέρομαι στα σκοτεινά, πολύπλοκα δρομάκια του μυαλού μου -σαν σε παιχνίδι ηλεκτρονικό- κι εξερευνώ το χώρο· λύνω γρίφους αρχέτυπους, ψάχνω πολύτιμα αντικείμενα κι ενδείξεις για την επόμενη αποστολή μου.
Για κάποιον νέο προορισμό…

Μ’ αρέσει εδώ, είναι ήσυχα· έχει παγώσει ο χρόνος. Δεν με κυνηγούν πια σκελετοί και φαντάσματα, ούτε οι εχθροί να με σκοτώσουν. Όμως κάποτε πρέπει να βρω πάλι την πόρτα…
Να συνεχίσω…

Κεραυνοβόλα αγάπη!

Πιστεύετε στην κεραυνοβόλα αγάπη;
Ότι μπορείς να νοιώσεις αγάπη για κάποιον με το καλημέρα;

Θα μου πείτε… τι σημαίνει αγάπη;

Ε… ένα συναίσθημα είναι.

Εκείνο που θέλεις να βλέπεις τον άλλον ευτυχισμένο.

Και κάνεις ό,τι μπορείς για να είναι.

Η αγάπη-αγάπη θέλει καλλιέργεια βέβαια, αλλά λέμε τώρα:

δεν σας έχει τύχει ποτέ να δείτε π.χ. ένα παιδάκι

και να θέλετε να το σφίξετε στην αγκαλιά σας,

να το φιλάτε συνέχεια,

να παίζετε μαζί του και να του μιλάτε,

να του δίνετε πράγματα,

να το βλέπετε να χαμογελάει

και να φωτίζεται η ψυχή σας;

Ίσως να μην λέγεται αυτό αγάπη, όμως τότε πώς διάολο λέγεται;

Και αν αυτό το συναίσθημα τέλος πάντων κρατήσει
και υιοθετήσετε το παιδάκι,
τότε δεν σημαίνει, πως ήταν κεραυνοβόλο;;


(Καλά… αυτό πρέπει να είναι το πιο «θηλυκό» post, που έχω ανεβάσει ποτέ.
Σχεδόν ντρέπομαι· αλλά σοβαρά μιλάω!)

...

Εσείς είστε πολλοί!!

Η σκέψη μου προχωρούσε ανέκαθεν με ατάκες. Με φρασούλες. Νόμιζα, πως ήταν ιδιαιτερότητα αυτό, αλλά μάλλον τελικά είναι κοινός τόπος. Το διαβάζω σε διάφορα σχόλια, όπου ο ένας υποστηρίζει πως «κλέβει, αντιγράφει, οικειοποιείται» την ατάκα του άλλου. Εσωτερικά μεταφρασμένη βέβαια. Ό,τι καταλάβει ο καθείς.

Προσωπικώς δεν με γοητεύουν οι φράσεις που συμπυκνώνουν τα ήδη γνωστά μου νοήματα. Με τρελαίνουν εκείνες οι άλλες, οι ξένες. Οι άγνωστες. Γι’ αυτό ποτέ δεν τις χρησιμοποιώ. Όχι άμεσα τουλάχιστον. Πρέπει πρώτα να τις καταλάβω, να τις επεξεργαστώ, να τις επαληθεύσω. Κι όταν γίνουν πράγματι δικές μου, τότε μπορώ πλέον και να τις εκφράσω με τον δικό μου τρόπο.
-------------------------------------------------------------

Θυμάμαι λοιπόν, πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει πιτσιρίκα μία τέτοια μικρή φρασούλα. Εκείνη που έλεγε, πως ο παρατηρητής αλλάζει αυτομάτως τη συμπεριφορά του παρατηρούμενου.

Αποκάλυψη! Το να μην έχεις στην ουσία αυτόνομο «εαυτό». Δεν μπορεί ο παρατηρητής να ελέγξει τη συμπεριφορά σου, όχι. Εκτός αν είναι «μάγος». Την αλλοιώνει όμως κι αυτό είναι αρκετό.

Πώς ισχυρίζεσαι, καρδιά μου, πως με γνωρίζεις, όταν το βλέμμα σου με επηρεάζει με τρόπο, που ούτε κι εγώ η ίδια αντιλαμβάνομαι;

Δεν με γνωρίζεις, όχι. Γνωρίζεις μονάχα τις αντιδράσεις μου, καθόσον με παρακολουθείς εσύ.
Καλό θα ήταν να μην πιστεύεις τόσο πολύ ούτε τα μάτια σου, ούτε τις τόσο σοφιστικέ εγκεφαλικές σου ζυμώσεις. Είμαι αλλιώς εδώ, αλλιώς εκεί, αλλιώς και παραπέρα.
Και δεν είμαι καν υπεύθυνη εγώ γι’ αυτό.

Με λίγα λόγια: δεν είμαι πολλαπλή προσωπικότης· εσείς είστε πολλοί!!
...

Φοβάμαι

Οι πράξεις γίνονται από αυτούς που θέλουν και μπορούν.
Τα λόγια λέγονται από αυτούς που θέλουν, αλλά δεν μπορούν.
Όταν επέλθει η σιωπή δεν θέλεις πια, μα ούτε και μπορείς.

Είναι μόνο η τελεία που αποφεύγεις να βάλεις· θυμίζει αγχόνη.
Και έτσι βάζεις αποσιωπητικά·
αφήνοντας κάποιο αμυδρό και φρούδο ίχνος ελπίδας…

Νομίζω, πως γι' αυτό «μιλώ» κι εγώ τόσο συχνά με αποσιωπητικά…
Φοβάμαι το οριστικό. Φοβάμαι το τέλος.
...

Πιπέρι στο στόμα

Είπα να κατεβάσω κι εγώ μια φορά ένα παιχνίδι από το διαδίκτυο να παίζω κι έχω ζαλιστεί στο pop-up.
Εκεί που διαβάζω τα blogs, μου σκάει ένα βυζί στη μούρη.
(Όχι, αυτά τα pop-ups δεν μπλοκάρονται)

Θέλεις να κάνεις στη ζωή κάτι που σ’ αρέσει,
πρέπει να φας στη μάπα κι άλλα 10 παρελκόμενα.

Θα μου πείτε «Ας πήγαινες στο μαγαζί να τ’ αγοράσεις».
Θα πήγαινα, αλλά βαριέμαι η πουτάνα… για ευκολία το έκανα.

Και θα έπρεπε βέβαια και να το πληρώσω. Όχι πως θα μ’ ένοιαζε να πληρώσω για το συγκεκριμένο, απλώς λέω:
για να έχεις κάτι ή που θα το πληρώσεις με λεφτά ή που θα πρέπει να δεχτείς διάφορα γύρω-γύρω που καθόλου δεν τα γουστάρεις. Θα το πληρώσεις δηλαδή με κάποιον άλλον τρόπο.

Εξάλλου, για να έχεις τα λεφτά, εκεί να δεις τι πρέπει να δεχτείς·
τι λάντζα, τι καψόνια, τι προσβόλες, τι εκβιασμούς και διλήμματα…
Αφήνω τον χρόνο και τον κόπο απ’ έξω, γιατί τουλάχιστον αυτά τα επιλέγεις κατά κάποιον τρόπο να τα αφιερώσεις στον ιερό σκόπό σου. Πέφτει κι εκεί ξεζούμισμα, δεν το συζητώ, κι αν δεν στο κάνει άλλος, το κάνεις εσύ στον εαυτό σου, αλλά τουλάχιστον είναι ψιλοεπιλογή.

Έλεγε ένας Γιαπωνέζος σ’ ένα παιχνίδι που άκουγα τις προάλλες:
«Κι ο δυνατότερος άντρας, πρέπει να μάθει να γονατίζει».

Αυτό το πράγμα το έχω σκεφτεί τόσες φορές…
Αυτοί οι μαφιόζοι π.χ. το τι ξεφτίλα τρώνε μέχρι να ανέβουν στην ιεραρχία, δεν περιγράφεται.
Ή διάφοροι επιτυχημένοι επιχειρηματίες που ξεκίνησαν από βαποράκια, κωλογλύφτες, χαφιέδες…
Ή κυρίες της καλής κοινωνίας που πριν παντρευτούν είχανε τρελαθεί στην πίπα (μιλάμε για πολύ γονάτισμα…)
Κι αναρωτιέται κανείς: «Τώρα εγώ πρέπει να τους σέβομαι όλους αυτούς;»

Δεν ξέρω… κάτι δεν μου πάει καλά σ’ αυτήν την ιστορία.
«Να μάθεις να γονατίζεις…»
Πρέπει όντως να μάθουμε να γονατίζουμε; Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανέλιξής μας;
Και δεν μιλώ μόνο για το χρήμα…

Φως

Είμαι σε διάθεση νοσταλγική και θλιμμένη.

