Black Out

Δεν έχω πια καμία έμπνευση. Στέρεψα.

Το μόνο, που μ’ ενδιαφέρει αυτήν τη στιγμή, είναι να ξαναβρώ το παλιό μου σώμα, που χάθηκε ανάμεσα σε αποτυχημένες προσπάθειες να κόψω το τσιγάρο, επίσης αποτυχημένες εγκυμοσύνες, εξωσωματικές, ορμόνες, κορτιζόνες και πολλές-πολλές μπύρες.

Μαζί με το σώμα μου χάθηκε και η φιλοδοξία μου ν’ αρέσω στο άλλο φύλο, ν’ αρέσω γενικώς… ξέχασα το αίσθημα να σου κλείνει φιλήδονα το μάτι, έστω και ο καθρέφτης. Και μαζί μ’ αυτό πέθανε και κάθε είδους φιλοδοξία.

Κυνήγησα το όνειρο της μητρότητας και στο δρόμο συνάντησα τον εφιάλτη της μέσης πια ηλικίας. Το χαμήλωμα των στάνταρντς, το άφημα, την παντελή έλλειψη επιθυμιών, φιλοδοξιών, στόχων… Το γέρασμα…

Ο έρωτας, λαμπυρίσματα του παρελθόντος, που κανείς δεν θα βρεθεί να ικανοποιήσει πια. Δε μένει παρά μόνο το κυνήγι του χρήματος και της περιφρονημένης κοινωνικής μου ζωής.

Και πάνω απ’ όλα, η ελπίδα να μπορέσω κάποτε να γράψω κάτι όμορφο, κάτι που να λέει την αλήθεια μου… όπως εγώ την ένοιωσα μέσα σ’ αυτά τα αλλόκοτα χρόνια που άφησα πίσω μου και που τώρα φαντάζουν κενά και μαραζωμένα.

Όμως τώρα… καμία έμπνευση… στέρεψα…
Πρέπει πια να διαβάσω, να κλέψω απ’ τις εμπειρίες των άλλων…