What a wonderful world…

Χθες είχε πάλι αυτήν την ταινία στην τηλεόραση... Meet Joe Black. Την πρώτη φορά την είχα δει στο σινεμά. Είχα μαγευτεί… Όχι απ’ την ταινία, απ’ τη μορφή του Θανάτου… Και από την όλη σύλληψη.

Για τους ελάχιστους, που δεν θα γνωρίζουν, κάποιος σκοτώνεται και μέσα στο σώμα του μπαίνει ο ίδιος ο Θάνατος. Το σώμα ανήκει στον Brad Pitt. Καταλαβαίνετε… Κόλαση…

Η πρωταγωνίστρια γνωρίζει τον άντρα, πριν σκοτωθεί. Ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες σ’ ένα café. Της αρέσει πολύ. Τι παράξενο, αλήθεια… Την επόμενη φορά, που θα τον ξανασυναντήσει, το περιεχόμενο θα έχει αλλάξει. Η μορφή όμως θα είναι η ίδια. Εκείνη του café. Του Brad Pitt…

Γίνονται 1002, τρεις ώρες κρατάει η ταινία. Ο Χάρος ερωτεύεται την κοπέλα και μαζί της τη ζωή. Κι εκείνη τον ερωτεύεται. Θα μπορούσαν να φύγουν μαζί, στα άδυτα της αιωνιότητας. Εκείνος όμως, στο όνομα της αγάπης, την αφήνει στη γη και δακρυσμένος της στέλνει πίσω τον άντρα του café.

Happy End… Η κοπέλα μένει με το κουφάρι του έρωτά της. Παραγεμισμένο με την προσωπικότητα ενός άσχετου. Θα μείνει μαζί του… Προχωράνε στο τέλος της ταινίας μαζί προς την κατάκτηση της κοινής τους ζωής. Αυτή κι ένας ξένος…. Με την αγαπημένη μορφή…

Μουσική υπόκρουση το Wonderful World του Louis Armstrong.
Ένας ύμνος στη ζωή… Η κατατρόπωση του Έρωτα-Θανάτου…
Παντρεμένοι για πάντα με τα φαινόμενα, το χρόνο και τις αντιφάσεις…

Μπορούμε άραγε να κάνουμε κι αλλιώς;