Γυναίκα

Έμπαινε στο σπίτι των γονιών της και κάπνιζε. Ένα αρωματικό τσιγάρο, βαρύ… Ο καπνός τρύπωνε μέσα από τις χαραμάδες του παιδικού της δωματίου και της χάιδευε τα ρουθούνια. Μια αγαλλίαση την πλημμύριζε, ξετίναζε και το τελευταίο ονειράκι από το μικρό της κεφάλι και πεταγόταν απ’ το κρεβάτι. Είχε γυρίσει το αληθινό της όνειρο. Είχε έρθει Εκείνος!

Πόσο τον θαύμαζε! Ήταν ένας θεός. Πλάσμα ενός άλλου κόσμου, μακρινού, ανώτερου, ομορφότερου, άπιαστου… «Όταν μεγαλώσω, θα σε παντρευτώ!» του ψιθύρισε κάποτε κι εκείνος χαμογέλασε μ’ εκείνα τα υπέροχα χείλη του, τη σήκωσε στην αγκαλιά του και της έδωσε ένα φιλί. Ένα φιλί που της φάνηκε… ναι, της φάνηκε σχεδόν… ερωτικό…

Το σώμα απόκτησε καμπύλες, τα στήθη φούσκωσαν από νωρίς. Βιαζόταν να γίνει γυναίκα… Γυναίκα για ‘κείνον… Πώς θα την κοίταζε την επόμενη φορά, που μετά από χρόνια θα την ξανάβλεπε; Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην μαγική Πόλη κι Εκείνος την υποδέχτηκε με την τρυφερότητα του Απόμακρου Εραστή. Εκείνου που το μυαλό του στοίχειωνε μια άλλη. Τότε δεν ήταν που το φίδι της ζήλιας δάγκωσε για πρώτη φορά την ψυχή της;

Βόλτες στους δρόμους, επίσημα δείπνα σε φίλους… Ανθρώπους αντάξιους Του, πνευματώδεις, πέρα απ’ όσα εκείνη ήξερε και είχε ποτέ γνωρίσει, ανθρώπους πιο μεγάλους ακόμα και απ’ τη σύντομη ζωή της. Τις νύχτες ηχούσαν στ’ αυτιά της όλα αυτά τα μυστήρια μηνύματα της ημέρας που έφευγε… Μια μέρα λιγότερη, που θα ‘ταν στο πλάι του. Οι σκέψεις της έτρεχαν γρηγορότερα απ’ όσο το άγουρο μυαλό της μπορούσε να ακολουθήσει… Πανικός; Ευφυΐα; Τρέλα; «Θέλω! Θέλω! Πρέπει να γίνεις δικός μου…»

Βγαλμένη πια στα μονοπάτια της ζωής, με ένα βέλος να της έχει ήδη πληγώσει τα σωθικά, σκούπισε το δάκρυ της και τον ξανασυνάντησε. Ήταν πια σχεδόν ενήλικη. Είχε μάθει να φοράει τη μάσκα του Παιχνιδιάρη Έρωτα. Κι η καρδιά της άντεχε. Τώρα μπορούσε να τον παλέψει. Ύπουλα -όπως μόνο ένα θηλυκό ξέρει- τον παρέσυρε στα σοκάκια της δικής της ηδονής. Αυτόν, τον Άντρα των παιδικών της ονείρων… Τον έκανε να βογκάει και να σέρνεται ανάμεσα στα νεανικά της πόδια…

Εκείνο το καλοκαίρι ήταν το πιο ευτυχισμένο της ζωής της. Ναι. Τώρα ήταν μια αληθινή Γυναίκα. Τώρα ήταν έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο όλο. Και θα το έκανε. Μα τω Θεώ, θα το έκανε, αν λίγα χρόνια αργότερα δεν άφηνε τον Έρωτα, για να καταπιαστεί μ’ αυτό που λένε Αγάπη. Και που σε οδηγεί σε άλλους δρόμους… Δυσκολότερους…