Κακοί τρόποι

Περίεργα συναισθήματα πάλι σήμερα. Διάβασα ένα post.
Μια δημόσια κατηγορία για κάποιον άλλον blogger.

Είμαι ένα περίεργο κράμα καχυποψίας και παιδικής αθωότητας. Πώς γίνεται αυτό; Απ’ την μια οι εμπειρίες, απ’ την άλλη η θέληση να κρατήσω λίγη πίστη σ’ αυτό που λέγεται ζωή. Και στους ανθρώπους. Θέλω να τους δίνω την ευκαιρία τους κι ας την πετάξουν. Κι ακόμα πιο πολύ θέλω -αν μπορώ- να τους χαρίσω λίγη απ’ αυτήν την με τόσο κόπο κρατημένη απ’ το απώτερο παρελθόν πίστη.

Αμφιβολίες, υποψίες, δυσάρεστες σκέψεις… Δεν τις θέλω. Ενοχλήθηκα. Κράτα τις κατηγορίες σου για σένα και για ‘κείνον, που σε πείραξε. Εγώ τι σου φταίω; Και ξέρεις και κάτι; Ας είχες τη δύναμη να το διακρίνεις έγκαιρα, να το απορρίψεις ή να το παλέψεις ενσυνείδητα.

Δεν ωφελεί να ξεμπροστιάζεις κάποιον, να τον κατηγορείς, να βροντοφωνάζεις τις αδυναμίες του. Η εκδίκηση δεν είναι γλυκιά, είναι το δείγμα της δικής σου κακής ψυχολογίας και ανατροφής. Είναι η απόδειξη, πως δεν ξέρεις να προσπερνάς, να συγχωρείς ούτε μέσα σου, αλλά ούτε καν απ’ έξω σου. Δύστροπος και δίχως τρόπους.

Και σίγουρα δεν δαγκώνουμε την καραμέλα, το άλλοθι περί Δημόσιου Καλού… Μας τα λένε τόσα χρόνια κι άλλοι… Γιατί κι ο Κορκολής δεν θα σε πήδαγε εσένα… ούτε εμένα…
Άσε μας λοιπόν στην ησυχία μας και στη δική μας κρίση…


Υ.Γ. 200ο post. Yeah!!