Διαπιστώσεις…

Ένας καλός μου φίλος με προσέγγισε πρόσφατα σεξουαλικά. Με έναν τρόπο πολύ άμεσο, για κάποιους ίσως χυδαίο. Ταυτόχρονα όμως και πολύ ειλικρινή. Τρυφερό θα τον έλεγες. Το ανέφερα σε μία φίλη μου. «Τρελός είναι; Δεν τα μπορώ αυτά. Εμένα μ’ αρέσουν τα υπονοούμενα», μου απάντησε έκπληκτη. Η φίλη μου είναι υποτίθεται άνετη σ’ αυτά τα ζητήματα.

Ένας άλλος φίλος μού εκμυστηρεύτηκε, πως απολαμβάνει το σεξ μόνο σε τριάδες. Και πως όταν βρίσκεται με τη γυναίκα του, δεν λειτουργεί παρά μόνο εάν φαντασιώνεται μία τρίτη παρουσία και μιλάει γι’ αυτήν με την σάρκινη σύντροφό του. Πρέπει να το μοιράζεται. Σ’ αυτήν την ιδέα τσίνησα εγώ. Μου φάνηκε κάπως υποτιμητική για την γυναίκα του.

Υπάρχει μια τόσο βαθιά ριζωμένη ενοχή μέσα μας σχετικά με τη γενετήσια ορμή μας, που πραγματικά είναι να εντυπωσιάζεται κανείς. Βλέπεις τα μάγουλα να κοκκινίζουν, τα χείλη να σφίγγουν, τα μάτια να ανοίγουν διάπλατα. Μπορεί οι περισσότεροι να ανέχονται πλέον ένα σόκιν ανέκδοτο χωρίς να ενοχλούνται φανερά. Μόλις όμως η συζήτηση στραφεί προς αυτήν την κατεύθυνση με αναφορές στη ζωή μας, στη δική μας ζωή, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ.

Η συχνότερη άμεση αντίδραση είναι, ότι αυτά τα πράγματα δεν συζητιούνται, είναι προσωπικά. Οι ερωτήσεις σχετικά μ’ αυτά τα θέματα θεωρούνται εντελώς αδιάκριτες –που πιθανώς και να είναι, εδώ που τα λέμε- και τα δεδομένα των σεξουαλικών σχέσεων άκρως απόρρητα. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει ανοιχτά για τον εαυτό του και συχνά αυτοί που το κάνουν λένε πολλά, μα πολλά ψέματα. Προτιμούν να κρύψουν, να υποτιμήσουν ή να υπερτιμήσουν την μάλλον ασαφή σχέση τους με το αντικείμενο.

Πάνω απ’ όλα όμως υπάρχει μαζικό «εσωτερικό» πρόβλημα. Οι άνθρωποι ειλικρινά και ουσιαστικά σοκάρονται. Το σεξ στις «ψυχές» όλων μας παραμένει ένα ταμπού και είναι ακόμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την αναπαραγωγή. Το γεγονός αυτό γίνεται ολοφάνερο, μόλις αναφερθεί κανείς σε τρίτους δρόμους. Έχει γίνει βέβαια πολύς ντόρος από τους ομοφυλόφιλους σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να γίνουν κοινωνικά αποδεκτοί, όμως ακόμα δεν τα έχουν καταφέρει κατ’ ουσίαν. Πόσο μάλλον άλλες επιλογές, πιο kinky…

Δεν αποδεχόμαστε το σώμα μας, ούτε την λεγόμενη ελευθερία του ατόμου να το διαχειρίζεται, όπως θέλει. Θεωρούμε ακόμα οτιδήποτε έξω από τις δυαδικές ετεροφυλικές σχέσεις ανωμαλία και σίγουρο δρόμο προς την πώρωση της ψυχής. Αυτό ενδέχεται και να συμβαίνει. Διότι κι αυτοί οι άνθρωποι δρουν ακόμα και στη δική τους συνείδηση «εγκληματικά».

Άκουσα χθες στην τηλεόραση, ότι τα ανδρικά πέη από γενιά σε γενιά μικραίνουν εντυπωσιακά, λόγω των περιβαλλοντικών συνθηκών. Πολλοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα στύσης ή ολική ανικανότητα. Το σπέρμα αδυνατίζει, οι γυναίκες παρουσιάζουν κι αυτές διάφορα προβλήματα. Η φυσική αναπαραγωγή γίνεται όλο και πιο δυσχερής και σταδιακά μάλλον θα εκλείψει. Άραγε, σε τι μονοπάτια θα οδηγηθεί τότε η σεξουαλική ικανοποίηση; Μήπως εκλείψει κι αυτή;

Τελικά, μάλλον θα συμβεί αυτό που συμβαίνει πάντα: ο άνθρωπος θα προσαρμοστεί βιολογικά, θα αποφασίσει γι’ αυτόν η ίδια η φύση. Η αλλαγή μέσα μας όμως θα πραγματοποιηθεί πιο αργά απ’ οτιδήποτε άλλο. Αλήθεια, πόσο έχουμε αλλάξει στην ουσία μας από τον άνθρωπο των σπηλαίων;