Περί ψυχολογικής μαλακίας

Διαβάστε αυτό στο blog της debby: είναι αποκαλυπτικό...

Ανήκω: έχω ξανάρθει...

Όνειρο κάθε ανθρώπου το σπίτι.

Μιλά γι’ αγάπες και λουλούδια,
για δημιουργία και για τέχνες,
για εξουσία και δύναμη,
όμως αναλώνει ουσιαστικά όλη του τη ζωή
στην προσπάθεια να βρει ένα «σπίτι».

Άστεγος, ορφανός, ανυπεράσπιστος
μέσα σ’ έναν κόσμο ξένο κι εχθρικό.
Δίχως σημείο αναφοράς…

Προαιώνια επιθυμία
και αιώνια αναζήτηση του: να ανήκει.
Να ξανάρχεται...
Θέλει να επιστρέφει στο οικείο.
Θέλει να γυρίζει σπίτι…


Όχι, όχι! Όχι πια πίσω στο πατρικό!
(ο πατέρας, του πατέρα, ω πατέρα, ξέρετε πού καταλήγει...)


Ο vroxopoios γράφει σήμερα, πως ο άνθρωπος ψάχνει την πόρτα να βγει έξω.
Το ίδιο νόμισμα απ' την ανάποδη; Ή μήπως νόηση και συναίσθημα σε αντιδιαστολή;
Πάντως μέχρι στιγμής, Ελευθερία vs Ανήκειν: 0-1
Ελευθερία vs Ανήκειν: 0-1

Αρχαία Τραγωδία

Το καράβι της γραμμής πλησίασε αργά τη Φολέγανδρο. Από τους λιγοστούς επιβάτες, που είχαν απομείνει, κατέβηκε στο νησί μονάχα η παρέα τους. Πέντε άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι, δεμένοι σε ένα τυχαίο σχήμα του καλοκαιριού. Ήταν ακόμα πολύ πρωί. Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν μία απόκοσμη, αραιή συννεφιά. Κάθισαν να ξαλαφρώσουν λίγο τις πλάτες τους απ' τα σακίδια, σε ένα άδειο καφενείο του υποτυπώδους λιμανιού. Σχεδόν ερημιά... ησυχία απόλυτη...

...που άρχισε όμως σιγά-σιγά να σπάει. Μια ανακατωσούρα, πνιχτές φωνές, οι ψαράδες έτρεχαν αναστατωμένοι… Μάζευαν με γρήγορες κινήσεις τα σκοινιά απ’ τις βάρκες κι έδειχναν ο ένας στον άλλον προς το πέλαγος. Από όλες τις γωνιές εμφανίζονταν σκιές. Η αποβάθρα γέμισε ντόπιους. Παιδιά με κοντά παντελονάκια φώναζαν ακατάληπτα. Κι οι μανάδες τους έκρυβαν με τις παλάμες τα πρόσωπά τους και μετά τις σήκωναν ψηλά προς τον ουρανό, σα να προσεύχονταν.

Η παρέα παρακολουθούσε αποχαυνωμένη. Κάτι συνέβαινε, ήταν προφανές, όμως όλα έμοιαζαν τόσο αλλόκοτα. Ένας τους τράβηξε απ’ το μανίκι κάποιον, που περνούσε αλαφιασμένος από δίπλα τους.
«Συμβαίνει κάτι;»
«Ο κυρ-Παναγής μαζί με το γιο του το Νικόλα και το παιδί είναι ακόμα στη θάλασσα. Έπιασε μπόρα έξω, δεν βλέπετε;»
Ο κυρ-Παναγής… παιδί… μπόρα… Τους έδειξε με το δάχτυλο μία βάρκα στ' ανοιχτά. Δεν ήταν όμως πολύ μακριά. Ούτε είχε κύμα. Και κολυμπώντας θα μπορούσαν να έρθουν. Η παρέα απόρησε και συνέχισε να πίνει αμέριμνη τις πορτοκαλάδες της.

Όταν πια ήτανε έτοιμοι να φύγουν, είδαν τις βάρκες να επιστρέφουν.
Τότε ακούστηκε κάτι, που έμελλε να ηχεί για πάντα στ' αυτια τους. Και των πέντε.
Ήταν μια ανατριχιαστική κραυγή... ένα απαρηγόρητο ουρλιαχτό γυναίκας.

Πλησίασαν κι αυτό που αντίκρυσαν δεν ήταν από τούτη τη ζωή. Είδαν τους ψαράδες όρθιους, σιωπηλούς να βγάζουν στη στεριά τα κορμιά τριών γενεών. Τα περνούσε ο ένας στα χέρια του άλλου, από βάρκα σε βάρκα, μέχρι που τα απίθωσαν δίπλα-δίπλα πάνω στην άμμο. Η γριά μάνα, από τα πριν μαυροντυμένη, έπεσε θρηνώντας στα γόνατα, ξάπλωσε πάνω στους άψυχους πια αγαπημένους της ζωής της. Με τα χέρια διάπλατα ανοιχτά τους αγκάλιαζε όλους μαζί, σα να ‘θελε να γίνει κι αυτή ένα μαζί τους: άντρα, γιο, εγγονό...
Όλοι τους χαμένοι. Σε μια στιγμή… Σε μια μπόρα καλοκαιρινή…

Η βάρκα τους έπλεε άδεια κι ακυβέρνητη προς τα βαθιά.
Ήταν ψαράδες, ήταν νησιώτες, όμως κανένας τους δεν είχε μάθει ποτέ να κολυμπά.

