Ευτυχία

Πιτσιρίκα, από τα 17 έως τα 21 δούλευα τα καλοκαίρια Σαντορίνη, Φηρά. Απ' το Πάσχα κατέβαινα και γύριζα τέλη Οκτώβρη. Όλην την ημέρα δούλευα, σε χρυσοχοείο. Τη θάλασσα την έβλεπα από κοντά 2-3 φορές κάθε καλοκαίρι, αλλά ποσώς μ’ ενδιέφερε.

Τις νύχτες γύρναγα από μπαρ σε μπαρ και έπινα και 7 η ώρα το πρωί έπρεπε τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας να είμαι στο μαγαζί, γιατί έσκαγαν πρωινιάτικα οι κρουαζιέρες με τους Αμερικάνους και τους Γιαπωνέζους και μας άφηναν τα ωραία τους φραγκάκια. Απ’ τα οποία έπαιρνα ποσοστά κι έβγαζα πολλά, πάρα πολλά.

Ήμουν μόνη μου, νοίκιαζα δωμάτιο στην καλντέρα. Έτρωγα στο πιο ακριβό ρεστοράν των Φηρών, αγόραζα σχεδόν κάθε μέρα ρούχα και εσώρουχα!, πηγαινοερχόμουν με αεροπλάνο, έπαιρνα και κανένα κόσμημα απ’ το μαγαζί, που τα έχω ακόμα.

Γνώριζα όλον τον κόσμο. Ήμουν η μασκότ των Φηρών. Μικρή και τριανταφυλλένια.
Φιγουράριζα τότε και σε ένα καρτ ποστάλ… Το έχασα, γμτ…

Είχα ερωτευτεί τον πιο τρελό τύπο της Σαντορίνης και κάποια στιγμή έφτιαξα μια γυναικεία συμμορία και μιμούμουν τις τρέλες του. Μια νύχτα είχα κάτσει στο κλείσιμο της Καζαμπλάνκα στην σκάλα, είχα απλώσει το πόδι μου και ζήταγα απ’ όλους τους πελάτες να μου δώσουν ένα κατοστάρικο, για να τους αφήσω να φύγουν. Μου έδωσαν όλοι, χωρίς καν να το συζητήσουν. Μόνο κανα-δυο πήγαν να πουλήσουν τσαμπουκά και τους εξήγησα, ότι δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις και μου το έδωσαν κι αυτοί…

Τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου! Ελεύθερη, ανεξάρτητη, είχα μόλις τελειώσει το μισητό σχολείο, είχα περάσει στο πανεπιστήμιο κι είχα πάρει αναβολή ζωής επ’ αόριστον. Έκανα κυριολεκτικά ό,τι γούσταρα και ήμουν ευτυχισμένη. Ήμουν, το ένοιωθα και το έλεγα. Κανείς δεν με πίστευε τότε, αλλά ήταν αλήθεια. Από τότε δεν ξαναϋπήρξα ποτέ πραγματικά ευτυχισμένη, γιατί δεν ξαναήμουν ποτέ μόνη κι ελεύθερη.

Όποτε θέλω να νοιώσω πάλι ήρεμα και όμορφα, αναπολώ 2 στιγμές:
Ένα πρωινό, που ξύπνησα στη βεράντα ενός υπέροχου ξένου σπιτιού στο Ημεροβίγλι και κατηφόρισα προς το κέντρο μέσα σε μια πρωινή ατμόσφαιρα απέραντης γαλήνης και ομορφιάς.

Κι ένα απόγευμα στου Φράνκο, όπου οι γλάροι χόρευαν κάποια μαγική μελωδία, χόρευαν για μένα, σε σχηματισμούς, για ώρα… κι ο ήλιος έπεφτε σιγά-σιγά πίσω από το ηφαίστειο…