Συγγραφέας κατ’ αποκοπήν

Προσπαθώ να γράφω κάτι κάθε μέρα. Κι ας μην έχω τίποτα στο μυαλό μου. Ξεκινάω να γράφω κι όπου με βγάλει. Αυτό το κάνω κάπως σαν άσκηση. Δεν περιμένω την έμπνευση. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι κανένας συγγραφέας να περιμένω την έμπνευση. Βλακειούλες γράφω. Ό,τι υπάρχει μέσα μου, απλώς το βγάζω, με μια γραφή σχεδόν αυτόματη. Χωρίς επεξεργασία.

Όμως έχει και θεωρητικό υπόβαθρο αυτή η ιστορία. Πιστεύω στην παραγωγή. Στη μεγάλη παραγωγή, αν είναι δυνατόν. Θεωρώ ότι σε οποιονδήποτε κλάδο και αν απασχολείσαι, πρέπει να δουλεύεις πολύ και να παράγεις πολύ. Μέσα απ’ την ποσότητα ξεπετάγεται και η ποιότητα. Ειδικά στα «καλλιτεχνικά».

Σπάνια ένας άνθρωπος γράφει ελάχιστα και μέσα σ’ αυτά υπάρχει κάτι πραγματικά αξιόλογο. Ακόμα κι ο Bukowski είχε πει μέσα στην πίτα του, πως πρέπει να σπάσεις τα δάχτυλά σου στη γραφομηχανή, για να γράψεις κάτι που να αξίζει αληθινά τον κόπο.

Ξέρω κάποιους ανθρώπους, πολύ καλούς γραφιάδες, που απαξιούν να γράφουν συχνά. Περιμένουν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος ίσως, όμως το αποτέλεσμα είναι, ότι αφήνουν το υλικό που έχουν στο μυαλό τους να βαλτώνει. Και όταν κάποιες ελάχιστες στιγμές αποφασίζουν να γράψουν, τους βγαίνουν όλα μέσα από το πρίσμα της συγκεκριμένης στιγμής και παίρνουν όλα μια παρόμοια μορφή… χρωματίζονται όλα ίδια…

Οι μεγάλοι συγγραφείς καταγράφουν τις σκέψεις τους, τα όνειρά τους, όσα ακούν και τους κάνουν εντύπωση… συνεχώς, όπου κι αν βρίσκονται… και κάποια στιγμή αντλούν μέσα απ’ αυτόν το θησαυρό που σιγά-σιγά συλλέγουν. Και που έχει όλες τις αποχρώσεις της ζωής…

Εικόνες… πόσες εικόνες μπορούν να σού ‘ρθουν μαζεμένες σε μια στιγμή; Τι να προλάβεις να θυμηθείς και τι να αποτυπώσεις, όταν γράφεις σπάνια; Και δη υπό την επήρεια περίεργων ψυχολογικών ερεθισμάτων ή ακόμα χειρότερα ουσιών;

Όχι, δεν γίνεται έτσι δουλειά. Πρέπει να σπάσεις τα δάχτυλά σου στη γραφομηχανή… Πάει και τελείωσε.