Η μαμά μου σήμερα κλείνει 40 μέρες από τότε που έφυγε. Οι Χριστιανοί λένε πως σήμερα θα αναχωρήσει οριστικά η ψυχή της από κοντά μας. Γι’ αυτό κάνουν τα μνημόσυνα αυτήν τη μέρα.
Εγώ όμως δε νοιώθω την παρουσία της καθόλου στο χώρο από την αρχή. Ή να πω απ’ το τέλος;
Το ίδιο δεν είναι αυτά τα δύο; Δεμένα για πάντα μεταξύ τους;
Αντιθέτως λοιπόν, έχω την αίσθηση πως έφυγε μια μέρα πριν μας ανακοινώσουν επίσημα το θάνατό της. Τότε που είδα εκείνο το φωτεινό παράθυρο…

Εκείνη μου έδειξε το φωτεινό παράθυρο -πάντα είχαμε κάποιου είδους τηλεπάθεια μεταξύ μας. Ήθελε να ξέρω πως πάει κάπου με φως πολύ. Ή μάλλον πως η ίδια έγινε φως. Πως δεν θα ‘ταν πια εκείνη, αλλά φως… Και πως την στερνή της ανθρώπινη στιγμή ένοιωθε όμορφα για την καινούρια έκφανση της ύπαρξής της.
Όταν την έθαβαν εξάλλου, ήδη το σώμα της ήταν μόνο του, ξέχωρο· με δυσκολία καταλάβαινα πως ήταν αυτό που τόσο πρόσφατα ακόμα κουβαλούσε την ψυχή της.

Μιλώντας για την ψυχή ακούγομαι σαν πιστή, έτσι δεν είναι; Όχι… Απλώς τη διαχωρίζω από τα απτά μας μέρη. Είναι εκείνη η αραχνοΰφαντη ύλη, που μεταβάλλεται μες στη ζωή αδιάλειπτα, ύλη κι ενέργεια μαζί, φως…
Φως που κάποτε μένει χωρίς περίβλημα και χωρίς συνειδητότητα και ταξιδεύει αέναα στο σύμπαν.

Έχει αυτό καμιά σημασία; Για το φως ή για εμάς, τους ντυμένους ακόμα το σώμα μας;
Έχει… Λουζόμαστε στο φως κάθε μας ημέρα και κάθε μας νύχτα· ναι, ναι, και κάθε μας νύχτα…
Καβάλα στις αχτίδες του συνυπάρχουν όλα όσα υπήρξαν, όσα υπάρχουν και ίσως-ίσως και όλα όσα θα υπάρξουν. Γιατί ο χρόνος είναι κι αυτός παράξενο πράγμα…

Μέσα σ’ αυτό το φωτεινό πανδαιμόνιο έρχονται στιγμές που αγγίζουμε με τρόπο μαγικό κι ανεξήγητο τ’ ανέγγιχτα· και κάπως έτσι, με στιγμές, μετουσιωνόμαστε κι εμείς αργά-αργά σ’ εκείνο που κάποτε και αναπόφευκτα θα γίνουμε…

Φως.
...

Navigator

Σπάνια διαβάζω κάτι τόσο αληθινό.

Κάτι, που να με αγγίζει τόσο.

Οι επιλογές μας άλλωστε

συχνά μιλάνε για 'μάς καλύτερα από 'μάς…

Και το … χτενίζεται…

Ο κώδικας οδικής συμπεριφοράς το τονίζει:
Οδηγείτε προσεκτικά και κρατάτε τις αποστάσεις!

Όμως οι αργοί και οι παραπροσεκτικοί είναι κίνδυνος-θάνατος.
Για όλους τους υπόλοιπους κυρίως…
Και τους καθρέφτες τούς έχουνε μονάχα για να φτιάχνουν το μαλλί.

Οι δε «ραλίστες» παίζουν με το τυχαίο, το απρόβλεπτο.
Ρισκάρουν.
Και τους καθρέφτες τούς έχουν για να προσπερνάνε γρήγορα,
και να προλάβουνε -πριν φτάσουν- να στρώσουν το μαλλί.

Το πιο σίγουρο πάντως είναι ν’ ακολουθείς το ρεύμα.
Βάρδα μονάχα μην αφαιρεθείς· να μην σε πάρει ο ύπνος.
Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά θα σου χαλάσει το μαλλί.

Άσε που μπορεί -oh God!- και να σου σπάσουν οι καθρέφτες…

Απλά…

Κάθε αποτέλεσμα έχει ένα αίτιο.
Και κάθε πράξη μία αντίδραση.
Αν κάποιος επιζητά την ειρήνη, δρα καταπραϋντικά.
Κι αυτός που θέλει τον πόλεμο, ενεργεί προκλητικά.

Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είσαι κυανόκρανος,
όταν σε πιάνουν να βάζεις πυρκαγιές και να φυτεύεις νάρκες.
Κι ας λες -και ας πιστεύεις- πως είσαι ο Άγιος Ονούφριος
και πως το κάνεις για να κάψεις και να αποτάξεις τα κακά τα πνεύματα.

Τη ζωή θέλεις ν' ανατινάξεις.
Μα η ζωή πάντοτε αντιστέκεται.
Και πάντα πείθει τον εαυτό της, πως πρωτίστως πρέπει να επιζήσει.
Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο και με όποια έκβαση των πραγμάτων…

…πλην της εκμηδένισής της.

Μελαγχολία

Ναι…
Μέσα στα άλλοτε ζεστά νερά
που κολυμπούσα όχι ανύποπτη
μα αφημένη -δοσμένη θα έλεγα,
αναδύθηκε άξαφνα απ’ τον βυθό
μία γοργόνα.

Με πήρε στην παγωμένη αγκαλιά της
και με τραβούσε κάτω…
Κάτω… κάτω…
Έμεινε για μια στιγμή ακίνητη,
με κοίταξε στα μάτια μ’ εκείνο το απόκοσμο, το ανατριχιαστικό
βλέμμα του διχασμένου πλάσματος,
και μ' ένα της φιλί στο στόμα
μου μετάγγισε το κρύο της, το πλανερό
-ασήμι το είπες-,
μα ήταν στ’ αλήθεια υδράργυρος·
πυκνόρρευστο, αστραφτερό και αμιγές φαρμάκι.
Κι ύστερα μ' άφησε μόνη, να βουλιάζω αργά
στον πάτο…

Εσύ όμως πώς το ‘ξερες;
Σε έχουν αρπάξει κι εσένα οι γοργόνες;
...

Δημιουργία, σου λέει…

Τα περασμένα χρόνια, τα παλιά είχε μια ιδέα στο μυαλό της.
Ένα όραμα.
Νόμιζε πως μπορούσε να αλλάζει τα πράγματα.
Ίσως και να τα άλλαζε.
Τα άλλαζε όσο αλλάζει μια πατάτα άμα τη βράζεις.
Ή μια πλαστελίνη, όταν της δίνεις σχήμα.
Έτσι άλλαζαν τα πράγματα.
Μορφή.
Η ουσία τους έμενε πάντα η ίδια.
Η πατάτα πατάτα κι η πλαστελίνη πλαστελίνη.
Βέβαια την βραστή πατάτα μπορούσε πλέον να την πετάξει στο στομάχι της
και την χρησιμοποιημένη πλαστελίνη στα σκουπίδια.
Χωρίς τύψεις κι ενοχές.
Είχαν επιτελέσει το σκοπό τους.
Τελικά ζούσε για να γεμίζει τις χωματερές της. Μέσα-έξω.
Όπως όλοι δηλαδή…
Κι αυτή η έννοια της ανακύκλωσης πάντα της φαινόταν λίγο φθηνή και τσιγγούνικη.
Ελλείψει πόρων αναγκαιότης, το καταλάβαινε, μα ποτέ δεν της γέμιζε το μάτι.
Ο κάθε «δημιουργός» πρέπει να φτιάχνει κάθε φορά κάτι καινούριο, σκεπτόταν.
Με καινούρια πινέλα και νέα υλικά.
Στο κάτω-κάτω να πάει να ψωνίσει, άμα δεν έχει. Ο γύφτουλας…
Κι αν είναι μάγκας να τα εμφανίσει εκ του μη όντος.
Χε, χε, χε…

Καμιά καινούρια ιδέα όμως; Υπάρχει;

Zero

Χάσιμο…
είναι κι αυτό ένας σκοπός, μία πορεία
όλοι κάτι ψάχνουν να βρουν, να οργανωθούν
κάποιοι γουστάρουν να χάνονται
να βγαίνουν από ‘κεί μέσα που είναι κλειδωμένοι
να γίνονται ρευστοί και να κυλάνε μέσα από χαραμάδες
να απλώνονται στο χώρο
να χώνονται εκεί που τίποτα στέρεο δεν μπόρεσε ποτέ να περάσει
να καίγονται· να λιώνουν
και να χάνονται

Δεν χωράνε κριτική οι φυσικές ροπές των όντων.