Μια πομπή, το νησί σύσσωμο κατευθύνθηκε προς το σπίτι, που ήταν ακριβώς δίπλα στο καφενείο. Το κλάμα, το μοιρολόι μιας ολόκληρης κοινωνίας συνόδευε την παρέα για ώρα… καθώς μάζευαν τα μπαγκάζια τους κι απομακρύνονταν, ψάχνοντας κάποια όμορφη παραλία να περάσουν τις διακοπές τους…
να περάσουν τις διακοπές τους…

Δεν έχω λόγια...

Ποιος μπορεί να σου κλέψει αυτά που νοιώθεις;
Ποιος μπορεί να σου τα μαγαρίσει;

Η ζωή μεγαλώνει μαζί με όλα εκείνα, που μας πλημμυρίζουν.
Εκείνα που φουσκώνουν στα στήθια μας και πρέπει να δοθούν.
Να προσφερθούν, να χαριστούν, να αφιερωθούν.
Χωρίς αντίκρισμα, χωρίς προσδοκίες…

Το δέος που προδίδουν τα μάτια, η φωνή…
Τα δάκρυα του αύριο, που αψηφάς.
Ο πόνος που μετουσιώνεται σε φως.
Η άπλετη αγάπη… που εκχέεται στο άπαν… και στο διηνεκές…

Πώς να εκφραστεί με λόγια;

Αγάπη λέν’ το δήμιο του θανάτου…
Αγάπη λέν’ το δήμιο του θανάτου…

Αδιέξοδη αγάπη

Ακολουθούσε καχύποπτα το βλέμμα του.
Τον κατασκόπευε.
Στα λόγια του αναζητούσε μαζοχιστικά την απάτη και το ψέμα.
Ποια να σκεφτόταν άραγε,
όταν ξαναμμένος αναζητούσε τον έρωτά της;
Και τις νύχτες...
Ποιαν ονειρεύεται κι αγκομαχάει;
Αφουγκραζόταν έντρομη το παραμιλητό του.

Στο πίσω μέρος του μυαλού της τριγυρνούσε η εικόνα της αιώνιας Άλλης.

Φυλακή! Να μπεις φυλακή να μην φοβάμαι…
Αλλά κι εκεί θα του 'μενε η φαντασία. Θα του 'μενε η σκέψη.
Και αλίμονο, οι αναμνήσεις…

Δεν υπάρχει δρόμος… είναι αδιέξοδη τέτοια αγάπη…
Ανασαίνει μονάχα, όταν έχει πια φύγει...

Μητρική συμβουλή

Μού ‘λεγε πάντα η μάνα μου:
«Να κάνεις στη ζωή σου ό,τι σ’ αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, οι άλλοι πάντα θα σε κατηγορούν»…

Μόνο και μόνο γι’ αυτό, την αγαπώ και τη θαυμάζω. Γιατί είχε το θάρρος να πει στην κόρη της μια μεγάλη αλήθεια, πέρα απ’ τις συνήθεις ηθικοπλαστικές συμβουλές. Και κυρίως πέρα απ’ τις δικές της επιλογές.

Έβγαλε μια δική της θεωρία, μέσα απ’ τη δική της ζωή και μου τη χάρισε, χωρίς να περιμένει τίποτα. Μόνο να είμαι εγώ όσο το δυνατόν καλύτερα.

Πόσο δίκιο είχε… Η προσωπική μου εμπειρία την επαλήθευσε πολλάκις και τη συμπλήρωσε:

Όταν κάνεις αυτό που σου αρέσει, οι άλλοι σε σέβονται περισσότερο, ακόμα κι αν αυτό είναι εντελώς έξω από ‘κείνους. Σε σέβονται, γιατί έχεις τη δύναμη να είσαι ο εαυτός σου.
Και να μην γίνεσαι έρμαιο κανενός…

Ο παίκτης

Πέρασε το απόγευμα μέσα στα σκοτάδια του δωματίου του, μην έχοντας για άλλη μια φορά πού να πάει. Δεν τον είχαν καλέσει πουθενά, όμως κι ο ίδιος ήξερε: όπου κι αν πήγαινε θα βαριόταν αφόρητα. Θα έμπλεκαν πάλι σε κάποια συζήτηση πολιτικού ή κοινωνικού ενδιαφέροντος, θα προσπαθούσαν να πείσουν ο ένας τον άλλον, θα κατέληγαν σε ενοχλημένα βλέμματα και μακρόσυρτες σιωπές. Θα αποχαιρετίζονταν μουδιασμένοι και με την υπόσχεση στα μάτια να μην ξαναβρεθούν σύντομα.

