Άνθρωποι...

...Άνθρωποι...Άνθρωποι...Άνθρωποι...

Ξύπνησα απότομα, νωρίς και με πολλά πρόσωπα στο κεφάλι μου.
Όνειρα…
Στα όνειρά μου περπατούν όλοι οι άνθρωποι, που έχω ποτέ γνωρίσει.
Κι όσοι δεν έχω ακόμα γνωρίσει ή δεν θα γνωρίσω ποτέ.

Άνθρωποι από την εφηβεία μου, από bar, από το δρόμο, από ταξίδια.
Παλιοί φίλοι, συγγενείς, χαμένοι εραστές.
Βρικόλακες, ετοιμοθάνατοι, μωρά.
Χορεύτριες, παραμορφωμένοι, επιδειξίες, κλόουν.
Πρόσωπα, σώματα, σκιές…

Και όλο μου μιλούν...
Ψιθυρίζουν, ουρλιάζουν, στέλνουν μηνύματα βουβά...
Κατευθείαν μες στο μυαλό μου.
Καμιά φορά είναι και σκέτες φωνές, απρόσωπες.
Αυτοί είναι οι θεοί μου…

Όλοι όσους βλέπουμε στα όνειρά μας, λέει, είμαστε εμείς.
Κι αυτός κι εκείνος κι ο άλλος. Προβολές...
Λέτε στ’ αλήθεια να είμαστε όλοι εμείς οι ίδιοι;
Λέτε να είμαστε τελικά μονάχοι;
Ή μήπως να είμαστε τα όνειρα ενός Μονάχου;

Θρησκευτικότητες… Όχι.
Βλέπω απλώς τους ανθρώπους της ζωής μου.
Κι αυτής και της άλλης: της μέσα.
Είναι όλοι εκεί. Και τους θέλω να είναι εκεί.
Λατρεύω τους ανθρώπους…