...

Κι εξήγηση δε δώσαμε...

Πάντα είχα απορίες σχετικά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Φαντάζομαι θα είχαν κι αυτοί τις δικές τους… Όμως· συνήθως δεν σου λένε τι τους φταίει. Βλέπεις μόνο μια παράξενη αντίδραση, μια ψύχρα, μια απομάκρυνση και μένεις να αναρωτιέσαι, τι συνέβη. Σα να περιμένουν να καταλάβεις από μόνος σου. Όχι σα να… Αυτό περιμένουν. Και το μόνο που μένει είναι ένα αίσθημα πικρίας.

Δυστυχώς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε, τι ενοχλεί τον άλλον αν δεν μας το πει. Και να μας το πει ενδεχομένως να μην καταλάβουμε, θα έχουμε όμως τουλάχιστον μία αμυδρή ιδέα. Δεν θ' απομείνουμε να ψαρεύουμε μονάχοι υποθέσεις σε θολά και σιωπηλά νερά.

Θα λάβει κι αυτός κάποια εξήγηση ή έστω κάποια δικαιολογία, που πιθανώς να μην είχε καθόλου σκεφτεί. Συχνά λείπουν δεδομένα… Μία ερωτησούλα, μία προσπάθεια κατανόησης ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

Ίσως πάλι να μην είναι τόσο απλό το θέμα. Η σιωπή βοηθάει στη συντήρηση των αγαπημένων μας «βεβαιοτήτων» και στην απόκρυψη των παράλογων συχνά φόβων και ανασφαλειών μας. Κάθε κουβέντα ουσίας ενέχει τον κίνδυνο να εκτεθείς εσύ ο ίδιος. Ή ακόμα χειρότερα να σε εκθέσουν.

Δε γίνεται όμως έτσι δουλειά. Για να δεις, πρέπει να δείξεις. Ταμπουρωμένος πίσω από σακιά σιωπής -που παραπλανητικά αναγράφουν «αξιοπρέπεια» ή απλά «αδιαφορία»-, βλέπεις μονάχα αποσπασματικές κινήσεις, αν και όποτε ο άλλος τύχει να βρεθεί στο περιορισμένο οπτικό σου πεδίο. Κι εσύ μια δυσδιάκριτη σκιά σε άτακτη υποχώρηση.

Αν δείχναμε λίγο περισσότερο θάρρος στις σχέσεις μας…
το πολύ-πολύ να γινόμασταν καλύτεροι…

Ρέκβιεμ για την αλήθεια

Λόγια καλυμμένα, νοήματα μισά
ασυνεννοησία εσκεμμένη

Ψυχές δισυπόστατες υποκρίνονται
ρόλους ηθοπλασίας
«Έτσι είναι το πρέπον»…

και τα κορμιά κρύβουν πληγές
επιμελώς
μην τις αγγίξει κανενός η αγάπη… κι ανοίξουν…

Η ειλικρίνεια -σωστή κυρία-
με μάσκα βενετσιάνικη
εξαπολύει σιγανόφωνα αμφισημίες

και η αλήθεια κάπου σε μια γωνία, τυλιγμένη
φόδρα μεταξωτή και σκούρα κόκκινη
να της χαρίζει το χρώμα που κάποτε, λένε πως, είχε

Γιατί τώρα είναι ωχρή· πολύ ωχρή
και δυστυχώς έτσι θα μείνει

(ψαίμα το λέει αυτό η Δημουλά…)
...

Μία ιδιομορφία

Πάντα διακόπτω την αναμονή μου.
Διαγράφω το τέλος μονάχη.

Η θλίψη μου γεννιέται και πεθαίνει με την επίγνωση.

Όταν το τέλος έρχεται per se, μου είναι σχεδόν αδιάφορο.
Είναι ήδη παρελθόν.

Για πείτε μου…

Αν θέλεις διακαώς να γίνεις αθλητής,
αλλά έχεις κάποιου είδους αναπηρία,
τι είναι προτιμότερο να κάνεις;

Να πάψεις ακόμα και να βλέπεις αθλητικά στην τηλεόραση;
Ή να ασχοληθείς με τον αθλητισμό με όποιον τρόπο μπορείς;
...

Ενίοτε… παίζουν όλα

Ενίοτε -συχνότατα δηλαδή…- προσκολλόμαστε σε πεποιθήσεις, ανάγκες και επιθυμίες πλασματικές ή παρωχημένες και αντιδρούμε με αυτοματισμούς· με τρόπους παλιούς και προκατασκευασμένους.

Ενίοτε όμως έχουμε ανάγκη κάτι εντελώς άλλο απ’ αυτό που νομίζουμε πως έχουμε ανάγκη.
Ενίοτε απελευθερωνόμαστε, κάνοντας το αντίθετο απ’ αυτό που νομίζουμε πως επιθυμούμε.

Ενίοτε εξελισσόμαστε εσωτερικώς λόγω των συνθηκών ή χάριν κάποιων προσωπικών διεργασιών και δρούμε μετά αναλόγως.
Ενίοτε πάλι, δρούμε «παράδοξα» -κόντρα προς τον παλιό, γνωστό μας εαυτό και το κυρίαρχο «Εγώ» μας- και εξελισσόμαστε έτσι εσωτερικώς.
Ενίοτε δεν εξελισσόμαστε και καθόλου… απολιθωνόμαστε…

Τελικώς, ενίοτε… παίζουν όλα…

(Ατυχής πάντως όποιος του κάθονται οι αυτοματισμοί του…)

Παγιδευμένη

Αναρωτιέμαι, αν ερχόταν στο παρόν το ελπιδοφόρο κοριτσάκι που κάποτε ήμουν…
Θα με καταλάβαινε; Μπα, δεν θα με καταλάβαινε…
Όμως θα με αποδεχόταν;
Θα ένοιωθε, πως την πρόδωσα;
Θα με εμπιστευόταν, αν της έδινα κάποια συμβουλή;
Θα μ’ αγαπούσε;

Εγώ πάντως τ’ αγαπώ πολύ εκείνο το κοριτσάκι. Κι ας ήταν πάντα «κάπως».
Κι εκείνο μωρέ μάλλον θα μ’ αγαπούσε…
Γιατί αν τό ‘χα τώρα κόρη, θα τ’ άφηνα να κάνει πάλι ό,τι γουστάρει.
Να ζήσει όλα της τα λάθη, όλες τις απογοητεύσεις κι όλους τους ενθουσιασμούς.
Τι άλλο θέλει ένα παιδί; Αγάπη, ελευθερία… και λεφτά!

Ναι, δεν κάνω πλάκα… Δεν θα την έβαζα στο λούκι να τραβιέται για το χαρτζιλίκι -και καλά για να μάθει τη ζωή. Αντιθέτως, θα τη βοηθούσα να πάει στο εξωτερικό.
Τι νόημα έχει αυτό που λέω;
Δεν είμαι σίγουρη: έχω μονάχα μία υποψία, πως θα της έκανε καλό.
Πως θα της δίνονταν περισσότερες ευκαιρίες, πως θα της έβαζαν λιγότερες τρικλοποδιές, πως θα μάθαινε περισσότερα και πως θα γνώριζε πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Άλλωστε θα το ήθελε κι αυτή τόσο πολύ… Δεν είναι αυτό αρκετό;

Τι πιο καταστροφικό από το να κρατάς με το στανιό τα παιδιά κοντά σου;
Να τριγυρνούν διαρκώς στα ίδια μέρη· τα δικά σου…
Παγίδα… Και ο καλύτερος γονιός του κόσμου να είσαι, απλά: τους κόβεις τα φτερά.
Τα κάνεις ασυνείδητα υποχείρια σου. Τα σπρώχνεις ουσιαστικά να γίνουν «Εσύ».

Θα τ’ άφηνα λοιπόν το κοριτσάκι -και θα το βοηθούσα- να τραβήξει το δικό του δρόμο.
Γιατί κάποιες στιγμές νοιώθω να το λυπάμαι…


Υ.Γ.
Παραθέτω αποσπασματικά τα 2 πρώτα σχόλια, γιατί νομίζω πως συμπληρώνουν το post:

elena said...
Το να μπορείς να μη φορτώνεις ένα παιδί με τα δικά σου απραγματοποίητα όνειρα
είναι πολύ σπουδαίο.

synas said...
Ναι… Ακόμα κι αν παιδί και γονιός είσαι εσύ ο ίδιος.
Πολύ φοβάμαι, πως ίσως κάνω κι εγώ το ίδιο ακριβώς λάθος.
Πως ίσως το κοριτσάκι να μην θέλει πια να πάει στο εξωτερικό.
Πως ίσως θέλει κάτι άλλο και της φορτώνω τα απραγματοποίητά μου όνειρα.
Πως ίσως το μόνο που πρέπει να κάνω είναι,
να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τι πραγματικά θελει τώρα…
...