Οι άνθρωποι τού ήταν αναγκαίοι, του άρεσε να παίζει μαζί τους, να τους ανταγωνίζεται, να τους τσιγκλάει, να τους εξερευνά μέσα από χιλιάδες ερωτήσεις και έξυπνα κόλπα συναναστροφής. Αλίμονο, δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός του. Ήθελε οι άλλοι να τον ανακαλύψουν μέσα απ’ όλα αυτά, να τον καταλάβουν, να τον αποδεχθούν. Έψαχνε απελπισμένα για συμπαίκτες.

Οι άλλοι αρνούνταν πεισματικά να συμμετάσχουν ενεργά στο παιχνίδι του. Στο παιχνίδι, που ήθελε πάντα εκείνος να θέτει τους όρους. Ένοιωθαν απειλή, ένοιωθαν να αγωνίζονται σε ξένη έδρα. Ένοιωθαν τους οπαδούς στο μυαλό του έτοιμους να τους γιουχάρουν. Ίσως και να τους πέταγαν παλιοκαιρισμένα κινητά στο κεφάλι, αν έπαιζαν επιθετικά. Κατενάτσιο λοιπόν. Όλοι έπαιζαν μαζί του κατενάτσιο κι αυτός απογοητευμένος επέστρεφε στ’ αποδυτήρια με την αίσθηση, πως κανένας δεν ξέρει να παίζει, μόνον αυτός…

Κάποιοι την έβλεπαν ανάποδα. Ήθελαν σώνει και καλά να κερδίσουν. Μην μπορώντας να αντεπεξέλθουν στο ανορθόδοξο παιχνίδι του αντιπάλου, περιέρχονταν σε συνεχή φάουλ. Άγρια φάουλ. Κούρευαν πόδια, χέρια, αλλά κυρίως την ψυχή του. Ο διαιτητής του μυαλού του μοίραζε κόκκινες κάρτες αβέρτα. Όχι, δεν θα παίξετε στο επόμενο παιχνίδι… ούτε στο μεθεπόμενο… τιμωρία.

Νάτος λοιπόν τώρα, καθισμένος στο μικρό δωματιάκι του με ένα ποτήρι ουϊσκι στο χέρι, περιμένοντας να δύσει ο ήλιος για μια ακόμα μέρα μοναξιάς. Κουρασμένος, αποκαμωμένος έψαχνε μες στις αναμνήσεις του, αν υπήρξε ποτέ στη ζωή του έστω και ένας άξιος αντίπαλος. Και αν είχε ποτέ συμπαίκτες.

Τριγύριζε στο νου του όμως κάτι ακόμη. Κάτι καινούριο. Κάπου βαθιά μέσα του είχε αρχίσει να γεννιέται μια περίεργη, μια πρωτόγνωρη, ίσως η τελευταία του μαχητική και μάχιμη επιθυμία: να γίνει coach…

Όχι… δεν περίμενε πια συμπαίκτες…

Self painting

Συχνά μία επίπλαστη ανθρώπινη ιδιότητα, όμορφα παρουσιασμένη, υποσκελίζει την αντίστοιχη αυθεντική. Κυριαρχεί η εικόνα.

Θα μπορούσε να πει κανείς, πως αυτό ονομάζεται τέχνη.
Σμίλεμα του εαυτού μας. Αισθητική παρέμβαση.

Τέχνη όμως είναι η δημιουργία κάτι καινούριου,
κάτι άλλου από το αρχικό.

Και κυρίως, Τέχνη είναι αυτό που δημιουργείται
μόνο χάριν του εαυτού του.
Δεν έχει χρηστικότητα και σκοπό.

Όχι, δεν είναι τέχνη αυτό. Είναι απλή, γνήσια απάτη.


Συνέχεια:

Κουράστηκα.
Σημασία έχει μόνο το φαίνεσθαι.
Οι φιοριτούρες.
Οι κορδέλες και τα σουξου-μουξου.
Τα νάζια, τα τερτίπια και οι τζιριτζάντζουλες.
Η ακατάπαυστη μπουρδολογία, μπουρδοποιία, μπουρδολαγνεία.
Για όλους ανεξαιρέτως.
Πάω σε ινστιτούτο αισθητικής να κάνω κι εγώ lifting.
Θα επιστρέψω αγνώριστη. Μες στο κοκκινάδι…

Αφιερωμένο...

The Fool on the Hill

Day after day, alone on the hill
The man with the foolish grin is keeping perfectly still
But nobody wants to know him
They can see that he's just a fool.
And he never gives an answer...

But the fool on the hill,
Sees the sun going down.
And the eyes in his head,
See the world spinning around.

Well on his way, his head in a cloud,
The man of a thousand voices, talking perfectly loud.
But nobody ever hears him,
Or the sound he appears to make.
And he never seems to notice...

But the fool on the hill,
Sees the sun going down.
And the eyes in his head,
See the world spinning around.

And nobody seems to like him,
They can tell what he wants to do.
And he never shows his feelings.

But the fool on the hill,
Sees the sun going down.
And the eyes in his head,
See the world spinning around.

woah ooh,
Round and round and round.

He never listens to them,

He knows that they're the fool

They don't like him,

The fool on the hill

Sees the sun going down,

And the eyes in his head,

See the world spinning 'round.

