Πυρετός

Όταν έχεις πυρετό, το σώμα ανεβάζει θερμοκρασία, για να αντιμετωπίσει τον επικίνδυνο «εισβολέα». Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένας εισβολέας μας κάνει να ριγούμε και να καιγόμαστε. Εναλλάξ. Κι ο πυρετός το όπλο μας.

Το καλύτερο είναι να τραβήξεις –αν είναι δυνατόν- τον πυρετό στο φουλ, να τον κάνεις πραγματικό σύμμαχό σου σ’ αυτόν τον αγώνα επιβίωσης, να τσουρουφλιστείς κι εσύ κι ο εισβολέας παρέα, να τον βαρεθείς, να σε βαρεθεί, να συνεχίσεις τη ζωή σου… Ενίοτε τη συνεχίζεις και μαζί του…

Αν ο πυρετός δεν επιδέχεται τσίτα, μπορείς να καλέσεις κι άλλον εισβολέα στο παιχνίδι, με την ελπίδα να μπερδευτεί το σύστημα και να μοιραστεί η κάψα. Αυτή είναι η λεγόμενη μέθοδος της ομοιοπαθητικής. Συνήθως όμως δεν πιάνει το κόλπο.

Μπορείς να δοκιμάσεις και διάφορες άλλες τεχνικές: να προσπαθήσεις να τον διώξεις με διαλογισμό, με εργασιοθεραπεία, με κλοτσιές… Ό,τι μπορεί ο καθένας… Συνήθως ούτε αυτά πιάνουν.

Τελικά τις περισσότερες φορές κάθεσαι και ψήνεσαι και περιμένεις υπομονετικά να κάνει το πράγμα τον κύκλο του.

Μόλις αρχίσει και πέφτει λίγο ο πυρετός, όμως, προσοχή! Συχνά ξεθαρρεύεις, βγαίνεις λίγο απ’ το καβούκι σου, πουλάς λίγο τσαμπουκά, εις μάτην… Την ξαναρπάζεις, ξανακυλάς και φτου κι απ’ την αρχή.

Συμπέρασμα: δεν θέλει αντίσταση. Let it go, που λένε κι οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Χαλαρά και συν τω χρόνω. Και με την ελπίδα, πως δεν θα σ’ αφήσει μόνιμο κουσούρι…