Ούτε καν...

Όταν είσαι παιδί,
χιλιάδες πράγματα σε κάνουν να νοιώθεις όμορφα.
Κοιτάζεις τα πάντα με μάτια ορθάνοιχτα·
όλο αθωότητα και περιέργεια μαζί.
Ο χρόνος σού φαίνεται μακρύς·
το χθες το ξεχνάς με μιας
και το αύριο δεν το σκέφτεσαι καθόλου.
Κι ο κόσμος σου φαίνεται μεγάλος·
γεμάτος κρυψώνες να εξερευνήσεις
και θησαυρούς να ανακαλύψεις.
Όταν είσαι παιδί,
φαντάζεσαι πως κάποτε όλα θα γίνουν δικά σου…


Όταν είσαι μεγάλος,
ελάχιστα πράγματα σε κάνουν πια να νιώθεις όμορφα.
Κοιτάζεις τα πάντα με μάτια κουρασμένα·
όλο καχυποψία κι απογοήτευση μαζί.
Ο χρόνος σού φαίνεται βραχύς·
αναμασάς διαρκώς το χθες
και το αύριο σε τρομάζει.
Κι ο κόσμος σου φαίνεται στενάχωρος·
γεμάτος παγίδες να αποφύγεις
κι από άρπαγες να ξεγλιστρήσεις.
Όταν είσαι μεγάλος,
ξέρεις πως τίποτα ποτέ δεν θά 'ναι πραγματικά ολόδικό σου…

Ούτε καν ο εαυτός σου.
...

Μια βόλτα στο Κολωνάκι…

Πώς ακόμα κι η πιο «παράδοξη» ιδέα βρίσκεται ξαφνικά 

υπό την επεξεργασία τόσων διαφορετικών εγκεφάλων 

μέχρι που αρχίζει να μετατρέπεται σε ρεύμα 

και συν τω χρόνω σε κυρίαρχη άποψη; 

Ή ακόμα και σε ιδεολογία;

Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, 

πως κάποια σκέψη γεννιέται στο μυαλό ενός ανθρώπου 

και ταξιδεύει αυτομάτως με την ταχύτητα του φωτός 

στα κεφάλια άλλων 5-10-1000 «συναφών» ανθρώπων…

Η άμεση απάντηση της επιρροής μού ακούγεται σχεδόν ψέμα: 

ειλικρινά, αποφεύγοντας να διαβάζω σχεδόν το παραμικρό, 

εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου «στόματα» τόσο τυχαία, 

όσο και το να μου πέσει ένα τούβλο στο κεφάλι, 

ενώ περπατώ στο Κολωνάκι ψάχνοντας μοναχά 

για ένα πρωτότυπο ζευγάρι παπούτσια.

Είναι όμως σαφές: βαδίζοντας αφηρημένα προς τη Χάριτος 

και με μία κρυφή δυσαρέσκεια για την ύπαρξή σου 

(«Τι σκατά θα το κάνω άλλο ένα ζευγάρι κωλοπάπουτσα;»), 

περνάς δίχως καν να το αντιληφθείς μέσα από τη δίνη της καινούριας «ιδέας». 

Μέσα από ένα νέο φάσμα της πραγματικότητας.

Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργεί… 

Είναι χωροχρονικό το ζήτημα: 

η ίδια η πορεία σού αποκαλύπτει νέους «δρόμους» 

και δεν το κάνει μοναχά για 'σένα…

Δεν περνάς τυχαία, όχι. 

Η κοινότητα -και η τύχη- των ανθρώπων έγκειται στα ερωτήματα 

και στη ρότα που σχεδόν ασυνείδητα επιλέγουν για να φτάσουν στη Χάριτος 

ή όπου στο διάολο έχουν αποφασίσει να πάνε… 

Αυτό κι αν δεν έχει σημασία· ο προορισμός…

Κι αντί λοιπόν για παπούτσια, 

βρίσκεσαι με μια ιδέα να σου τριβελίζει την κεφαλή. 

Κάνεις μεταβολή και σταδιακά μεταμορφώνεται όλο σου το είναι…

Πάντως -για να επιχειρήσω μία πρώτη προσέγγιση στο αρχικό ερώτημα-, 

σα να καταλαβαίνω για πρώτη φορά εκείνην τη μανία των θεωρητικών 

να συνδέουν κάθε νέο ρεύμα με τις συνθήκες της εκάστοτε εποχής: 

ναι, τα ίδια τα πράγματα διεγείρουν κάποια πρωτογενή σκέψη σε πολλούς αποδέκτες ταυτοχρόνως. 

Η επιρροή επέρχεται πολύ αργότερα.

Αποκλείεται;

Ένας φίλος μου έλεγε «Σ’ αγκραβδίλιφ».
Ήταν αυτό που ένοιωθε για μένα.
Πολλές φορές δεν υπάρχουν λέξεις,
που να εκφράζουν ακριβώς αυτό που νοιώθεις.
Μπορείς ίσως να το περιγράψεις -κι αυτό δύσκολο πολύ-,
αλλά όχι να το χωρέσεις σε μία ή δύο απλές, μικρές λεξούλες.

Υπάρχουν τόσα συναισθήματα και τόσες αποχρώσεις…

Είχα δει κάποτε έναν πίνακα στο Λούβρο ή στο Πομπιντού; δεν θυμάμαι·
ήταν όλος ένα χρώμα και τον είχε φτιάξει κάποιος σχετικά προσφάτως.
Λεγόταν μπλε τάδε (προφανώς το όνομα του καλλιτέχνη)
και το είχε ανακαλύψει αυτός!
Δεν είναι άξιον απορίας;
Ν’ ανακαλύψει κάποιος εν έτει -ξερω ‘γώ- 1970,
μία απόχρωση του μπλε, που δεν υπήρχε πουθενά έως τότε;

Ίσως λοιπόν κάποιες στιγμές να πρέπει να καταφεύγουμε σε λέξεις δικές μας,
για να αποδώσουμε τα πολύ ιδιαίτερα συναισθήματά μας…
Και τις ιδιαίτερές μας σχέσεις…
Αν υπάρχει κάποιο καινούριο μπλε,
αποκλείεται να υπάρχουν και πρωτοφανή συναισθήματα;
Ή ακόμα και σχέσεις τέτοιες;

Νευρικοί προβληματισμοί

Μου τη δίνει να κάνω άσκοπες κινήσεις. Ακόμα χειρότερα μου τη δίνει, όταν με εξαναγκάζουν να κάνω άσκοπες κινήσεις.

Είμαι κλασική οπαδός της αρχής της ελαχίστης προσπάθειας για οτιδήποτε διαδικαστικό και μοναδικός μου στόχος να αφιερώνομαι και να εντρυφώ σε οτιδήποτε θεωρώ εγώ σημαντικό.

Ναι, να εντρυφώ… Μόνο κάτι που μου προσφέρει ηδονή είναι για μένα σημαντικό. Και είπαμε: το άλλο της πρόσωπο λέγεται οδύνη. Μην τα χαλάσουμε με τις έννοιες… Έτσι κι αλλιώς όταν διεισδύεις σε κάτι, αυτομάτως αντλείς both of them.

Να χάνω όμως έστω και ένα δευτερόλεπτο από τα σημαντικά μου, για να πληρώνω σπασμένα ηλίθιων λειτουργών, ανεύθυνων ιθυνόντων και ηθικά χρεοκοπημένων εξουσιολάγνων μου τσακίζει τα νεύρα.

Δεν έχω φυσικά καμία διάθεση να αποσυρθώ, ούτε να μονάσω, αλλά η κοινωνία με ενοχλεί βαθύτατα και όλο και συχνότερα προσπαθώ να αποφεύγω την κατά πρόσωπο συνάντηση μαζί της.