Beatles

Ανωτέρα Βία

Οιωνοί

Μην προκαλείς τη μοίρα σου
Μην παίζεις μαζί της
Ούτε να της αντιστέκεσαι

Μόνο να βλέπεις τα σημάδια και
να αλλάζεις την έσω πορεία
Έστω και μία μοίρα…
Έστω και μία μοίρα…

Έλλη Λαμπέτη - Τελευταία Παράσταση

Για όσους παρακολουθούν στην τηλεόραση τη ζωή της Έλλης Λαμπέτη και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ποιος είναι ποιος, ας κάνουμε μία ανακεφαλαίωση:

1. Ο πρώτος της έρωτας είναι κάποιος ανώνυμος μάλλον λόγιος της εποχής (Θ.Σ.).
2. Ο πιτσιρικάς ηθοποιός, που μένει μαζί του για λίγο και την εγκαταλείπει για να ακολουθήσει το θίασο της Κατερίνας, είναι ο Αλέκος Αλεξανδράκης.
3. Η Μπέτυ Λιβανού υποδύεται τη Μαρίκα Κοτοπούλη.
4. Ο πρώτος της σύζυγος και αιώνιος φίλος της είναι ο Μάριος Πλωρίτης.
5. Ο καρκινοπαθής θεατρικός συνεργάτης της είναι ο ηθοποιός Γιώργος Παπάς.
6. Καλά… ο Τάκης είναι βέβαια ο Δημήτρης Χορν.
7. Ο δεύτερος σύζυγος είναι ο Αμερικανός συγγραφέας Frederic Wakeman.
8. Ο νεαρός παντρεμένος ηθοποιός προς το τέλος είναι ο Κώστας Καρράς.
9. Η νεαρή ηθοποιός, που προώθησε και έγιναν και φίλες είναι η Βέρα Κρούσκα.

Ιατρικό StripTease

Δέχτηκα πρόσκληση από την blogoφίλη debby,
την οποία γνώρισα πρόσφατα και προσωπικώς,
να συμμετάσχω στην Blogoπυραμίδα.

Τι είναι η Blogoπυραμίδα;

"Είναι ένα παιχνίδι... Κάτι σαν την πυραμίδα, αλλά χωρίς χρήματα... Κάποιος blogger λέει πέντε πράγματα για τον εαυτό του και στο τέλος του post
κάνει link σε πέντε άλλους blogger ώστε να κάνουν το ίδιο..."

Τιμώ το ευγενές κάλεσμα,
αλλά τι να πω, που να μην το ξέρετε ήδη;

Anyway… παραθέτω κάτι σαν... ιατρικό ιστορικό:

1. 
   
   Μέσα σε 2-3 χρόνια υπέστην 3 εξωμήτριες κυήσεις, 4 χειρουργικές επεμβάσεις, 7 εξωσωματικές προσπάθειες γονιμοποίησης, μία 3μηνη περίοδο πλήρους κατάκλισης και μια περιοδοντική θεραπεία για κερασάκι στην τούρτα. Όλα αυτά μου πρόσθεσαν αρκετά κιλά, τα οποία ακόμα δεν έχω καταφέρει να αποβάλω.
   


2. 
   
   Την περίοδο ακριβώς πριν απ’ όλα αυτά πάθαινα κρίσεις πανικού, και ακόμα δεν ξέρω, αν η τότε περίεργη ψυχολογική μου κατάσταση ήταν σύμπτωμα της πάθησης ή "οδήγησε" κατά κάποιον τρόπο στην πάθηση (αρχόμενος καρκίνος τραχήλου, που θεραπεύτηκε έγκαιρα, άμεσα και δια παντός).
   


3. 
   
   Νοιώθω την ανάγκη να βάζω συνεχώς κάτι στο στόμα, για να γεμίζω το μέσα μου (ποτό, τσιγάρο, φαΐ, τσίχλες κλπ)
   


4. 
   
   Όταν κόβω το τσιγάρο, γίνομαι Ράμπο. Μπορώ να τρέχω ή να κολυμπάω για 4 συνεχόμενες ώρες. Όταν καπνίζω, δεν μπορώ να κάνω ούτε 4 συνεχόμενα βήματα.
   


5. 
   
   Δεν έχω εξοικειωθεί ακόμα πλήρως με το κορμί μου, αλλά καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες. Πάντως, τα "παθήματά" μου, μου έγιναν πραγματικά μαθήματα ζωής... με βοήθησαν να δω τα πράγματα διαφορετικά και τελικά παραδόξως πιο αισιόδοξα.
   

Αυτά… Να προτείνω τώρα κι εγώ με τη σειρά μου 5 άλλους blogger:

3 parties a day
kyriaz
pixie-rania
yannis h
argyrenia

(Και αν θέλει -που χλωμό το βλέπω- ο mariosp)

Άιντε… για να δούμε, τι θα δούμε… Φιλιά σε όλους τους blogger!

Όσοι εχουν κόκκινο χρώμα ανταποκρίθηκαν και συνέχισαν την Πυραμίδα.
Το link παραπέμπει κατευθείαν στο συγκεκριμένο post τους.

