Τριπάκι

6η ημέρα άρρωστη. Έχω φρικάρει. Το μυαλό μου έχει γίνει λαπάς από τον πυρετό και κάθε φορά που βήχω κουνιέται ολόκληρο και πονάει. Πού να γράψω ποστ;

Έχω πολλά χρόνια ν’ αρρωστήσω και δη ν’ ανεβάσω πυρετό. 39,7 έφτασε. Τα αντιπυρετικά τον κατέβαζαν το πολύ μέχρι το 38,8. Περίεργο δεν είν’ αυτό; Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, μου έδιναν μια ασπιρίνη, ίδρωνα-ξεϊδρωνα και σε μια ωρίτσα ο πυρετός είχε εξαφανιστεί. Ρώτησα και μου είπαν, πως τα αντιπυρετικά δεν κατεβάζουν πια πολύ τον πυρετό. Τι σημαίνει άραγε αυτό; Τα χάλασαν;;

Τέλος πάντων, εκείνη η νύχτα του μεγάλου πυρετού ήταν πολύ τριπαριστή. Ανίκανη να κοιμηθώ πραγματικά, πάλευα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σε μια κατάσταση εγκεφαλικού χάους. Η σκέψη μου έτρεχε με τεράστια ταχύτητα μέσα σε μία δίνη και προσπαθούσε να κάνει συνδυασμούς μέσα από χιλιάδες εικόνες, με σκοπό να συναρμολογήσει μία καινούρια. Μια εικόνα που ήθελε το μυαλό μου σώνει και καλά να ολοκληρώσει, για να τη δει και να την κατανοήσει.

Δεν τα κατάφερα. Ξύπνησα καίγοντας. Όπως ξυπνάς από εφιάλτες που σε κυνηγούν και σώζεσαι. Μόνο που εγώ δεν ήθελα να σωθώ… όχι πριν ολοκληρώσω την εικόνα μου. Όχι πριν τελειώσω το παζλ του μυαλού μου. Τώρα πρέπει να το παλέψω στο ξύπνιο μου. Με τη λογική μου. Και με τη συνήθη αργή ροή των σκέψεών μου…

Μήπως να το ρίξω στα ναρκωτικά;;