Σιχαίνομαι πια και τις μετωπικές συγκρούσεις, ώστε να έχω τουλάχιστον την ηδονοοδύνη της ανατροπής. Γιατί κάτι τέτοιο θα καθιστούσε την «συνάντηση» σημαντική. Μόνο σε εξέχουσα ανάγκη… Μπορεί βέβαια αυτός να είναι και ο ορισμός του βολέματος…

Τεσπα… Τι σημασία έχει; Καθείς εφ ω ετάχθη. Εμένα πάντως το πρόβλημά μου είναι: πώς μπορείς να ζεις μέσα-έξω ταυτοχρόνως, χωρίς να αυτοαναιρείσαι και κατά συνέπεια να αυτοκαταστρέφεσαι;

Γιατί -κακά τα ψέματα- η ζωή τρέχει μέσα-έξω…

Από έρωτα… (Μία κοινή ιστορία)

Ήτανε 20 ετών κι αγάπησε παράφορα. Δεν ήταν αγράμματη, ούτε καμιά του δρόμου. Μια συνηθισμένη, καθημερινή κοπέλα ήτανε, με τα σχολεία της και τα φροντιστήριά της. Κι η οικογένεια νορμάλ. Στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Ίσως με τη μόνη διαφορά, πως με κάποιον αδιόρατο τρόπο τής είχαν εμπνεύσει την επιθυμία να δίνεται με πάθος και ολοκληρωτικά…

Ο Ν μεγαλύτερος, γύρω στα 26. Ένας κοινός τύπος κι αυτός, με μια μισοτελειωμένη σχολή και δουλειές εποχιακές. Έδειχνε πολύ ερωτευμένος μαζί της και την είχε βασίλισσα. Μόνο που… μόνο που σεξουαλικά ήταν λίγο μυστήριος. Όλο ήθελε κάτι παραπάνω, κάτι διαφορετικό. Αφού την είχε στριφογυρίσει πολλάκις στο κρεβάτι, ώστε να την έχει διαθέσιμη απ’ όλες τις πάντες, άρχισε να της μιλά για τη γειτόνισσα και πόσο θα ανέβαζε τη σχέση τους μία παραλλαγή.

Εκείνη στην αρχή στεναχωρήθηκε πολύ και τσίνησε, αλλά ο Ν ήξερε να την φέρνει βόλτα. Της εξήγησε, πως ο έρωτας είναι να επιθυμείς την επιθυμία του άλλου. Να ικανοποιείσαι με την ηδονή στα μάτια του αγαπημένου σου, απ’ όπου και αν αυτή προέρχεται. Και πως η γειτόνισσα έτσι κι αλλιώς θα ήταν ένα εργαλείο στα χέρια των δυο τους. Τίποτα παραπάνω. Μία περαστική.

Η Π τελικά ενέδωσε -τον αγαπούσε τόσο!- και η γειτόνισσα μετακόμισε στο διαμέρισμά τους, να μην πληρώνει και τσάμπα νοίκι. Με τον καιρό έγιναν κολλητές. Μέχρι που της άρεσε κιόλας η κατάσταση… Εκείνος όμως άρχισε να τσαντίζεται με τη φιλία τους και κάποια ωραία πρωία, η γειτόνισσα βρήκε τα ρούχα της στο δρόμο κι η Π έφαγε ένα περιποιημένο χέρι ξύλο. Πρώτη φορά γινόταν αυτό, αλλά κάπου ένοιωθε πως είχε κι εκείνος τα δίκια του: σχεδόν τον είχε παραμελήσει…

Μετά απ’ αυτό το συμβάν, ο Ν έδειχνε να βαριέται αφόρητα -δεν είχε και δουλειά- κι άρχισε να φέρνει φίλους στο σπίτι για να περνάει την ώρα του. Έπιναν, έβλεπαν ματς, έπαιζαν χαρτιά… Κάπως την κοίταζαν όμως οι φίλοι: υπονοούμενα, γελάκια… Ένας της έβαλε μια φορά χέρι στα ίσα κι ο δικός της μονάχα χασκογέλασε πάλι και πέταξε κάποια πρόστυχη ατάκα.

Δεν έδωσε πολλή σημασία μέχρις ότου ένα βράδυ ο συγκεκριμένος φίλος έμεινε αργότερα από τους άλλους. Εκείνη είχε ήδη ξαπλώσει, όταν τους είδε να μπαίνουν μαζί στο δωμάτιο κι ο Ν της ψιθύρισε στ’ αυτί τρυφερά: «Έλα μωρό μου, ξύπνα, έχουμε έναν επισκέπτη να περιποιηθούμε»… Η Π έκανε ν’ αντιδράσει, μα της έκλεισε απαλά το στόμα κι άρχισε να τη γδύνει μπροστά στα ξαναμμένα μάτια του φίλου του. Εκείνη τη νύχτα την πήρε μόνος του, με τον φίλο αμέτοχο να αυτοϊκανοποιείται στη θέα τους.

Ο φίλος ξανάρθε και ξανάρθε… Είχε αρχίσει να συνηθίζει την παρουσία του στο χώρο. Τι ποιο φυσιολογικό από το να πέσει κι εκείνος μαζί τους; Πάλι και πάλι και πάλι… Και οι ρόλοι με τον καιρό αντιστράφηκαν· ο Ν κοίταζε κι ο άλλος δρούσε… Το παράπονο της Π, πως κόντευε πια να μην την αγγίζει, ήρθε αντιμέτωπο με την ειλικρινή εκμυστήρευσή του: ανέκαθεν αυτό του άρεσε περισσότερο και θά 'πρεπε να είναι ευτυχής, που μπορούσε να του προσφέρει αυτό που τόσο επιθυμούσε. Έτσι θα έμενε εξάλλου για πάντα δικός της…

Σιγά-σιγά άρχισε να της φέρνει κάθε φορά διαφορετικό άντρα. Ενίοτε και δύο μαζί. Κι εκείνη όλα τα άντεχε, όλα τα υπέμενε… Δεν ήθελε να τον χάσει… Ώσπου κάτι περίεργο πήρε το μάτι της: κάτι κρυφόλογα στην πόρτα και κάποιος απ’ αυτούς να δίνει στον Ν λεφτά. Όταν τον ρώτησε σχετικά, της είπε να μην ανακατεύεται στις αντρικές δουλειές και πως συνέχεια τον έβαζε στη θέση του υπόλογου. Κι έπεσε για ύπνο ολίγον τι μεθυσμένος και βαθιά ενοχλημένος από την στάση της.

Η Π άρχισε να παρατηρεί: ο αγαπημένος της έπαιρνε λεφτά απ’ όλους. Τότε της μπήκε η ιδέα στο μυαλό, μήπως πληρωνόταν για τις δικές της «υπηρεσίες». Κι όταν κάποτε αρνήθηκε να κάνει αυτό που τόσον καιρό έκανε για χάρη του, έφαγε για δεύτερη φορά ξύλο, αλλά αυτήν τη φορά βαρύ: «Τι νομίζεις πως είσαι, μωρή; Μία πουτάνα είσαι», αντηχούσε στ’ αυτιά της η φωνή του, καθώς την έπαιρναν αιμόφυρτη με το φορείο «και πάντα θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ. Γιατί είσαι η δική μου πουτάνα. Ακούς; Δική μου!»

Κι η αγάπη της πλούτισε εκείνην τη νύχτα -με φόβο- και έμεινε για χρόνια πολλά κοντά στον αγαπημένο της… Και τους φίλους του… Σήμερα είναι πια μόνη και μπορεί κανείς να την πετύχει τις νύχτες στη Σκουφά. Λίγο γερασμένη βέβαια και ταλαιπωρημένη, αλλά χορτάτη από έρωτα… Εξάλλου αυτό δεν ζητούσε πάντα απ’ τη ζωή της; Να δίνεται;

Με τίποτα…

Δεν πρόκειται να μαρτυρήσω την αλήθεια μου.

Η ζωή μου με κατασκοπεύει
και ευκαιρία ψάχνει για να με καταδώσει
σε βάναυσες αρχές, απρόσωπες
και δήθεν ηθικές.

Βασανίστε με, κάντε μου φάλαγγα,
χτυπήστε με με καταλόγους τηλεφωνικούς
να μην διακρίνει κανένας τα σημάδια.

Όμως εγώ δεν θα ενδώσω.
Ούτε ποτέ θα την προδώσω…
την αλήθεια μου…

Μία κατάσταση

Είναι κάποιες φορές, που το μυαλό μοιάζει άδειο.

Σα να μην λειτουργεί η μνήμη κανονικά,
σαν η αντίληψη να αυτοπεριορίζεται,
σαν τα συναισθήματα να πέφτουν σε κατάσταση χειμερίας νάρκης,
σαν όλος ο οργανισμός να βρίσκεται σε κάποιου είδους φυσική καταστολή·

σα να έχεις πάρει ηρεμιστικά ή απλά σα να νυστάζεις…

Κάποιες φορές, ο κόσμος μοιάζει σα να τον βλέπεις στην τηλεόραση
και το μόνο που περιμένεις είναι να περάσει η ώρα να πας για ύπνο·
ή μήπως -εντελώς απρόσμενα- βάλει καμιά καλή ταινία…


Υ.Γ.1
Εγώ πάντως λέω πια να την κλείσω και να πάω έξω για κανά ποτάκι.
Να δούμε όμως με ποιον· που οι περισσότεροι νυστάζουν… ή περιμένουν την ταινία…
Και οι υπόλοιποι έχουν τα νεύρα τους.