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει από πού ξεκίνησε η Πυραμίδα,
θα πάρει όλες τις σχετικές πληροφορίες σε αυτήν τη σελίδα του Κλέαρχου

θα πάρει όλες τις σχετικές πληροφορίες σε αυτή

Αλλ-, αλλ-, αλλ-

Έχω αναλώσει νύχτες και μέρες, προσπαθώντας να καταλάβω τους ανθρώπους. Όχι μόνο από ενδιαφέρον, αλλά και από περιέργεια. Είμαι πολύ περίεργο ζώον.

Αυτό λοιπόν που μέχρι τώρα έχω δει, είναι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Τους αλλάζουν τα χτυπήματα της μοίρας, τους αλλάζει κι η εύνοια της ζωής. Πολλοί αλλάζουν κατά βούληση, πολλοί υποχρεωτικά. Μερικοί αντιστέκονται, αλλά τους παίρνει το ποτάμι. Πάντως όλοι αλλάζουν.

Αλλάζουν ανάλογα με την κάθε φάση της ζωής τους. Προσαρμόζονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες της κάθε στιγμής και φτιάχνουν ολόκληρο θεωρητικό υπόβαθρο, για να υποστηρίξουν τις επιλογές τους. Μπορεί η επόμενη επιλογή να βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την προηγούμενη. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, πως κάθε μία απ’ αυτές τους αλλάζει περαιτέρω.

Τους αλλάζουν και οι άλλοι. Η συμπάθεια, ο έρωτάς τους, η κακία και ο φθόνος. Ο ανταγωνισμός ή η συντροφικότητα. Η προσπάθεια να ξεπεράσουν, να αγαπήσουν ή να εκδικηθούν τους άλλους: ο αγώνας να συνυπάρξουν εντέλει μαζί τους.

Οι περισσότεροι λένε, πως ο χαρακτήρας δεν αλλάζει. Δεν ξέρω βέβαια, τι ακριβώς εννοεί ο καθένας με τη λέξη «χαρακτήρας». Προσωπικώς τη θεωρώ συνώνυμη του «ήθους». Και γι’ αυτό νομίζω, πως σ’ αυτό που λέγεται ζωή, οι άνθρωποι δεν είναι ηθικοί ή ανήθικοι. Ούτε καν πως έχουν συγκεκριμένο ήθος.

Είναι ηθοποιοί. Με όλες τις έννοιες της λέξης.

Κι οι παραστάσεις ανεβοκατεβαίνουν. Μπαίνοντας στο πετσί του κάθε ρόλου, ο κάθε ρόλος μπαίνει στο πετσί τους. Και όσο περισσότεροι οι ρόλοι, τόσο πιο πολλές οι αλλαγές. Κι όσο πιο δύσκολοι οι ρόλοι, τόσο πιο βαθιές οι αλλαγές. Κάπως έτσι οι ηθοποιοί -κάπως έτσι κι οι άνθρωποι- γίνονται τα πιο αλλόκοτα πλάσματα του κόσμου… Και τα πιο συναρπαστικά…

(Εσείς τι λέτε; Αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου;)

Έχετε συνειδητοποιήσει πως...

...όλα τα πράγματα πλένονται με ζεστό νερό;
...αλλά ξεπλένονται καλύτερα με κρύο;

Κατάθεση Ζωής

«Έχω αναπτυχθεί σε συνάρτηση με την αγάπη.
Αυτό είναι το ζώδιό μου.» Γ. Σεφέρης


Ο kyriaz έκανε πρόσφατα ένα αφιέρωμα στον Σεφέρη και μου θύμισε κάτι.

Έχω ένα βιβλίο με ποιήματά του, που είχα αγοράσει γύρω στα 15-16 και το διαβάζω κάθε τόσο ξανά και ξανά, αποσπασματικά ή ολόκληρο. Έχει και στίχους άλλων στις εισαγωγές των συλλογών.

Σε τρία σημεία έχω σημειώσει ημερομηνίες. Ήθελα να «παγώσω» τις στιγμές της συναίσθησής μου.

Τις μοιράζομαι μαζί σας:


βββββββββββββββββββββββββββββββββββββββββ

Απογοήτευση
5/7/’83 (16 ετών)

Στο μεταξύ πολλές φορές μου φαίνεται
πως είναι πιο καλά να κοιμηθείς παρά να βρίσκεσαι έτσι
χωρίς σύντροφο
και να επιμένεις τόσο. Και τι να κάνεις μέσα στην αναμονή,
και τι να πεις;
Δεν ξέρω. Κι οι ποιητές τι χρειάζουνται σ’ ένα μικρόψυχο
καιρό;

Hoelderlin


ββββββββββββββββββ...ύπνος...ββββββββββββββββββ
βββββββββββββββββββββββββββββββββββββββββ
βββββββββββββββββββββββββββββββββββββββββ


Αφύπνιση
13/10/’87 (20 ετών)

Κι όμως σ' αυτό τον ύπνο
τ' όνειρο ξεπέφτει τόσο εύκολα
στο βραχνά.
Όπως το ψάρι που άστραψε κάτω απ' το κύμα
και χώθηκε στο βούρκο του βυθού
ή χαμαιλέοντας όταν αλλάζει χρώμα.
Στην πολιτεία που έγινε πορνείο
μαστροποί και πολιτικιές
διαλαλούν σάπια θέλγητρα·
η κυματόφερτη κόρη
φορεί το πετσί της γελάδας
για να την ανεβεί το ταυρόπουλο·
ο ποιητής
χαμίνια του πετούν μαγαρισιές
καθώς βλέπει τ' αγάλματα να στάζουν αίμα.
Πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο·
τούτο το μαστιγωμένο δέρμα.

Γιώργος Σεφέρης – Θερινό Ηλιοστάσι Γ’

βββββββββββββββββββββββββββββββββββββββββ

Αποκάλυψη
1988 (21 ετών)

Mα όλα για μένα εσφάλασι, και πάσιν άνω-κάτω,
για με ξαναγεννήθηκεν η Φύση των πραμάτω'.

Βιτζέντζος Κορνάρος - Ερωτόκριτος

βββββββββββββββββββββββββββββββββββββββββ
Και η ζωή μου γυρνάει γύρω από μία σπείρα… ανεβαίνω πανομοιότυπα κυκλικά επίπεδα…
Και η ζωή μου γυρνάει γύρω από μία σπείρα… ανεβαίνω πανομοιότυπα επίπεδα…

Περιμένοντας το τραμ…

Τρέμεις την ταχύτητα του αυτοκινήτου
ή ένα απότομο φρενάρισμα,
όμως οι μάντεις σου τό ‘παν:
από ένα παλιό, σκουριασμένο δόρυ θα φύγεις.

Φοβάσαι ίσως τον ακρωτηριασμό;
Τίποτα δεν μπορεί να σε μισερέψει
πιο βάναυσα από το φόβο.

Λιποψυχείς...

Το δόρυ θα σ' εύρει
κι εσύ θα ‘σαι ακόμα στο δρόμο…
περιμένοντας το τραμ…
περιμένοντας το τραμ…

Φλασάκι στην επιστήμη

Φυσικοί επιστήμονες, λέει, υποστηρίζουν τώρα, πως ενδέχεται να υπάρχουν τα ταχυόνια. Σωματίδια, που ξεπερνούν κατά πολύ την ταχύτητα του φωτός. Η ύπαρξη αυτών των σωματιδίων θα αναιρούσε την έννοια του χρόνου εντελώς. Και ότι όσο θα μεγάλωνε η ταχύτητά τους, τόσο θα μίκραινε η ενέργειά τους. Ενδιαφέρον, ε;


Δεν αντιφάσκει, λέει, με τη θεωρία του Einstein, διότι αυτή αφορά μονάχα στον από τις αισθήσεις μας αντιληπτό κόσμο. Κι ότι για να ήμασταν σε θέση να τα «δούμε», θα έπρεπε να πλησιάσουμε κι εμείς την ταχύτητα του φωτός, ήτοι να γίνουμε φως.

Πάντα με γοήτευε, ο τρόπος που η σύγχρονη φυσική αγγίζει τα όρια της φιλοσοφίας…

Απόμερα…

Έψαχνα τη λύτρωση στις παρέες, στις συναναστροφές.
Επέστρεφα πάντα μ’ ένα κενό.
Κι ας είχα παραγεμίσει το είναι μου.

Η ζωή με αποτράβηξε απ’ τον πολύ κόσμο.
Και τότε η μοναξιά μου άρχισε να μικραίνει.
Γιατί δεν την ξόρκιζα πια… της μιλούσα…

Κι αυτή μου χαμογέλασε κι άνοιξε μια πορτούλα:
Άφησε -για πρώτη φορά ίσως- τους άλλους
Να μπουν στην ψυχή μου.

Θέμα χρόνου

Διαλέγουμε τα όμορφα
και τα χιλιοφωτίζουμε.

Αστράφτουν
τα κρυστάλλινα, εύθραυστα μπιμπελό.

Όλα τα άλλα στριμωγμένα στο κελάρι.
Πνίγεσαι μόλις ανοίξεις την πορτούλα.

Και τα θεμέλια διαβρωμένα από καιρό…

Πότε θ’ ανέβουν τα ποντίκια
να φάνε τα ριχτάρια;

Θέμα χρόνου είναι…
Όλα είναι θέμα χρόνου…

Δέσμευση

Δέσμευση…
Μια έννοια με a priori αρνητική χροιά. Κάτι από φυλακή θυμίζει.
Την ζούμε όμως τόσο συχνά... τόσο αναπόδραστα συχνά...

Δεσμεύεσαι στο γάμο, σε μία σχέση... στη δουλειά, σε χρονοδιαγράμματα…
Δεσμεύεσαι να πεις την αλήθεια ή να κρατήσεις ένα μυστικό... μία υπόσχεση…
Δεσμεύεσαι προς τον ίδιο σου τον εαυτό...