Υ.Γ.2
Αχ… πού 'ναι τα χρόνια μας, ωραία χρόνια μας;
Τότε που ήμασταν ακόμα βλαμμένοι· ή που δεν ήμασταν ακόμα βλαμμένοι;
Ιδού η απορία…
...

Πόσο τρυφερά, Θε μου…

Ένα γατάκι
αόρατο τρίβεται
στο μάγουλό μου
...

Το τίμημα

Ζωής κέρασμα
οι θρόμβοι που στις φλέβες
συσσωρεύονται
...

Σχεδόν ματαιοδοξία

Ένας φίλος Αυστριακός έφτιαξε ένα υπέροχο σπίτι στην Πάρο.
Βλέποντάς το τελειωμένο, δάκρυσε κι είπε:
«Αυτό θα είναι ακόμα εδώ, όταν εγώ πια θά ‘χω φύγει».

Μεγαλεπήβολο να χτίζεις και να ντύνεις επιφάνειες,
που θα μείνουν μετά από σένα.

Της μάνας μου της διαλύσαμε -ο αδελφός μου κι εγώ-
τις επιφάνειές της, για να φτιάξουμε καινούριες.
Φοβάμαι, μήπως ένοιωσε πως είχε ήδη αργήσει…

Γιατί, ακόμα και τα σπίτια σού χαρίζουν μία γεύση αθανασίας:
μένει η ματιά σου στα πράγματα, το αισθητικό σου στίγμα…
Οι επιλογές μιας παρωχημένης, αλλά δικιάς σου εποχής·
μια λάμψη από το παρελθόν…

Μία αίσθηση -ή ψευδαίσθηση;- προσωπικής αίγλης…
...

εμείς, us...

…ας μέναμε νηφάλιοι
δίχως πικρία κι ενοχές
και δίχως να ψάχνουμε τον φταίχτη·

δίχως να μηρυκάζουμε
ποια λόγια περισσέψανε
και πόσα έμειναν να κρέμονται στα χείλη·

ας σώζαμε τα πολύτιμα…

Kαι τ’ άλλα ας καούνε.
...

Και η ζωή συνεχίζεται…

Όμηρο με κρατούσαν δυο δίδυμες ετεροζυγωτικές:
την ασχημούλα την έλεγαν Αμφιβολία
και την άλλη, την όμορφη -αλλά κουφή η κακομοίρα- Ελπίδα.

Ήρθε κι έλυσε τα δεσμά μου η μάνα τους.
Αυτήν την φώναζαν Αλήθεια, μα ήταν παρατσούκλι·
ποτέ δεν έμαθα το όνομα το ουσιαστικό της.

Ξεπροβοδίζοντάς με, ψιθύρισε πως είναι κι εκείνη ταξιδιάρα,
πως ίσως σύντομα ξαναβρεθούμε
και μου χάρισε τρία περίεργα δωράκια:
το δεδομένο, το τετελεσμένο και μια όψιμη παραδοχή.

Πασχίζοντας ν’ απαλλαγώ από το σύνδρομο της Στοκχόλμης,
τα δέχτηκα με μια μελαγχολία, τη φίλησα με τρυφερότητα
στα δυο κόκκινα μάγουλα της (έδειχνε σα να ντρέπεται)
και πήρα ένα άγνωστο για μένα μονοπάτι.



Γυρνώντας όμως το κεφάλι,
είδα με τρόμο πως οι δίδυμες με είχαν πάρει στο κατόπι·
κι η μάνα πάλι άφαντη…
Θ’ απαλλαγώ ποτέ από δαύτες;

...

Προθέσεις

Νόμιζα πως σ’ αγαπούσα,
γι' αυτό πάντα σε φρόντιζα
σα νά 'σουνα μικρό παιδάκι.

Νόμιζες πως σ’ αγαπούσα,
μα το μόνο που μέσα μου ήθελα
ήταν να σε κρατάω·

ένα ανήμπορο παιδάκι μέσα στα χέρια τα δικά μου...

...

Σχεδόν θρησκευτικά…

Όταν γράφουμε -τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ μας- σχεδόν πάντα βρίσκουμε όλοι κάτι κοινό. Κάτι να πούμε, κάτι να θυμηθούμε, κάτι να σχολιάσουμε. Στη ζωή όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Μένουμε με το στόμα ανοιχτό από τις ενέργειες των γύρω μας· συχνά κι απ’ τις δικές μας (ίσως βέβαια εκεί να βρίσκεται κατ' ουσίαν η κοινότητά μας).

Γιατί με το μυαλό όλα έχουν κάποια συνέπεια. Ενώ στη ζωή… μας σπρώχνει το ζώο μέσα μας. Το μυαλό το έχουμε μάλλον για να ερμηνεύουμε τις κατά βάσιν ενστικτώδεις, ζωώδεις, κτηνώδεις αντιδράσεις μας.

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ντρέπεται για μένα. Πολλές φορές ντρέπομαι και για τους άλλους. Και η πλάκα είναι πως δεν ντρέπομαι εύκολα… Για την ακρίβεια σιχαίνομαι αυτήν τη λέξη. Γιατί εκείνο το «Ντροπή σου» στο στόμα όλων των Κατίνων του κόσμου -αρσενικών και θηλυκών- σημαίνει κυρίως «Θα σε κατακρίνουν οι άλλοι».

Ντροπή όμως δεν είναι τελικά, νομίζω, να συνειδητοποιείς τη γύμνια σου, ούτε τον διαχωρισμό σου από τους άλλους, αλλά την ύπαρξη -ή ακόμα χειρότερα την υπερίσχυση- του κτήνους μέσα σου.

Φαντάζομαι, το επόμενο στάδιο μετά τη συνειδητοποίηση είναι ν’ αρχίσεις να τα πίνεις με το κτήνος. Παρεούλα, κουβεντούλα, να δούμε τι έχει να πει κι αυτό. Όχι στα κρυφά, όπως κρύβουν οι άπονοι γονείς τα προβληματικά παιδιά τους· face to face και σε ανοιχτωσιά.
Κι ό,τι προκύψει…

Ρίσκο

g help me: ένας εκπληκτικός φωτογράφος…

Στα κρεμαστά παράθυρα
μιας Βενετιάς παρηκμασμένης·
πάνω σε δίχτυα.
Καπνισμένα, παλιοκαιρισμένα και υγρά…

Απ’ άκρη σ’ άκρη ενός -ω ναι!- a priori καναλιού,
σα γέφυρα περίτεχνη φαντάζουν·
είν' όμως μοναχά πλεγμένα νοερά σκοινιά
για να απλώνω την ψυχή μου.

[ Καμιά φορά, σαν πλένεις,

κι εσύ απλώνεις τη δική σου.

Μα την μαζέυεις πάραυτα·

υγρή κι αυτή ακόμα ]

Περνώντας με την μαύρη σου, την αιχμηρή τη γόνδολα
μπορεί με μιας, μπορεί και τώρα,

ίσως σ' ανύποπτη στιγμή, ίσως και τραγουδώντας…

αφηρημένος ή επίτηδες
στα δύο να την κόψεις.

Ποιον πόνο να διαλέξω;

Έχω να διαλέξω μεταξύ πάλης με τον εαυτό μου και φυγής.
Έχω να διαλέξω: είτε να αποδεχθώ, ότι ο άλλος έτσι είναι και δεν αλλάζει,
είτε ότι εγώ έτσι είμαι και δεν έχω καμιά όρεξη ν' αλλάξω για κανέναν.

Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να παλέψω την οργή, που μου δημιουργούν κάποιες πλευρές του άλλου, να μπω στη θέση του, να προσπαθήσω να καταλάβω. Στην ουσία πρέπει να αλλάξω δηλαδή. Να ξεριζώσω πεποιθήσεις και συναισθήματά μου.
Πόνος.

Στη δεύτερη δεν καταβάλλω καμία προσπάθεια. Μένω όπως είμαι, φεύγω και τελείωσε.
Έχω όμως να παλέψω με την έλλειψη, με την απουσία, με την ανικανοποίητη ανάγκη μου.
Πόνος.

Όταν αποφασίζουμε να μείνουμε κάπου, υπεισέρχεται θέμα ανταγωνισμού: γιατί να αλλάξω εγώ και να μην αλλάξεις εσύ; Κι έτσι οδηγούμαστε στο πλέον σύνηθες. Κανείς δεν παλεύει με τον εαυτό του, παλεύουμε μεταξύ μας. Παλεύει ο ένας να αλλάξει τον άλλον.