Πώς αλλιώς να προχωρήσει κάτι; Χύμα στο κύμα; Γίνεται αυτό;
Πώς να εμπιστευτείς τον άλλον;
Πώς να σχεδιάσεις τις δικές σου κινήσεις, όταν είναι αλληλοεξαρτώμενες;

Κι όταν κάποιος αρνείται να δεσμευθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο,
δεν δεσμεύει εσένα στην αναμονή και την απραξία;

Μπορείς άραγε να συνυπάρχεις δίχως δεσμεύσεις;
Μπορείς καν να υπάρχεις;

Κακοί τρόποι

Περίεργα συναισθήματα πάλι σήμερα. Διάβασα ένα post.
Μια δημόσια κατηγορία για κάποιον άλλον blogger.

Είμαι ένα περίεργο κράμα καχυποψίας και παιδικής αθωότητας. Πώς γίνεται αυτό; Απ’ την μια οι εμπειρίες, απ’ την άλλη η θέληση να κρατήσω λίγη πίστη σ’ αυτό που λέγεται ζωή. Και στους ανθρώπους. Θέλω να τους δίνω την ευκαιρία τους κι ας την πετάξουν. Κι ακόμα πιο πολύ θέλω -αν μπορώ- να τους χαρίσω λίγη απ’ αυτήν την με τόσο κόπο κρατημένη απ’ το απώτερο παρελθόν πίστη.

Αμφιβολίες, υποψίες, δυσάρεστες σκέψεις… Δεν τις θέλω. Ενοχλήθηκα. Κράτα τις κατηγορίες σου για σένα και για ‘κείνον, που σε πείραξε. Εγώ τι σου φταίω; Και ξέρεις και κάτι; Ας είχες τη δύναμη να το διακρίνεις έγκαιρα, να το απορρίψεις ή να το παλέψεις ενσυνείδητα.

Δεν ωφελεί να ξεμπροστιάζεις κάποιον, να τον κατηγορείς, να βροντοφωνάζεις τις αδυναμίες του. Η εκδίκηση δεν είναι γλυκιά, είναι το δείγμα της δικής σου κακής ψυχολογίας και ανατροφής. Είναι η απόδειξη, πως δεν ξέρεις να προσπερνάς, να συγχωρείς ούτε μέσα σου, αλλά ούτε καν απ’ έξω σου. Δύστροπος και δίχως τρόπους.

Και σίγουρα δεν δαγκώνουμε την καραμέλα, το άλλοθι περί Δημόσιου Καλού… Μας τα λένε τόσα χρόνια κι άλλοι… Γιατί κι ο Κορκολής δεν θα σε πήδαγε εσένα… ούτε εμένα…
Άσε μας λοιπόν στην ησυχία μας και στη δική μας κρίση…


Υ.Γ. 200ο post. Yeah!!

Εντυπώσεις

Βλέπουμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας
με layers από το χθες.
Δυο, τρεις, δέκα εικόνες η μια πάνω στην άλλη.
Πραγματικό(;), ανάμνηση, εντύπωση, προσδοκία…
Πώς να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη;

Σαν συντηρητές τέχνης απ’ την ανάποδη:
πρέπει να αφαιρούμε διαρκώς
τα στρώματα του παρελθόντος… τα από κάτω…
Μήπως διακρίνουμε λιγάκι
την αυθεντική ζωγραφιά του σήμερα…
Πόσα χρόνια σπουδών να θέλει άραγε αυτή η δουλειά;

Πόσα χρόνια ζωής κι αφαίρεσης;
Πόσα χρόνια ζωής κι αφαίρεσης;

Ανθρωποτέχνες

«Είναι κάτι στιγμές, που διαχέομαι. Ξύνω την πλάτη του διπλανού μου και ξέρω πού ακριβώς τον τρώει. Σα να με τρώει η δική μου πλάτη. Νοιώθω τι νοιώθεις, βλέπω τ’ απόκρυφα, γίνομαι ένα με το άλλο. Δεν μπορώ να το προκαλέσω, είναι στιγμές...» Φαντάζομαι, πως αυτό συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Ίσως και να ‘ναι κάποιο ταλέντο, που μπορεί να καλλιεργηθεί.















Τις προάλλες άνοιξαν μια συζήτηση δίπλα μου κάποιοι bloggers. Δεν την παρακολουθούσα, είναι η αλήθεια. Βαριόμουν. «Πώς ορίζεται η επιστήμη»… Κάτι για κριτήρια λέγανε, που τελικά δεν αφήνουν τίποτα πέρα απ’ τη φυσική και τα μαθηματικά. Λίγο πιο πίσω, λέει, είναι η χημεία και πιο πίσω -who knows?-, άρχισα να τραγουδάω με την Αργυρένια... Καμιά γεωλογία ή βιολογία φαντάζομαι ή οτιδήποτε μπορεί ημισαφώς ν' αποδειχθεί πειραματικά.

Το μέγα ερώτημα ήταν, αν η Ιατρική είναι επιστήμη. Οι ανθρωπιστικές είχαν πάει από ώρα περίπατο. Μπερδεύτηκε κι η αστρολογία ενδιάμεσα ως συγκρίσιμο μέγεθος... Μέσα σ' όλα, πήρε τ’ αυτί μου κατά πόσο μπορεί να οριστεί ως επιστήμη κάτι που εκ των πραγμάτων εξατομικεύεται. Κάθε ασθενής και περίπτωση. Ο ένας αντιδρά έτσι, ο άλλος αλλιώς… Έπεσε στο τραπέζι και η μεγάλη Ιδέα της Στατιστικής. Δεν το σχολιάζω.

Εν πάση περιπτώσει στην Ιατρική υπάρχουν και κάποια δεδομένα: ο ιός hpv π.χ. ενδέχεται (και πάλι ενδέχεται) να δημιουργήσει δυσπλασία του τραχήλου ή το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού έλκος… Και τα φάρμακα χρησιμεύουν κατά συγκεκριμένων ασθενειών. Όμως αυτά τα σχεδόν δεδομένα προκύπτουν από τον ερευνητικό και τον εργαστηριακό κλάδο. Η κλασική Ιατρική ή η Παθολογία, αν θέλετε, εφαρμόζει τα αποτελέσματα των ερευνών κατά το δοκούν και κατά περίπτωση. Σε ακόμα πιο αμφίβολη επιστημονικά θέση βρίσκεται νομίζω η Ψυχιατρική.

Και συνδέω την πρώτη παράγραφο με τις επόμενες: μπορεί οποιοσδήποτε να γίνει γιατρός ή ψυχίατρος; Ή απαιτείται κάποιο είδος ταλέντου, για να «ανιχνεύεις» τι χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά; Έχω την αίσθηση, πως η Εφαρμοσμένη Ιατρική πλησιάζει συχνά τις τέχνες. Χρειάζεται όπως κι αυτές ταλέντο εκτός από γνώσεις… Το αυτό ισχύει για όλες τις «επιστήμες», που αρχίζουν από ψυχο-, λογο- κλπ κλπ…

Ως γνωστόν, η κατηγοριοποίηση και ταξινόμηση των πραγμάτων είναι ένα πρόβλημα σχεδόν άλυτο. Αν βέβαια υπάγαμε την Εφαρμοσμένη Ιατρική στις τέχνες, θα διαμαρτύρονταν οι καλλιτέχνες… Δεν θα μιλούσαμε όμως εδώ για καλές τέχνες, αλλά για ανθρωπιστικές.

Μια χαρά δεν είναι ο τίτλος «ανθρωποτέχνες»;

Άνθρωποι...

...Άνθρωποι...Άνθρωποι...Άνθρωποι...

Ξύπνησα απότομα, νωρίς και με πολλά πρόσωπα στο κεφάλι μου.
Όνειρα…
Στα όνειρά μου περπατούν όλοι οι άνθρωποι, που έχω ποτέ γνωρίσει.
Κι όσοι δεν έχω ακόμα γνωρίσει ή δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Άνθρωποι από την εφηβεία μου, από bar, από το δρόμο, από ταξίδια.
Παλιοί φίλοι, συγγενείς, χαμένοι εραστές.
Βρικόλακες, ετοιμοθάνατοι, μωρά.
Χορεύτριες, παραμορφωμένοι, επιδειξίες, κλόουν.
Πρόσωπα, σώματα, σκιές…

Και όλο μου μιλούν...
Ψιθυρίζουν, ουρλιάζουν, στέλνουν μηνύματα βουβά...
Κατευθείαν μες στο μυαλό μου.
Καμιά φορά είναι και σκέτες φωνές, απρόσωπες.
Αυτοί είναι οι θεοί μου…

Όλοι όσους βλέπουμε στα όνειρά μας, λέει, είμαστε εμείς.
Κι αυτός κι εκείνος κι ο άλλος. Προβολές...
Λέτε στ’ αλήθεια να είμαστε όλοι εμείς οι ίδιοι;
Λέτε να είμαστε τελικά μονάχοι;
Ή μήπως να είμαστε τα όνειρα ενός Μονάχου;

Θρησκευτικότητες… Όχι.
Βλέπω απλώς τους ανθρώπους της ζωής μου.
Κι αυτής και της άλλης: της μέσα.
Είναι όλοι εκεί. Και τους θέλω να είναι εκεί.
Λατρεύω τους ανθρώπους…

Δεν με πιστεύεις

Σου λέω την αλήθεια μου και δεν με πιστεύεις.
Την ερμηνεύεις, την παραποιείς, την διαστρεβλώνεις.

Μου προσάπτεις σκέψεις και πράξεις όχι δικές μου.
Με κατηγορείς ως ηθικό αυτουργό όσων μου έχουν τύχει.

Με κοιτάζεις μέσ' από το πρίσμα της «κοινής λογικής».
Με ανατέμνεις με ψυχαναλυτικές θεωρίες, που δεν γνωρίζεις σε βάθος.

Με κρίνεις και με συγκρίνεις με όσα εσύ έχεις στο μυαλό σου.
Με απορρίπτεις, γιατί δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς αυτά που έχω βιώσει.

Απλά λοιπόν θα σου χαμογελώ και θα σου λέω κοινοτοπίες.
Ή ακόμα καλύτερα: θα σου λέω τα ψέματα που σου αρέσει ν' ακούς.
Κι όλα θα πάνε καλά…

(Δεν σου ζητώ να καταλάβεις. Μόνο να με πιστέψεις…)