Αυτό οδηγεί κάποια στιγμή σε προσωπική στασιμότητα.
Αντί να εξελισσόμαστε κι οι δύο, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, κάτω από το βάρος της συνεχούς -έστω και σιωπηρής- αλληλοκριτικής, επέρχεται κάποιο εσωτερικό βόλεμα και κατά συνέπεια η στασιμότητα. Γιατί; Απλό: πάντα φταίει ο άλλος… Ο άλλος είναι ο σκάρτος, ο λάθος, ο λίγος. Είναι πολύ βολικό να έχεις κάποιον να τον κατηγορείς μέσα σου για τα πάντα.

Δεν μου κάνει… Μένω στο δίλημμα: πάλη με τον εαυτό μου ή φυγή;
Ο πόνος είναι ο μόνος δεδομένος…


Υ.Γ.
Πάντως, για να κάνω και λίγο αυτοκριτική, μέχρι τώρα:
όταν οι άλλοι μου ήταν ψιλοαδιάφοροι έφευγα. Μικρό το κακό.
Όταν δεν μου ήταν αδιάφοροι, δεν έφευγα ποτέ.
Είτε προσπαθούσα να τους αλλάξω, είτε προσπαθούσα να αλλάξω τον εαυτό μου· συνήθως όμως, όχι επειδή αποδεχόμουν τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες τους, αλλά επειδή εκείνοι δεν αποδέχονταν εμένα. Μεγάλη η διαφορά… Τεράστια…

Γίνεται δουλειά και έτσι -δε λέω. Αλλά μέχρι ενός σημείου. Δεν αλλάζεις πραγματικά, μόνο και μόνο για να γίνεις αποδεκτός. Η διαδικασία να κατανοήσεις και να αποδεχτείς εσύ τους άλλους, είναι πιο εσωτερική, πιο βαθιά… Κι η αλλαγή σου τότε πιο ουσιαστική…

Έχετε παρατηρήσει…

…πως πολύς κόσμος αντιδρά στον πόνο -εν είδει άμυνας- με κακία;
...

Στο μπλε

Σαν αποδημητικό πουλί
φευγάτο από καιρό…
Έχει σχεδόν ξεχάσει το σπίτι το παλιό.

Δεν είναι το πρώτο του ταξίδι,
δεν χάθηκε στο δρόμο.
Ούτε και χάλασε η εσωτερική πυξίδα.

Σωστά πάει· προς τα ‘κεί που το καλεί η φύση.
Μόνο που να…

Σα να απλώθηκε ο ωκεανός,
σα να μειώθηκαν τα μικροσκοπικά νησάκια,
σα να απομακρύνθηκε ο τόπος του νέου καλοκαιριού.

Μονάχο συνήθως -πόσους συνταξιδιώτες έχασε αλήθεια;-
φτερουγίζει-φτερουγίζει…
Και από κάτω πάντα η θάλασσα·

κι ολόγυρα πάντα το μπλε…
...

Για μία μνήμη…

Έχω έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στο μυαλό μου.
Είναι όλοι εκεί.
Όσοι γνώρισα, όσοι αγάπησα, όσοι πίστεψα.
Όσοι υπάρχουν και όσοι δεν υπάρχουν πια.
Εκεί είναι όλοι άφθαρτοι μέχρι να φθαρώ εγώ.

Ίσως τελικά η μόνη βάσιμη ελπίδα του ανθρώπου να είναι αυτή:
να ζει σε μία έστω μνήμη. Κι είναι τόσο βραχύβιες…

Ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να είναι μεγάλη η φιλοδοξία σου…
και σημαντικό το όποιο επίτευγμά σου…
για να διαιωνίζεσαι στις μνήμες.

(Πού στηρίζουν άραγε οι παπάδες εκείνο το «Αιωνία του/της η μνήμη»;)

Κάποιος εύθραυστος φίλος με ρώτησε αν θα τον θυμάμαι κι όταν του είπα ναι,
αναλογίστηκε λυπημένος πόσο γρήγορα θα φύγω κι εγώ…

Είπα μέσα μου, πως μου φτάνει η μνήμη αυτών που αγαπώ.
Πως παραπέρα αδιαφορώ· μήπως όμως έτσι νομίζω; Ακόμα;

Ίσως το τρενάκι του αναπόδοτου έρωτα αναπαράγεται ακόμα κι εδώ:
μόλις σ' αγαπήσει ο θάνατος, ερωτεύεσαι την αθανασία…

Το φωτεινό παράθυρο

Όχι… δεν σηκώνω το τηλέφωνο…
Το αφήνω να χτυπάει μέχρι να βαρεθεί ο όποιος στην άλλη πλευρά της γραμμής.
Τα κλαμένα μάτια και οι σπασμένες φωνές με αποπροσανατολίζουν· με βυθίζουν.

Θέλω να κρατήσω το βλέμμα μου στο φως… σ’ εκείνον τον άπλετο, εκτυφλωτικό ήλιο
που ήρθε και με συνάντησε μέσα από τις μισάνοιχτες περσίδες ενός παραθύρου, σχηματισμένου ξάφνου από κάποιο αόρατο χέρι.

Δεν μπορώ να δείξω το φωτεινό μου παράθυρο σε κανέναν. Όμως εγώ δεν θα στρέψω το βλέμμα μου προς το χώμα. Μόνον αύριο… Μόνο για μια στιγμή και μετά, ποτέ ξανά…

Άλλο ένα όνειρο

Κοντά-κοντά με το προηγούμενο όνειρο, πέρυσι, είχα δει και αυτό:

Η μητέρα μου ζούσε λέει με τον πατέρα μου (που έχει πεθάνει 10 χρόνια τώρα) στο μέρος που είναι το εξοχικό μας. Αλλά όχι στο δικό μας σπίτι, σε ένα άλλο, που ήταν λέει στο δρόμο του Πόθου.

Ο πατέρας μου πουλούσε βερίκοκα κι η μητέρα μου ντυνόταν σαν τσιγγάνα και ζούσαν μια ζωή αλλόκοτη.
Τους έλεγα «Γιατί το κάνετε αυτό; Αφού έχουμε λεφτά».
Και η μητέρα μου μού έλεγε: «Δεν έχω νοιώσει ποτέ στη ζωή μου ξανά τόσο ελεύθερη, όσο τώρα».

Ήταν σαν… ευτυχισμένοι! Και απορούσα…

Ξύπνησα με μια όμορφη αίσθηση, αλλά με τη βεβαιότητα πως η μητέρα μου θα έφευγε.
Το παράξενο σ’ όλα αυτά είναι, πως η μητέρα μου εκείνον τον καιρό δεν είχε κανέναν λόγο να πεθάνει.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας
-και ούτε βέβαια με τη λογική μας-, αλλά τα νοιώθουμε με κάποιον άλλον, μυστήριο τρόπο.

Τα όνειρα είναι σημείο συνάντησης πολλών κόσμων… παράλληλων, διασταυρούμενων… δεν ξέρω… Αλλά, νομίζω, υπαρκτών…


Υ.Γ. Αυτό το τραγουδάκι μου το τραγουδούσε η γλυκιά μου μαμά, όταν ήμουν μικρή:

Que Sera, Sera,
Whatever will be, will be
The future's not ours, to see
Que Sera, Sera
What will be, will be…

...

Ένα χρόνο μετά...

Πέτρες και Σκόνη
Τετάρτη, Νοέμβριος 01, 2006

Ήρθε απόψε στον ύπνο μου και με χτύπησε ο θάνατος. Όχι, δεν πέθανε κανείς, μα ήταν ακριβώς το ίδιο.

Με τράνταξε, άνοιξα τα μάτια διάπλατα, σα να είχε διαπεράσει το στήθος μου κοντάρι.

Όχι ο δικός μου ο θάνατος… ο θάνατος της μάνας μου, ο θάνατος αυτών που αγαπάω…
ο μελλοντικός θάνατος…

Δεν μπορούσα, δεν ήθελα, ήθελα μονάχα να ξανακοιμηθώ. Πήγα ν’ αποδιώξω τη σκέψη, όπως κάνω πάντα γι’ αυτά τα πράγματα. Γιατί αλλιώς δεν θα ‘χω πια κουράγιο να ζήσω. Θα καταρρακωθώ.

Μα είναι, φαίνεται, παλιός ο τρόπος μου αυτός. Της άρνησης. Κάτι έχει αλλάξει.

Έκλεισα τα μάτια και είδα το σώμα μου να γίνεται πέτρες και σκόνη και να εκσφενδονίζεται στο χάος. Δεν πόναγα, δεν φοβόμουν, δεν λυπόμουν. Απλώς σκεπτόμουν -ένοιωθα μάλλον- πως είμαστε περαστικοί. Πως όπως ήρθαμε, θα φύγουμε. Και πως δεν πειράζει.

Και το μόνο, που ένοιωθα ήταν αγάπη. Όχι το μάταιο, ένοιωθα αγάπη…

Μετά τελείωσε το όραμα αυτό και άνοιξα ξανά τα μάτια. Κι έκλαψα… Είχα γυρίσει πίσω στον παλιό, μικρό, αδύναμο εαυτό μου. Δεν μπορούσα πια να ξανακοιμηθώ, το ήξερα. Σηκώθηκα, έγραψα. Κι έκλαιγα… έκλαιγα… ασταμάτητα…



Ένα χρόνο μετά έφυγε η μάνα μου· η μαμά μου…

...

Ο αψηλός πίσω από τον Μωυσή…

…δε νοιώθει ενοχές ποτέ. Ή τουλάχιστον έτσι λέει. Πάντα βρίσκει μια εξήγηση για ό,τι κάνει -εκλογίκευση δεν το λένε αυτό τελευταίως;- με πρώτη και καλύτερη ότι έτσι του αρέσει. Στο κάτω-κάτω δεν ενοχλεί κανέναν. Δεν διαπράττει φόνους, απαγωγές και ληστείες. Αν και στην εικόνα δείχνει να το σκέπτεται: «Να τον σπρώξω τώρα τον κοντό ή να τον αφήσω;» Ο αψηλός πάντως ζει ακόμα· και από τις δέκα εντολές:

1. Την 1η την πιστεύει ακράδαντα κατά το ένα τρίτο
   (Εγώ είμι Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού).
   
   
2. Τη 2η δυσκολεύεται να την τηρήσει, γιατί το κινητό του έχει κάμερα.
   (Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης).
   
   
3. Της 3ης της έχει πετάξει δυστυχώς τα μάτια έξω
   (Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω).
   
   
4. Την 4η την εφαρμόζει με μία μέρα καθυστέρηση, γιατί την Κυριακή είναι κλειστά τα μαγαζιά και οι δημόσιες υπηρεσίες και την αφιερώνει στον έναν και μοναδικό θεό του… τον εαυτό του.
   (Εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου).
   
   
5. Για την 5η έχει κάτι φροϋδικούς προβληματισμούς κι επίσης στα μπινελίκια κολλάνε τόσο ωραία τα «…τη μάνα μου» κλπ
   (Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γης).
   
   
6. Την 6η την εφαρμόζει, αρκεί να μην είναι ερωτευμένος με τρίτο πρόσωπο
   (Ου μοιχεύσεις).
   
   
7. Την 7η πάλι την τηρεί, όταν δεν αφορά στο κράτος
   (Ου κλέψεις).
   
   
8. Την 8η την πιστεύει 100% για τους ανθρώπους, στα υπόλοιπα ζωντανά και κυρίως στα έντομα κάνει κάποιες εκπτώσεις
   (Ου φονεύσεις).
   
   
9. Την 9η την τιμά περισσότερο από όλες τις άλλες. Δεν χρειάζεται να ψευδομαρτυρήσει. Η αλήθεια είναι υπεραρκετή για να κατηγορήσει όποιον δεν χωνεύει.
   (Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή).
   
   
10. Κι επειδή έχει φιλοσοφήσει τη ζωή, τηρεί και την 10η, εκτός αν ισχύει ο όρος της 6ης
    (Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί).
    
    
    

Πάνω απ’ όλα όμως αρνείται να υπακούει σε εντολές…
...

Δεν είναι ο κόσμος κουφός

Εξήγησέ τους· πείσε τους, αν το θες.
Ή μ’ ένα σου χαμόγελο ίσως τους σαγηνέψεις.
Μα δεν θα τους επιβληθείς με τις φωνές,
ούτε θα τους τρομάξεις· όσο κι αν αγριέψεις.

Η ένταση όλους τους διώχνει.
Κι επίσης τους πεισμώνει…


Καλό μας Νοέμβρη!

…

Δίλημμα

Όταν υπάρχει σύγκρουση συναισθηματικών συμφερόντων…
Όταν η λύπη σου -αν την κρύψεις καλά- μπορεί να προσφέρει μία στάλα χαράς·

μα μετά μεγαλώνει…

Τι βαραίνει περισσότερο;
Η αποφυγή της λύπης σου ή η επιδίωξη της χαράς του άλλου;

(Όχι… Δεν παίρνεις πάντα χαρά, όταν δίνεις χαρά·

αν ήταν έτσι, θα γινόμασταν όλοι Εθελοντές της Αγάπης…)

...

Οι πληγές…

Υπάρχει άραγε άλλος τρόπος από τον οδυνηρό τρόπο, για να δεις κάτι μέσα σου;
Για ν’ αναγνωρίσεις τις πλάνες και τις αυταπάτες σου;
Μπορούν τα χαμόγελα και οι καλές προθέσεις να σε γιατρέψουν;

Από μικρή έβλεπα, πως οι αλήθειες πονούν κι απομακρύνουν.
Οι αλήθειες που αφορούν σε σκοτεινές πλευρές μας.
Κανείς σχεδόν δεν αποδέχεται την παρεμβατική (διεισδυτική συνηθίζουν να τη λένε) ματιά, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι. Γιατί απλούστατα πονάει.
Σε εξαναγκάζει να δεις κι εσύ κάτι, που δεν σε βολεύει, δεν σε «συμφέρει» να δεις.

Αχ και να ξέραμε το αληθινό μας συμφέρον…
Ότι δεν έγκειται στα μαξιλαράκια μας, αλλά στις κρυφές μας πληγές.
Σ’ αυτές που τεχνηέντως κρύβουμε και δεν αφήνουμε να επουλωθούν ποτέ.


Και ο γιατρός…


Οι κρυφές μας πληγές είναι ύπουλες και παραμένουν σχεδόν ασυμπτωματικές μέχρις ότου αντιληφθούμε τυχαία ή από κάποιες άσχετες φαινομενικά ενδείξεις, πως κάτι δεν πάει καλά. Ή αν κάποιος έμπειρος νους τις «μυρίσει» και μας ρωτήσει από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά. Ή χειρότερα: αν μας υποδείξει από πού προέρχεται αυτή η μυρωδιά. Εκεί μπορεί και να πέσουμε να τον φάμε τον αδιάκριτο εισβολέα των μέσα μας.

Τους «γιατρούς» τους φοβόμαστε… Ενίοτε τους μισούμε κιόλας. Πάντα βρίσκουν πως κάτι έχουμε, παίζουν με πράγματα σημαντικά, με την ίδια μας τη ζωή και το χειρότερο: πώς να εμπιστευτείς σ’ έναν άλλον άνθρωπο -τόσο αδύναμο κατ’ ουσίαν όσο κι εσύ ο ίδιος, πλην λίγο πιο «σπουδαγμένο»- ό,τι πολυτιμότερο;

«Χαλάρωσε», σου λένε… «Όσο αντιστέκεσαι, τόσο περισσότερο πονάς…»

Και χώνουν τα όποια όργανά τους στα πιο απόκρυφα σημεία σου και κοιτάζουν ερευνητικά ό,τι εσύ δεν έχεις δει ποτέ κι ούτε έχεις ιδέα πώς είναι -ή πώς θα έπρεπε να είναι. Σου δείχνουν στην οθόνη τις πληγές σου και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Το μόνο που ηχεί στ’ αυτιά σου είναι: «Έχεις πρόβλημα! Έχεις πρόβλημα!» Και ο φόβος…

Κι αρχίζεις και ψάχνεσαι, να μάθεις… Ποια τα συμπτώματα, ποιες οι αιτίες, ποία η πρόγνωση; Μπορείς να γιατρευτείς; Αξίζει να υποβληθείς σε θεραπεία ή καλύτερα να τ’ αφήσεις ως έχει κι ό,τι γίνει; Δέχεσαι να θυσιάσεις ένα σου κομμάτι, ακόμα και άρρωστο και απονεκρωμένο, για να μπορέσεις να μείνεις ο υπόλοιπος όσο το δυνατόν υγιέστερος; Ο πόνος; Ο πόνος αξίζει τον κόπο;

Τον «γιατρό» θα τον πληρώσεις σε κάθε περίπτωση. Θα σε υποβάλει στις δοκιμασίες του, θα σου κάνει την αξιοπρέπεια ρετάλια, θα σε πετσοκόψει χωρίς βέβαιο αποτέλεσμα κι εσύ θα τον πληρώσεις σε κάθε περίπτωση. Τον υποπτεύεσαι και σχεδόν τον αντιπαθείς μέχρι να δεις, πως όλα πήγαν καλά και η άλλοτε κρυφή πληγή έγιανε κι επουλώθηκε. Τότε και μόνο τότε τον κοιτάζεις στα μάτια με ένα ειλικρινές χαμόγελο και του λες «Σ' ευχαριστώ».